بایگانی‌های دارونامه - صفحه 4 از 44 - جامعه پزشکان ایران

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

23 آگوست 2022

بهترین زمان مصرف برخی داروهای رایج

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

خیلی از افرادی که قرص و دارو مصرف می‌کنند، چه تجویزی و چه بدون نسخه، نمی‌دانند بهترین زمان مصرف این داروها چه وقت است، خصوصا در ارتباط با زمان وعده‌هایی غذایی و اینکه صبح داروها را مصرف کنند یا شب زمان خواب.

ارزیابی مطالعاتی در مورد بهترین زمان مصرف داروها، کرونوتراپی (chronotherapy) نام دارد و اطلاعات مفیدی به افراد ارائه می‌دهد تا بیماری‌های خود را به بهترین شکل مدیریت کنند.

دارو را پیش از غذا مصرف کنیم یا همراه غذا و یا بعد از غذا؟

پاسخ ساده‌ای برای این پرسش وجود ندارد. اما به عنوان یک اصل کلی شما باید دارو را با معده خالی (یک ساعت پیش از غذا یا دو ساعت بعد از غذا) مصرف کنید، مگر اینکه جور دیگری توصیه شده باشد.
خیلی از داروها تحت تاثیر چیزی که می‌خورید قرار می‌گیرند. مثلا خوردن قرص همراه غذا ممکن است در شیوه‌ی جذب آن در معده و روده اختلال ایجاد کند. اگر همزمان با مصرف دارو در معده‌تان غذا باشد، ممکن است جذب دارو به تاخیر بیفتد یا کمتر شود.
اما بعضی از داروها مانند آسپیرین و دیگر داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، با غذا بهتر تحمل می‌شوند. بنابراین ترجیحا آن‌ها را همراه غذا یا فورا بعد از غذا مصرف کنید تا احتمال عوارض جانبی آن‌ها مانند خونریزی معده و ریفلاکس اسید کمتر شود.
داروهایی که باعث تهوع و استفراغ می‌شوند نیز اغلب بهتر است بعد از غذا مصرف شوند تا حالت تهوع و استفراغ ایجاد نکنند. به هر صورت کار درست این است از پزشک یا داروساز بپرسید بهتر است داروی مورد نظر را همراه با غذا مصرف کنید یا نه.

تداخل غذا با دارو

بعضی از غذاها علاوه بر اینکه می‌توانند بر توانایی بدن در جذب دارو اثر بگذارند، می‌توانند با ترکیبات یک دارو نیز واکنش نشان داده و جلوی عملکرد درست دارو را بگیرند. گریپ‌فروت و آب گریپ‌فروت نمونه‌های خوبی از غذاهایی هستند که می‌تواند در عملکرد داروها اختلال ایجاد کنند. گریپ‌فروت با بعضی از آنزیم‌های مسئول در تجزیه دارو در بدن تداخل دارد و منجر به افزایش مقدار داروی تجمع یافته در بدن می‌شود. افزایش سطح دارو در بدن هم باعث تشدید عوارض جانبی آن خواهد شد.
بسته به اینکه دارو به چه منظوری تجویز شده این پتانسیل را دارد که اثرات خطرناکی بگذارد. مثلا اگر یک داروی ضدفشارخون در بدن تجمع کند، ممکن است فشارخون را در حد خطرناکی پایین بیاورد.
چنین تداخلات غذایی و دارویی می‌توانند هم در مورد داروهای تجویزی و هم داروهای بدون نسخه مانند آنتی‌اسیدها و ویتامین‌ها و مکمل‌های آهن رخ دهند.
یک مسئله‌ی بسیار مهم و گاهی خطرناک دیگر اینکه این احتمال هم وجود دارد یک داروی جدید با دارویی که در حال حاضر مصرف می‌کنید تداخل داشته باشد. به همین دلیل همیشه باید پزشکتان را در جریان هر دارویی که مصرف می‌کنید قرار دهید.

خیلی از افراد علاوه بر اینکه می‌خواهند بدانند دارو را همراه غذا مصرف کنند یا پیش از غذا و یا بعد از غذا، مایلند بدانند چه زمانی از روز بهترین وقت مصرف انواع داروهاست. چند نمونه به شما ارائه می‌دهیم:

داروهای فشارخون را چه زمانی مصرف کنید؟

ادرارآورها نوعی از دارو هستند که برای کاهش فشارخون بالا استفاده می‌شوند. این داروها نیاز به ادرار کردن را افزایش می‌دهند، بنابراین اغلب صبح مصرف می‌شوند تا در خواب شب اختلال ایجاد نکنند.
دیگر داروهای ضدفشارخون نیز معمولا صبح‌ها مصرف می‌شوند؛ اما مطالعه‌ی گسترده‌ای در انگلیس در حال بررسی و مطالعه‌ی بهترین زمان مصرف داروهای فشارخون می‌باشد. تحقیقی در گذشته نشان داده بود که مصرف داروهای فشارخون در شب باعث کنترل بهتر فشارخون شده و ریسک مرگ یا بیماری‌های قلبی و عروقی را پایین می‌آورد.
توجه داشته باشید که با افزایش سن، فشارخون شما دیگر در طول خواب مانند زمانی که جوان‌تر هستید کاهش نمی‌یابد و خطر سکته و حمله قلبی را افزایش می‌دهد. مصرف داروهای فشارخون در شب می‌تواند این خطر را کاهش دهد. دو موردی که باید در شب مصرف شوند عبارتند از مهارکننده‌های ACE (مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین) و ARB (مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II).

زمان مناسب برای مصرف استاتین‌ها

استاتین‌ها برای کاهش کلسترول LDL و معمولا یک بار در روز مصرف می‌شوند، اما بهترین زمان مصرف‌شان کِی است؟ استاتین‌ها، آنزیمی را که کلسترول تولید می‌کند مهار می‌کنند و از این رو میزان کلسترولی را که کبد می‌سازد کاهش می‌دهند. این آنزیم شب‌‌ها فعال‌تر است، به همین دلیل داروسازها توصیه می‌کنند بهترین زمان مصرف استاتین‌ها در زمان خواب است، اما در واقع بستگی به این دارد که نوع استاتینی که مصرف می‌کنید تا چه مدتی در سیستم بدنتان می‌ماند که به آن نیمه عمر دارو می‌گویند، یعنی استاتینی که مصرف می‌کنید در مدت زمان کوتاه اثر می‌کند یا در مدت زمان طولانی. بنابراین همیشه تابع دستور پزشک باشید و بروشور دارو را کامل بخوانید.

داروهای آرتروز را چه زمانی مصرف کنید؟

اگر استئوآرتریت داشته باشید، پزشکان به طور کلی توصیه می‌کنند داروی مسکن‌تان را زمانی مصرف کنید که درد زیادی دارید. همیشه یادتان باشد حداقل فاصله زمانی لازم بین دو وعده داروی مسکن را رعایت کنید. اگر دو دوز مسکن را خیلی نزدیک به هم مصرف کنید، ممکن است مسموم شوید.
یادتان باشد داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی به طور کل باید همراه غذا مصرف شوند تا اثرات گوارشی آن‌ها به حداقل برسد.

قرص‌های پروژسترونی را چه زمانی مصرف کنید؟

خیلی مهم است که قرص‌ پروژسترونی (progestogen – only pill) را هر روز راس ساعت مشخص مصرف کنید تا عملکرد موثری داشته باشد و این مسئله در مورد قرص‌های پروژسترونی مهم‌تر از قرص‌های ضدبارداری معمولی است. قرص‌های پروژسترونی یا مینی‌پیل عملکرد متفاوتی با قرص‌های معمولی دارد زیرا ترشحات دهانه رحم را غلیظ و برای اسپرم نامناسب می‌کند. این قرص جلوی تخمک‌گذاری را می‌گیرد اما نه به طور مداوم.
اثر قرص‌های پروژسترونی در برخی از خانم‌ها بعد از تقریبا ۲۱ ساعت از بین می‌رود، بنابراین باید با توجه به زمانی از روز که معمولا فعالیت جنسی دارید، زمان مصرف قرص را تنظیم کنید؛ مثلا اگر معمولا شب‌ها رابطه جنسی دارید، باید قرص پروژسترونی را صبح مصرف کنید.

بهترین زمان مصرف بیس فسفونات‌ها

بیس‌فسفونات‌ها داروهایی برای پوکی استخوان هستند که معمولا صبح‌ها مصرف می‌شوند، زیرا فرد بعد از مصرف آن باید حداقل ۳۰ دقیقه دراز نکشد تا دارو به مری برنگردد و باعث سوزش و ناراحتی معده نشود.

داروهایی که عوارض جانبی خواب‌آوری دارند

داروهایی که می‌توانند حالت آرام‌بخش و خواب ایجاد کنند، مثلا بعضی از ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای، بهتر است شب‌ها مصرف شوند. دیگر داروهای ضدافسردگی، مثلا مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) می‌توانند در خواب اختلال ایجاد کنند و بهتر است صبح‌ها مصرف شوند.

داروهای تیروئیدی

خیلی از افراد برای جایگزین هورمون‌هایی که غده تیروئیدشان دیگر تولید نمی‌کند، باید داروی تیروئید مصرف کنند. داروهای تیروئید می‌توانند با داروهای دیگر تداخل ایجاد کنند، بنابراین همیشه بهتر است آن‌ها را با معده خالی و اول صبح مصرف کنید.

چند توصیه
. همیشه برچسب یا بروشور دارو را بخوانید و اگر چیزی را متوجه نشدید یا به اطلاعات بیشتری نیاز داشتید، از پزشک یا داروساز بپرسید.
. اگر پزشک دارویی برایتان تجویز کرد، حتما او را در جریان تمام داروهایی که مصرف می‌کنید قرار دهید، حتی داروهای مکمل و گیاهی.
. دارو را با یک لیوان آب پُر مصرف کنید، مگر اینکه جور دیگری توصیه شده باشد.
. دارو را با غذا مخلوط نکنید، قرص‌ها را نجوید یا خُرد نکنید و کپسول‌ها را باز نکنید، زیرا روی عملکرد دارو اثر می‌گذارد.
. قرص‌های ویتامین را با داروهای دیگر مصرف نکنید، زیرا ویتامین‌ها و املاح می‌توانند با بعضی از داروها تداخل ایجاد کنند.
. داروها را با نوشیدنی‌های داغ ترکیب نکنید، زیرا گرمای نوشیدنی می‌تواند اثر دارو را از بین ببرد.
. اگر زمان مصرف دارو را فراموش می‌کنید، از یادآور گوشی یا زنگ ساعت کمک بگیرید.

منبع: tebyan.net

Regular Post

نوشته شده توسط فرناز اخباری

22 آگوست 2022

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و پیشگیری از میگرن

بیماری‌‌ها و راه درمان , فرناز اخباری , پیشگیری بهتر از درمان

به گزارش سایت healthline.com

به گفته بنیاد میگرن آمریکا، حداقل ۳۹ میلیون نفر در ایالات متحده نوع ناتوان کننده سردرد دارند که به عنوان میگرن شناخته می‌شود. اما تعداد بسیار کمی از داروها و روش‌های درمانی برای پیشگیری از میگرن وجود دارد.

در عوض، بیشتر درمان‌های موجود میگرن هدف دیگری دارند که ابه افراد مبتلا به میگرن کمک می‌کند. داروهای ضد‌صرع، مانند توپیرامات Topamax، یا داروهای ضد‌‌افسردگی و فشار‌خون که اغلب برای افراد مبتلا به میگرن تجویز می‌شوند، می‌توانند تعداد روزهای سردرد را کاهش دهند. اما این عملکرد چیزی نیست که این داروها برای انجام آن ساخته شده باشند.

خوشبختانه، دیگر اینطور نیست. پیشرفت‌ها در استفاده از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به محققان کمک کرده است تا راه‌هایی را برای هدف قرار دادن اپیزودهای دردناک میگرن درست در منشا آن‌ها ایجاد کنند.

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی برای درمان برخی بیماری‌ها استفاده می‌شود. اما برای میگرن، آن‌ها به روشی متفاوت عمل می‌کنند که سیستم‌ایمنی را درگیر نمی‌کند.

در این‌جا همه مواردی که باید در مورد روش‌های جالب آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای جلوگیری از سردردهای میگرنی بدانید بیان شده است. همچنین در مورد چند داروی اخیراً تأیید شده بررسی می‌شودکه در نهایت ممکن است کمی تسکین درد بری این بیماران به همراه داشته باشد.

چگونگی عملکرد آنتی‌بادی‌های مونوکلونال

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال‌، آنتی‌بادی‌های مبتنی بر پروتئین هستند که می‌توانند به پروتئین‌‌های دیگر بدن متصل شوند.

