نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

دارونامه؛ آشنایی با داروی نوراگل(Neurogol)، بهبود کیفیت خواب

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

موارد مصرف‌:

  •  ضد‌اضطراب؛
  • بی‌خوابی‌های عصبی؛
  • آرام‌بخش؛
  • برطرف کننده بی‌نظمی ضربان قلب؛

موارد منع مصرف‌:

کودکان زیر ۶ سال نباید مصرف شود.

چنان‌چه افراد نسبت به فرآورده‌های آرام‌بخش حاوی سنبل‌الطیب حساسیت دارند از مصرف این دارو باید خود‌داری کنند. و بیماران با مشکلات کبدی، از مصرف این دارو اجتناب کنند.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی‌:

بی‌خطر بودن این دارو در دوران بارداری و شیردهی هنوز به اثبات نرسیده است. بنابراین مصرف آن در این موارد توصیه نمی‌شود.

توصیه و هشدار‌:

– تا ۲ ساعت پس از مصرف این دارو از رانندگی کردن و کار با ماشین‌آلات خودداری شود.
– چنان‌چه داروی دیگری استفاده می‌نمائید پزشک و یا داروساز خود را مطلع نمائید.
– محدودیت زمانی برای مصرف این فرآورده وجود ندارد. با این وجود چنان‌چه علائم بیماری بیش از دو هفته ادامه داشت یا بدتر گردید بایستی به پزشک مراجعه کنید.
– چنان‌چه دچار عوارض جانبی خاصی شدید که در این بروشور ذکر نگردیده بایستی پزشک خود را مطلع نمائید.
– قرص‌های روکش‌دار نوراگل را نباید در حالت خوابیده میل کرد. لطفاً قرص‌های روکشدا را بدون جویدن و با مقدار کافی مایعات (یک لیوان آب) میل نمائید.
– در هنگام مصرف این دارو از نوشیدن الکل خودداری شود.

تداخل دارویی‌:

– همزمان با بنزودیازپین‌ها و باربیتورانت‌ها نباید مصرف شود زیرا سبب افزایش اثر این داروها می‌شود.
– همزمان با مصرف الکل نباید استفاده شود.
– همزمان با مصرف لوپرامید نیز نباید استفاده شود.

عوارض جانبی‌:

والریان معمولاً گیاه بی‌خطر بوده و توسط اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار گرفته است.
مصرف این فرآورده به ندرت باعث عوارض معده‌ای – روده‌ای می‌شود که جهت بر طرف شدن این عوارض کافیست مصرف دارو قطع شود.

دستور مصرف‌:

روزی ۲ بار هر بار ۱ تا ۲ قرص روکش‌دار نوراگل همراه با غذا یا با مایعات میل شود.

اجزای فرآورده‌: 

مقدار مواد بکار رفته در هر قرص روکش‌دار عبارتند از:
عصاره خشک ریشه سنبل‌الطیب ۱۶۰ میلی‌گرم
عصاره خشک برگ بادرنجبویه ۸۰ میلی‌گرم

 مواد موثره‌:

سنبل‌الطیب: الکالوئیدها شامل اکتینیدین Actinidine والریا نین و والرین
والپوتریات‌ها (Valepotriaes) شامل والترات‌ها، دیدرووالترت‌ها و ایزووالترات‌ها
روغن‌های فرار شامل کامفن، آلفا و بتا پینن، بورنئول، اورژنول، بیزابولن، والرنول و اسید والرنیک
بادرنجبویه: روغن فرار سیترال b،a ژرانیال، اکسید کاریوفیلن، لینالوال، فلاونوئیدها، لوتئولین  ۷  گلوکوزید، و رامنازین و ترکیبات پلی فنلیک

آثار فارماکولوژی‌:

مطالعات آزمایشگاهی بر روی حیوانات نشان داده است که گیاه سنبل‌الطیب دارای اثر آرام بخش بوده و این اثر مربوط به روغن فرار و ترکیبات والپوتریات است. همچنین معلوم شده است که والرنال و اسید والرنیک از قوی‌ترین ترکیبات آرام‌بخش موجود در سنبل‌الطیب هستند.

مطالعات بیوشیمیائی مستند نشان داده‌اند که اسید والرنیک سیستم مسئول آنزیمی مسئول کاتابولیسم گابا را مهار می‌سازد و افزایش غلظت گابا در مغز موجب بروز اثرات آرام‌بخش این دارو می‌گردد.

مطالعات بالینی مستند اثرات آرام‌بخش سنبل‌الطیب را در انسان به ثبوت رسانیده‌اند. اثر خواب‌آور سنبل‌الطیب در افراد دارای خواب طبیعی و هم در افراد کم‌خواب ظاهر می‌شود. در یک دوسوکور که روی ۱۰۰ بیمار به مدت دو هفته انجام گرفته است نشان داده شده است که اثر سنبل‌الطیب در بر طرف نمودن علائم اضطراب موثرتر از دیازپام بوده است‌.

منبع: drsaniei.darooyab.ir


موارد مصرف‌:

  •  ضد‌اضطراب؛
  • بی‌خوابی‌های عصبی؛
  • آرام‌بخش؛
  • برطرف کننده بی‌نظمی ضربان قلب؛

موارد منع مصرف‌:

کودکان زیر ۶ سال نباید مصرف شود.

چنان‌چه افراد نسبت به فرآورده‌های آرام‌بخش حاوی سنبل‌الطیب حساسیت دارند از مصرف این دارو باید خود‌داری کنند. و بیماران با مشکلات کبدی، از مصرف این دارو اجتناب کنند.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی‌:

بی‌خطر بودن این دارو در دوران بارداری و شیردهی هنوز به اثبات نرسیده است. بنابراین مصرف آن در این موارد توصیه نمی‌شود.

توصیه و هشدار‌:

– تا ۲ ساعت پس از مصرف این دارو از رانندگی کردن و کار با ماشین‌آلات خودداری شود.
– چنان‌چه داروی دیگری استفاده می‌نمائید پزشک و یا داروساز خود را مطلع نمائید.
– محدودیت زمانی برای مصرف این فرآورده وجود ندارد. با این وجود چنان‌چه علائم بیماری بیش از دو هفته ادامه داشت یا بدتر گردید بایستی به پزشک مراجعه کنید.
– چنان‌چه دچار عوارض جانبی خاصی شدید که در این بروشور ذکر نگردیده بایستی پزشک خود را مطلع نمائید.
– قرص‌های روکش‌دار نوراگل را نباید در حالت خوابیده میل کرد. لطفاً قرص‌های روکشدا را بدون جویدن و با مقدار کافی مایعات (یک لیوان آب) میل نمائید.
– در هنگام مصرف این دارو از نوشیدن الکل خودداری شود.

تداخل دارویی‌:

– همزمان با بنزودیازپین‌ها و باربیتورانت‌ها نباید مصرف شود زیرا سبب افزایش اثر این داروها می‌شود.
– همزمان با مصرف الکل نباید استفاده شود.
– همزمان با مصرف لوپرامید نیز نباید استفاده شود.

عوارض جانبی‌:

والریان معمولاً گیاه بی‌خطر بوده و توسط اداره نظارت بر غذا و داروی آمریکا مورد تایید قرار گرفته است.
مصرف این فرآورده به ندرت باعث عوارض معده‌ای – روده‌ای می‌شود که جهت بر طرف شدن این عوارض کافیست مصرف دارو قطع شود.

دستور مصرف‌:

روزی ۲ بار هر بار ۱ تا ۲ قرص روکش‌دار نوراگل همراه با غذا یا با مایعات میل شود.

اجزای فرآورده‌: 

مقدار مواد بکار رفته در هر قرص روکش‌دار عبارتند از:
عصاره خشک ریشه سنبل‌الطیب ۱۶۰ میلی‌گرم
عصاره خشک برگ بادرنجبویه ۸۰ میلی‌گرم

 مواد موثره‌:

سنبل‌الطیب: الکالوئیدها شامل اکتینیدین Actinidine والریا نین و والرین
والپوتریات‌ها (Valepotriaes) شامل والترات‌ها، دیدرووالترت‌ها و ایزووالترات‌ها
روغن‌های فرار شامل کامفن، آلفا و بتا پینن، بورنئول، اورژنول، بیزابولن، والرنول و اسید والرنیک
بادرنجبویه: روغن فرار سیترال b،a ژرانیال، اکسید کاریوفیلن، لینالوال، فلاونوئیدها، لوتئولین  ۷  گلوکوزید، و رامنازین و ترکیبات پلی فنلیک

آثار فارماکولوژی‌:

مطالعات آزمایشگاهی بر روی حیوانات نشان داده است که گیاه سنبل‌الطیب دارای اثر آرام بخش بوده و این اثر مربوط به روغن فرار و ترکیبات والپوتریات است. همچنین معلوم شده است که والرنال و اسید والرنیک از قوی‌ترین ترکیبات آرام‌بخش موجود در سنبل‌الطیب هستند.

مطالعات بیوشیمیائی مستند نشان داده‌اند که اسید والرنیک سیستم مسئول آنزیمی مسئول کاتابولیسم گابا را مهار می‌سازد و افزایش غلظت گابا در مغز موجب بروز اثرات آرام‌بخش این دارو می‌گردد.

مطالعات بالینی مستند اثرات آرام‌بخش سنبل‌الطیب را در انسان به ثبوت رسانیده‌اند. اثر خواب‌آور سنبل‌الطیب در افراد دارای خواب طبیعی و هم در افراد کم‌خواب ظاهر می‌شود. در یک دوسوکور که روی ۱۰۰ بیمار به مدت دو هفته انجام گرفته است نشان داده شده است که اثر سنبل‌الطیب در بر طرف نمودن علائم اضطراب موثرتر از دیازپام بوده است‌.

منبع: drsaniei.darooyab.ir


 

 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

هر آنچه لازم است درمورد کورتیکواستروئیدها بدانید

بیماری‌‌ها و راه درمانپیشگیری بهتر از درمان

 

کورتیکواستروئیدها یا در اصطلاح عامیانه «کورتون»، دسته‌ای از داروهای ساخت بشر هستند که تقریبا در تمام زمینه‌های تخصصی پزشکی به کار می‌روند. این داروها با کاستن از تولید برخی از مواد شیمیایی در بدن، التهاب را کاهش می‌دهند. کورتیکواستروئیدها در دوزهای بالاتر می‌توانند فعالیت سیستم ایمنی را نیز کاهش دهند.

کورتیکواستروئیدها همانند کورتیزول هستند؛ هورمونی که به طور طبیعی توسط غدد فوق‌کلیوی در بدن تولید می‌شود. کورتیزول در طیف گسترده‌ای از فرایندهای بیولوژیکی نقش مهمی دارد، از جمله متابولیسم، واکنش ایمنی و استرس.

کورتیکواستروئیدها به دلیل اینکه التهاب و تحریک را تسکین می‌دهند اغلب برای درمان عوارضی مانند آسم، کهیر یا لوپوس تجویز می‌شوند. کورتیکواستروئیدها می‌توانند علائم را تا حدود زیادی تسکین دهند؛ اما عوارض جانبی قابل‌توجهی هم دارند، خصوصا اگر بلندمدت مصرف شوند.

