Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

علائم هشدار دهنده سکته مغزی

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت  webmd.com

هنگام سکته مغزی، مغز به طور ناگهانی خون و اکسیژن مورد نیاز خود را دریافت نمی‌کند. شایع‌ترین علت انسداد شریان در مغز است. سکته مغزی همچنین می‌تواند ناشی از خونریزی در مغز باشد که نه تنها جریان خون طبیعی را مختل می‌کند، بلکه فشار مضری را بر بافت‌های مغز وارد می‌کند. در هر یک از انواع سکته مغزی، سلول‌های مغزی شما ممکن است آسیب ببینند و به طور بالقوه منجر به ناتوانی یا حتی مرگ شوند.

اولین علائم سکته مغزی بستگی به این دارد که کدام بخش از مغز شما تحت تأثیر قرار گرفته و آسیب اولیه چقدر بد است. در حالی که ممکن است یک نفر در یک طرف بدن کمی احساس ضعف کند، دیگری ممکن است ناگهان در صحبت کردن، راه رفتن و دیدن دچار مشکل شود.

هنگامی که علائم هشدار دهنده سکته مغزی زیر را در خود یا شخص دیگری مشاهده می کنید، مهم است که فوراً درمان شوید.  هر دقیقه می تواند تفاوتی ایجاد کند که چگونه یک فرد بهبود می یابد.

شناسایی علائم اولیه سکته: تست سریع

از آنجایی که تشخیص و اقدام سریع در هنگام سکته مغزی بسیار مهم است، پزشکان چک لیستی برای به خاطر سپردن آسان برای آن‌چه باید جستجو کرد و هنگامی که فردی علائم هشدار دهنده احتمالی را نشان داد چه باید کرد، تهیه کرده‌اند.

به آن تست FAST می‌گویند. می‌توانید از آن برای بررسی شایع ترین علائم سکته مغزی در خود یا شخص دیگری استفاده کنید.

F برای صورت است: لبخند بزنید و ببینید آیا یک طرف صورت افتاده است یا خیر. این نشانه احتمالی ضعف یا فلج عضلانی است که اغلب فقط در یک طرف بدن ظاهر می‌شود.

A برای بازوها است: هر دو دست را بالا ببرید. آیا یک دستش پایین می‌آید؟ این هم نشانه دیگری از ضعف یک طرفه است.

S برای گفتار است: یک عبارت کوتاه بگویید و گفتار نامفهوم یا عجیب را بررسی کنید. سکته مغزی می‌تواند واضح صحبت کردن یا انتخاب کلمات را برای شما سخت کند.

T برای زمان است: اگر پاسخ هر یک از اینها مثبت است، فوراً با اورژانس تماس بگیرید. به یاد داشته باشید که به زمان نگاه کنید و یادداشت کنید که چه زمانی برای اولین بار هر یک از این علائم هشدار دهنده سکته را دیدید.

برخی از مربیان بهداشت دو مرحله دیگر را به چک لیست اضافه می کنند که آن را سریع باشید.

B مخفف تعادل است: از دست دادن تعادل یک علامت احتمالی سکته مغزی است.

E مخفف چشم است: شخصی که دچار سکته مغزی می شود ممکن است به‌طور ناگهانی بینایی یک یا هر دو چشم خود را از دست بدهد یا دید تاری داشته باشد.

هرگز وسوسه نشوید که خودتان یا شخص دیگری را که سکته کرده است به بیمارستان ببرید و رانندگی کنید. دقایق در درمان سکته مهم است. تماس با پزشک یا سوار شدن در ماشین باعث اتلاف وقت می‌شود. کارکنان آمبولانس می‌توانند وضعیت شما را زودتر قضاوت کنند و این شانس شما را برای دریافت درمان مورد نیاز در اسرع وقت افزایش می دهد.