این عملکرد چگونه برای میگرن مفید است؟ این آنتی‌بادی‌ها می‌توانند نوع خاصی از پروتئین به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین یا CGRP را هدف قرار داده و مسدود کنند. محققان دریافتند CGRP یکی از منابع اصلی درد میگرنی است.

در طول حمله میگرن، CGRP اغلب در سلول های عصبی مغز آزاد می‌شود. این باعث می‌شود رگ‌‌های خونی گشاد شده و قسمت‌‌های خاصی از مغز ملتهب شود. کارشناسان بنیاد میگرن آمریکا معتقدند که پاسخ CGRP باعث درد فیزیکی در یک دوره میگرن برای بیش‌تر افراد می‌‌شود. بنابراین استفاده از آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای کاهش اثرات CGRP می‌‌تواند منجر به دوره‌‌های کمتر درد میگرنی شود.

این عملکرد در نسل جدید داروهای میگرن مشاهده می‌شود. به عنوان آنتاگونیست CGRP، آن‌ها می‌توانند از اتصال آن با گیرنده‌های درد و ایجاد بسیاری از علائم فیزیکی میگرن جلوگیری کنند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نوعی ایمونوتراپی هستند؟

درمان‌های ایمونوتراپی شامل درگیر کردن سیستم‌ایمنی بدن‌‌، یا با سرکوب یا تقویت آن، برای کمک به مبارزه با بیماری و عفونت است. پزشکان اغلب از آنتی‌‌بادی‌‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی استفاده می‌‌کنند، به ویژه در درمان:

سرطان؛
رد پیوند عضو؛
آلرژی؛
روماتیسم مفصلی؛
بیماری التهابی روده.

اما آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به روشی متفاوت برای درمان میگرن استفاده می‌شود. مهم است که بدانید این داروها روی سیستم‌ایمنی بدن کار نمی‌کنند. بلکه آن‌ها CGRP را هدف قرار می‌دهند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال موثرتر از سایر درمان‌ها هستند؟

برخی مطالعات نشان داده‌اند که این داروها بسیار مؤثر هستند:

در میگرن اپیزودیک با کمتر از ۱۵ روز میگرنی در ماه، افرادی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مصرف می‌کنند، ۱ تا ۲ روز میگرن کم‌تری نسبت به دارونما داشتند.
در میگرن مزمن با ۱۵ روز یا بیش‌تر میگرن در ماه، ۲ تا ۲٫۵ روز میگرن کمتری نسبت به دارونما داشتند.

راه دیگر برای بررسی میزان موثر بودن این داروها این است که ببینید چند نفر با استفاده از آنها بهبود قابل‌‌توجهی داشتند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ۳۰ درصد از شرکت‌کنندگان تنها پس از ۴ هفته استفاده از Aimovig، یکی از اولین داروهای ضد CGRP، ۵۰ درصد بهبودی در روزهای میگرنی خود مشاهده کردند. بررسی دیگر درسال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد که درصد کمتری از بیماران نتایج بهتری را مشاهده می‌کنند.

اما چگونه این داروها با درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن مقایسه می‌شوند؟ در این‌جا برخی از آمارها در مورد میزان کارامدی سه درمان پیشگیرانه رایج برای میگرن آورده شده است.

داروهای فشار‌خون. بتا بلاکرها مانند پروپرانولول و تیمولول اغلب برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه داروهای مختلف نتایج متفاوتی دارند. معمولاً پروپرانولول مؤثرترین درمان در نظر گرفته می‌شود. یک بررسی در سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد که این دارو می‌تواند میگرن اپیزودیک را ۱ تا ۲ سردرد در ماه و میگرن مزمن را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.
داروهای ضد‌افسردگی. داروهای ضد‌‌افسردگی سه حلقه‌ای معمولاً برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه بررسی منبع مورد اعتماد در سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهد که انواع دیگر مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است به همان اندازه مؤثر باشند. همین بررسی همچنین نشان می‌دهد که داروهای ضد‌‌افسردگی سه حلقه‌ای می‌‌توانند روزهای میگرنی را تا ۵۰ درصد کاهش دهند.
داروهای ضد‌‌صرع. پزشکان معمولا توپیراماتTopamax را به عنوان یک داروی پیشگیرانه تجویز می‌کنند. با توجه به تحقیقات سال ۲۰۱۴، به نظر می‌‌رسد میزان کاهش سردرد در روزها حدود ۵۰ درصد باشد.

کدام آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای درمان میگرن تایید شده است؟

چهار داروی تزریقی تایید شده توسط سازمان غذا و دارو FDA برای میگرن

Erenumab (Aimovig)

Aimovig اولین داروی تزریقی و ضد CGRP بود که در سال ۲۰۱۸ در دسترس بیماران قرار گرفت. این دارو با اتصال خود به پروتئین‌های CGRP عمل می‌کند و شروع درد و پاسخ‌های التهابی که باعث علائم میگرن می‌‌شود جلوگیری می‌کند. مانند سایر داروهای تزریقی، Aimovig یک داروی پیشگیری کننده است، نه اینکه به عنوان درمان خنثی کننده آن باشد. این بدان معنی است که می‌تواند تعداد و شدت سردردهای میگرنی را کاهش دهد، اما سردردی را که در حال حاضر وجود دارد درمان نمی‌‌کند یا علائم میگرن را تسکین نمی‌دهد.

Aimovig توسط شما یا یک مراقب هر ماه یک بار به ران، بازو یا شکم تزریق می‌شود. اکثر مردم فقط ۱ دوز در ماه تزریق می‌کنند، اما برخی ممکن است نیاز به ۲ دوز در ماه داشته باشند.

Fremanezumab (Ajovy)

آجووی زیر پوست تزریق می‌شود و از عملکرد پروتئین‌های CGRP جلوگیری می‌کند. این نیز یک داروی پیشگیرانه است، نه این‌که یک داروی برظرف کننده درد باشد.

تفاوت اصلی بین آجووی و سایر داروهای تزریقی‌ این است که این دارو می‌تواند اثر طولانی داشته باشد، بنابراین در مورد میزان دوز مصرف آن چند انتخاب دارید. شما می‌توانید ۱ دوز در ماه تزریق کنید یا یک برنامه سه ماهه را انتخاب کنید و ۳ دوز جداگانه را هر ۳ ماه یک بار تزریق کنید.

Galcanezumab (Emgality)

Emgality یکی دیگر ازداروهای تزریقی است، اگرچه ممکن است بیشتر از داروهای دیگر عوارض جانبی ایجاد کند اما این یک تزریق پیشگیرانه است که یک بار در ماه در ران، شکم، باسن یا پشت بازو انجام می‌شود. Emgality کمی متفاوت است زیرا تزریق اولین دوز،دوز بارگیری است. این بدان معناست که شما بار اول دوبرابر مقدار Emgality تزریق می‌‌کنید و سپس در ماه بعد میزان ان را به دوز استاندارد کاهش می‌‌دهید.

اپتینزوماب (ویپتی)

Vyepti از نظر مکانیسم مانند سه داروی تزریقی دیگر عمل می‌کند. به پروتئین‌های CGRP متصل می‌شود و آن‌‌ها را در پاسخ دادن عصبی مسدود می‌‌کند و همچنین یک داروی پیشگیرانه است، نه یک داروی درمان کننده میگرن.

اما Vyepti یک داروی تزریق زیر جلدی نیست و یک انفوزیون داخل وریدیIV است که هر ۳ ماه یکبار در مطب پزشک به شما تزریق می‌شود. دریافت دوز کامل دارو حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشد. اکثر مردم دوز ۱۰۰ میلی‌‌گرمی Vyepti را مصرف می‌کنند، اما برخی افراد به دوز ۳۰۰ میلی‌گرمی نیاز دارند.

عوارض جانبی آنتی‌‌بادی‌‌های مونوکلونال در درمان میگرن

عوارض جانبی اکثر آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن یکسان است. تفاوت‌های جزئی بین آن‌ها وجود دارد، اما به طور کلی، پزشکان آن‌ها را ایمن می‌دانند. این داروها همچنین هیچ‌گونه تداخل با سایر داروهای تجویزی ندارند و ترکیب آنها با سایر درمان‌های میگرن را آسان می‌‌کند.

عوارض جانبی رایج

با توجه به انجمن میگرن کانادا، مطالعات بالینی نشان داد که عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:

یبوست؛
درد محل تزریق؛
درد عضلانی؛
درد مفاصل.

در همین حال، در مطالعات بالینی واقعی، عوارض جانبی دیگری مشاهده شد. این اثرات ممکن است در مطب پزشک در بیمارانی که این داروها را مصرف کردند، گزارش شود.

این عوارض عبارتند از:

ریزش مو؛
خستگی؛
افزایش سردرد.

همچنین در برخی افراد احتمال بروز واکنش‌های آلرژیک وجود دارد. اگر سابقه حساسیت به داروها دارید به پزشک خود اطلاع دهید.

یکی از بررسی‌هادر سال ۲۰۱۷ تایید می‌کند که برخی از خطرات برای آنتی‌بادی‌های مونوکلونال وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که مزایای آن بیش‌تر خطراتش است.

عوارض قلبی عروقی

کارشناسان هنوز در مورد اثرات داروهای ضد CGRP بر سلامت قلب بحث دارند. CGRP عروق خونی را گشاد می‌کند و این داروها این فرآیند را مسدود می‌کنند. نگرانی‌هایی وجود دارد که این اثر می‌تواند منجر به فشار‌خون بالا یا حتی یک سکته خفیف شود.

اما یک بررسی در سال ۲۰۲۰ نشان داد هیچ مدرکی مبنی بر اثر منفی داروهای ضد CGRP بر قلب وجود ندارد. به نظر نمی‌رسد افرادی که سابقه مشکلات قلبی عروقی دارند در هنگام مصرف این داروها در معرض خطر بیشتری باشند.

عوارض جانبی سایر داروهای مورد استفاده برای درمان میگرن

عوارض جانبی احتمالی دسته نسبتاً جدیدی از داروها می‌‌تواند خطرناک باشد. اما یادآوری این نکته مهم است که درمان‌های قدیمی میگرن، که از نظر اثربخشی مشابه داروهای ضد CGRP هستند، عوارض جانبی نیز دارند.

نوع دارو	عوارض جانبی
بتابلاکر ها	خستگی سرگیجه گردش خون ضعیف ناراحتی گوارشی
ضد‌افسردگی‌های سه حلقه‌‌ای	افزایش سردرد ناراحتی گوارش سرگیجه خستگی افزایش وزن
داروهای ضد‌صرع	کاهش حافظه اختلالات فکری خستگی تغیرات خلق‌‌و‌خوی تهوع افزایش احتمال سنگ کلیه‌. طبق مقاله ای در ۲۰۱۷

به‌‌طور کلی، اکثر مردم می‌توانند با خیال راحت از آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن استفاده کنند. پزشک قبل از تصمیم‌‌گیری در مورد این‌که آیا این درمان برای شما مناسب است، باید کل سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کند.

آیا درمان‌های احتمالی دیگری در حال مطالعه هستند؟

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال یک راه موثر برای پیشگیری از میگرن هستند، اما محققان در حال بررسی درمان‌‌های احتمالی دیگر هستند.

Gepants

جپانت‌‌ها همچنین درمان‌‌های ضد CGRP هستند. آنها CGRP را در گیرنده‌های درد مسدود می‌کنند، اما داروهای تزریقی یا IV نیستند. آنها معمولاً به صورت خوراکی یا به صورت قرص یا قرص‌‌های حل شونده مصرف می‌شوند، بنابراین سریع‌تر عمل می‌کنند و مدت زیادی در سیستم بدن شما باقی نمی‌مانند. این حالت اجازه می‌دهد تا آن‌ها را به عنوان داروهای خنثی کردن درد، متوقف کردن علائم میگرن، و همچنین به عنوان داروهای پیشگیرانه استفاده شود.

اولین gepant توسط FDA در دسامبر ۲۰۱۹ تایید شد. شناخته شده ترین جپانت ها عبارتند از:

ubrogepant (Ubrelvy)
rimegepant (Nurtec ODT)

فقط داروی Nurtec ODT هم برای استفاده پیشگیرانه هم برای از بین بردن درد تایید شده است.

طبق تحقیقات سال ۲۰۲۰، به طور کلی، جپنت ها به خوبی تحمل می‌‌شوند و عوارض جانبی کمی دارند.

آزمایشات بالینی

از سال ۲۰۲۲، چندین آزمایش بالینی در مراحل مختلف در حال بررسی مسیرهای جدید برای جلوگیری از میگرن هستند.