کورتیکواستروئیدها چه بیماری‌هایی را درمان می‌کنند؟

کورتیکواستروئیدها برای درمان خیلی از بیماری‌ها به کار می‌روند تا التهاب‌های خطرناک را کنترل کنند. پزشکان اغلب برای درمان بیماری‌های زیر، کورتیکواستروئید تجویز می‌کنند:
. آسم
. تب یونجه
. کهیر
. اگزما
. بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)
. نقرس
. لوپوس
. بیماری التهابی روده
. ام اس

معمولا بیماری‌های خودایمنی با این دسته از داروها درمان می‌شوند

گاهی سیستم ایمنی بدن به درستی کار نمی‌کند و به اندام‌های خود بدن حمله‌ور می‌شود، مانند استخوان‌ها یا بافت‌ها. کورتیکواستروئیدها می‌توانند التهاب را کاهش داده و جلوی آسیب را بگیرند. همچنین این داروها بر نحوه‌ی عملکرد گلبول‌های سفید خون اثر گذاشته و فعالیت سیستم ایمنی را کاهش می‌دهند.

وقتی علائم بیماری آرتریت روماتوئید شعله‌ور می‌شوند، تزریق یک کورتیکواستروئید می‌تواند یک مفصل به‌شدت ملتهب را فورا تسکین دهد.
بیماری آدیسون زمانی رخ می‌دهد که بدن به اندازه کافی کورتیزول نمی‌سازد و سبب ضعف و خستگی و دیگر علائم می‌شود. کورتیکواستروئیدها می‌توانند این کمبود را جبران کنند.
در افرادی که به تازگی پیوند عضو انجام داده‌اند، کورتیکواستروئیدها به سرکوب سیستم ایمنی کمک می‌کنند تا احتمال پس زدن عضو جدید توسط بدن کاهش پیدا کند.

انواع کورتیکواستروئیدها

کورتیکواستروئیدها می‌توانند سیستمیک یا موضعی باشند.
استروئیدهای موضعی، قسمت خاصی از بدن را هدف می‌گیرند و از روش‌های زیر به کار برده می‌شوند:
. کرم‌ها و پمادهای پوستی
. قطره‌های چشمی
. قطره‌های گوش
. استنشاقی‌ها
استروئیدهای سیستمیک وارد جریان خون می‌شوند تا به کمک بیشتر قسمت‌های بدن بروند. این داروها از روش‌های زیر به کار برده می‌شوند:
. داروهای خوراکی
. تزریق به عضله
. تزریق وریدی
استروئیدهای موضعی برای درمان عوارضی مانند آسم یا کهیر به کار می‌روند. استروئیدهای سیستمیک برای درمان عوارضی چون لوپوس و ام‌اس مورد استفاده قرار می‌گیرند.
در میان بیمارانی که به دلیل کووید – ۱۹ در بیمارستان بستری شدند و به درمان با اکسیژن نیاز داشتند، استفاده از کورتیکواستروئیدهای سیستمیک توانست احتمال مرگ را کاهش دهد.

تفاوت کورتیکواستروئیدها با استروئیدهای آنابولیک

هرچند هر دو استروئید هستند اما یکی نیستند. استروئیدهای آنابولیک بر اساس هورمون رشد تستوسترون ساخته می‌شوند و می‌توانند در درمان جایگزین هورمون یا درمان اختلالات رشد و دیگر بیماری‌ها به کار روند؛ اما استروئیدهای آنابولیک به طور نادرست اغلب در دوزهای بالا توسط ورزشکاران و عموم مصرف می‌شوند تا عضله‌سازی را افزایش دهند. در این نوع کاربرد، داروهای تقویت عملکرد نامیده می‌شوند. استروئیدهای آنابولیک در تمام رقابت‌های ورزشی ممنوع هستند.

کورتیکواستروئیدهای متداول

کورتیکواستروئیدهای سیستمیک و موضعی متعددی وجود دارد. بیشتر این داروها به صورت خوراکی، موضعی و تزریقی هستند:
. پردنیزون
. پردنیزولون
. کورتیزون
. هیدروکورتیزون
. تریامسینولون
. دگزامتازون
. مومتازون

عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها چیست؟

استروئیدهای تزریقی و استنشاقی و موضعی می‌توانند تا حدودی عوارض جانبی داشته باشند؛ اما بیشترین عوارض جانبی مربوط به استروئیدهای خوراکی می‌شود.
تمام انواع کورتیکواستروئیدها می‌توانند شما را در معرض ابتلا به عفونت‌های قارچی قرار دهند. بعضی از استروئیدها هم می‌توانند موجب افزایش قندخون شوند.

عوارض جانبی ناشی از استروئیدهای خوراکی:
. آتروفی عضلانی و پوستی
. افزایش ریسک عفونت‌ها
. افزایش فشارخون
. تغییرات خلقی و رفتاری
. پوکی استخوان
. گلوکوم یا آب سیاه
. دیابت

استفاده‌ی طولانی‌مدت از استروئیدها با عوارض زیر همراه است:
. افزایش وزن
. تورم و پُف صورت (احتباس مایع)
. افسردگی
. تهوع و استفراغ
. انواع دیگر تحریکات شکم
. شکستگی استخوان

عوارض جانبی ناشی از مصرف استروئیدهای استنشاقی:
. سرفه
. مشکل در تکلم
. برفک دهان
. تاری دید
. افزایش موهای زائد بدن
. بی‌قراری و اضطراب
. آب مروارید

عوارض جانبی ناشی از استروئیدهای موضعی:
. آکنه
. رزاسه
. آتروفی
. استرچ مارک
. درماتیت پری‌اورال یا اگزمای دور دهان
. تاخیر در التیام زخم

عوارض جانبی استروئیدهای تزریقی:
. درد موقت
. بی‌رنگ شدن پوست در ناحیه تزریق
. بالا رفتن قند خون
. گُرگرفتگی صورت
. بی‌خوابی
. عفونت
هرکسی که استروئید مصرف می‌کند لزوما دچار عوارض جانبی آن نمی‌شود. عوارض جانبی کورتیکواستروئیدها معمولا در صورتی که طولانی‌مدت و در دوزهای بالا مصرف شوند بروز می‌کنند.

تداخل با داروها و بیماری‌ها

برخی از عوارض ممکن است بر مصرف کورتیکواستروئیدها اثر بگذارند. در صورتی که هریک از عوارض زیر را دارید، حتما پزشک را در جریان قرار دهید:
. ایدز یا HIV
. هرپس سیمپلکس چشمی
. بیماری سل
. مشکلات گوارشی
. دیابت
. آب سیاه
. فشارخون بالا
. هر نوع عفونت (ویروسی، باکتریایی، قارچی)
. بیماری قلبی، کبدی، تیروئید یا کلیوی
. عمل جراحی یا آسیب جدی که اخیرا روی داده
کورتیکواستروئیدها می‌توانند اثرات دیگر داروها را نیز تغییر دهند؛ اما احتمال تداخلات دارویی در مورد اسپری‌های استروئیدی یا تزریقی بسیار کم است.
وقتی کورتیکواستروئید مصرف می‌کنید به تغذیه‌تان توجه داشته باشید. برخی از استروئیدها نباید همراه غذا مصرف شوند چون ممکن است تداخل ایجاد شود.
تنباکو و الکل هم می‌توانند با بعضی از داروها تداخل پیدا کنند، از جمله کورتیکواستروئیدها.

منبع: tebyan.net


 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

دارونامه؛ آشنایی با داروی دوبوتامین(Dobutamine)، داروی نارسایی احتقانی قلب

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ‌وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

دوبوتامین ترکیب کاتکولامینی و آگونیست بتا-۱ می‌باشد که عمل تحریک قلبی را بدون ایجاد انقباض یا تاکیکاردی انجام می‌‌دهد. مصرف داروی دوبوتانین به عنوان یک کاردیوتونیک (افزایش‌دهنده انقباضات قلبی) پس از انفارکتوس میوکارد یا عمل جراحی قلب باز پیشنهاد شده است.

موارد مصرف دوبوتامین

نارسایی احتقانی قلب

موارد منع مصرف

  • حساسیت به این دارو یا هر یک اجزای فرمولاسیون؛
  • هیپرتروفی مجرای ساب آئورتیک و تنگی آن با علل ایدیوپاتیک

مصرف در بارداری

گروه B ( در این گروه از داروها، مطالعات بر روی حیوانات باردار نشانگر این بود که دارو خطری بر روی جنین ندارد، اما مطالعات کافی روی زنان باردار برای میزان خطر روی جنین در سه ماهه اول بارداری انجام نشده است.)

هشدارها

  1. در صورت حساسیت به داروی دوبوتامین نباید از آن استفاده کنید.
  2. در صورت وجود مشکلات زیر به پزشک خود اطلاع دهید:
    • فشار خون بالا؛
    • وجود اختلال در دریچه قلب؛
    • آسم یا آلرژی به سولفیت.

نکات قابل توصیه

  • در طول تزریق داروی دوبوتامین، همانند هر عامل آدرنرژیک، ECG و فشار‌‌خون باید به‌‌طور مداوم کنترل شود.
  • قبل از درمان با دوبوتامین، هیپوولمی ناشی از ان در طول استفاده باید با حجم دهنده‌‌های مناسب جایگزین شود.
  • دوبوتامین، مانند سایر آگونیست های β۲، می تواند باعث کاهش شدید غلظت پتاسیم در سرم شود، (هیپوکالمی) بر این اساس، میزان پتاسیم سرم باید مورد پایش قرار گیرد.

 

عوارض جانبی دوبوتامین

تب۳ ، سردرد، تهوع، درد قفسه سینه، افزایش تعداد ضربان قلب، استفراغ، تپش قلب، کاهش پتاسیم خون، سوزش، ائوزینوفیلی، تنگی‌نفس، کاهش فشار‌خون، بثورات پوستی، گرفتگی عضلات پا، تاکیکاردی بطنی، هیپوکالمی، افزایش فشار‌خون سیستولیک، افزایش ضربانات بطنی زودرس، درد آنژینی، بی‌نظمی ریتم بطن، افزایش وابسته به دوز فشار سیستولی بطنی، افزایش فرکانس بطنی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، انقباض عروقی، گزانتوما (تومور سلول ژانت سل)، فلبیت یا التهاب درد در محل تزریق، مهار تجمع ترومبوسیت‌ها، درد غیر اختصاصی قفسه سینه، انقباض مجاری تنفسی

بسیار رایج‌: افزایش ضربان قلب(۳۰ ضربه یا بیشتر در هردقیقه )
رایج‌: انقباض عروقی در بیمارانی که قبلا تحت درمان با بتا بلوکرها بوده‌اند مهار تجمع ترومبوسیت‌ها در صورتی انفوزیون بیش از چند روز انجام شود.