سایر علائم هشدار دهنده سکته مغزی

گاهی سکته مغزی به تدریج اتفاق می‌افتد، اما احتمال بروز یک یا چند علامت ناگهانی بیش‌تر است. در حالی که تست‌های FAST یا BE FAST می‌تواند به شما در مورد شایع‌ترین علائم هشدار دهد، لیست کامل همچنین می تواند شامل موارد زیر باشد:

  • بی‌حسی، به خصوص در یک طرف؛
  • سردرگمی یا مشکل در درک دیگران؛
  • سرگیجه؛
  • دست و پا چلفتی یا هماهنگی ضعیف؛
  • مشکل در راه رفتن؛
  • سردرد شدیدی که بدون دلیل ایجاد می‌شود؛
  • از دست دادن یا کمرنگ شدن هر یک از حواس شما، از جمله بویایی و چشایی؛
  • سفتی گردن؛
  • تغییرات شخصیتی؛
  • تشنج؛
  • از دست دادن حافظه؛
  • از حال رفتن.

اگر این علائم را دارید یا در شخص دیگری مشاهده می‌کنید، حتی اگر مطمئن نیستید که دچار سکته مغزی شده‌اید یا در حال مشاهده آن هستید، با اورژانس تماس بگیرید.

مقایسه علائم هشدار دهنده سکته مغزی در زنان و مردان

در حالی که شایع‌ترین علائم سکته مغزی در مردان و زنان دیده می‌شود، زنان بیش‌تر احتمال دارد علائم خاصی مانند سردرد، ضعف و تغییر در تفکر را داشته باشند. زنان همچنین ممکن است علائم غیرعادی‌تری داشته باشند، از جمله:

  • سکسکه؛
  • حالت تهوع؛
  • درد قفسه سینه؛
  • خستگی؛
  • تنگی‌نفس؛
  • ضربان قلب سریع.

در سراسر جهان، خطر سکته مغزی در طول عمر زنان کمی بیشتر از مردان است. زنان نیز بیش‌تر در معرض مرگ ناشی از آن‌ها هستند، تا حد زیادی به این دلیل که آن‌ها تمایل به سکته‌های مغزی شدیدتری دارند.  همچنین زمانی که به دنبال درمان اورژانسی برای علائم سکته مغزی هستند، احتمال اشتباه تشخیص داده می‌شوند و پس از سکته مغزی ناتوان می‌شوند.

علائم هشدار دهنده سکته‌های مکرر

هنگامی که یک سکته مغزی را تجربه کردید، در معرض خطر سکته دیگری هستید. علائم هشدار دهنده یکسان است.

از آن‌جایی که ممکن است از اولین سکته مغزی اثرات طولانی مدت داشته باشید، ممکن است شما و مراقبانتان برای دیدن این علائم هشداردهنده توجه بیش‌تری داشته باشید.

اگر علائم شما تغییر کند یا از یک قسمت بدن به قسمت دیگر منتقل شود، علامت قرمز است، به عنوان مثال اگر:

  • گفتار نامفهومی داشته‌اید، اما ناگهان در یافتن کلمات نیز دچار مشکل شده‌اید.
  • شما در یک طرف ضعیف بوده اید، اما اکنون ضعیف‌تر شده‌اید یا در طرف دیگر بدن خود ضعف دارید.
  • شما ناگهان نمی‌توانید کاری را انجام دهید که برای شما آسان بوده است.

تصور نکنید که اگر به تازگی یک سکته مغزی داشته باشید دیگر نمی توانید دچار سکته مغزی شوید: خطر تکرار سکته در واقع در روزهای درست پس از سکته قبلی بالاتر است. خطرات برای چندین ماه پس از آن بالا باقی می مانند.

دریافت درمان سریع برای سکته احتمالی دوم (سوم یا چهارم) به همان اندازه مهم است که برای اولین.

علائم هشدار دهنده حمله ایسکمیک گذرا (TIA)

حمله ایسکمیک گذرا یا TIA، گاهی اوقات سکته مغزی کوچک یا هشدار دهنده نامیده می‌شود. به این دلیل که علائم به سرعت ظاهر می شوند و از بین می‌روند و از چند دقیقه تا ۲۴ ساعت طول می کشند. معمولا علائم ۱ تا ۲ ساعت طول می کشد.

این سکته‌‌های کوچک به دلیل از دست دادن موقت جریان خون در مغز شما ایجاد می‌شود. آن‌ها بدون درمان و بدون ایجاد آسیب پایدار از بین می‌روند.