زمینه‌های موردنظرعبارتند از:

مهارکننده‌های گیرنده پلی‌پپتیدی نوع ۱ فعال کننده آدنیلات سیکلاز هیپوفیز، که پروتئینی را که باعث درد میگرنی می‌شود مسدود می‌کند.
دیتان‌ها که در حال حاضر برای درمان حاد اما نه برای پیشگیری استفاده می‌شود
مهارکننده‌های گیرنده اورکسین، که مسیرهای هیپوتالاموس مغز را مسدود می‌کنند

مسدود کننده‌‌های کالیکرئین، که تولید پروتئینی را که CGRP آزاد می‌کند، کاهش می‌دهند

کتامین، که گلوتامات و سروتونین – مواد شیمیایی که ممکن است به درد میگرن کمک کنند. را هدف قرار می‌دهد

درباره آزمایشات بالینی برای پیشگیری از میگرن بیشتر بدانید.

نتیجه:

برخلاف درمان‌های میگرن در گذشته – که برای درمان سایر بیماری‌های پزشکی بودند – آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مستقیماً درد میگرن را هدف قرار می‌دهند.

آنها:

به اندازه درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن، اگر موثرتر نباشند، منبع مورد اعتماد هستند
با بسیاری از داروهای تجویزی دیگر تداخل نداشته باشید
برای خود مدیریتی نسبتاً آسان است

در حالی که آن‌‌ها با خطر برخی عوارض جانبی خفیف همراه هستند، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن تا حد زیادی برای بسیاری از افراد بی‌خطر هستند و فواید آن اغلب بیشتر از خطرات آن است.

منبع: healthline.com

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

18 آگوست 2022

دارونامه؛ آشنایی با ژل فیتوگلوکزآمین(Phyto Glucosamine Gel)، باعث تسکین درد مفاصل

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

موارد مصرف:

ضدالتهاب و تسهیل‌کننده حرکات مفاصل و ترمیم کننده غضروف مفاصل

موارد منع مصرف:

– در کودکان زیر ۱۲ سال نباید این فرآورده استفاده شود.
– مصرف آن در دوران بارداری و شیردهی توصیه نمی‌شود.

موارد احتیاط:

– از تماس این ژل در اطراف چشم و پوست زخم شده پرهیز کنید.
– در صورت سابقه حساسیت به هر کدام از مشتقات موجود در این فرآورده بهتر است استفاده نشود.
– در صورت ایجاد تحریک پس از مصرف، مصرف دارو را قطع کنید.

عوارض جانبی:

استعمال موضعی ژل گلوکزامین فاقد هر نوع آثار تحریکی بر روی پوست بوده است و تا به حال عوارضی از مصرف آن گزارش نشده است.

دستور مصرف:

لایه نازکی از ژل را روی محل مورد نظر مالیده و مختصر ماساژ دهید تا جذب شود. این کار را روزی ۶ مرتبه می‌توان تکرار کرد.

اجزای فرآورده:

در هر ۳۰ گرم ژل فیتوگلوکزامین، ۳ گرم ان – استیل گلوگزامین، ۶/۰ گرم عصاره خشک شاه بلوط هندی، ۶/۰ گرم پودر منتول بکار رفته است.

مواد موثره:

مهم‌ترین ماده موثره شاه بلوط هندی کمپلکسی از ساپونین‌های تری‌ترپنی است که جمعاً بنام آئیسین Aescinنامیده می شود و مخلوطی است از تری‌ترپن‌‌های الیگوگلیکوزیدهای آمین، فلاونوئیدها (گلیکوزیدهای فلاونول)، کینون‌ها، استرول‌ها شامل استیگماسترول، الفا اسپیناسترول و بتا سیتوسترول و اسیدهای چرب (لینولئیک، پالمیتیک و استئاریک)

آثار فارماکولوژی:

گلوکزامین به‌طور طبیعی در تمام نسوج بدن انسان بخصوص در بافت همبند یافت می‌شود. بیش‌ترین غلظت آن در ساختار طبیعی مفاصل دیده می‌شود که موجب ترمیم و تسهیل کار مفاصل می‌شود.

گلوکزامین یک قند آمینه است. اسید هیالورونیک در کارتیلاژ مفصل و مایع سینویال یافت می‌شود از تکرار واحدهای زوج اسید گلوکورونیک و ان استیل گلوکزامین تشکیل شده است گلوکزامین سنتز یک بخش مهم کارتیلاژ که برای سلامت مفاصل لازم است را تحریک می‌کند و از طرف دیگر اثرحفاظتی گلوکزامین روی کندرسیت‌ها تحریک مستقیم آن‌ها و وارد کردن عنصر گوگرد در کارتیلاژ و حفاظت آن در مقابل فرآیند‌های تخریبی از طریق تغییر بیان ژنی است.
تحقیقات به این نتیجه رسیده‌اند که گلوکزامین به طور موثری روی عدم تعادل بین میزان سنتز و تخریب پروتئوگلیکان کارتیلاژ در استئوآرتریت‌ها اثر می‌گذارد. شواهد جدید نشان می‌دهد که گلوکزامین نه تنها سنتز کارتیلاژ را تقویت می‌کند بلکه دارای اثر ضد‌‌التهاب نیز می‌باشد. به‌طور خلاصه گلوکزامین به عنوان یک ماده پیشتاز یا ماده پایه‌‌ای برای تشکیل و نوسازی نسوج پیوندی در مفاصل شامل تاندون‌‌ها، لیگامان‌‌ها، کارتیلاژ مایع سینویال، دیسک مهره ها و غشاء مخاط‌‌ها می‌باشد.
تری‌ترین‌های موجود در شاه بلوط هندی سبب افزایش بازگشت وریدی در سیاهرگچه‌‌ها شده و نفوذپذیری عروق را کاهش می‌دهد و از این طریق التهاب کاهش می‌‌یابد.
از طرفی به علت وجود منتول در این فرآورده اثر مهاری برروی ماده P و ۵ هیدروکسی تریپتامین داشته و در نتیجه درد کاهش می‌یابد. مجموعه ترکیبات موجود در فرمولاسیون ژل فیتوگلوکزامین اثر یکدیگر را تشدید کرده، موجب کاهش التهاب مفاصل و تسهیل کار آن‌‌ها می‌شود.

منبع: drsaniei.darooyab.ir

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

16 آگوست 2022

بهترین درمان‌ها برای سندرم روده تحریک‌پذیر

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان

هرچند نمی‌توانیم تضمین کنیم که درمانی برای سندرم روده تحریک پذیر (IBS) ارائه می‌دهیم؛ اما قطعا راهکارهای متعدد و علمی وجود دارند که می‌توانند درد و ناراحتی ناشی از این بیماری را کاهش داده و احساس بهتری به شما بدهند.

تعیین اینکه کدام راهکار مناسب شماست می‌تواند با آزمون و خطا همراه باشد. درمان‌ها شامل داروهای بدون نسخه، داروهای ضدافسردگی برای درمان افسردگی، ایجاد تغییرات در رژیم غذایی و طیفی از مداخلات جسمی و روحی می‌شود.

درمان‌های بدون نیاز به نسخه برای IBS

درمان‌های بدون نسخه نیازی به تجویز پزشک ندارند و در دسترس‌اند. این درمان‌ها پشتوانه علمی دارند و می‌توانند نقش مهمی در برنامه درمانی‌تان ایفا کنند.
فیبر: پودر پوسته پسیلیوم یک راه موثر برای کسانی است که سعی دارند یبوست خود را رفع کنند. ثابت شده که این داروی گیاهی به رفع یبوست کمک کرده و فواید دیگری نیز برای سلامت دارد، مثلا کاهش خطرات بیماری‌های قلبی و عروقی و کاهش کلسترول.
پروبیوتیک‌ها: این میکروارگانیسم‌های زنده می‌توانند با تغییر در میکروبیوم روده، علائم را تسکین داده و به تنظیم عملکرد گوارش کمک کرده و سرعت حرکت محتوای روده را نیز کنترل کنند. تحقیقات نشان می‌دهد پروبیوتیک‌ها می‌توانند با جلوگیری از ارسال پیام‌های التهابی در بدن، افسردگی و اضطراب را کاهش دهند. می‌توانید از کپسول‌های پروبیوتیک استفاده کنید یا ماست پروبیوتیک بخورید؛ اما همه‌ی پروبیوتیک‌ها اثر یکسان ندارند، بنابراین بهتر است در این مورد از پزشکتان سوال کنید.
ملین‌ها: اگر دچار یبوست ناشی از IBS هستید می‌توانید از ملین‌ها استفاده کنید. فیبر موجود در ملین‌هایی که به مدفوع حجم می‌دهند کمک می‌کند آب جذب روده‌ها شده و مدفوع راحت‌تر حرکت کند؛ اما دانشمندان می‌گویند نباید زیاد از ملین‌ها استفاده کنید. اگر یبوست مزمن دارید حتما به پزشک مراجعه کنید و از ملین‌ها برای طولانی‌مدت استفاده نکنید؛ زیرا عوارض جانبی خطرناک خواهند داشت.

داروهای ضداسهال: تقریبا ۴ درصد از افراد دچار سندرم روده تحریک‌پذیر با اسهال هستند. تحقیقات نشان داده آن‌هایی که IBS شان با اسهال همراه است ممکن است سطح بالاتری از التهاب داشته باشند که در نحوه‌ی جذب آب موجود در مدفوع توسط روده‌ها اختلال ایجاد می‌کند. داروهایی مانند لوپرامید به کاهش سرعت حرکت محتوای روده کمک می‌کنند. اما یادتان باشد این داروها کمکی به شکم‌درد نکرده و برای همه‌ی افراد مناسب نیستند.

درمان IBS با داروهای ضدافسردگی

افرادی که IBS دارند سه برابر دیگران در معرض افسردگی مادام‌العمر هستند و از طرفی کسانی که دچار اختلال افسردگی عمده‌‌اند، احتمال سندروم روده تحریک‌پذیر در آن‌ها ۲۷ درصد است که تقریبا دو برابر میزان معمول بوده و این نشان می‌دهد اختلالات خلقی و سیستم گوارش چه ارتباط عمیقی با هم دارند.
در این مورد که آیا باید داروی ضدافسردگی مصرف کنید یا نه با پزشک مشورت کنید. دو نوع از داروهای ضدافسردگی که معمولا تجویز می‌شوند، ضدافسردگی‌های تری‌سیکلیک (سه حلقه‌ای) و مهارکننده‌های بازجذب انتخابی سروتونین هستند.
داروهای ضدافسردگی تری‌سیکلیک: اگر اسهال و شکم‌درد مشکلاتی هستند که اغلب دارید، تری‌سیکلیک‌هایی مانند دسیپرامن یا نورتریپتلین می‌توانند برای درمان علائم IBS تان به کار بروند؛ اما حواستان به عوارض جانبی این داروها باشد: مشکل در خواب و ادرار کردن، خشکی دهان، سرگیجه و مشکلات جنسی.
داروهای ضدافسردگی مهارکننده بازجذب انتخابی سروتونین: اگر یبوست، مشکل غالب IBS تان است در مورد مصرف این نوع داروهای ضدافسردگی با پزشک مشورت کنید. این داروها در مقایسه با دیگر داروهای ضدافسردگی دارای عوارض جانبی کمتری‌اند.

با تغییراتی در رژیم غذایی، IBS تان را کنترل کنید

تحقیقات نشان می‌دهد رژیم غذایی «فودمپ» یک رژیم غذایی مناسب برای کنترل علائم سندرم روده تحریک‌پذیر است. الیگوساکاریدها، دی‌ساکاریدها، مونوساکاریدها و پلی‌ال‌ها، کربوهیدرات‌های قابل تخمیر با زنجیره‌ی کوتاه هستند که به‌ درستی در روده جذب نمی‌شوند و می‌توانند علائمی را در افراد مبتلا به IBS ایجاد کنند. خوردن غذاهایی که فودمپ بالایی دارند می‌توانند گاز و نفخ روده‌ها را افزایش دهند، زیرا این غذاها در روده‌ها سریع‌تر تخمیر می‌شوند. وقتی این مواد غذایی با عصب‌های بسیار حساس روده‌ ترکیب می‌شوند، علائمی مانند شکم‌درد و نفخ ایجاد می‌کنند.
فودمپ‌ها در خیلی از غذاها وجود دارند و احتمالا همین الان در آشپزخانه‌ی شما نیز هستند: پیاز، سیر، شیر، ماست، انبه، عدس، قارچ، عسل، سیب و نخود آبگوشتی.
این رژیم غذایی با حذف غذاهای فودمپ شروع شده و سپس می‌توانید آرام آرام و تدریجا آن‌ها را به رژیم غذایی‌تان برگردانید (تقریبا سه تا هشت هفته بعد). این کار کمک می‌کند مشخص کنید چه غذاهایی عامل مشکلات گوارشی‌تان هستند.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند رژیم غذایی با فودمپ پایین، علائم سندرم روده تحریک‌پذیر را در ۷۰ درصد افراد کاهش می‌دهد؛ اما یادتان باشد که رژیم غذایی با فودمپ پایین، بسیار محدودکننده است. در مورد استفاده از این رژیم غذایی با پزشک مشورت کنید تا متناسب با نیازهای بدنتان تغذیه کنید.