تداخلات دارویی

دروسپیرنون، آمی‌تریپتیلین، تریمی پرامین، دسیپرامین، نورتریپتیلین، کارودیلول، کلومیپرامین، آموکساپین، دوکسپین، پروتریپتیلین، دوکساپرام، آتوسیبان
( آموکساپین بجز در موارد اضطراری)
استفاده از لینزولید همراه با دوبوتامین می‌تواند موجب افزایش فشار شود.
بتا بلوکرها، داروهای آگونیست آلفا

مقدار مصرف دوبوتامین

در نارسایی احتقانی قلب:

دوز اولیه: ۰٫۵ تا ۱ میکروگرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن در هردقیقه تزریق داخل وریدی

دوز نگهدارنده : ۲ تا ۲۰ میکروگرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن در هردقیقه تزریق داخل وریدی

حداکثر دوز: ۴۰ میکروگرم به ازای هرکیلوگرم وزن بدن در هردقیقه تزریق داخل وریدی

مکانیسم اثر

دوبوتامین به‌‌طور مستقیم با تحریک گیرنده‌های بتا-۱ قلب باعث افزایش انقباض ماهیچه‌‌های  قلب و حجم ضربه‌ای آن می شود که منجر به افزایش خروجی قلب می‌گردد.

فارماکودینامیک

دوبوتامین دارای اثر اینوتروپیک مستقیم است. فعالیت عمده آن از طریق تحریک گیرنده‌های بتا قلب می‌باشد که ایجاد اثرات کرونوتروپیکی نسبتا خفیف، افزایش فشار‌خون، ایجاد آریتمی و اثرات گشادکنندگی عروق حاصل آن می‌باشد.

دوبوتامین به‌طور عمده بر روی گیرنده‌های بتا ۱ و به میزان کی بر روی گیرنده‌های بتا ۲ و آلفا تاثیر می‌گذارد. داروی دوبوتانین موجب آزادسازی نور اپی نفرین درونی‌، همانند دوپامین نمی‌‌گردد.

دوبوتامین به صورت تزریقی برای ایجاد اثرات اینوتروپیک (افزایش‌دهنده قدرت انقباضی قلب) در درمان کوتاه مدت بیماران مبتلا به نارسایی قلب به دلیل کاهش انقباضات در بیماری خود قلب یا در جراحی‌های قلب به کار می‌‌رود.

فارماکوکینتیک

جذب دوبوتامین

شروع اثر: ۱-۱۰ دقیقه

طول مدت اثر: ۱۰ دقیقه

زمان رسیدن به حداکثر اثر: ~ ۱۵ دقیقه

توزیع

حجم توزیع: ۰٫۲ لیتر یه ازای هر کیلوگرم

متابولیسم دوبوتامین

دوبوتامین در بافت‌‌ها و کبد توسط آنزیم کاتکول متیل ترانسفراز متابولیزه می‌شود.

حذف

نیمه عمر: ۲ دقیقه

زمان پاکسازی داروی دوبوتامین از بدن: ۹۰ میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم در هر دقیقه

دفع‌‌: از طریق ادرار

منبع: rpsi.ir


 

0
نوشته شده توسط فرناز اخباری

ویتامین‌ها و مکمل‌ها: چگونه انتخاب درست داشته باشیم

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان, دارونامه, فرناز اخباری ,

 

به گزارش سایت webmd.com

دانشمندان نمی‌دانند که آیا یک مولتی ویتامین روزانه از بیماری جلوگیری می‌کند یا خیر، اما بسیاری از مردم آن را برای حفظ یا تقویت سلامت خود مصرف می‌کنند. برخی دیگر فقط یک ویتامین یا مواد معدنی مانند آهن را برای جلوگیری از کمبود آن در رژیم غذایی خود مصرف می‌کنند.

قبل از اینکه مکمل یا ویتامین را به برنامه روزانه خود اضافه کنید، این سوالات را با پزشک، داروساز یا متخصص تغذیه خود مطرح کنید:

  • آیا این مکمل می‌تواند به من کمک کند؟ آیا برای یک بیماری یا برای جلوگیری از آن به آن نیاز دارم؟
  • تحقیقات در مورد مزایای آن چه می‌گوید؟
  • چه مقدار باید از آن بخورم؟
  • چه زمانی و برای چه مدت به آن نیاز دارم؟
  • آیا باید آن را به صورت قرص، پودر یا مایع مصرف کنم؟
  • کدام شکل از ویتامین (مثلاً ویتامین D2 یا D3)بهتراست؟
  • آیا عوارض جانبی دارد؟
  • بهترین مارک‌های این مکمل از نظر کیفیت، ایمنی و عملکرد آن‌ها چیست؟
  • آیا می‌توانم آن را همراه با سایر داروهایم مصرف کنم؟ آیا باید از غذای خاصی اجتناب کنم؟
  • در صورت نیاز به جراحی، آیا باید مصرف آن را قطع کنم؟
  • کدام فرم ویتامین را باید انتخاب کنید؟

ویتامین‌ها و مکمل‌ها به اشکال مختلفی مانند قرص، مایعات یا پودر وجود دارند. بستگی به نحوه عملکرد آن‌ها در بدن شما و نحوه مصرف آن‌ها یکی را انتخاب کنید. به عنوان مثال، برخی از آنها فقط به شکل عصاره خشک مانند کپسول یا قرص عمل می‌‌کنند. برخی دیگر سریع‌تر عمل می‌کنند و به عنوان مایع موثرتر هستند. از داروساز یا پزشک خود بپرسید تا در مورد فرم مناسب آن مطمین شوید.

برخی از مکمل‌‌ها به صورت قرص عرضه می‌شوند، زیرا در صورت تماس با اسید معده، کار خود را متوقف می‌کنند یا خطرناک می‌شوند. برخی از افراد اگر در جذب ویتامین‌ها از قرص مشکل دارند، یا حتی اگر بلعیدن کپسول یا قرص برای‌شان سخت باشد، نیاز به مصرف مایعات دارند.

همه اشکال آن ویتامین دارای یک ماده مغذی یکسان نیستند. به عنوان مثال، مکمل‌های ویتامین D به عنوان ویتامین D2 یا ویتامین D3 عرضه می‌‌شوند. همچنین، انواع مختلفی از ویتامین E وجود دارد. در صورتی که در مورد فرم آن شک دارید با پزشک خود در مورد اینکه کدام مکمل برای نیازهای شما مناسب است صحبت کنید.

ایمنی مکمل

مکمل‌ها مانند داروها توسط FDA تاییدنمی شوند. FDA این مکمل‌‌ها را قبل از ورود به بازار از نظر ایمنی یا اثربخشی بررسی نمی‌کند.

نتیجه نهایی: تحقیقات خود را انجام دهید و هنگام خرید محصولات جدید مراقب باشید.

راه‌های دیگر برای ایمن ماندن بدن‌:

  • اگر یک رژیم غذایی متعادل و سرشار از غلات کامل، میوه‌‌ها و سبزیجات دارید، احتمالاً نیازی به مصرف مولتی‌ویتامین ندارید. اگر رژیم غذایی محدودی دارید، با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید آیا به ویتامین خاصی نیاز دارید یا خیر.
  • اگرچه این مواد مغذی برای بدن ما ضروری هستند، اما برخی از آن‌ها در دوزهای بالا می‌توانند مضر باشند. به خصوص از دریافت بیش از حد ویتامین‌‌های A، D، E و K خودداری کنید، زیرا این ویتامین‌ها در بدن شما تجمع می‌کنند و می‌توانند سمی شوند.

نکته‌هایی برای خریداران هوشمند

هنگامی که آماده خرید مکمل هستید، این نکات را در نظر داشته باشید:

  • هر مکملی که بیش از حد خوب برای آن تبلیغ میکنند احتمال تلب در آن بیشتر است.
  • مارک‌‌های دارای برچسب NSF International، US Pharmacopeia، Underwriters Laboratory یا Consumer Lab را انتخاب کنید. اینها تأیید می‌کنند که محصول واقعاً حاوی موادی است که برچسب آن را نشان می‌دهد، و اینکه محصول هیچ گونه مواد بالقوه مضری ندارد.
  • مراقب مکمل‌‌های باشید، که بسیاری از آنها به درستی تنظیم نشده‌اند و برخی ممکن است دارای مواد سمی باشند.

۳ نکته برای نگهداری ویتامین‌‌ها

  • مکمل‌ها برای همیشه باقی نمی‌‌مانند و برای اینکه به خوبی کار کنند نیاز به کمی مراقبت دارند. پس از خرید آنها:
  • آنها را در مکانی تاریک، خنک و خشک نگهداری کنید. از حمام و سایر نقاط مرطوب خودداری کنید.
  • مطمئن شوید که آنها را در یک قفسه بلند یا در یک کابینت قفل شده، دور از دسترس کودکان قرار دهید.
  • برخی از ویتامین‌ها و مکمل‌ها وقتی برای مدت طولانی در قفسه هستند فرسوده می‌شوند. به طور منظم انبارهای خود را بررسی کنید و آن‌هایی را که تاریخ انقضا آنها گذشته است را دور بریزید.

در نهایت، همیشه پزشک خود را در مورد هر گونه ویتامین یا مکملی که قصد مصرف آن را دارید مطلع کنید، به خصوص اگر بیماری دارید یا به‌‌طور منظم دارو مصرف می‌کنید. همه محصولات برای همه فراد به درستی عمل نمی‌‌کنند و برای برخی افراد می‌توانند خطرناک باشند.

 

منبع: webmd.com


 

1
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

دارونامه؛ آشنایی با کلسیم سیترات(Calcium citrate)

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

کلسیم سیترات نمکی است که معمولا به عنوان منبع کلسیم در انواعی از مکمل‌های بدون نسخه استفاده می‌شود.

موارد مصرف کلسیم سیترات

کمبود کلسیم خون

موارد منع مصرف

سنگ کلیه،

فیبریلاسیون بطنی،

هایپوفسفاتمی

هایپرکلسمی،

درمان هایپر اوریسمی در اثر نقرس و آرتریت نقرسی،

سابقه حساسیت شدید،

هایپرکلسی اوری.

مصرف در بارداری

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا این‌که مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیش‌تر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد. )

هشدارها

هایپرکلسمی و هایپرکلسی اوری ممکن است در مصرف طولانی کلسیم سیترات ایجاد شود.

به بیماران توصیه کنید تا مصرف غذاهای غنی از اگزالات (مثلا سویا، سبزیجات سبز و پروتئین‌های حیوانی) را محدود کنند تا به خاطر تشکیل کلسیم اگزالات جذب آن کاهش نیابد.

نکات قابل توصیه

داروی  کلسیم سیترات را دقیقا طبق دستور پزشک مصرف کنید و از افزایش یا کاهش دوز و مدت مصرف خودداری کنید.

مصرف با یا بدون غذا تفاوتی ندارد.

قرص را به‌طور کامل با یک لیوان آب ببلعید.

ممکن است کلسیم سیترات فقط بخشی از برنامه کامل درمانی شما باشد که شامل تغییرات رژیم غذایی است.داروهای حاوی کلسیم را یاد بگیرید.

دارو را در دمای اتاق و به دور از گرما و رطوبت نگهداری کنید.

دوز فراموش شده را به محض یادآوری مصرف کنید.اگر نزدیک دوز بعدی است از آن صرف نظر کنید.از افزایش دوز برای جبران خودداری کنید.