اما آن‌ها رویدادهای جدی سلامتی هستند زیرا سکته مغزی هشدار دهنده دقیقاً این است: اگر کاری برای جلوگیری از آن انجام نشود، می‌تواند به این معنی باشد که به زودی، طی چند روز یا چند هفته، سکته کامل را تجربه خواهید کرد.

علائم TIA مانند علائم سکته مغزی است: مواردی مانند ضعف یک طرفه، گفتار نامفهوم یا تغییر در بینایی. شما می‌توانید علائم TIA را با تست‌های FAST یا BE FAST تشخیص دهید. در دقایق اول متوجه نخواهید شد که سکته مغزی کوتاه یا سکته کامل را مشاهده می‌کنید، بنابراین باید با اورژانس تماس بگیرید.

حتی اگر قبل از اقدام، علائم برطرف شود، باید TIA را به عنوان یک اورژانس پزشکی در نظر بگیرید. فوراً کمک بگیرید، تا پزشکان بتوانند TIA را تأیید کنند و به شما کمک کنند تا از سکته مغزی مخرب جلوگیری کنید. برای مثال، ممکن است داروهای رقیق کننده خون برای کاهش لخته شدن خون دریافت کنید یا روشی برای باز شدن شریان گردن مسدود شده انجام دهید.  همچنین ممکن است برای کنترل بهتر فشار خون بالا، دیابت یا سایر شرایطی که می‌توانند در سکته مغزی نقش داشته باشند، نیاز به تغییر در شیوه زندگی یا تنظیم داروها داشته باشید.

آمادگی برای علائم هشدار دهنده سکته مغزی

هر سال حدود ۷۹۵۰۰۰ نفر در ایالات متحده دچار سکته مغزی می‌شوند. این ممکن است برای هر کسی در هر زمانی اتفاق بیفتد. برنامه‌ریزی برای شرایط اضطراری می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.

علائم را یاد بگیرید علائم هشدار‌دهنده سکته مغزی را بیاموزید و به خانواده و دوستان خود نیز اطلاع دهید. مطمئن شوید که همه می دانند که بهترین پاسخ برای دیدن علائم احتمالی سکته، تماس با اورژانس است.

کودکان را آماده کنید. اگر فرزندانی در خانه دارید، تست FAST را به آن‌ها بیاموزید، بعلاوه اینکه چگونه با اورژانس تماس بگیرند، آدرس خود را بدهید و آنچه را که اتفاق می‌افتد توضیح دهید.

از شناسه‌های پزشکی استفاده کنید. اگر شرایط پزشکی دارید، از یک دستبند پزشکی یا شناسه دیگری استفاده کنید که آن‌ها، آلرژی‌های شما و هر دارویی را که مصرف می‌کنید، فهرست کند. و فراموش نکنید که اطلاعات پزشکی خود را در ویژگی ID پزشکی گوشی هوشمند خود قرار دهید.

خلاصه:

وقتی نوبت به تشخیص و واکنش به یک سکته احتمالی می‌‌رسد، فقط به یاد داشته باشید که سریع باشید به دنبال افتادگی صورت، ضعف بازو و مشکلات گفتاری باشید، سپس زمان را یادداشت کرده و با اورژانس تماس بگیرید. اگر متوجه علائم گذرا شدید، همین کار را انجام دهید. یک سکته مغزی در هر صورت، اقدام سریع می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند.

سوالات متداول علائم هشدار دهنده سکته مغزی

آیا بدن شما قبل از سکته به شما هشدار می‌دهد؟

حمله ایسکمیک گذرا (TIA) می تواند به شما هشدار دهد که یک سکته واقعی در راه است. به همین دلیل است که اگر علائم کوتاهی از سکته مغزی را دارید که به نظر می‌رسد بدون آسیب ماندگار از بین می‌روند، همیشه باید فوراً تحت مراقبت های پزشکی قرار بگیرید. همان مشکلاتی که باعث ایجاد این علائم می‌شود می‌تواند باعث سکته شود.

تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که برخی افراد در روزهای قبل از سکته مغزی، انواع جدید یا به خصوص شدید سردرد را گزارش می‌کنند.