مداخلات جسمی و روانی

سال‌هاست می‌دانیم که مغز و گوارش ارتباط تنگاتنگی با هم دارند. معمولا چیزهایی مانند اشتها یا هیجانات مدام با هم ارتباط دو طرفه دارند و مغز و روده‌ها به‌واسطه هورمون‌ها و سیگنال‌های عصبی مدام با هم مرتبط‌اند؛ اما وقتی ارتباط بین این سیگنال‌ها به هم می‌ریزد، علائم IBS می‌تواند بروز کند.

مداخلات درمانی زیر (با پشتوانه‌ی علمی) می‌توانند کمک زیادی به درمان این بیماری بکنند:

رفتاردرمانی شناختی (CBT)

رفتاردرمانی شناختی به شما یاد می‌دهد چگونه افکار منفی خود درباره‌ی IBS را به چالش بکشید. تحقیقات نشان می‌دهد وقتی اجازه می‌دهید افکار منفی‌تان در چرخه‌ای بی‌پایان در ذهنتان جولان بدهند، علائم بیماری‌تان بدتر می‌شوند.
رفتاردرمانی شناختی می‌تواند به شما کمک نماید این افکار و فاجعه‌سازی‌های ذهنی‌تان کاهش یافته و تمرکزتان را روی راه‌هایی بگذارید که به شما ابزارهایی برای کنترل علائمتان می‌دهند. طبق مطالعات، یک‌سوم افرادی که IBS دارند از رفتاردرمانی شناختی سود می‌برند.

هیپنوتراپی یا هیپنوتیزم درمانی

هیپنوتراپی با هدف تسکین علائم گوارشی مدتی است که رواج پیدا کرده و هر روزه افراد بیشتری به این شیوه درمانی رو می‌آورند. هیپنوتراپی برای IBS با هدایت شما به سمت وضعیتی از ریلکسیشن عمیق اما با تمرکز زیاد، کنترل زیادی از طریق تجسم‌سازی به شما می‌دهد که به درمان و التیام روده‌هایتان کمک می‌کند.
دانشمندان دریافته‌اند هیپنوتراپی با هدف درمان IBS برای ۷۰ تا ۸۰ درصد از افراد موثر است. یافته‌ها نشان داده‌اند یک دوره‌ی شش هفته‌ای هیپنوتراپی توانسته بود علائم IBS را در ۷۰ درصد بیماران تخفیف دهد.

ذهن‌آگاهی مبتنی بر کاهش استرس (MIBRS)

ذهن‌آگاهی مبتنی بر کاهش استرس می‌تواند ابزار خوب و ارزشمندی در برنامه‌ی درمانی‌تان باشد که علائم اضطرابی بیماریتان را کاهش می‌دهد.
این درمان کمکتان می‌کند با یاد گرفتن مهارت‌های ذهن‌آگاهی، علائم IBS را تسکین دهید، مثلا نسبت به فرایند تنفس خود آگاه می‌شوید و تغذیه‌ی آگاهانه‌تری خواهید داشت. ایده‌ی ذهن‌آگاهی مبتنی بر کاهش استرس این است که یاد بگیرید خودتان را بر مبنای دردها، افکار و احساساتی که تجربه می‌کنید قضاوت نکنید. دانشمندان می‌گویند این شیوه با تنظیم ناخودآگاه شما و تقویت سیتم پاراسمپاتیک، ارتباط بین ذهن و جسمتان را تقویت می‌کند.

خلاصه
هرچند هیچ درمانی برای سندرم روده تحریک‌پذیر وجود ندارد؛ اما راهکارهای علمی زیادی وجود دارند که به شما کمک می‌کنند علائم خود را کاهش داده و کیفیت زندگی‌تان را بهتر کنید. روش‌های توصیه شده همگی در دسترس و قابل انجامند و تمام آن‌ها نتیجه می‌دهند. اضطراب و IBS اغلب با هم همراهند و به همین دلیل داروهای تجویزی ضدافسردگی می‌توانند به درمان IBS کمک کنند.

منبع: tebyan.net

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

11 آگوست 2022

دارونامه؛ آشنایی با داروی فوربیوکپ(۴Biocap)، ارتقائ سطح سلامتی گوارشی

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

موارد مصرف فوربیوکپ

ارتقائ سطح سلامتی گوارشی

هشدارها

فوربیوکپ داروی مطمئنی است که دارای چهار سوش از باکتری¬های مفید است که در دستگاه گوارش مستقر می¬شوند و وارد چرخه¬ی ساختار بدن نمی¬شوند. در مطالعات بالینی انجام شده هیچ¬گونه عارضه¬ی جانبی برای فوربیوکپ مشاهده نشده است

مصرف در بارداری

در صورت صلاح دید پزشک مصرف شود.

مقدار مصرف فوربیوکپ

در بزرگسالان روزانه ۱-۲ عدد و در کودکان ۱ عدد.
در کودکان پودر کپسول را می‌توان در آب سرد، شیر سرد و آب‌میوه حل کرد و مصرف کرد.

فوربیوکپ، کپسول پروبیوتیک می‌باشد.

مواد تشکیل‌دهنده کپسول‌ها‌:

کپسول‌های سفید، هر کدام حاوی مقدار استاندارد ۱۸۰ میلی‌گرم ( > 1 بیلیون CFU) پودر کرم رنگ، شامل کشت freeze-dried از:
• LA-5 لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس
• BB-12 بیفیدوباکتریوم
• STY-31 استرپتوکوکوس ترموفیلوس،
• LBY-27 لاکتوباسیلوس دلبروکی بولگاریکوس پیشگیری و درمان اسهال شدید و مزمن با منشا غیراختصاصی، اسهال مرتبط با مصرف آنتی‌‌بیوتیک و اختلالات گوارشی ناشی از مسافرت.

تجویز مشترک به همراه آنتی‌‌بیوتیک‌‌ها آسیب‌های اکولوژیک به فلور طبیعی روده را به حداقل می‌‌رساند. همچنین موثر در بهبود بیماری‌های التهابی روده( کولیت اولسراتیو، بیماری کرون)، سندروم روده‌‌ای تحریک پذیر(IBS) و مراقبت های بعد از عمل جراحی و غیره….
فوربیوکپ را می‌توان به صورت ترکیب با ORS، آنتی‌بیوتیک‌‌ها، ضد‌قارچ‌ها، ضد‌ویروس‌‌ها و سایر محصولات ضد‌اسهال و همچنین به همراه داروهای شیمی درمانی، مصرف کرد.

مکانیسم اثر

پروبیتیک‌‌ها: میکروارگانیسم‌های زنده‌‌ای هستند که وقتی به مقدار مناسب تجویز شوند باعث افزایش سطح سلامتی در بدن میزبان می‌شوند. فوربیوکپ با توجه به دستورالعمل‌های WHO تولید شده است.

فارماکودینامیک

داروی فوربیوکپ ترکیبی از سوش‌های پروبیوتیک است که در برقراری تعادل و بهبود عملکرد باکتری‌های مفید دستگاه گوارش تأثیرگذار است. یکی دیگر از کاربردهای این دارو بهبود اختلالات گوارشی ناشی از مصرف آنتی‌بیوتیک‌ و بهبود علایم سندرم روده تحریک‌پذیر و التهاب روده است.

منبع: rpsi.ir

Regular Post

نوشته شده توسط فرناز اخباری

10 آگوست 2022

ازوفاژیت چیست؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , فرناز اخباری , پیشگیری بهتر از درمان

به گزارش سایت webmd.com

ازوفاژیت التهاب پوشش مری است، لوله‌ای که غذا را از گلو به معده می‌رساند. در صورت عدم درمان، این وضعیت می‌تواند بسیار ناراحت کننده شود و باعث ایجاد مشکلاتی در بلع، زخم، و زخم مری شود.

علائم ازوفاژیت

علائم ازوفاژیت عبارتند از:

بلع دشوار یا دردناک
رفلکس اسید
سوزش سردل
احساس گیر کردن چیزی در گلو
درد قفسه سینه
حالت تهوع
استفراغ

اگر هر یک از این علائم را دارید، باید در اسرع وقت با پزشک خود تماس بگیرید.

علل ازوفاژیت و عوامل خطر

علل

ازوفاژیت در اثر عفونت یا تحریک مری ایجاد می‌شود. عفونت می‌تواند ناشی از باکتری‌ها، ویروس‌ها، قارچ‌ها یا بیماری‌هایی باشد که سیستم‌ایمنی را تضعیف می‌کنند.

عفونت‌هایی که باعث ازوفاژیت می‌‌شوند عبارتند از:

کاندیدا. این یک عفونت قارچی مری است که توسط همان قارچی ایجاد می‌‌شود که باعث عفونت قارچی واژن می‌‌شود. هنگامی که سیستم‌ایمنی بدن ضعیف است، مانند افراد مبتلا به دیابت یا HIV، عفونت در مری ایجاد می‌شود. معمولاً با داروهای ضد‌قارچ بسیارخوب قابل درمان است.

تبخال. مانند کاندیدا، این عفونت ویروسی می‌تواند در مری زمانی که سیستم‌‌ایمنی بدن ضعیف است ایجاد شود و با داروهای ضد‌‌ویروسی قابل درمان است.

تحریک منجر به ازوفاژیت می‌تواند ناشی از هر یک از موارد زیر باشد:

GERD یا بیماری ریفلاکس معده به مری؛
استفراغ؛
عمل جراحی؛
داروهایی مانند آسپرین و سایر داروهای ضد‌‌التهابی؛
مصرف یک قرص بزرگ با آب بسیار کم یا درست قبل از خواب؛
بلعیدن یک ماده سمی؛
فتق‌‌ها؛
پرتودرمانی برای سرطان.

عوامل خطر

زمانی که درست قبل از خواب غذا بخورید؛
وعده‌های غذایی بیش از حد زیاد با غذاهای پرچرب؛
سیگار کشیدن؛
مصرف زیاد الکل؛
وزن اضافی، از جمله زمانی که باردار هستید.

برخی از غذاها نیز در صورت مصرف می‌توانند احتمال ابتلا به ازوفاژیت را افزایش دهند. این شامل:

کافئین
مرکبات
غذاهای ادویه‌دار
سیر
پیازها
شکلات
نعناع

تشخیص ازوفاژیت

هنگامی که پزشک معاینه فیزیکی کامل انجام داد و سابقه پزشکی شما را بررسی کرد، چندین آزمایش وجود دارد که می تواند برای تشخیص ازوفاژیت استفاده شود.

این شامل:

آندوسکوپی قسمت فوقانی: آزمایشی که در آن از یک لوله که نور داردو انعطاف‌پذیر است به نام آندوسکوپ برای مشاهده مری استفاده می‌شود.

بیوپسی‌: در طی این آزمایش، نمونه کوچکی از بافت مری برداشته شده و سپس به آزمایشگاه فرستاده می‌شود تا زیر میکروسکوپ بررسی شود.

سری قسمت بالایی دستگاه گوارش(یا بلع باریم). در طی این روش، پس از نوشیدن محلول باریم، از مری عکسبرداری می‌شود. باریم پوشش مری را می‌‌پوشاند و در عکس اشعه ایکس به رنگ سفید در می‌آید. این ویژگی پزشکان را قادر می‌‌سازد تا برخی از ناهنجاری‌های مری را مشاهده کنند.

درمان ازوفاژیت

درمان ازوفاژیت بستگی به نوع ازوفاژیت شما دارد.

رفلاکس ازوفاژیت زمانی است که محتویات معده به مری برمی‌‌گردد. اگر زیاد اتفاق بیفتد، ممکن است پزشک به شما بگوید که به بیماری GERD یا بیماری ریفلاکس معده به مری) مبتلا هستید.

برای درمان‌، می‌توانید از موارد زیر استفاده کنید:

داروهای بدون نسخه مانند آنتی‌اسیدها یا داروهایی که مانع از تولید اسید می‌شوند مانند لانزوپرازول و امپرازول؛
داروهای تجویزی که می‌توانند تولید اسید را مسدود کنند یا به پاکسازی معده شما کمک کنند؛
جراحی برای تقویت دریچه‌‌ای که معده و مری شما را جدا می‌کند.

ازوفاژیت ائوزینوفیلیک زمانی است که تعداد زیادی گلبول سفید خون به نام ائوزینوفیل در مری شما جمع می‌‌شود. معمولاً این حالت به دلیل آلرژی اتفاق می‌افتد. و می‌تواند توسط گرده گل یا برخی غذاها تحریک شود.