عوارض جانبی کلسیم سیترات

اسهال، یبوست، سردرد، تهوع، گیجی، استفراغ، کاهش منیزیم خون، بی‌اشتهایی، افزایش کلسیم خون، کاهش فسفات خون، نفخ، خستگی، هذیان، افت فشارخون، کما،سندرم شیرقلیایی (دوز خیلی بالا و مزمن)

تداخلات دارویی

دروسپیرنون، ریزدرونیت، سدیم فسفات (وریدی )، تتراسیکلین، داکسی سیکلین ، سفتریاکسون , مینوسایکلین , آلومینیوم هیدروکساید , دمکلوسیکلین , لایمی سایکلین , اکسی تتراسیکلین , الترومبوپگ , بالوکساویر ماربوکسیل , آلومینیوم کربنات , سدیم پلی استایرن سولفونات , آلومینیوم هیدروکسید/منیزیم کربنات , کلسی تریول موضعی , تیلودرونات

مقدار مصرف کلسیم سیترات

بزرگسالان

پیشگیری کمبود کلسیم

۱ گرم در روز در دوزهای منقسم

پیشگیری استئوپروز اولیه : ۱-۱٫۵ گرم در روز در دوزهای منقسم

کودکان

کمبود کلسیم

نوزادان

۵۰-۱۵۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خوراکی منقسم در هر ۴-۶ ساعت، دوز به صورت کلسیم عنصری است، بیش از ۱ گرم در روز نشود.

کودکان

۴۵-۶۵ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن خوراکی منقسم در هر ۶ ساعت، دوز به صورت کلسیم عنصری است.

مکانیسم اثر

کلسیم سیترات سطح کلسیم پلاسما را افزایش می دهد. این باعث کاهش جریان کلسیم از فعالیت استئوسیت از طریق کاهش ترشح هورمون پاراتیروئید (PTH) می شود. کلسیم این کار را با تحریک گیرنده کلسیم متصل به G-protein در سطح سلول های پاراتیروئید انجام می دهد.

کاهش میزان جریان کلسیم باعث افزایش مقدار کلسیم ذخیره شده در استخوان و افزایش تراکم استخوان می شود. کاهش ترشح PTH همچنین مقدار ویتامین D متابولیزه شده به شکل فعال آن، کلسیدیول را کاهش می دهد. از آنجایی که کلسیدیول بیان ATPases وابسته به کلسیم و کانال کاتیون پتانسیلگیرنده انتقال زیر خانواده ۵ عضو ۶ (TRPV6) را افزایش می دهد که هر دو در جذب کلسیم از روده دخیل هستند، کاهش کلسیدیول باعث کاهش جذب کلسیم می شود.

علاوه بر این، TRPV5، کانال مسئول بازجذب کلسیم در کلیه، هنگامی که ترشح PTH کاهش می یابد  کم می شود بنابراین دفع کلسیم از طریق کلیه ها افزایش میابد. هورمون دیگر، کلسیتونین، احتمالا در کاهش میزان جذب استخوان در زمان های کلسیم بالای پلاسما دخیل است.

فارماکودینامیک

افزایش سطح کلسیم پلاسمایی که موجب کاهش جریان کلسیم و رسوب کلسیم در استخوان می شود

فارماکوکینتیک

 

  • جذب: درصد کلسیم جذب شده به طور معکوس با دریافت آن تغییر می کند.
  • زمان رسیدن به حداکثر غلظت پلاسمایی ۳٫۵-۵ ساعت بسته به نوع فرمولاسیون متغیر است.
  • اتصال به پروتئین: حدود۴۶٫۴% کلسیم به پروتئین پلاسمایی متصل می شود.

منبع: rpsi.ir


 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

مکمل‌هایی که نباید بعد از ۵۰ سالگی مصرف کنید؛ مگر به دستور پزشک

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

بعضی از موادمغذی که در جوانی به آن‌ها نیاز دارید، با بالاتر رفتن سن کمتر مورد نیاز بدن هستند. ضمنا یک سری از مواد مغذی هم هستند که بهتر است آن‌ها را از منابع غذایی دریافت کنید نه از مکمل‌ها. در این مطلب به شما خواهیم گفت بعد از ۵۰ سالگی به چه مکمل‌هایی نیاز ندارید، مگر اینکه پزشک توصیه کند.

خیلی از افراد با این هدف که موادمغذی کافی به بدن برسانند مکمل مصرف می‌کنند؛ اما نیازهای بدن به مواد مغذی با افزایش سن تغییر می‌کند و بعضی از موادمغذی که در جوانی به آن‌ها نیاز دارید، با بالاتر رفتن سن کمتر مورد نیاز بدن هستند. ضمنا یک سری از مواد مغذی هم هستند که بهتر است آن‌ها را از منابع غذایی دریافت کنید نه از مکمل‌ها.

در این مطلب به شما خواهیم گفت بعد از ۵۰ سالگی به چه مکمل‌هایی نیاز ندارید، مگر اینکه پزشک توصیه کند.

آهن

آهن یک ماده معدنی است که به گلبول‌های قرمز خون کمک می‌کند اکسیژن را به تمام بدن انتقال دهند. خانم‌هایی که در سنین باروری هستند بیشتر از آقایان احتمال دارد که به‌واسطه‌ی قاعدگی و بارداری، آهن از دست بدهند و دچار کم‌خونی شوند. بعد از یائسگی که قاعدگی متوقف می‌شود، خانم‌ها نیاز کمتری به آهن غذایی دارند، زیرا دیگر از طریق قاعدگی خون از دست نمی‌دهند و نیازی ندارند به طور مرتب مکمل آهن مصرف کنند و حتی مصرف مکمل آهن می‌تواند برایشان مضر باشد، اما چرا؟
میزان بالای آهن در بدن می‌تواند موجب استرس اکسیداتیو شده و به بافت‌ها آسیب بزند. آهن زیاد در بدن، احتمال بیماری قلبی و دیابت شیرین نوع دوم را افزایش می‌دهد. بدن شما روشی برای دفع آهن اضافی ندارد و به همین دلیل آهن در بافت‌ها تجمع می‌کند.

برخی از افراد به طور ژنتیکی بیشتر در معرض تجمع آهن زیادی در بدنشان هستند. تجمع آهن در بدن زمانی روی می‌دهد که بیشتر از نیاز بدنتان آهن مصرف کنید یا از غذاها و مکمل‌ها آهن زیادی جذب کنید.
اگر بیماری ژنتیکی داشته باشید که باعث می‌شود جذب آهن بدنتان زیاد باشد (مثلا هموکروماتوز)، در معرض تجمع آهن در بدن هستید. بعضی از افراد دچار نوع خفیفی از این عارضه‌اند و نسبت به آن آگاه نیستند.
اگر نمی‌دانید آیا بدنتان به آهن بیشتری نیاز دارد یا نه، با پزشک یا متخصص تغذیه مشورت کنید که آیا لازم است مکمل آهن مصرف کنید. هرگز بدون اینکه مطمئن باشید کمبود آهن دارید، مکمل آهن مصرف نکنید.

ویتامین E

دلایل زیادی وجود دارد که بعد از ۵۰ سالگی نباید ویتامین E‌ مصرف کنید. ویتامین E‌ یا توکوفرول یک ویتامین محلول در چربی است که نقش مهمی در بدن دارد، خصوصا در محافظت از سلول‌ها در برابر آسیب اکسیداتیو.
زمانی پزشکان توصیه می‌کردند افراد به عنوان راهی برای کاهش خطر بیماری‌های قلبی و عروقی، مکمل ویتامین E‌ مصرف کنند؛ اما تحقیقات بیشتر نشان داد ویتامین E‌ از احتمال سکته مغزی و حمله قلبی نمی‌کاهد و حتی می‌تواند عوارضی هم داشته باشد. مثلا مطالعه‌ای دریافت مصرف مکمل ویتامین E با افزایش ریسک نارسایی قلبی مرتبط است.
دوزهای بالای ویتامین E‌ می‌تواند خطر خونریزی را نیز افزایش دهد، خصوصا اگر آن را با رقیق‌کننده‌های خون مثل آسپرین یا وارفارین مصرف کنید.
ضمنا، برخی مطالعات حاکی از این هستند که دوزهای بالای ویتامین E‌ ممکن است احتمال سرطان پروستات را افزایش بدهد. اما این یافته‌ها کاملا تائید نشده‌اند و به بررسی‌های بیشتری نیاز است.
به طور کلی مصرف ویتامین E‌ به صورت مکمل دارای فواید واضحی نبوده و ممکن است با خطراتی همراه باشد. بهترین کار این است که ویتامین E‌ مورد نیاز بدن را از منابع غذایی مانند دانه‌ها، تخم مرغ و روغن‌های گیاهی دریافت کنید.

کلسیم

کلسیم یک ماده معدنی ضروری برای سلامت استخوان‌هاست که برای سلامت قلب، عملکرد عضلات و عملکرد سیستم عصبی نیز اهمیت دارد. هرچند خیلی از افراد به منظور جبران کمبود کلسیم غذایی از مکمل کلسیم استفاده می‌کنند؛ اما کارشناسان می‌گویند اگر بالای ۵۰ سال هستید باید با احتیاط و در صورتی که واقعا لازم است مکمل کلسیم مصرف کنید، زیرا مکمل کلسیم در برخی از افراد می‌تواند باعث سنگ کلیه یا دیگر عوارض مانند مشکلات قلبی عروقی شود.
تحقیقات نشان می‌دهد مکمل‌های کلسیم، خطر تشکیل سنگ کلیه اگزالات کلسیمی را افزایش می‌دهند زیرا کلسیم زیادی را به یکباره وارد بدن می‌کنند، در صورتی که کلسیمی که از غذاها می‌گیرید می‌تواند احتمال سنگ کلیه را کاهش دهد.
اگر بالای ۵۰ سال دارید و در معرض پوکی استخوان هستید یا پوکی استخوان دارید در مورد نیازتان به مکمل کلسیم با پزشک مشورت کنید.

اگر پوکی استخوان ندارید، بهتر است کلسیم را از منابع غذایی بگیرید. محصولات لبنی، یکی از بهترین منابع کلسیم‌اند اما اگر نمی‌توانید لبنیات بخورید، منابع دیگری هم وجود دارند:

. شیرسویای غنی شده
. کلم کِیل
. بروکلی
. توفو
. بادام
. انجیر
. کلم برگ سبز

عصاره چای سبز

چای سبز یک نوشیدنی سالم است زیرا کاتچین زیادی دارد اما بهتر است خود چای را به صورت طبیعی بنوشید تا به صورت قرص عصاره چای سبز. بعضی از افراد بعد از مصرف عصاره چای سبز به صورت مکمل آن دچار آسیب کبدی شده‌اند. بعد از ۵۰ سالگی، عملکرد کبد تا حدودی افت می‌کند و سخت‌تر می‌تواند شکل کنستانتره‌ی عصاره چای سبز را پردازش کند.