۱ ماه قبل از سکته چه اتفاقی می‌افتد؟

هیچ زمان قابل پیش‌بینی بین سکته مغزی هشدار دهنده (TIA) و سکته واقعی وجود ندارد. اما یک مطالعه طولانی مدت که به دهه ۱۹۴۰ برمی گردد نشان داد که تقریباً یک سوم افرادی که TIA داشتند بعداً دچار سکته مغزی شدند و بیش از یک سوم از این سکته‌ها در عرض یک ماه اتفاق افتاد. بیش از ۲۰ درصد در عرض یک هفته اتفاق افتاد. اما خطرات در میان افرادی که در این مطالعه TIA خود را در سال‌های اخیر داشتند بسیار کمتر بود که احتمالاً به دلیل شناخت بهتر آن رویدادها و درمان عوامل خطر، مانند فشار خون بالا می‌باشد.

بهترین درمان برای سکته مغزی چیست؟

بستگی به نوع سکته مغزی دارد. برای سکته‌های مغزی ناشی از لخته شدن خون، پزشکان ممکن است داروهای قوی برای لخته شدن خون بدهند. درمان زمانی بهترین نتیجه را دارد که این دارو را در عرض ۳ ساعت پس از شروع علائم دریافت کنید. در برخی موارد، پزشکان تا ۴٫۵ ساعت پس از شروع علائم از آن استفاده می‌کنند. همچنین ممکن است روشی برای برداشتن لخته از مغز خود انجام دهید. اگر سکته مغزی شما ناشی از ترکیدن رگ خونی باشد، پزشکان سعی خواهند کرد تا در اسرع وقت خونریزی را متوقف کنند. ممکن است برای کاهش فشار روی مغز به جراحی نیاز داشته باشید.

منبع: webmd.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

ECOG-ACRIN و Caris Life Sciences ابتکار مشترک تحقیقات سرطان را راه‌اندازی کردند

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت  news-medical.net

گروه تحقیقات سرطان ECOG-ACRIN (ECOG-ACRIN) و Caris Life Sciences® (Caris) امروز یک همکاری تحقیقاتی چند ساله را اعلام کردند که در آن Caris در حال جفت کردن مشخصات ژنومی، ترانسکریپتومی و پروتئومی بسیار پیچیده و پروتئومی، هوش مصنوعی پیشرفته (AI) و الگوریتم‌های یادگیری ماشین با قابلیت‌های تحقیقاتی عظیم ECOG-ACRIN. پروژه اول در حال انجام است و از نمونه‌های بافت تومور از آزمایش بالینی سرطان پستان، تعیین گزینه‌های فردی برای درمان (Rx) یا TAILORx استفاده می‌کند.

TAILORx یکی از بزرگ‌ترین منابع تحقیقاتی سرطان سینه در جهان است. کارآزمایی TAILORx و مجموعه‌های نمونه‌های زیستی مرتبط با آن و بانک‌داری زیستی توسط مؤسسه ملی سرطان (NCI)، بخشی از مؤسسه ملی بهداشت، پشتیبانی شد و کارآزمایی توسط گروه ECOG-ACRIN با مشارکت همه گروه‌های تعاونی NCI طراحی و هدایت شد.

پروژه TAILORx سرطان سینه در مراحل اولیه را بررسی می کند، جایی که خطر عود نگرانی اصلی بسیاری از افراد است. طبق گزارش انجمن سرطان آمریکا، سرطان سینه به‌طور کلی شایع‌ترین سرطان است و سالانه تقریباً ۳۱۰۷۲۰ مورد جدید در ایالات متحده وجود دارد. تقریباً ۶۰٪ از این موارد جدید در مراحل اولیه هستند (بدون گسترش به غدد لنفاوی اطراف).