برای درمان این حالت‌، شما ممکن است موارد زیر را مصرف کنید:

داروهای تجویزی برای جلوگیری از تولید اسید
استروئیدهایی مانند بودزوناید و فلوتیکازون

پزشک همچنین ممکن است یک رژیم غذایی با حذف مواد غذایی را پیشنهاد کند. در این حالت شما برای مدتی از خوردن آلرژن‌‌های غذایی معمول خودداری می‌‌کنید، سپس به آرامی آن‌ها را دوباره به رژیم خود اضافه می‌‌کنید. این می‌تواند به شما و پزشک‌تان کمک کند تا بفهمید کدام غذاها ممکن است باعث التهاب مری شما شوند.

ازوفاژیت ناشی از دارو زمانی اتفاق می‌افتد که داروها برای مدت طولانی با پوشش مری شما تماس داشته باشند.

برای این، پزشک شما ممکن است:

داروی شما را عوض کند.
در صورت امکان آن را به صورت مایع به شما بدهید

همچنین ممکن است به شما توصیه کنند که داروی خود را با یک لیوان پر آب مصرف کنید یا از شما بخواهند که حداقل ۳۰ دقیقه پس از مصرف آن بایستید یا بنشینید.

ازوفاژیت عفونی زمانی اتفاق می‌افتد که بافت‌های مری عفونی شده باشد. این حالت ممکن است در صورت ابتلا به سرطان یا HIV رخ دهد. برای درمان آن، دارویی باید مصرف شود تا عفونت را از بین ببرد.

اگر مری شما بسیار باریک است یا غذا در آن گیر کرده است، پزشک ممکن است روشی به نام گشاد شدن مری را انجام دهد که مری شما را بزرگ می‌کند.

برخی از افراد برای کاهش علائم به درمان های جایگزین روی می آورند. اینها به جای درمان های پزشکی نیستند، بلکه علاوه بر آنها می باشد.

آن‌ها می‌‌توانند شامل موارد زیر باشند:

داروهای گیاهی مانند شیرین‌بیان، بابونه و گل‌ختمی؛
تمرین‌های آرام‌سازی مانند آرام‌سازی پیشرونده عضلانی یا تصویرسازی هدایت‌شده؛
طب سوزنی.

قبل از شروع هر گونه درمان جایگزین حتما با پزشک خود صحبت کنید.

پیشگیری از ازوفاژیت

در حالی که شما تحت درمان ازوفاژیت هسید، اقدامات خاصی وجود دارد که می‌توانید برای کمک به احساس بهتر خود انجام دهید:

از غذاهای تند مانند فلفل، پودر فلفل قرمز، کاری و جوز هندی خودداری کنید.

از غذاهای سفت مانند آجیل، کراکر و سبزیجات خام دوری کنید.

سعی کنید درست قبل از خواب غذا نخورید.

از خوردن غذاها و نوشیدنی‌های اسیدی مانند گوجه فرنگی، پرتقال، گریپ‌فروت و آب آنها اجتناب کنید. در عوض، نوشیدنی‌های با طعم میوه‌ای با ویتامین C را بنوشید.

غذاهای نرم بیشتری را به رژیم غذایی خود اضافه کنید مانند سس سیب، غلات پخته شده، پوره سیب‌زمینی، کاستارد، پودینگ و شیک‌های پروتئینی بالا.

سعی کنید از وعده‌های غذایی با غذاهای چرب پرهیز کنید.

مصرف غذاهای با طعم کافئین، شکلات و نعناع را به حداقل برسانید.

لقمه‌های کوچک بگیرید و غذا را کاملا بجوید.

مایعات را از طریق نی بنوشید تا بلع راحت‌تر شود.

ازمصرف الکل و تنباکو خودداری کنید.

هنگام مصرف دارو، آن را با آب فراوان مصرف کنید.

دارو را در حالت خوابیده یا درست قبل از خواب نخورید.

چشم انداز ازوفاژیت

بسیار مهم است که از برنامه درمانی پزشک خود برای ازوفاژیت پیروی کنید. اگر این کار را بکنید، باید تسکین یابد.

با این‌حال، اگر ازوفاژیت درمان نشود، می‌تواند منجر به موارد زیر شود:

زخم مری: پزشک ممکن است این حالت را «استریکچر» بنامد. می‌‌تواند بلع را بسیار دشوار کند.

چیزی که پزشکان آن را «پرفوراسیون مری» می‌نامند. سطح پوشاننده روی بافت مری پاره می‌‌شود. زمانی که غذا در آن‌‌جا گیر می‌کند یا زمانی که آندوسکوپی فوقانی انجام می‌‌دهید، می تواند ناشی از رفلکس گگ باشد. که می‌تواند بلع را دشوار کند. همچنین می‌تواند تنفس را سخت کند.

ممکن است به بیماری مری بارت مبتلا شوید. مری بارت می‌‌تواند منجر به سرطان مری شود.

منبع: webmd.com

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

4 آگوست 2022

دارونامه؛ آشنایی با داروی آمبریسنتان(ambrisentan)، داروی فشارخون شریانی ریوی

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

آمبریسانتان یک آنتاگونیست گیرنده اندوتلین است که برای درمان فشارخون شریانی ریوی کاربرد دارد. در اروپا، کانادا و ایالات متحده به منظور بهبود توانایی ورزش و تأخیر در بدتر شدن وضعیت بالینی مورد تأیید قرار گرفته است. علاوه بر این، در ایالات متحده در ترکیب با تادالافیل برای کاهش خطرات پیشرفت بیماری ، بستری شدن در بیمارستان و بهبود توانایی ورزشی مورد تأیید است.

موارد مصرف آمبریسنتان

برای بهبود فشار خون شریانی ریوی (PAH) و بهبود توانایی ورزشی کاربرد دارد. در ترکیب با تادالافیل نیز برای کاهش خطرات پیشرفت بیماری و بستری شدن در بیمارستان استفاده می‌شود.

موارد منع مصرف

بارداری
فیبروز ریوی ایدیوپاتیک

مصرف در شیردهی

آمبریستان در بارداری منع مصرف دارد.

هشدارها

احتباس مایعات / ادم محیطی: ایجاد ادم محیطی به دلیل درمان و یا بیماری بیمار (فشارخون شریانی ریوی) ممکن است رخ دهد. شیوع بالاتر با مصرف همزمان تادالافیل و در بیماران مسن مشاهده می‌شود. ارزیابی بیشتر ممکن است برای تعیین علت و معالجه مناسب یا قطع درمان ضروری باشد.

تغییرات هماتولوژیک: ممکن است در چند هفته اول درمان کاهش هماتوکریت / هموگلوبین مشاهده شود. قبل از شروع درمان و۱ ماه و پس از آن هموگلوبین را در به طور دوره ای اندازه‌گیری کنید. در بیمارانی که از نظر بالینی کم خونی دارند، توصیه نمی‌شود.

اثرات کبدی: افزایش آمینوترانسفرازهای کبدی سرم در طی استفاده از آن گزارش شده است. آزمایش آنزیم کبد را در صورت وجود علائم بالینی انجام دهید. با این‌‌حال، در اکثر موارد، می‌توان علل سمیت کبدی را رفع کرد.

نکات قابل توصیه

اگر باردار هستید یا فکر می‌کنید ممکن است باردار باشید از آمبریزنتان استفاده نکنید. این دارو می تواند نقایص جدی در هنگام تولد ایجاد کند. اگر قاعدگی را از دست دادید یا فکر می‌کنید باردار شده‌‌اید‌‌، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید.
قبل از شروع این روش درمانی باید آزمایش منفی بارداری داشته باشید. در طول دوره درمان خود، هر ماه و ۱ ماه بعد از آخرین دوز، دوباره آزمایش خواهید شد.

تداخلات دارویی

رمدسیویر، سارسایکلین، اپی روبیسین، پوساکونازول، تیزانیدین، تیوگوانین، ریفامپین، سیکلوسپورین، لفامولین، برنتوکسی مب، میدوستارین، ترولیندومایسین، اردافیتینیب، پکسیدارتینیب، کانابیدیول، لاسمیدیتان، ارتوگلیفلوزین، لترموویر، ریوسیگوآت، ترابکتدین، ونتوکلاکس، انکورافنیب، میپومرسن، ومورافنیب، آوانافیل، پوناتینیب، دابرافنیب، میبفرادیل، ماینوکسیدیل، مدافینیل، میکونازول، انزالوتامید، تری فلونوماید، ریتوناویر، لیکوریس.

لیکوریس

عوارض جانبی آمبریسنتان

در صورت مشاهده علائم واکنش آلرژیک (کهیر مشکل تنفس؛ تورم صورت، لب‌ها، زبان یا گلو)، از کمک فوری پزشکی استفاده کنید.

عوارض جانبی شایع ممکن است شامل موارد زیر باشد:

تنگی‌نفس شدید، خس خس سینه، سرفه همراه با مخاط کف، درد قفسه سینه، تورم در دست‌ها، پاها، خستگی، افزایش سریع وزن، کم‌خونی، رنگ پریدگی پوست، خستگی غیرمعمول، احساس سبکی سر یا تنگی‌نفس، سردی دست و پا، مشکلات کبدی، از دست دادن اشتها، درد معده (سمت راست بالا)، حالت تهوع، استفراغ، تب، خارش، ادرار تیره، مدفوع به رنگ خاک رس، گرفتگی بینی، درد سینوس، گرگرفتگی یا قرمزی در صورت شما.

مقدار مصرف آمبریسنتان

دوز اولیه: ۵ میلی‌گرم خوراکی یک بار در روز.
-در صورت تحمل ۵ میلی‌گرم، دوز خوراکی را یک بار در روز افزایش دهید.
-هنگام استفاده با تادالافیل‌، دوز هر یک از داروها را می‌توان در صورت نیاز تا آستانه تحمل افزایش داد ( در فواصل ۴ هفته ).

مکانیسم اثر

اندوتلین -۱ (ET-1) یک پپتید درون زا است که بر روی گیرنده‌های اندوتلین نوع A (ETA) و اندوتلین نوع B (ETB) در عضله صاف عروقی و اندوتلیوم اثر می‌گذارد. اقدامات واسطه ETA شامل انقباض عروق و تکثیر سلولی است‌، در حالی که ETB بطور عمده واسطه گشاد شدن عروق است. در بیماران با فشار‌خون شریانی ریوی، سطح ET-1 افزایش یافته و با عث افزایش فشار شریانی و شدت بیماری می‌شود. آمبریسانتان یکی از چندین داروی گشادکننده عروق است که گیرنده اندوتلین نوع (A (ETA را هدف قرار داده و از اثر آن جلوگیری کرده و از انقباض عروقی جلوگیری می‌کند. مهار انتخابی گیرنده ETA از انقباض عروق با واسطه گیرنده‌های اندوتلین نوع (B (ETB جلوگیری می‌کند.

فارماکوکینتیک

جذب

آمبریسانتان حدوداً ۲ ساعت پس از مصرف خوراکی به سرعت جذب می‌شود و Cmax و AUC به طور متناسب با دوز (در محدوده دوز درمانی) افزایش می‌یابند. فراهمی زیستی مطلق خوراکی آمبریسانتان ناشناخته است. جذب بدن تحت تأثیر غذا قرار نمی‌گیرد.

حجم توزیع

این دارو توزیع کمی در سلول‌های قرمز دارد و نسبت خون به پلاسما در مردان و زنان به ترتیب ۵۷/۰ و ۶۱/۰می‌باشد.

اتصال پروتئین

آمبریسانتان ۹۹٪ به پروتئین پلاسما متصل است، در درجه اول به آلبومین (۹۶٫۵٪) و در درجه کمتری به گلیکوپروتئین اسید آلفا ۱ متصل است.

متابولیسم

آمبریسانتان عمدتاً توسط گلوکورونوسیل ترانسفرازهای دی‌فسفات یوریدین ۵ (UGTs) 1A9S ، ۲B7S ، ۱A3S متابولیزه می‌شود تا گلوکورونید آمبریزنتان تشکیل شود. آمبریسانتان نیز به میزان کمتری توسط CYP3A4 ، CYP3A5 و CYP2C19 متابولیزه می‌شود و ۴- هیدروکسی متیل آمبریسانتان تشکیل می‌‌دهد که بیشتر به گلوکورونید ۴-هیدروکسی متیل آمبریسنتان گلوکورونید می شود.

مسیر حذف

این دارو در درجه اول توسط مسیرهای غیر کلیوی پاک می شود. آمبریسانتان همراه با متابولیت های خود ، در درجه اول در مدفوع یافت می شود. تقریباً ۲۲٪ از دوز تجویز شده پس از مصرف خوراکی در ادرار بازیابی می‌شود که ۳٫۳٪ آمبریسانتان بدون تغییر است.

نیمه عمر

نیمه عمر آمبریستان ۱۵ ساعت است. تصور می‌‌شود که حالت پایدار پس از حدود ۴ روز تکرار دوز حاصل می‌شود.

میانگین پاکسازی خوراکی آمبریسانتان در افراد سالم ۳۸ میلی‌لیتر در دقیقه و در بیماران مبتلا به فشار‌خون شریان ریوی ۱۹ میلی‌لیتر در دقیقه بود.