سلنیوم

سلنیوم یک ماده معدنی کمیاب است که بدن به میزان کمی از آن نیاز دارد. البته سلنیوم نقش مهمی در حفاظت از عملکرد تیروئید و عملکرد سیستم ایمنی دارد و آسیب اکسیداتیو را کاهش می‌دهد، اما زیاد آن می‌تواند مضر باشد. مصرف زیاد سلنیوم می‌تواند عوارض زیر را به دنبال داشته باشد:
سلنوسیس: عارضه‌ای که در آن سلنیوم اضافی در بدن وجود دارد. علائم اولیه این عارضه شامل تهوع، استفراغ و شکم‌درد می‌شود و ریزش مو و اسهال شدید از پیامدهای بعدی آن هستند. سلنوسیس مزمن می‌تواند منجر به اختلال ذهنی، آسیب عصبی و نارسایی قلبی شود.
آسیب کلیوی: مصرف زیاد سلنیوم می‌تواند خطر آسیب کلیوی را در افرادی که بیماری کلیوی دارند افزایش دهد. سلنیوم اضافی موجب افت عملکرد کلیه در فیلترکردن می‌شود. به همین دلیل بهتر است مکمل سلنیوم مصرف نکنید و این ماده معدنی را از طریق منابع غذایی به بدن برسانید. بهترین منابع غذایی سلنیوم، آرد گندم، ماهی و دانه‌های آفتابگردان هستند.

کلام آخر

تغذیه در هر سن و مرحله‌ای از زندگی مهم است. حالا می‌دانید که بعد از ۵۰ سالگی چه مواد مغذی را باید با احتیاط بیشتری مصرف کنید. اگر در حال حاضر هر یک از این مکمل‌های گفته شده را مصرف می‌کنید، با یک پزشک مشورت کنید. رژیم غذایی متعادلی داشته باشید و پزشکتان را در جریان هر مکملی که استفاده می‌کنید قرار دهید.

منبع: tebyan.net


 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

چرا بعضی از داروها موجب سردرد می‌شوند؟

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

دلیل اینکه چرا برخی از داروها سبب سردرد می‌شوند می‌تواند بسته به نوع بیماری یا عارضه‌ی تحت درمان و داروی به کار رفته متفاوت باشد.

هر دارویی که شما برای تسکین درد و ناراحتی‌تان مصرف می‌کنید می‌تواند سردردهای مکرر برایتان ایجاد نماید. این سردردها ممکن است بیش از ۱۵ روز طول بکشند که معمولاً به خاطر اوردوز کردن در داروهای سردرد می‌باشند.

علائم سردردهای ناشی از دارو چیست؟

علائم یک سردرد ناشی از مصرف دارو می‌تواند بسته به نوع سردرد اولیه تحت درمان و همچنین دارویی که مصرف می‌کنید متفاوت باشد. این یک درد روزانه یا تقریباً روزانه است که اغلب شما را صبح زود از خواب بیدار می‌کند. این سردرد با داروی مسکن بهتر می‌شود اما به محض اینکه اثرات دارو از بین می‌رود، دوباره برمی‌گردد.
دیگر علائم شامل حالت تهوع، بی‌قراری و مشکل در تمرکز ذهنی، مشکلات حافظه و حساسیت پذیری می‌شوند.

چه داروهایی موجب سردرد می‌شوند؟

ما دقیقاً نمی‌دانیم چرا مصرف برخی از داروها سبب سردردهای مکرر می‌شوند؛ اما ریسک ابتلا به یکی از این سردردها بسته به دارو گوناگون است. همچنین باید بدانید که هر دارویی برای سردرد شدید می‌تواند موجب این نوع سردرد شود. ضمناً این داروها شامل موارد زیر می‌شوند:

. مسکن‌ها و داروهای ضدالتهاب
. داروهای ضد درد مانند آسپرین و استامینوفن، یا ترکیبی از چند داروی ضد درد می‌توانند موجب سردرد شوند، خصوصاً اگر به مدت چند روز مصرفشان کنید.
. داروهای ضدالتهاب مانند ایبوپروفن و ناپروکسن نیز می‌توانند سبب سردرد شوند و مصرف زیاد آن‌ها برای مدت زمان طولانی سبب سردردهای مکرر خواهد شد.

داروهای میگرن
داروهای میگرن شامل داروهای قوی‌تری مانند تریپتان‌ها، اوپیودها و یا ترکیبی از داروهای مسکن می‌شوند. این داروها را بیشتر از ده روز در عرض یک ماه مصرف نکنید. چون در این صورت این داروها می‌توانند یک سردرد مداوم در افرادی ایجاد کنند که در حال حاضر این مشکل را دارند یا دچار میگرن هستند.
اوپیودها، داروهای مسکن مشتق شده از اوپیوم (ماده مخدر) یا ترکیبات مصنوعی اوپیوم هستند که شامل ترکیبی از کدئین و پاراستامول می‌شوند. همچنین این سردردها با اعتیاد به داروهای مسکن خیلی بدتر از اعتیاد با تریپتان‌ها هستند.

ریسک فاکتورها برای داروهایی که موجب سردرد می‌شوند

. سابقه سردرد مزمن، خصوصاً سردردهای میگرنی
. استفاده مکرر از داروهای سردرد (اگر ترکیبی از داروهای ضد درد را به مدت ده روز یا بیشتر در یک ماه مصرف کنید و یا اگر داروی مسکنی را به مدت بیشتر از ۱۵ روز متوالی در یک ماه مصرف کنید، این ریسک بیشتر خواهد شد)

آیا درمانی برای این نوع سردرد وجود دارد؟

اگر اغلب دچار سردردهای ناشی از مصرف دارو می‌شوید، اولین کاری که باید بکنید این است که مصرف این داروها را کاهش دهید تا سیکل درد بشکند. پزشک بعد از اینکه تشخیص قطعی داد، اولین کاری که خواهد کرد این است که شما را نسبت به مشکلتان آگاه کرده و به یک نورولوژیست ارجاع خواهد داد.
سپس پزشک از شما می‌خواهد داروی مورد نظر را فوراً متوقف کرده یا دوز مصرفی آن را تدریجاً کاهش دهید. اما طبیعی است که با قطع مصرف دارو، سردردهایی داشته باشید. زیرا این نوع سردرد معمولاً مستقیماً به نوع داروی ضد دردی که مصرف می‌کنید، زمان مصرف و همچنین دوز مصرفی‌تان مرتبط است. رایج‌ترین رژیم درمانی، با یک داروی ضدالتهاب غیراستروئیدی صورت می‌گیرد. مثلاً ناپروکسن، هر دوازده ساعت و به مدت دو تا سه هفته.

وابستگی به داروهای مسکن

همان‌طور که می‌بینید، وابستگی به دارو می‌تواند ریسک فاکتوری برای سردرد ناشی از مصرف داروهای OTC باشد. از این رو، این احتمال وجود دارد که علائم ترک دارو را تجربه کنید، مثلاً:
. اضطراب و بی‌قراری
. تهوع و استفراغ
. بی‌خوابی
. یبوست
این علائم معمولاً بیش از دو تا ده روز تداوم دارند؛ اما ممکن است تا چند هفته هم طول بکشند. در خیلی از موارد، حتی ممکن است نیاز به درمان اضطراب و استفراغ طی چند روز اول پیدا کنید.

نتیجه‌گیری درباره داروهایی که سبب سردرد می‌شوند

سردردهای ناشی از مصرف زیاد داروهای ضد درد و تعداد دفعات سردردهای اولیه قابل پیشگیری‌اند. همچنین پزشک می‌تواند درمان‌های پیشگیرانه را به شما توصیه کند که با کمک آن‌ها می‌توانید جلوی درد ناشی از استفاده زیاد از این نوع داروها را بگیرید.

منبع: tebyan.net


 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

دارونامه؛ آشنایی با داروی ریزدرونیت (Risedronate)، داروی تقویت استخوان

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

ریزدرونیت یک دارو از دسته بیس فسفونات‌‌هاست که برای تقویت استخوان، درمان یا پیشگیری از پوکی‌استخوان و درمان بیماری استخوانی پاژه به کار می‌رود‌.

موارد مصرف ریزدرونیت

  • درمان پوکی استخوان؛
  • پیشگیری از پوکی استخوان؛
  • بیماری پاژه.

موارد منع مصرف

  • سندرم استیون جانسون؛
  • افزایش حساسیت به دارو که به صورت آنژیوادم؛
  • دانه‌های پوستی در کل بدن؛
  • واکنش‌های تاولی پوست؛
  • نکرولیز سمی پوست؛
  • کم بودن غلظت پتاسیم خون؛
  • افزایش کلسیم خون؛
  • عدم توانایی در ایستادن یا نشستن پس از مصرف دارو؛
  • تنگی مجرای مری؛ آشالازی.

مصرف در بارداری

C ( داروهای گروه C فقط باید با تجویز پزشک مورد مصرف قرار بگیرد. خطرات ناشی از مصرف این گروه از داروها هنوز رد نشده است و یا اینکه مطالعات انسانی انجام نشده است و پزشک زمانی که احساس کند فواید مصرف این گروه از داروها از مضرات احتمالی آن بسیار بیشتر است و مصرف آن برای بیمار ضروری است تجویز انجام می‌دهد. )

هشدارها

۱) قبل از مصرف داروی ریزدرونیت در مورد مشکلات زیر با پزشک یا داروساز خود مشورت نمایید :
وجود حالت‌های غیر‌طبیعی در مری‌‌، پایین بودن غلظت کلسیم خون‌، بیماری‌های کلیوی یا مشکل در بلع مواد غذایی و شیردهی
۲) در صورتی که توانایی ایستادن یا نشستن را به مدت ۳۰ دقیقه ندارید قبل از مصرف این دارو به پزشک خود اطلاع دهید‌.
۳) مصرف این دارو ممکن است مشکلات زیادی را در مجرای مری مانند سوزش‌، تورم‌، زخم و خونریزی ایجاد نماید‌، که در این مورد با پزشک خود صحبت کنید‌.
۴) در برخی از افراد مصرف این دارو ممکن است موجب تشدید آسم شود ، با پزشک باید مشورت شود‌.
۵) این دارو ممکن است احتمال شکستن پا را افزایش دهد‌‌، در این‌باره با پزشک مشورت کنید‌.
۶) آزمایش تراکم استخوان را طبق نظر پزشک تان انجام دهید و با او مشورت نمایید‌.
۷) این دارو ممکن است برروی تست های آزمایشگاهی تأثیر بگذارد در صورت انجام هر آزمایشی کادر پزشکی را از مصرف این دارو مطلع نمایید‌.
۸) در صورتی که ریزدرونیت همراه کلسیم / ویتامین D و همراه تمرینات کاهش‌دهنده وزن مانند پیاده‌روی یا ورزش درمانی ( فیزیوتراپی ) مصرف شود‌، بهترین کارایی را خواهد داشت‌.
۹) رژیم غذایی و برنامه تمرینی را که پزشک به شما گفته است ادامه دهید‌.
۱۰) مراقب دندان‌هایتان باشید‌، قبل از شروع مصرف این دارو ( قرص‌های ریزدرونیت ) یک معاینه دندان پزشکی انجام دهید‌.
۱۱) قبل از مصرف الکل با پزشک خود مشورت کنید‌.
۱۲) در صورت مصرف سیگار با پزشک خود صحبت کنید‌.
۱۳) احتمال بروز واکنش بسیار بد پوستی ( سندروم استیون – جانسون / نکروز پوستی سمی ) با این دارو وجود دارد که می تواند مشکلاتی راجع به سلامتی برای فرد ایجاد نماید که هیچ درمانی ندارد و گاهی اوقات موجب مرگ می شود . در صورت مشاهده هرگونه علایم شبیه قرمزی پوست ، تورم ، ایجاد آبله پوستی و یا پوسته زیری پوست ( با یا بدون تب ) ، قرمزی یا تحریک شدن چشم ها و یا وجود زخم در دهان ، گلو ، بینی یا چشم بلافاصله به پزشک مراجعه نمایید .
۱۴) مصرف این دارو در کودکان تأیید نشده است ، در این مورد با پزشک مشورت نمایید .