در حالی که در طول ۳۰ سال گذشته به‌طور کلی ۴۲ درصد کاهش در مرگ و میر ناشی از سرطان پستان وجود داشته است  به دلیل افزایش استفاده از ماموگرافی، تشخیص‌های زودهنگام و درمان‌های موثرتر شکاف مرگ و میر مداوم بین بیماران اقلیت و بیماران سفیدپوست وجود دارد. ت

تجزیه و تحلیل TAILORx منتشر شده در JAMA Surgery اولین موردی است که نشان می‌دهد تفاوت‌های نژادی و قومیتی در الگوهای عود سرطان پستان محلی حتی در یک جمعیت کارآزمایی بالینی با دسترسی مشابه به مراقبت شایع است.

دکترPeter J. O’Dwyer، رئیس گروه ECOG-ACRIN گفت: « همکاری ما با Caris دارای ریشه‌های عمیق، منافع همسو و تعهد به توسعه بهترین علم در خدمت تشخیص زودهنگام و درمان سرطان است.»

«‌وعده تلاش مشترک این است که در دسترس بودن گسترده گزینه‌های پیشرفته برای بیماران سرطانی در جوامع‌شان فراهم شود.»

من هیجان زده هستم که بر اساس یافته‌های اولیه کارآزمایی که میلیون‌ها زن مبتلا به سرطان پستان اولیه را از تحمل درمان‌های سمی جلوگیری می‌کرد، به درک بینش‌های ارزشمند مربوط به خطر عود طولانی مدت ادامه دهم و حتی زنان بیشتری را شناسایی کنم که ممکن است از کارآمدی بیش‌تری بهره‌مند شوند. گزینه‌های درمانی این واقعاً یک لحظه کامل برای من است، زیرا من درگیر این آزمایش نشانگر زیستی برجسته بزرگ‌‌ترین آزمایشی که توسط NCI حمایت شده است در طول توسعه کارآزمایی، ثبت نام بیمار، گزارش یافته ها و اکنون مرحله بعدی تحقیقات TAILORx با Caris بوده‌ام. »

دکترجورج دبلیو اسلج، جونیور، EVP و مدیر ارشد پزشکی Caris به عنوان بخشی از این پروژه، Caris خصوصیات مولکولی جامع (کل اگزوم و توالی رونویسی) را بر روی بافت‌های تومور که توسط نزدیک به ۱۰۰۰۰ بیمار مبتلا به سرطان پستان در مراحل اولیه که در کارآزمایی TAILORx شرکت داشتند، انجام خواهد داد. شرکت کنندگان به مدت ۱۱ سال یا بیشتر، با پیگیری برنامه‌ریزی شده برای ۲۰ سال پیگیری شده اند. Caris آزمایش مولکولی خود را با هوش مصنوعی پیشرفته و الگوریتم‌های یادگیری ماشینی همراه خواهد کرد. داده های این پروژه همچنین پس از یک دوره زمانی تعیین شده پس از تکمیل طرح پروژه تحقیقاتی در یک پایگاه داده مناسب NCI در دسترس عموم قرار خواهد گرفت.

 

دکترMitchell D. Schnall، رئیس مشترک گروه ECOG-ARIN گفت: « با توجه به قابلیت‌های نوآورانه ارائه شده توسط Caris، تجزیه و تحلیل نمونه‌های زیستی TAILORx با رویکردهای پیشرفته هوش مصنوعی فرصتی عالی برای کشف نشانگرهای زیستی برتر برای طبقه‌بندی خطر، پیش‌بینی عود و درک بهتر تفاوت‌های نژادی فراهم می‌کند.

«اندازه و تاثیر TAILORx آن را به یک مطالعه عالی برای هدایت این همکاری تبدیل می‌کند.»

علاوه بر این، ECOG-ACRIN به Caris Precision Oncology Alliance (Caris POA) پیوست، یک شبکه جهانی از مراکز پیشرو سرطان و کنسرسیوم های تحقیقاتی که برای پیشبرد سرطان شناسی دقیق و تحقیقات مبتنی بر نشانگرهای زیستی همکاری می‌کنند، و اعضای آن با یکدیگر برای ایجاد و بهینه‌سازی استانداردهای سرطان همکاری می‌کنند. مراقبت از آزمایش مولکولی از طریق تحقیقات نوآورانه برای بهبود نتایج بالینی برای بیماران سرطانی.