منبع: rpsi.ir

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

28 جولای 2022

دارونامه؛ آشنایی با داروی ماینوکسیدیل(Minoxidil)، داروی فشارخون بالا

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

ماینوکسیدیل یک گشاد کننده عروق است که با سبب بهبود جریان خون می‌گردد. ماینوکسیدیل در درمان زیادی شدید فشار‌خون استفاده می‌شود. ماینوکسیدیل معمولا همراه با داروهای دیگر برای پیشگیری از عوارض جانبی تجویز می‌‌گردد.
قرص‌های ماینوکسیدیل نباید برای تحریک رشد مواسکالپ استفاده شود. تنها فرم موضعی ماینوکسیدیل برای این منظور توصیه می‌گردد.

موارد مصرف ماینوکسیدیل

فشارخون بالا

موارد منع مصرف

ازدیادحساسیت به این دارو و ترکیبات آن، بیماران دارای فئوکروموسیتوما

مصرف در بارداری

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد. )

هشدارها

۱-ماینوکسیدیل باید برای بیماران مبتلا به فشارخون که به اندازه کافی به حداکثر دوزهای درمانی یک داروی دیورتیک و دو عامل ضد فشار خون دیگر پاسخ نمی‌دهند استفاده شود.
۲- ماینوکسیدیل باید تحت نظارت دقیق تجویز گردد، معمولا همراه با یکی از عوامل مسدد بتا آدرنرژیک برای پیشگیری از تاکی کاردی و افزایش حجم کار قلب تجویز می‌شود.
۳—ماینوکسیدیل معمولا همراه با یک دیورتیک مناسب برای پیشگیری از احتباس مایعات و کاهش وقوع نارسایی احتقانی قلب تجویز می‌گردد.

نکات قابل توصیه

۱-کنترل تعادل مایعات و الکترولیت و وزن بدن ضروری است.
۲-بیماران را جهت علائم و نشانه‌های تجمع مایع در پریکارد تحت نظر داشته باشید.
۳-بیماران مبتلا به نارسایی کلیوی یا دیالیزی ممکن است به مقدار کمتری از ماینوکسیدیل نیاز داشته باشند و باید تحت مراقبت‌های پزشکی ویژه برای جلوگیری از تشدید نارسایی کلیوی یا بروز نارسایی قلبی قرار گیرند.
۴-بیماران باید کاملا از اهمیت مصرف تمامی داروهای ضدفشار خون نسخه شده و علائم و نشانه‌های اوورلود مایعات بدن آگاهی داشته باشند.

عوارض جانبی ماینوکسیدیل

تهوع، استفراغ، بثورات جلدی، کاهش پلاکت خون، کاهش لکوسیت خون، ادم محیطی، سندروم استیون جانسون، افزایش کراتینین، تجمع مایع در پریکارد، افزایش وزن، احتباس آب

تداخلات دارویی

ایزوسورباید دی نیترات، دروسپیرنون، یوهمبین، ایلوپروست، بیزوپرولول، فنول دوپام، ترپروستینیل، کلرمتیازول، آمبریسنتان، سیکلوپنتیازید، نسیریتاید.

مقدار مصرف ماینوکسیدیل

مقدار مصرف معمول ماینوکسیدیل برای زیادی فشار خون، بزرگسالان:
مقدار اولیه: ۵ mg خوراکی یک بار در روز
مقدار نگهدارنده:۱۰ تا ۴۰ mg در یک یا دو مقدار منقسم

مکانیسم اثر

ماینوکسیدیل یک گشاد کننده عروق محیطی با اثر مستقیم می‌باشد که با کاهش مقاومت عروق محیطی سبب کاهش فشار‌خون سیستولیک و دیاستولیک می‌شود.

فارماکودینامیک

ماینوکسیدیل یک داروی ضد فشار‌خون گشاد کننده عروق محیطی می‌باشد.

فارماکوکینتیک

ماینوکسیدیل حداقل ۹۰% از طریق دستگاه گوارش جذب می‌گردد. ماینوکسیدیل به پروتئینهای پلاسما متصل نمی‌شود.
میانگین نیمه عمر پلاسمایی ماینوکسیدیل ۴٫۲ ساعت می‌باشد. ماینوکسیدیل به میزان زیاد در کبد متابولیزه می‌گردد.
متابولیت‌ها اثر فارماکولوژیکی بسیار کمتری از ماینوکسیدیل دارند. ماینوکسیدیل و متابولیت‌هایش بطور عمده از طریق ادرار دفع می‌گردند.

منبع: rpsi.ir

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

21 جولای 2022

دارونامه؛ آشنایی با داروی سیتالوپرام (Citalopram)، اختلال افسردگی و …

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

سیتالوپرام در گروه داروهای ضدافسردگی و از داروهای مهارکننده انتخابی باز جذب سروتونین ( SSRI) می باشد. سیتالوپرام در درمان اختلالات افسردگی بکار می‌‌رود.

سیتالوپرام به گروهی از داروهای ضد‌افسردگی معروف است که به عنوان مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) شناخته می‌شوند و به‌طور گسترده‌‌ای برای درمان علائم افسردگی استفاده می‌شود.

موارد مصرف سیتالوپرام

کاربردهای اصلی (Labeled Indications):
اختلال افسردگی ماژور (تک قطبی)

کاربردهای دیگر (Off-labeled Indications):
رفتار پرخاشگرانه یا آشفته همراه با زوال عقل؛
اختلال پرخوری؛
اختلال اضطراب عمومی؛
اختلال وسواسی اجباری؛
اختلال پانیک یا هراس؛
اختلال استرس پس از سانحه؛
انزال زودرس.

موارد منع مصرف

حساسیت بیش از حد به سیتالوپرام یا هر یک از اجزای فرمولاسیون
استفاده از مهارکننده‌‌های MAO برای درمان اختلالات روان‌پزشکی (همزمان یا طی ۱۴ روز پس از قطع سیتالوپرام یا مهار کننده MAO)
شروع سیتالوپرام در بیمار دریافت کننده متیلن بلو وریدی یا لینزولید
مصرف همزمان با پیموزاید

مصرف در بارداری

داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد.
استفاده از این دارو از اواخر سه ماهه سوم همراه با عوارض در نوزادان است و ممکن است نیاز به بستری طولانی مدت در بیمارستان، پشتیبانی تنفسی و تغذیه با لوله باشد.
عوارض جانبی در نوزاد تازه متولد شده پس از قرار گرفتن در معرض SSRI در اواخر سه ماهه سوم می‌تواند شامل آپنه‌، گریه مداوم‌، سیانوز‌، مشکل تغذیه‌‌، هایپر رفلکسی‌، هایپو یا هیپرتونی‌، افت قند‌خون‌، تحریک‌‌پذیری‌، بی‌‌حسی‌، ناراحتی تنفسی‌، تشنج‌، بی‌ثباتی دما‌، لرزش و استفراغ باشد.

مصرف در شیردهی

سیتالوپرام و متابولیت های فعال آن در شیر مادر وجود دارد.
روان درمانی یا سایر روش‌های درمانی غیر‌درمانی برای درمان اولیه افسردگی خفیف در بیماران شیرده توصیه می‌شود. داروهای ضد‌‌افسردگی در مواردی توصیه می‌شود که روان درمانی کافی نباشد یا علائم افسردگی متوسط تا شدید باشد. اگر از SSRI خاص در دوران بارداری به طور موثر استفاده شده باشد‌‌، در صورت عدم وجود موارد منع مصرف‌‌، می‌‌توان آن را در دوران شیردهی ادامه داد.

هشدارها

۱-در مصرف سیتالوپرام بیماران دارای اختلالات افسردگی شدید(MDD)، هم بزرگسالان و هم کودکان، ممکن است وخیم‌تر شدن وضعیت افسردگی و یا افزایش تمایل به خودکشی یا تغییرات رفتاری غیرطبیعی را تجربه کنند.
۲- در بیماران دارای افسردگی دوقطبی با احتیاط فراوان سیتالوپرام تجویز شود.
۳-کاهش غلظت یون سدیم پلاسما در درمان با SNRIs و SSRIs از جمله سیتالوپرام با شیوع بالایی رخ می‌‌دهد. این کاهش غلظت یون سدیم پلاسما در نتیجه سندروم ترشح نامناسب هورمون ضد‌ادراری (SIADH) بروز می‌کند.
۴-سیتالوپرام در بیماران با سابقه مانیا با احتیاط فراوان تجویز شود.
۵-سیتالوپرام در بیماران با سابقه تشنج با احتیاط فراوان تجویز شود.

نکات قابل توصیه

۱-از قطع مصرف ناگهانی سیتالوپرام بپرهیزید‌‌، قطع مصرف سیتالوپرام بصورت کاهش تدریجی انجام شود.
۲-بیماران مصرف کننده سیتالوپرام باید آگاه باشند که با مصرف همزمان داروهای ضد‌‌التهاب غیراستروئیدی و آسپیرین و دیگر داروهای ضدانعقاد خون‌‌، امکان خونریزی وجود دارد.

عوارض جانبی سیتالوپرام

عوارض جانبی شایع (شیوع بالای ۱۰%):
پوست: دیافورز (۱۱٪ وابسته به دوز)
دستگاه گوارش: حالت تهوع (۲۱٪)، خشکی دهان (۲۰٪)
سیستم عصبی: خواب‌آلودگی (۱۸٪ ؛ وابسته به دوز، بی‌خوابی (۱۵٪ ؛ وابسته به دوز)

عوارض جانبی با شیوع کمتر (۱% تا ۱۰%):
قلب و عروق: برادی کاردی (۱%) ، افت فشار خون (≥ ۱%) ، افت فشارخون ارتوستاتیک (≥ ۱%) ، فاصله QT طولانی مدت در ECG ، تاکی کاردی (≥ %۱)
پوست: خارش (≥ ۱٪) ، بثورات پوستی (≥ %۱)
غدد درون ریز و متابولیک: آمنوره (≥ ۱%)، کاهش میل جنسی (۱ تا ۴%) ، افزایش وزن (≥ ۱%)، کاهش وزن (≥ %۱)
دستگاه گوارش: درد شکم (۳٪)، بی اشتهایی (۴٪) ، اسهال (۸٪) ، دیسژوزیا (۱٪) ، سوء هاضمه (۵٪) ، نفخ شکم (۱٪) ، افزایش اشتها (۱٪،) ، سیالوره (≥ ۱%) ، استفراغ (۴%)
ادراری تناسلی: دیسمنوره (۳٪) ، اختلال در انزال (۶٪) ، ناتوانی جنسی (۳٪ وابسته به دوز)
سیستم عصبی: تحریک پذیری (۳%) ، فراموشی (≥ ۱%) ، اضطراب (۴%) ، بی علاقگی (≥ ۱%) ، گیجی (≥ ۱%) ، افسردگی (≥ ۱%) ، خستگی (۵% وابسته به دوز ) ، عدم تمرکز (≥ ۱%) ، میگرن (≥ ۱%) ، پارستزی (≥ ۱%) ، خمیازه (۲% وابسته به دوز)
عصبی – عضلانی و اسکلتی: آرترالژی (۲٪) ، میالژی (۲٪) ، لرزش (۸٪)
چشم: اختلال در تطبیق(≥ ۱٪)
کلیه: پلی اوری (≥ ۱%)
تنفسی: سرفه (۱٪) ، رینیت (۵٪) ، سینوزیت (۳٪) ، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی (۵٪)
متفرقه: تب (۲٪)