نکات قابل توصیه

• طبق نظر پزشک خود دارو را مصرف نمایید و بیشتر از آنچه که به شما توصیه شده است مصرف نکنید .
• دارو را تنها با آب مصرف نمایید‌. از مصرف دارو همراه با آب معدنی‌، شیر یا سایر نوشیدنی‌ها خودداری نمایید‌.
• تمام دارو را ببلعید و از جویدن‌، شکستن یا خرد کردن دارو خودداری نمایید‌.
• مصرف این دارو ( قرص‌های ریزدرونیت ) را بر اساس نظر پزشک ادامه دهید و حتی در صورت بهبود آن را قطع نکنید‌.
• دارو را با معده خالی مصرف کنید‌‌.
• دارو را حداقل ۳۰ دقیقه قبل از وعده غذا‌، نوشیدنی یا دارو‌‌های مصرفی روزانه مصرف کنید‌.
• حداقل ۳۰ دقیقه بعد از مصرف دارو و تا زمانی که اولین غذای روز را می خورید دراز نکشید‌‌.

عوارض جانبی ریزدرونیت

تهوع؛ سردرد؛ درد قفسه سینه؛ یبوست؛ سرگیجه؛ افسردگی؛ اسهال؛ افزایش فشارخون؛ التهاب گلو؛ علائم شبه آنفولانزا؛ التهاب معده؛ کاهش کلسیم خون؛ کاهش فسفات‌خون؛ تنگی‌نفس؛ جوش‌های پوستی؛ درد مفاصل؛ درد شکمی؛ سنگ کلیه؛ سوء‌هاضمه؛ آریتمی؛ رینیت؛ نکروز استخوانی؛ هیپرپلازی پروستات؛ مشکلاتی در شکل استخوان ران؛ مشکلات در بلع غذا؛ سرطان مری؛ زخم‌‌های مری؛ شکستگی استخوان ران؛ زخم معده و دوازدهه.

تداخلات دارویی

رانیتیدین؛ سدیم بیکربنات؛ فاموتیدین؛ آلومینیوم هیدروکساید؛ نیزاتیدین؛ هورمون پاراتیروئید انسانی ( نوترکیب )؛ ایبوبروفن؛ کلسیم استات؛ کلسیم کلراید؛ کلسیم سیترات؛ سدیم سیترات؛ سیتریک اسید؛ سلنیوم؛  دکس لانسوپرازول.

مقدار مصرف ریزدرونیت

درمان پوکی‌استخوان پس از یائسگی زنان‌‌:
قرص‌های با رهش سریع‌: ۵ میلی‌‌گرم خوراکی یکبار در روز یا ۳۵ میلی‌گرم خوراکی ۱ بار در هفته یا ۷۵ میلی‌گرم خوراکی در ۲ روز متوالی دریک ماه یا ۱۵۰ میلی‌گرم خوراکی یکبار در ماه
قرص‌های با رهش آهسته‌: ۳۵ میلی‌گرم خوراکی یکبار در هفته
درمان مردان مبتلا به پوکی‌استخوان با هدف افزایش توده استخوانی‌‌:
قرص‌های با رهش سریع‌: ۳۵ میلی‌گرم خوراکی یکبار در هفته
درمان پوکی‌استخوان ناشی از مصرف گلوکوکورتیکوئیدها‌:
قرص با رهش سریع‌: ۵ میلی‌گرم خوراکی یکبار در روز
پیشگیری از پوکی‌استخوان پس از یائسگی :
۵ میلی‌گرم خوراکی یکبار در روز یا ۳۵ میلی‌‌گرم خوراکی یکبار در هفته یا ۷۵ میلی‌گرم خوراکی در ۲ روز متوالی در یک ماه یا ۱۵۰ میلی‌گرم خوراکی یکبار در ماه
پیشگیری از پوکی‌‌استخوان ناشی از گلوکوکورتیکوئید :
۵ میلی‌گرم خوراکی یکبار در هفته
بیماری پاژه :
۳۰ میلی‌گرم خوراکی یکبار در روز برای ۲ ماه

مکانیسم اثر

این دارو مانند سایر بیس فوسفونات‌ها با اتصال به کریستال‌های هیدروکسی آپاتیت در استخوان و مهار تخریب استخوانی ناشی از استئوکلاست‌ها به فعالیت می‌پردازد.

فارماکودینامیک

ریزدرونیت یک ترکیب پیریدینیل بیس فسفونات است که موجب مهار استئوکلاست‌های موثر در تخریب استخوانی می‌شود و متابولیسم استخوانی را تنظیم می‌نماید و برای درمان و پیشگیری از پوکی‌استخوان در زنان پس از سن یائسگی اثر بخش می‌باشد‌.

فارماکوکینتیک

جذب‌‌: فراهمی زیستی دارو بسیار پایین و ۵۴/۰ تا ۷۵/۰ درصد می‌باشد‌. حداکثر غلظت پلاسمایی دارو پس از ۱ تا ۳ ساعت از مصرف دارو ایجاد می‌شود‌.
توزیع : ۲۴ درصد دارو به پروتئین‌های پلاسما متصل می‌‌شود و حجم توزیع دارو ۸/۱۳ لیتر به ازای هر کیلو گرم می‌باشد.
متابولیسم : این دارو متابولیزه نمی‌‌شود‌.
حذف‌‌‌‌: نیمه عمر اولیه دارو ۵/۱ ساعت و نیمه عمر نهایی آن ۴۸۰ ساعت است‌. میزان پاکسازی کلیوی دارو از بدن ۱۰۵ میلی لیتر در هر دقیقه و میزان پاک‌سازی کلی دارو از بدن ۱۲۲ میلی‌‌لیتر در هر دقیقه می‌باشد‌. حدود ۸۵ درصد دارو از طریق ادرار دفع می‌شود و داروی جذب نشده از طریق مدفوع‌، دفع می‌شود‌.

منبع: rpsi.ir


 

0
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

بهترین زمان مصرف برخی داروهای رایج

بیماری‌‌ها و راه درماندارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

خیلی از افرادی که قرص و دارو مصرف می‌کنند، چه تجویزی و چه بدون نسخه، نمی‌دانند بهترین زمان مصرف این داروها چه وقت است، خصوصا در ارتباط با زمان وعده‌هایی غذایی و اینکه صبح داروها را مصرف کنند یا شب زمان خواب.

ارزیابی مطالعاتی در مورد بهترین زمان مصرف داروها، کرونوتراپی (chronotherapy) نام دارد و اطلاعات مفیدی به افراد ارائه می‌دهد تا بیماری‌های خود را به بهترین شکل مدیریت کنند.

دارو را پیش از غذا مصرف کنیم یا همراه غذا و یا بعد از غذا؟

پاسخ ساده‌ای برای این پرسش وجود ندارد. اما به عنوان یک اصل کلی شما باید دارو را با معده خالی (یک ساعت پیش از غذا یا دو ساعت بعد از غذا) مصرف کنید، مگر اینکه جور دیگری توصیه شده باشد.
خیلی از داروها تحت تاثیر چیزی که می‌خورید قرار می‌گیرند. مثلا خوردن قرص همراه غذا ممکن است در شیوه‌ی جذب آن در معده و روده اختلال ایجاد کند. اگر همزمان با مصرف دارو در معده‌تان غذا باشد، ممکن است جذب دارو به تاخیر بیفتد یا کمتر شود.
اما بعضی از داروها مانند آسپیرین و دیگر داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی، با غذا بهتر تحمل می‌شوند. بنابراین ترجیحا آن‌ها را همراه غذا یا فورا بعد از غذا مصرف کنید تا احتمال عوارض جانبی آن‌ها مانند خونریزی معده و ریفلاکس اسید کمتر شود.
داروهایی که باعث تهوع و استفراغ می‌شوند نیز اغلب بهتر است بعد از غذا مصرف شوند تا حالت تهوع و استفراغ ایجاد نکنند. به هر صورت کار درست این است از پزشک یا داروساز بپرسید بهتر است داروی مورد نظر را همراه با غذا مصرف کنید یا نه.

تداخل غذا با دارو

بعضی از غذاها علاوه بر اینکه می‌توانند بر توانایی بدن در جذب دارو اثر بگذارند، می‌توانند با ترکیبات یک دارو نیز واکنش نشان داده و جلوی عملکرد درست دارو را بگیرند. گریپ‌فروت و آب گریپ‌فروت نمونه‌های خوبی از غذاهایی هستند که می‌تواند در عملکرد داروها اختلال ایجاد کنند. گریپ‌فروت با بعضی از آنزیم‌های مسئول در تجزیه دارو در بدن تداخل دارد و منجر به افزایش مقدار داروی تجمع یافته در بدن می‌شود. افزایش سطح دارو در بدن هم باعث تشدید عوارض جانبی آن خواهد شد.
بسته به اینکه دارو به چه منظوری تجویز شده این پتانسیل را دارد که اثرات خطرناکی بگذارد. مثلا اگر یک داروی ضدفشارخون در بدن تجمع کند، ممکن است فشارخون را در حد خطرناکی پایین بیاورد.
چنین تداخلات غذایی و دارویی می‌توانند هم در مورد داروهای تجویزی و هم داروهای بدون نسخه مانند آنتی‌اسیدها و ویتامین‌ها و مکمل‌های آهن رخ دهند.
یک مسئله‌ی بسیار مهم و گاهی خطرناک دیگر اینکه این احتمال هم وجود دارد یک داروی جدید با دارویی که در حال حاضر مصرف می‌کنید تداخل داشته باشد. به همین دلیل همیشه باید پزشکتان را در جریان هر دارویی که مصرف می‌کنید قرار دهید.

خیلی از افراد علاوه بر اینکه می‌خواهند بدانند دارو را همراه غذا مصرف کنند یا پیش از غذا و یا بعد از غذا، مایلند بدانند چه زمانی از روز بهترین وقت مصرف انواع داروهاست. چند نمونه به شما ارائه می‌دهیم:

داروهای فشارخون را چه زمانی مصرف کنید؟

ادرارآورها نوعی از دارو هستند که برای کاهش فشارخون بالا استفاده می‌شوند. این داروها نیاز به ادرار کردن را افزایش می‌دهند، بنابراین اغلب صبح مصرف می‌شوند تا در خواب شب اختلال ایجاد نکنند.
دیگر داروهای ضدفشارخون نیز معمولا صبح‌ها مصرف می‌شوند؛ اما مطالعه‌ی گسترده‌ای در انگلیس در حال بررسی و مطالعه‌ی بهترین زمان مصرف داروهای فشارخون می‌باشد. تحقیقی در گذشته نشان داده بود که مصرف داروهای فشارخون در شب باعث کنترل بهتر فشارخون شده و ریسک مرگ یا بیماری‌های قلبی و عروقی را پایین می‌آورد.
توجه داشته باشید که با افزایش سن، فشارخون شما دیگر در طول خواب مانند زمانی که جوان‌تر هستید کاهش نمی‌یابد و خطر سکته و حمله قلبی را افزایش می‌دهد. مصرف داروهای فشارخون در شب می‌تواند این خطر را کاهش دهد. دو موردی که باید در شب مصرف شوند عبارتند از مهارکننده‌های ACE (مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین) و ARB (مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین II).