« Sledge درباره پیوستن ECOG-ACRIN به Caris POA می‌گوید.» دیدگاه مشترک ما برای بهبود نتایج همه بیماران مبتلا به سرطان، این تلاش مشترک با محققان ECOG-ACRIN را تقویت خواهد کرد. هدف ما دستیابی به اهداف مشترک در پیشبرد تحقیقات پزشکی دقیق و نشانگرهای زیستی در سرطان، و افزایش گزینه‌های درمانی برای بیماران سرطانی است.

 

منبع: news-medical.net

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آلزایمر: آیا داروهایی که به تازگی تایید شده‌اند، زندگی واقعی را تغییر می‌دهند؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت  medicalnewstoday.com

پس از نزدیک به ۲ دهه وقفه، سازمان غذا و دارو (FDA) برخی از داروهای جدید را برای درمان بیماری آلزایمر از سال ۲۰۲۱ تأیید کرده است. بیشتر این داروها درمان‌های آنتی‌بادی هستند که تجمعات پروتئینی سمی در مغز را هدف قرار می‌دهند. تایید آن‌ها توسط این سازمان شور و جنجال را به همان اندازه برانگیخته است.

سوال اصلی باقی می‌ماند: آیا این داروها تفاوت واقعی ایجاد می‌کنند؟

در این مبحث ویژه، ما این موضوع رابررسی می کنیم.

بیماری آلزایمر یک بیماری تخریب‌کننده عصبی است که شامل کاهش تدریجی و غیرقابل برگشت حافظه، تفکر و در نهایت توانایی انجام فعالیت‌های روزانه می‌شود. پیری عامل خطر اصلی بیماری آلزایمر است و پیری سریع جمعیت آن را به یک بحران بهداشت عمومی تبدیل کرده است.

در سال ۲۰۱۹، ۵۷ میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به آلزایمر بودند و انتظار می‌رود این تعداد تا سال ۲۰۵۰ به ۱۵۳ میلیون نفر برسد.

با این‌حال، تا همین اواخر، تلاش‌ها برای ایجاد درمان‌های اصلاح کننده بیماری برای بیماری آلزایمر موفقیت‌آمیز نبوده است.

بیشتر تحقیقات بالینی برای توسعه درمان‌های اصلاح کننده بیماری برای آلزایمر بر هدف قرار دادن پروتئین بتا آمیلوئید متمرکز شده است، که تجمع غیر‌طبیعی آن به‌طور کلی منجر به ایجاد این اختلال عصبی می‌شود.

داروهای آلزایمر تأیید شده جدید: پیشرفت یا شروع آهسته؟

آدوکانوماب، یک رسوب پروتئین آمیلوئید بتا که آنتی‌بادی را هدف قرار می‌دهد، در سال ۲۰۲۱ تاییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) را برای درمان بیماری آلزایمر دریافت کرد و اولین درمان اصلاح کننده بیماری برای این بیماری در نظر گرفته شد.

با این‌حال، کارآزمایی‌های بالینی مربوط به آدوکانوماب نتوانستند پیشرفت‌های مداومی در عملکرد شناختی ایجاد کنند، که باعث شد بایوژن، شرکت تولیدکننده آن، اعلام کند که در نهایت فروش خود را به حالت تعلیق در می‌آورد.

از آن زمان، دو آنتی‌بادی ضد‌آمیلوئید دیگر، Biogen’s lecanemab و Eli Lily’s donanemab، توانایی کند کردن زوال شناختی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر اولیه را در فاز ۳ کارآزمایی بالینی نشان دادند و تأییدیه FDA را دریافت کردند.

پس از دهه‌ها تحقیقات بالینی که نتوانستند درمان‌های مؤثری را برای اصلاح بیماری ایجاد کنند، تأیید lecanemab و donanemab به عنوان یک پیشرفت تلقی می‌شود و با اشتیاق پزشکان و محققان مواجه شده است.

با این‌حال، برخی از محققان با ذکر خطرات ایمنی و عدم مقرون به صرفه بودن، نگرانی‌هایی را در مورد مزایای بالینی مختصر ناشی از این درمان‌های ضد‌آمیلوئید مطرح کرده‌اند.