تداخلات دارویی

ارگوتامین سی، اس امپرازول، اکس کاربازپین، ایپراتروپیوم بروماید , بوپروپیون , بوسپیرون , پرفنازین , پرومتازین , تترابنازین , ترازودون , ترانیل سیپرومین , تیوریدازین , داکتینومایسین( اکتینو مایسین دی) , سالبوتامول , سربرولایزین , سووفلوران , اریترومایسین , امپرازول , انوکساپارین , پروپرانولول , پیموزاید , تریمی پرامین , بمیپارین , بروموپراید , انزالوتامید , داپوکستین , لینزولید , میتوتان , دابرافنیب , اوروکیناز | یوروکیناز , کارودیلول , کلاریترومایسین , کلوزاپین , قره قاط , یونجه , اس سیتالوپرام , فلوکستین , فلوکونازول , مکلوبماید , هپارین , وارفارین , وریکونازول , دومپریدون , ریزاتریپتان , سایمتیدین , سلژیلین , سیبوترامین , فلووکسامین , ستیریزین , فلوتیکازون پروپیونات , گرانیسترون , متوپرولول , مگزیلتین , نئوستیگمین , ونلافاکسین , متیلن بلو , فنتانیل , فورمترول , بیزوپرولول , فلکاینید | فلکایینید , دی سولفیرام , گوسرلین , سیکلوبنزاپرین , آسپرین , پنتامیدین , ترفنادین , تیروفیبان , بوپرنورفین , پروکلرپرازین , اسپارفلوکساسین , وندتانیب , آلفنتانیل , سوفنتانیل , التریپتان , راساژیلین (رازاگیلین) , ایزوپروترنول , پالونوسترون , دولاسترون , پتیدین , تاپنتادول , رمی فنتانیل , هیسترلین , فنین دیون | فنیندیون , آپیکسابان , فنیل پروپانولامین , آلموتریپتان , مفلوکین , اینوتوزوماب , ریبوسیکلیب , دوفتیلید , بپریدیل , آلفوزوسین , پرومازین , داساتینیب , پیماوانسرین , رومیدپسین , تروپیسترون , ومورافنیب , لورکاسرین , جمتوزومب , بوپروپیون + نالترکسون , آسناپین , آپالوتامید , دکس فن فلورامین , دس ونلافاکسین , ال تریپتوفان , میلناسیپران , گرپافلوکساسین , هالوفانترین , دلاویردین , لنواتینیب , بداکیلین , آبارلیکس , گیلتریتینیب , گلاسدگیب , پرفلوترن , لورلاتینیب , وراپاکسار , ۵-هیدروکسی تریپتوفان , لوومیلناسیپران , راموسیروماب , انترکتینیب , پیتولیسانت , کانابیدیول , لاسمیدیتان , نتوپیتانت

الکل (اتیل): ممکن است اثر نامطلوب یا سمی مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین را افزایش دهد. به طور خاص ، خطر اختلال سایکوموتور ممکن است افزایش یابد. مدیریت: به بیمارانی که از مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین استفاده می کنند باید توصیه شود که از مصرف الکل خودداری کنند. نظارت بر افزایش اختلال سایکوموتور در بیمارانی که در طول درمان با مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین الکل مصرف می کنند، نیاز است. تداخل رده D: اصلاح درمان

بمی پارین: داروهای دارای خواص ضد پلاکتی ممکن است اثر ضد انعقادی بمی پارین را افزایش دهند. مدیریت: از مصرف همزمان با بمی پارین یا داروهای ضد پلاکتی خودداری کنید. اگر مصرف همزمان اجتناب ناپذیر است ، علائم و نشانه های خونریزی را از نزدیک کنترل کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

بروموپراید: ممکن است اثر نامطلوب یا سمی مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین را افزایش دهد. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

بوپروپیون: ممکن است اثر نامطلوب یا سمی سیتالوپرام را افزایش دهد. بوپروپیون ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: سیتالوپرام را در کمترین دوز طبیعی در بیمارانی که بوپروپیون دریافت می کنند ، شروع کنید و حداکثر دوز بزرگسالان سیتالوپرام را در طی درمان همزمان با بوپروپیون به ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. نظارت بر سمیت سیتالوپرام نیاز است. تداخل رده D: اصلاح درمان

سایمتیدین: ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با سایمتیدین ، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. بیمارانی که از این ترکیب استفاده می کنند باید از نظر سمیت سیتالوپرام (از جمله سندرم سروتونین ، طولانی شدن فاصله QT) از نزدیک کنترل شوند. تداخل رده D: اصلاح درمان

مهارکننده های CYP2C19 (متوسط): ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با مهار کننده متوسط CYP2C19 ، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. بیمارانی که از این ترکیب استفاده می کنند باید از نظر سمیت سیتالوپرام (از جمله سندرم سروتونین ، طولانی شدن فاصله QT) از نزدیک کنترل شوند. تداخل رده D: اصلاح درمان

القا کننده های CYP3A4 (قوی): ممکن است متابولیسم سوبستراهای CYP3A4 را افزایش دهد (خطر بالایی با القا کنندگان). مدیریت: گزینه دیگری را برای یکی از داروهای متقابل در نظر بگیرید. برخی از ترکیبات ممکن است به طور خاص منع مصرف داشته باشند. بر اساس توصیه شرکت سازنده عمل کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

دابرافنیب: ممکن است غلظت سرمی سوبستراهای CYP3A4 را کاهش دهد (با خطر زیاد در القا). تداخل رده D: اصلاح درمان

داپوکستین: ممکن است اثر سروتونرژیک عوامل سروتونرژیک را افزایش دهد (با خطر بالا). این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. مدیریت: از داروهای سروتونرژیک (پرخطر) همراه با داپوکستین یا طی ۷ روز پس از قطع داروی سروتونرژیک استفاده نکنید. در طی ۱۴ روز پس از استفاده از مهار کننده های مونوآمین اکسیداز ، از داپوکستین استفاده نکنید. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

دومپریدون: عوامل طولانی کننده QT (خطر متوسط) ممکن است اثر طولانی کردن QTc دومپریدون را افزایش دهند. مدیریت: گزینه های دیگری را برای این ترکیب دارویی در نظر بگیرید. در صورت ترکیب ، ازدیاد فاصله QTc و آریتمی های بطنی را کنترل کنید. بیمارانی که فاکتورهای خطر اضافی برای طولانی شدن QTc دارند ممکن است حتی در معرض خطر بیشتری باشند. تداخل رده D: اصلاح درمان

انوکساپارین: داروهای دارای خواص ضد پلاکتی ممکن است اثر ضد انعقادی انوکساپارین را افزایش دهند. مدیریت: قبل از شروع مصرف انوکساپارین ، در صورت امکان ، داروهای ضد پلاکت را قطع کنید. اگر تجویز همزمان غیر قابل اجتناب است ، علائم و نشانه های خونریزی را از نزدیک کنترل کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

انزالوتامید: ممکن است غلظت سرمی سوبستراهای CYP3A4 را کاهش دهد (با خطر زیاد در القا). مدیریت: از مصرف همزمان انزالوتامید با سوبستراهای CYP3A4 که دارای پنجره درمانی باریک هستند ، باید خودداری شود. استفاده از انزالوتامید و سایر سوبستراهای CYP3A4 باید با احتیاط و نظارت دقیق انجام شود. تداخل رده D: اصلاح درمان

اس سیتالوپرام: سیتالوپرام ممکن است اثر ضد پلاکتی اس سیتالوپرام را افزایش دهد. اس سیتالوپرام ممکن است اثر طولانی کرده فاصله QTc سیتالوپرام را افزایش دهد. اس سیتالوپرام ممکن است اثر سروتونرژیک سیتالوپرام را افزایش دهد. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

اس امپرازول: ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با اس امپرازول، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. بیمارانی که از این ترکیب استفاده می کنند باید از نظر سمیت سیتالوپرام (از جمله سندرم سروتونین ، طولانی شدن QT و غیره) از نزدیک تحت کنترل قرار گیرند. تداخل رده D: اصلاح درمان

فلوکونازول: ممکن است اثر طولانی کردن QTc سیتالوپرام را افزایش دهد. فلوکونازول ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با فلوکونازول ، که یک مهار کننده قوی CYP2C19 است ، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. بیمارانی که از این ترکیب استفاده می کنند باید از نظر سمیت سیتالوپرام ، از جمله سندرم سروتونین و طولانی شدن QT ، از نزدیک کنترل شوند. تداخل رده D: اصلاح درمان

فلوکستین: سیتالوپرام ممکن است اثر ضد پلاکتی فلوکستین را افزایش دهد. سیتالوپرام ممکن است اثر سروتونرژیک فلوکستین را افزایش دهد. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. فلوکستین ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: دوز سیتالوپرام را حداکثر تا ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. در صورت ترکیب ، علائم و نشانه های خونریزی ، طولانی شدن فاصله QTc یا سندرم سروتونین یا سمیت سروتونین (به عنوان مثال ، هایپر رفلکسی ، کلونوس ، هایپرترمی ، دیافورز ، لرزش) را کنترل کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

فلووکسامین: سیتالوپرام ممکن است اثر ضد پلاکتی فلووکسامین را افزایش دهد. سیتالوپرام ممکن است اثر سروتونرژیک فلووکسامین را افزایش دهد. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. فلووکسامین ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: دوز سیتالوپرام را حداکثر تا ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. در صورت ترکیب ، علائم و نشانه های خونریزی ، طولانی شدن QTc یا سندرم سروتونین یا سمیت سروتونین (به عنوان مثال ، هایپر رفلکسی ، کلونوس ، هایپرترمی ، دیافورز ، لرزش) را کنترل کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

هپارین: داروهای با خواص ضد پلاکتی ممکن است اثر ضد انعقادی هپارین را افزایش دهند. مدیریت: در صورت نیاز به تجویز همزمان ، دوز هپارین یا عوامل دارای خاصیت ضد پلاکتی را کاهش دهید. تداخل رده D: اصلاح درمان

گیاهان دارای خواص ضد انعقادی یا ضد پلاکتی (به عنوان مثال ، یونجه ، انیسون ، قره قاط): ممکن است اثر نامطلوب یا سمی داروهای دارای خواص ضد پلاکتی را افزایش دهد. خونریزی ممکن است رخ دهد. مدیریت: در صورت امکان از ترکیب خودداری کنید. در صورت استفاده علائم خونریزی را کنترل کنید. محصولات گیاهی را با عملکردهای ضد انعقادی یا ضد پلاکتی ۲ هفته قبل از اقدامات جراحی ، دندانپزشکی یا تهاجمی قطع کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

لینزولید: ممکن است اثر سروتونرژیک مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین را افزایش دهد. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

متیلن بلو: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است اثر سروتونرژیک متیلن بلو را افزایش دهند. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

میتوتان: ممکن است غلظت سرمی سوبستراهای CYP3A4 را کاهش دهد (با خطر زیاد در القا). مدیریت: ممکن است دوزهای سوبستراهای CYP3A4 هنگام استفاده در بیمارانی که تحت درمان با میتوتان هستند ، باید به میزان قابل توجهی تنظیم شوند. تداخل رده D: اصلاح درمان

مهار کننده های مونوآمین اکسیداز (ضد افسردگی): مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است اثر سروتونرژیک مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (ضد افسردگی) را افزایش دهند. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (غیرانتخابی): مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است اثر ضد پلاکتی داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (غیر انتخابی) را افزایش دهند. عوامل ضد التهاب غیر استروئیدی (غیرانتخابی) ممکن است اثر درمانی مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین را کاهش دهند. مدیریت: گزینه های جایگزین NSAID را در نظر بگیرید. از نظر خونریزی و اثرات ضد افسردگی کاهش یافته ، نظارت کنید. مشخص نیست که آیا NSAID های انتخابی COX-2 خطر را کاهش می دهند. تداخل رده D: اصلاح درمان

امپرازول: ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با امپرازول ، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. بیمارانی که این ترکیب را دریافت می کنند از نظر سمیت سیتالوپرام (به عنوان مثال ، سندرم سروتونین ، طولانی شدن QT) نظارت کنید. تداخل رده D: اصلاح درمان

پیموزاید: ممکن است اثر طولانی کردن فاصله QTc در عوامل طولانی کننده QT (خطر متوسط) را افزایش دهد. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

داروهای طولانی کننده QT (بالاترین خطر): ممکن است اثر طولانی کردن QTc سیتالوپرام را افزایش دهد. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

راساژیلین: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است اثر سروتونرژیک راساژیلین را افزایش دهند. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

سلژیلین: مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است اثر سروتونرژیک سلژیلین را افزایش دهند. این می تواند منجر به سندرم سروتونین شود. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

یوروکیناز: عوامل دارای خواص ضد پلاکتی ممکن است اثر ضد انعقادی یوروکیناز را افزایش دهند. تداخل رده X: منع مصرف همزمان

وریکونازول: سیتالوپرام ممکن است اثر طولانی کننده QTc وریکونازول را افزایش دهد. وریکونازول ممکن است غلظت سرمی سیتالوپرام را افزایش دهد. مدیریت: در صورت استفاده با وریکونازول ، که یک مهار کننده متوسط CYP2C19 است ، دوز سیتالوپرام را به حداکثر ۲۰ میلی گرم در روز محدود کنید. از نظر سمیت سیتالوپرام (به عنوان مثال ، سندرم سروتونین) ، طولانی شدن QTc و آریتمی ها (از جمله torsades de pointes) نظارت کنید.

تداخل رده D: اصلاح درمان

مقدار مصرف سیتالوپرام

*بزرگسالان:
کاربردهای اصلی (Labeled Indications):
۱- اختلال افسردگی ماژور (تک قطبی):
– دوز اولیه : ۲۰mg خوراکی ، یکبار در روز
– دوز نگهدارنده: ۲۰ تا ۴۰mg خوراکی یکبار در روز
– حداکثر مقدار مجاز: ۴۰mg خوراکی در روز.