زمان مناسب برای مصرف استاتین‌ها

استاتین‌ها برای کاهش کلسترول LDL و معمولا یک بار در روز مصرف می‌شوند، اما بهترین زمان مصرف‌شان کِی است؟ استاتین‌ها، آنزیمی را که کلسترول تولید می‌کند مهار می‌کنند و از این رو میزان کلسترولی را که کبد می‌سازد کاهش می‌دهند. این آنزیم شب‌‌ها فعال‌تر است، به همین دلیل داروسازها توصیه می‌کنند بهترین زمان مصرف استاتین‌ها در زمان خواب است، اما در واقع بستگی به این دارد که نوع استاتینی که مصرف می‌کنید تا چه مدتی در سیستم بدنتان می‌ماند که به آن نیمه عمر دارو می‌گویند، یعنی استاتینی که مصرف می‌کنید در مدت زمان کوتاه اثر می‌کند یا در مدت زمان طولانی. بنابراین همیشه تابع دستور پزشک باشید و بروشور دارو را کامل بخوانید.

داروهای آرتروز را چه زمانی مصرف کنید؟

اگر استئوآرتریت داشته باشید، پزشکان به طور کلی توصیه می‌کنند داروی مسکن‌تان را زمانی مصرف کنید که درد زیادی دارید. همیشه یادتان باشد حداقل فاصله زمانی لازم بین دو وعده داروی مسکن را رعایت کنید. اگر دو دوز مسکن را خیلی نزدیک به هم مصرف کنید، ممکن است مسموم شوید.
یادتان باشد داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی به طور کل باید همراه غذا مصرف شوند تا اثرات گوارشی آن‌ها به حداقل برسد.

قرص‌های پروژسترونی را چه زمانی مصرف کنید؟

خیلی مهم است که قرص‌ پروژسترونی (progestogen – only pill) را هر روز راس ساعت مشخص مصرف کنید تا عملکرد موثری داشته باشد و این مسئله در مورد قرص‌های پروژسترونی مهم‌تر از قرص‌های ضدبارداری معمولی است. قرص‌های پروژسترونی یا مینی‌پیل عملکرد متفاوتی با قرص‌های معمولی دارد زیرا ترشحات دهانه رحم را غلیظ و برای اسپرم نامناسب می‌کند. این قرص جلوی تخمک‌گذاری را می‌گیرد اما نه به طور مداوم.
اثر قرص‌های پروژسترونی در برخی از خانم‌ها بعد از تقریبا ۲۱ ساعت از بین می‌رود، بنابراین باید با توجه به زمانی از روز که معمولا فعالیت جنسی دارید، زمان مصرف قرص را تنظیم کنید؛ مثلا اگر معمولا شب‌ها رابطه جنسی دارید، باید قرص پروژسترونی را صبح مصرف کنید.

بهترین زمان مصرف بیس فسفونات‌ها

بیس‌فسفونات‌ها داروهایی برای پوکی استخوان هستند که معمولا صبح‌ها مصرف می‌شوند، زیرا فرد بعد از مصرف آن باید حداقل ۳۰ دقیقه دراز نکشد تا دارو به مری برنگردد و باعث سوزش و ناراحتی معده نشود.

داروهایی که عوارض جانبی خواب‌آوری دارند

داروهایی که می‌توانند حالت آرام‌بخش و خواب ایجاد کنند، مثلا بعضی از ضدافسردگی‌های سه حلقه‌ای، بهتر است شب‌ها مصرف شوند. دیگر داروهای ضدافسردگی، مثلا مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) می‌توانند در خواب اختلال ایجاد کنند و بهتر است صبح‌ها مصرف شوند.

داروهای تیروئیدی

خیلی از افراد برای جایگزین هورمون‌هایی که غده تیروئیدشان دیگر تولید نمی‌کند، باید داروی تیروئید مصرف کنند. داروهای تیروئید می‌توانند با داروهای دیگر تداخل ایجاد کنند، بنابراین همیشه بهتر است آن‌ها را با معده خالی و اول صبح مصرف کنید.

چند توصیه
. همیشه برچسب یا بروشور دارو را بخوانید و اگر چیزی را متوجه نشدید یا به اطلاعات بیشتری نیاز داشتید، از پزشک یا داروساز بپرسید.
. اگر پزشک دارویی برایتان تجویز کرد، حتما او را در جریان تمام داروهایی که مصرف می‌کنید قرار دهید، حتی داروهای مکمل و گیاهی.
. دارو را با یک لیوان آب پُر مصرف کنید، مگر اینکه جور دیگری توصیه شده باشد.
. دارو را با غذا مخلوط نکنید، قرص‌ها را نجوید یا خُرد نکنید و کپسول‌ها را باز نکنید، زیرا روی عملکرد دارو اثر می‌گذارد.
. قرص‌های ویتامین را با داروهای دیگر مصرف نکنید، زیرا ویتامین‌ها و املاح می‌توانند با بعضی از داروها تداخل ایجاد کنند.
. داروها را با نوشیدنی‌های داغ ترکیب نکنید، زیرا گرمای نوشیدنی می‌تواند اثر دارو را از بین ببرد.
. اگر زمان مصرف دارو را فراموش می‌کنید، از یادآور گوشی یا زنگ ساعت کمک بگیرید.

منبع: tebyan.net


 

0
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و پیشگیری از میگرن

بیماری‌‌ها و راه درمان , فرناز اخباری , پیشگیری بهتر از درمان

 

به گزارش سایت healthline.com

به گفته بنیاد میگرن آمریکا، حداقل ۳۹ میلیون نفر در ایالات متحده نوع ناتوان کننده سردرد دارند که به عنوان میگرن شناخته می‌شود. اما تعداد بسیار کمی از داروها و روش‌های درمانی برای پیشگیری از میگرن وجود دارد.

در عوض، بیشتر درمان‌های موجود میگرن هدف دیگری دارند که ابه افراد مبتلا به میگرن کمک می‌کند. داروهای ضد‌صرع، مانند توپیرامات Topamax، یا داروهای ضد‌‌افسردگی و فشار‌خون که اغلب برای افراد مبتلا به میگرن تجویز می‌شوند، می‌توانند تعداد روزهای سردرد را کاهش دهند. اما این عملکرد چیزی نیست که این داروها برای انجام آن ساخته شده باشند.

خوشبختانه، دیگر اینطور نیست. پیشرفت‌ها در استفاده از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به محققان کمک کرده است تا راه‌هایی را برای هدف قرار دادن اپیزودهای دردناک میگرن درست در منشا آن‌ها ایجاد کنند.

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی برای درمان برخی بیماری‌ها استفاده می‌شود. اما برای میگرن، آن‌ها به روشی متفاوت عمل می‌کنند که سیستم‌ایمنی را درگیر نمی‌کند.

در این‌جا همه مواردی که باید در مورد روش‌های جالب  آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای جلوگیری از سردردهای میگرنی بدانید بیان شده است. همچنین در مورد چند داروی اخیراً تأیید شده بررسی می‌شودکه در نهایت ممکن است کمی تسکین درد بری این بیماران به همراه داشته باشد.

چگونگی عملکرد آنتی‌بادی‌های مونوکلونال

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال‌، آنتی‌بادی‌های مبتنی بر پروتئین هستند که می‌توانند به پروتئین‌‌های دیگر بدن متصل شوند.

این عملکرد چگونه برای میگرن مفید است؟ این آنتی‌بادی‌ها می‌توانند نوع خاصی از پروتئین به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین یا CGRP را هدف قرار داده و مسدود کنند. محققان دریافتند CGRP یکی از منابع اصلی درد میگرنی است.

در طول حمله میگرن، CGRP اغلب در سلول های عصبی مغز آزاد می‌شود. این باعث می‌شود رگ‌‌های خونی گشاد شده و قسمت‌‌های خاصی از مغز ملتهب شود. کارشناسان  بنیاد میگرن آمریکا معتقدند که پاسخ CGRP باعث درد فیزیکی در  یک دوره میگرن برای بیش‌تر افراد می‌‌شود. بنابراین استفاده از آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای کاهش اثرات CGRP می‌‌تواند منجر به دوره‌‌های کمتر درد میگرنی شود.

این عملکرد در نسل جدید داروهای میگرن مشاهده می‌شود. به عنوان آنتاگونیست CGRP، آن‌ها می‌توانند از اتصال آن با گیرنده‌های درد و ایجاد بسیاری از علائم فیزیکی میگرن جلوگیری کنند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نوعی ایمونوتراپی هستند؟

درمان‌های ایمونوتراپی شامل درگیر کردن سیستم‌ایمنی بدن‌‌، یا با سرکوب یا تقویت آن، برای کمک به مبارزه با بیماری و عفونت است. پزشکان اغلب از آنتی‌‌بادی‌‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی استفاده می‌‌کنند، به ویژه در درمان:

  • سرطان؛
  • رد پیوند عضو؛
  • آلرژی؛
  • روماتیسم مفصلی؛
  • بیماری التهابی روده.

اما آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به روشی متفاوت برای درمان میگرن استفاده می‌شود. مهم است که بدانید این داروها روی سیستم‌ایمنی بدن کار نمی‌کنند. بلکه آن‌ها CGRP را هدف قرار می‌دهند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال موثرتر از سایر درمان‌ها هستند؟

برخی مطالعات نشان داده‌اند که این داروها بسیار مؤثر هستند:

  • در میگرن اپیزودیک با کمتر از ۱۵ روز میگرنی در ماه، افرادی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مصرف می‌کنند، ۱ تا ۲ روز میگرن کم‌تری نسبت به دارونما داشتند.
  • در میگرن مزمن با ۱۵ روز یا بیش‌تر میگرن در ماه، ۲ تا ۲٫۵ روز میگرن کمتری نسبت به دارونما داشتند.

راه دیگر برای بررسی میزان موثر بودن این داروها این است که ببینید چند نفر با استفاده از آنها بهبود قابل‌‌توجهی داشتند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ۳۰ درصد از شرکت‌کنندگان تنها پس از ۴ هفته استفاده از Aimovig، یکی از اولین داروهای ضد CGRP، ۵۰ درصد بهبودی در روزهای میگرنی خود مشاهده کردند. بررسی دیگر درسال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد که درصد کمتری از بیماران نتایج بهتری را مشاهده می‌کنند.

اما چگونه این داروها با درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن مقایسه می‌شوند؟ در این‌جا برخی از آمارها در مورد میزان کارامدی سه درمان پیشگیرانه رایج برای میگرن آورده شده است.