کاربردهای دیگر (Off-Labeled Indications):
۱-رفتار پرخاشگرانه یا تحریک شده همراه با زوال عقل:
دوز اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز. بعد از ۳ روز به ۲۰ میلی گرم یک بار در روز افزایش دهید. در بزرگسالان زیر ۶۰ سال ، ممکن است دوز دارو بر اساس پاسخ و تحمل تا ۳۰ میلی گرم در روز افزایش یابد. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۲-اختلال پرخوری:
دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان زیر ۶۰ سال ، ممکن است نیاز باشد به تدریج دوز را بر اساس پاسخ و تحمل در فواصل ≥ ۱ هفته به ۴۰ میلی گرم یک بار در روز افزایش دهد.

۳-اختلال اضطراب عمومی:
دوز اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز. ممکن است به تدریج دوز بر اساس پاسخ و تحمل با افزایش ۱۰ میلی گرمی در فواصل ۱ هفته تا حداکثر دوز ۴۰ میلی گرم در روز برای بزرگسالان زیر ۶۰ سال و ۲۰ میلی گرم در روز برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال افزایش یابد.

۴-اختلال وسواسی اجباری:
دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان زیر ۶۰ سال ، ممکن است به تدریج دوز بر اساس پاسخ و تحمل بیمار تا ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم در فواصل ۱ هفته تا حداکثر دوز ۴۰ میلی گرم در روز افزایش یابد. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۵-اختلال پانیک یا هراس:
دوز اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز به مدت ۳ تا ۷ روز و سپس ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان زیر ۶۰ سال ، ممکن است به تدریج دوز را بر اساس پاسخ و تحمل در ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم با فواصل ۱ هفته تا حداکثر ۴۰ میلی گرم در روز افزایش یابد. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۶-اختلال استرس پس از سانحه (PTSD):
دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، ممکن است به تدریج دوز بر اساس پاسخ و تحمل ، ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم با فواصل ۱ هفته تا حداکثر دوز ۴۰ میلی گرم یک بار در روز افزایش یابد. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۷-انزال زودرس:
دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، ممکن است به تدریج دوز بر اساس پاسخ و تحمل در فواصل ≥ ۱ هفته افزایش یابد(برخی از کارشناسان فواصل تیتراسیون ۳ تا ۴ هفته را پیشنهاد می کنند) تا حداکثر ۴۰ میلی گرم در روز ؛ برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۸-اختلال اضطراب اجتماعی:
دوز اولیه: ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. در بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، بعد از ۶ هفته ممکن است به تدریج دوز بر اساس پاسخ و تحمل با ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم افزایش در فواصل ۱ هفته تا حداکثر ۴۰ میلی گرم در روز افزایش یابد. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال ، از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

۹-علائم وازوموتور مرتبط با یائسگی:
اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز ؛ ممکن است یک بار در روز بعد از ۱ هفته دوز به ۲۰ میلی گرم افزایش یابد. در بزرگسالان زیر ۶۰ سال ، دوزهای بالای ۴۰ میلی گرم در روز بررسی شده است. با این حال ، دوزهای بالای ۲۰ میلی گرم در روز فواید اضافی کمی و عوارض جانبی بیشتری را نشان داده است. برای بزرگسالان بالای ۶۰ سال بیشتر از حداکثر دوز ۲۰ میلی گرم در روز تجاوز نکنید.

*کودکان:
۱-افسردگی:
کودکان ۷ تا ۱۱ سال:
دوز اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز تجویز می شود. در صورت نیاز بالینی ، دوز دارو را از ۵ میلی گرم در روز به آرامی افزایش دهید. محدوده دوز: ۲۰ تا ۴۰ میلی گرم در روز
کودکان و نوجوانان بالای ۱۲ سال:
دوز اولیه: ۲۰ میلی گرم یک بار در روز تجویز می شود. در صورت نیاز بالینی ، دوز دارو را به آهستگی ۱۰ میلی گرم در روز افزایش دهید. محدوده دوز: ۲۰ تا ۴۰ میلی گرم در روز

۲-اختلال وسواسی اجباری:
کودکان ۷ تا ۱۱ سال:
دوز اولیه: ۵ تا ۱۰ میلی گرم یک بار در روز تجویز می شود. در صورت نیاز بالینی ، دوز دارو را از ۵ میلی گرم در روز به آرامی افزایش دهید. محدوده دوز: ۱۰ تا ۴۰ میلی گرم در روز
کودکان و نوجوانان بالای ۱۲ سال:
دوز اولیه: ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم در روز یک بار در روز تجویز می شود. در صورت نیاز بالینی ، دوز دارو را به آهستگی ۱۰ میلی گرم در روز افزایش دهید. محدوده دوز: ۱۰ تا ۴۰ میلی گرم در روز

*سالمندان:
توجه: برای بیماران بالای ۶۰ سال ، حداکثر دوز توصیه شده ۲۰ میلی گرم در روز است که علت آن افزایش خطر طولانی شدن QT است.

کاربردهای اصلی (Labeled Indications):
۱- اختلال افسردگی ماژور(تک قطبی):
بزرگسالان بالای ۶۰ سال:
دوز اولیه: ۱۰ تا ۲۰ میلی گرم یک بار در روز. حداکثر دوز: ۲۰ میلی گرم در روز به دلیل افزایش قرار گرفتن در معرض و خطر طولانی شدن QT.

کاربردهای دیگر (OFF-Labeled Indications):
۱-اختلال اضطراب عمومی:
دوز اولیه: ۱۰ میلی گرم یک بار در روز. ممکن است دوز بر اساس پاسخ و تحمل، ۱۰ میلی گرم در فواصل ۱ هفته تا ۲۰ میلی گرم در روز افزایش داشته باشد.

مکانیسم اثر

سیتالوپرام مهار کننده اختصاصی بازجذب سروتونین می باشد و با تقویت فعالیت سروتونرژیک در سیستم اعصاب مرکزی اثر ضد افسردگی خود را اعمال می کند.

فارماکودینامیک

سیتالوپرام به دسته داروهای ضد افسردگی معروف است که به عنوان مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) شناخته می شوند. مشخص شده است که این دارو علائم افسردگی ، اضطراب ، اختلالات خوردن و وسواس در سایر اختلالات خلقی را تسکین می دهد یا مدیریت می کند. عملکردهای ضد افسردگی ، ضد اضطراب و سایر عملکردهای سیتالوپرام با مهار جذب مرکزی سروتونین در CNS مرتبط است.
شروع عمل برای افسردگی تقریباً ۱ تا ۴ هفته است. پاسخ کامل ممکن است ۸-۱۲ هفته پس از شروع سیتالوپرام طول بکشد.
مطالعات in vitro نشان می دهد که سیتالوپرام یک مهار کننده قوی و انتخابی بازجذب سروتونین است و اثرات ضعیفی بر جذب مرکزی نوراپی نفرین و دوپامین دارد. نشان داده شده است که تجویز مزمن سیتالوپرام باعث کاهش تنظیم گیرنده های نوراپی نفرین مرکزی می شود ، مشابه سایر داروهای موثر در درمان اختلال افسردگی اساسی. سیتالوپرام باعث مهار مونوآمین اکسیداز (MAO) نمی شود.

فارماکوکینتیک

جذب: سیتالوپرام جذب گوارشی خوب و سریعی داشته و ۴ ساعت پس ازمصرف تک دوز خوراکی غلظت پلاسمایی آن به حداکثر می رسد. فراهمی زیستی سیتالوپرام بدنبال مصرف خوراکی ۸۰% است.غذا تاثیری بر جذب آن ندارد.
حجم توزیع: سیتالوپرام بسیار چربی دوست است و احتمالاً به طور گسترده در سراسر بدن ، از جمله سد خونی مغزی ، توزیع می شود. با این حال ، متابولیت آن ، دمتیل سیتالوپرام به خوبی در سد خونی مغزی نفوذ نمی کند.
اتصال پروتئینی: پیوند پروتئینی سیتالوپرام زیاد و ۸۰% می باشد. سیتالوپرام در کبد متابولیزه می شود متابولیت فعال و اصلی آن دمتیل سیتالوپرام می باشد.
متابولیسم: سیتالوپرام به طور عمده در کبد از طریق N-متیلاسیون به متابولیت اصلی خود ، متیل سیتالوپرام توسط CYP2C19 و CYP3A4 متابولیزه می شود. متابولیت های دیگر شامل دی دمتیل سیتالوپرام از طریق متابولیسم CYP2D6 و سیتالوپرام N-اکسید از طریق آنزیم های مونوآمین اکسیداز و آلدهید اکسیداز است.
پس از یک دوز سیتالوپرام ، حداکثر غلظت خونی تقریباً طی ۴ ساعت اتفاق می افتد. دارو در پلاسما به طور عمده بدون تغییر به صورت سیتالوپرام یافت می شود. به نظر می رسد ایزوزیم های سیتوکروم P450 (CYP) 3A4 و ۲C19 به شدت در تولید دمتیل سیتالوپرام نقش دارند. به نظر می رسد که دمتیل سیتالوپرام با CYP2D6 به دی دمتیل سیتالوپرام N- متیله می شود. متابولیت های سیتالوپرام در مقایسه با داروی اصلی فعالیت دارویی کمی دارند و احتمالاً در اثر بالینی سیتالوپرام نقش ندارند.
مسیر حذف: ۱۲ تا ۲۳% مقدار مصرفی خوراکی سیتالوپرام به صورت دست نخورده از ادرار دفع می شودو ۱۰% از طریق مدفوع دفع می شود.
نیمه عمر: نیمه عمر حذف آن تقریبا۳۵ ساعت می باشد.

منبع: rpsi.ir

Regular Post

نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

14 جولای 2022

دارونامه؛ آشنایی با داروی سنالین(Senaline)، یک ملین است

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

موارد مصرف‌‌:

درمان یبوست‌های غیر‌‌انسدادی و مزمن (ملین و مسهل)

مصرف در دوران بارداری و شیردهی‌:

مصرف فرآورده حاوی مشتقات آنتراکینون در زنان باردار و شیرده توصیه نمی‌شود.

موارد منع مصرف و نکات قابل توصیه:

مصرف این دارو در بیماران مبتلا به انسداد روده، بیماری‌‌های التهابی روده (کولیت اولسراتیو یا زخمی) و آپاندیسیت مجاز نمی‌‌باشد.

عوارض جانبی:

مصرف مقادیر بیشتر از میزان تعیین شده ممکن است موجب بروز دل پیچه شود. مصرف طولانی مدت آن ممکن است موجب اسهال همراه با دفع بیش از حد پتاسیم گردد. سنوزیدهای A,B قوی‌ترین اثر ملین را نشان می‌‌دهند و عوارض آن‌ها از عوارض سایر مواد متشکله کم‌تر است. آنتراکینون‌های موجود در این فرآورده ممکن است رنگ ادرار را تغییر دهد که فیزیولوژیک است.

تداخلات داروئی‌‌:

مصرف طولانی مدت این دارو با گلیکوزیدهای قلبی و آنتی‌آریتمی‌ها ایجاد تداخل می‌کند.

اجزای فرآورده‌: هر قرص محتوی

عصاره خشک برگ سنا ۱۵۴ میلی گرم (Cassia obovata)
پودر گل سرخ ۶۸ میلی گرم (Rosa damascene)
اسانس رازیانه ۲ میلی گرم (Foeniculum vulgare) است.

مواد موثره‌:

مواد موثره سنا عبارتند از: آنتراکینون ها شامل گلیکوزیدهای دیانترون عمدتاً سنوزیدهای A,B همراه با سنوزیدهای C,D
پلی ساکاریدها شامل: موسیلاژ، گالاکتوز، مانوز، فلاونوئیدها
عمده‌ترین ماده موثره رازیانه، آنتول و فنکون است.

استاندارد شده‌: بر حسب ۷/۵ میلی‌گرم سنوزیدهای A,B در هر قرص

آثار فارماکولوژی‌:

اثر ملین داروهای محتوی آنتراکینون برای سالهای زیادی است که بخوبی شناخته شده است. به نظر می‌رسد که گلیکوزیدهای آنتراکینون در دستگاه گوارش جذب شده و آگلیکون‌های آزاد شده در حین متابولیسم و ترشح به روده بزرگ منجر به تحریک افزایش حرکات پریستالتیک روده می‌شود.

معهذا بعضی محققین معتقد می‌باشند که اثر مسهلی سنا مربوط به تاثیر آنها بر باکتریهای روده به ترکیب احیاء شده ۸- گلوکوزیل رئین آنترون تبدیل و سپس هیدرولیز شده به ترکیب رئین آنترول تبدیل می گردد و نهایتاً اکسید شده و تولید سنوزید A,B می نماید که به خصوص روی روده بزرگ اثر کرده و تخلیه روده را تسهیل می سازد. همچنین سنوزیدهای X\ورود مایعات به درون روده بزرگ را تحریک می نمایند.

منبع: drsaniei.darooyab.ir

1 2 3 4 5 6 … 44