  • داروهای فشار‌خون. بتا بلاکرها مانند پروپرانولول و تیمولول اغلب برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه داروهای مختلف نتایج متفاوتی دارند. معمولاً پروپرانولول مؤثرترین درمان در نظر گرفته می‌شود. یک بررسی در سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد که این دارو می‌تواند میگرن اپیزودیک را ۱ تا ۲ سردرد در ماه و میگرن مزمن را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.
  • داروهای ضد‌افسردگی. داروهای ضد‌‌افسردگی سه حلقه‌ای معمولاً برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه بررسی منبع مورد اعتماد در سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهد که انواع دیگر مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است به همان اندازه مؤثر باشند. همین بررسی همچنین نشان می‌دهد که داروهای ضد‌‌افسردگی سه حلقه‌ای می‌‌توانند روزهای میگرنی را تا ۵۰ درصد کاهش دهند.
  • داروهای ضد‌‌صرع. پزشکان معمولا توپیراماتTopamax را به عنوان یک داروی پیشگیرانه تجویز می‌کنند. با توجه به تحقیقات سال ۲۰۱۴، به نظر می‌‌رسد میزان کاهش سردرد در روزها حدود ۵۰ درصد باشد.

کدام آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای درمان میگرن تایید شده است؟

چهار داروی تزریقی تایید شده توسط سازمان غذا و دارو FDA  برای میگرن

Erenumab (Aimovig)

Aimovig اولین داروی تزریقی و ضد CGRP بود که در سال ۲۰۱۸ در دسترس بیماران قرار گرفت. این دارو با اتصال خود به پروتئین‌های CGRP عمل می‌کند و شروع درد و پاسخ‌های التهابی که باعث علائم میگرن می‌‌شود جلوگیری می‌کند. مانند سایر داروهای تزریقی، Aimovig یک داروی پیشگیری کننده است، نه اینکه به عنوان درمان خنثی کننده آن باشد. این بدان معنی است که می‌تواند تعداد و شدت سردردهای میگرنی را کاهش دهد، اما سردردی را که در حال حاضر وجود دارد درمان نمی‌‌کند یا علائم میگرن را تسکین نمی‌دهد.

Aimovig توسط شما یا یک مراقب هر ماه یک بار به ران، بازو یا شکم تزریق می‌شود. اکثر مردم فقط ۱ دوز در ماه تزریق می‌کنند، اما برخی ممکن است نیاز به ۲ دوز در ماه داشته باشند.

Fremanezumab (Ajovy)

آجووی زیر پوست تزریق می‌شود و از عملکرد پروتئین‌های CGRP جلوگیری می‌کند. این نیز یک داروی پیشگیرانه است، نه این‌که یک داروی برظرف کننده درد باشد.

تفاوت اصلی بین آجووی و سایر داروهای تزریقی‌ این است که این دارو می‌تواند اثر طولانی داشته باشد، بنابراین در مورد میزان دوز مصرف آن چند انتخاب دارید. شما می‌توانید ۱ دوز در ماه تزریق کنید یا یک برنامه سه ماهه را انتخاب کنید و ۳ دوز جداگانه را هر ۳ ماه یک بار تزریق کنید.

Galcanezumab (Emgality)

Emgality یکی دیگر ازداروهای تزریقی است، اگرچه ممکن است بیشتر از داروهای دیگر عوارض جانبی ایجاد کند اما این یک تزریق پیشگیرانه است که یک بار در ماه در ران، شکم، باسن یا پشت بازو انجام می‌شود. Emgality کمی متفاوت است زیرا تزریق اولین دوز،دوز بارگیری است. این بدان معناست که شما بار اول دوبرابر مقدار Emgality تزریق می‌‌کنید و سپس در ماه بعد میزان ان را به دوز استاندارد کاهش می‌‌دهید.

اپتینزوماب (ویپتی)

Vyepti از نظر مکانیسم مانند سه داروی تزریقی دیگر عمل می‌کند. به پروتئین‌های CGRP متصل می‌شود و آن‌‌ها را در پاسخ دادن عصبی مسدود می‌‌کند و همچنین یک داروی پیشگیرانه است، نه یک داروی درمان کننده میگرن.

اما Vyepti یک داروی تزریق زیر جلدی  نیست و  یک انفوزیون داخل وریدیIV  است که هر ۳ ماه یکبار در مطب پزشک به شما تزریق می‌شود. دریافت دوز کامل دارو حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشد. اکثر مردم دوز ۱۰۰ میلی‌‌گرمی Vyepti را مصرف می‌کنند، اما برخی افراد به دوز ۳۰۰ میلی‌گرمی نیاز دارند.

عوارض جانبی آنتی‌‌بادی‌‌های مونوکلونال در درمان میگرن

عوارض جانبی اکثر آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن یکسان است. تفاوت‌های جزئی بین آن‌ها وجود دارد، اما به طور کلی، پزشکان آن‌ها را ایمن می‌دانند. این داروها همچنین هیچ‌گونه تداخل با سایر داروهای تجویزی ندارند و ترکیب آنها با سایر درمان‌های میگرن را آسان می‌‌کند.

عوارض جانبی رایج

با توجه به انجمن میگرن کانادا، مطالعات بالینی نشان داد که عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:

  • یبوست؛
  • درد محل تزریق؛
  • درد عضلانی؛
  • درد مفاصل.

در همین حال، در مطالعات بالینی واقعی، عوارض جانبی دیگری مشاهده شد. این اثرات ممکن است در مطب پزشک در بیمارانی که این داروها را مصرف کردند، گزارش شود.

این عوارض عبارتند از:

  • ریزش مو؛
  • خستگی؛
  • افزایش سردرد.

همچنین در برخی افراد احتمال بروز واکنش‌های آلرژیک وجود دارد. اگر سابقه حساسیت به داروها دارید به پزشک خود اطلاع دهید.

یکی از بررسی‌هادر سال ۲۰۱۷ تایید می‌کند که برخی از خطرات برای آنتی‌بادی‌های مونوکلونال وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که مزایای آن بیش‌تر خطراتش است.

عوارض قلبی عروقی

کارشناسان هنوز در مورد اثرات داروهای ضد CGRP بر سلامت قلب بحث دارند. CGRP عروق خونی را گشاد می‌کند و این داروها این فرآیند را مسدود می‌کنند. نگرانی‌هایی وجود دارد که این اثر می‌تواند منجر به فشار‌خون بالا یا حتی یک سکته خفیف شود.

اما یک بررسی در سال ۲۰۲۰ نشان داد هیچ مدرکی مبنی بر اثر منفی داروهای ضد CGRP بر قلب وجود ندارد. به نظر نمی‌رسد افرادی که سابقه مشکلات قلبی عروقی دارند در هنگام مصرف این داروها در معرض خطر بیشتری باشند.

عوارض جانبی سایر داروهای مورد استفاده برای درمان میگرن

عوارض جانبی احتمالی دسته نسبتاً جدیدی از داروها می‌‌تواند خطرناک باشد. اما یادآوری این نکته مهم است که درمان‌های  قدیمی میگرن، که از نظر اثربخشی مشابه داروهای ضد CGRP هستند، عوارض جانبی نیز دارند.

 

نوع دارو عوارض جانبی
بتابلاکر ها  خستگی
سرگیجه
گردش خون ضعیف
ناراحتی گوارشی
ضد‌افسردگی‌های سه حلقه‌‌ای افزایش سردرد
ناراحتی گوارش
سرگیجه
خستگی
افزایش وزن
داروهای ضد‌صرع کاهش حافظه
اختلالات فکری
خستگی
تغیرات خلق‌‌و‌خوی
تهوع

افزایش احتمال سنگ کلیه‌. طبق مقاله ای در ۲۰۱۷

 

 

به‌‌طور کلی، اکثر مردم می‌توانند با خیال راحت از آنتی‌‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن استفاده کنند. پزشک قبل از تصمیم‌‌گیری در مورد این‌که آیا این درمان برای شما مناسب است، باید کل سابقه پزشکی شما  را بررسی می‌کند.

آیا درمان‌های احتمالی دیگری در حال مطالعه هستند؟

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال یک راه موثر برای پیشگیری از میگرن هستند، اما محققان در حال بررسی درمان‌‌های احتمالی دیگر هستند.

Gepants

جپانت‌‌ها همچنین درمان‌‌های ضد CGRP هستند. آنها CGRP را در گیرنده‌های درد مسدود می‌کنند، اما داروهای تزریقی یا IV نیستند. آنها معمولاً به صورت خوراکی یا به صورت قرص یا قرص‌‌های حل شونده مصرف می‌شوند، بنابراین سریع‌تر عمل می‌کنند و مدت زیادی در سیستم بدن شما باقی نمی‌مانند. این حالت اجازه می‌دهد تا آن‌ها را به عنوان داروهای خنثی کردن درد، متوقف کردن علائم میگرن، و همچنین به عنوان داروهای پیشگیرانه استفاده شود.

اولین gepant توسط FDA در دسامبر ۲۰۱۹ تایید شد. شناخته شده ترین جپانت ها عبارتند از:

  • ubrogepant (Ubrelvy)
  • rimegepant (Nurtec ODT)

فقط داروی  Nurtec ODT هم برای استفاده پیشگیرانه  هم برای از بین بردن درد  تایید شده است.

طبق تحقیقات سال ۲۰۲۰، به طور کلی، جپنت ها به خوبی تحمل می‌‌شوند و عوارض جانبی کمی دارند.

آزمایشات بالینی

از سال ۲۰۲۲، چندین آزمایش بالینی در مراحل مختلف در حال بررسی مسیرهای جدید برای جلوگیری از میگرن هستند.

زمینه‌های موردنظرعبارتند از:

  • مهارکننده‌های گیرنده پلی‌پپتیدی نوع ۱ فعال کننده آدنیلات سیکلاز هیپوفیز، که پروتئینی را که باعث درد میگرنی می‌شود مسدود می‌کند.
  • دیتان‌ها که در حال حاضر برای درمان حاد اما نه برای پیشگیری استفاده می‌شود
  • مهارکننده‌های گیرنده اورکسین، که مسیرهای هیپوتالاموس مغز را مسدود می‌کنند

مسدود کننده‌‌های کالیکرئین، که تولید پروتئینی را که CGRP آزاد می‌کند، کاهش می‌دهند

  • کتامین، که گلوتامات و سروتونین – مواد شیمیایی که ممکن است به درد میگرن کمک کنند. را هدف قرار می‌دهد

درباره آزمایشات بالینی برای پیشگیری از میگرن بیشتر بدانید.

نتیجه:

برخلاف درمان‌های میگرن در گذشته – که برای درمان سایر بیماری‌های پزشکی بودند – آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مستقیماً درد میگرن را هدف قرار می‌دهند.

آنها:

  • به اندازه درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن، اگر موثرتر نباشند، منبع مورد اعتماد هستند
  • با بسیاری از داروهای تجویزی دیگر تداخل نداشته باشید
  • برای خود مدیریتی نسبتاً آسان است

در حالی که آن‌‌ها با خطر برخی عوارض جانبی خفیف همراه هستند، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن تا حد زیادی برای بسیاری از افراد بی‌خطر هستند و فواید آن اغلب بیشتر از خطرات آن است.

منبع: healthline.com


 

 

 

0
1 2 3 4 5 43