دکترداگ آرسلند، استاد روانپزشکی سالمندان در کینگز کالج لندن در بریتانیا، به مدیکال نیوز تودی گفت: «در حالی که چالش‌هایی در سطوح بالینی، اجتماعی و بهداشتی وجود دارد، نباید فراموش کنیم فرصت‌ها و پیشرفتی که پس از دهه‌ها آزمایش‌های منفی بسیار پرهزینه، در نهایت شواهد صریح داریم که نشان می‌دهد می‌توان پیشرفت بیماری را کاهش داد.»

به‌طور مشابه، دکترپرش مالهوترا، پروفسور نورولوژی بالینی در امپریال کالج لندن در بریتانیا، خاطرنشان کرد که علیرغم اثربخشی اندک این درمان‌های ضد‌آمیلوئید، مهم است که بدانیم این داروها اولین داروهایی هستند که اثرات بالینی دارند. برای ارتباط با مکانیسم کلیدی پیشرفت بیماری، و معرفی آنها ممکن است توسعه درمان را تسریع کند و خدمات بالینی بیماری آلزایمر، شایع ترین علت زوال عقل در سراسر جهان را تغییر دهد.

فرضیه آبشار آمیلوئید و تحقیق آلزایمر

توسعه درمان‌های آنتی‌بادی ضد‌آمیلوئید مانند دونانماب و لکانمب بر اساس فرضیه آبشار آمیلوئید است.

بر اساس این فرضیه، تجمع پروتئین بتا آمیلوئید باعث ایجاد تغییرات دیگری در مغز می‌شود که منجر به ایجاد بیماری آلزایمر می‌شود.

به‌طور خاص، در نظر گرفته می‌شود که تشکیل توده‌های بتا آمیلوئید منجر به التهاب، استرس اکسیداتیو، آسیب به نورون‌ها، از دست دادن سیناپس‌ها «پیوندهای» بین نورون‌ها که به آن‌ها اجازه «ارتباط» می‌دهد و در نهایت، زوال شناختی می‌شود. مطابق با این نظر، تجمع پروتئین بتا آمیلوئید قبل از کاهش عملکرد شناختی، از جمله حافظه و تصمیم گیری، ازچندین سال قبل می باشد.

پروتئین بتا آمیلوئید پس از جدا شدن یک پروتئین پیش ساز آمیلوئید بزرگتر توسط آنزیم‌های ترشحی تشکیل می‌شود. هر واحد از پروتئین بتا آمیلوئید به عنوان یک مونومر نامیده می‌شود و این مونومرها می‌توانند برای تشکیل زنجیره‌های کوتاه به نام الیگومر که از دو تا بیش از ۵۰ مونومر تشکیل شده و محلول هستند، تجمع کنند.

مونومرهای بتا آمیلوئید همچنین می‌توانند برای تشکیل پروتوفیبریل‌های بزرگ‌تر، محلول و فیبریل‌های نامحلول تجمع کنند. سپس فیبریل‌های نامحلول جمع می‌شوند و پلاک‌هایی را در فضای خارج سلولی بین نورون‌ها تشکیل می‌دهند.

پیش از این تصور می‌شد که پلاک های آمیلوئید سمی و مسئول ایجاد بیماری آلزایمر هستند. با این‌حال، در دو دهه گذشته، مطالعات نشان داده اند که الیگومرهای بتا آمیلوئید سمی تر از پلاک‌های آمیلوئید هستند و الیگومرها می توانند نقش بیش‌تری در ایجاد بیماری آلزایمر ایفا کنند.

هدف قرار دادن دانه‌های بتا آمیلوئید برای درمان آلزایمر

تصور می‌شود که تجمع دانه‌های بتا آمیلوئید به دلیل اختلال در تولید یا پاکسازی پروتئین بتا آمیلوئید اتفاق می‌افتد. در دو دهه گذشته، داروهای متعددی ساخته شده‌اند که یا آنزیم‌های دخیل در تولید بتا آمیلوئید را هدف قرار می‌دهند یا پاکسازی دانه‌های بتا آمیلوئید را تسهیل می‌کنند. با این‌حال، این داروها به دلیل عوارض جانبی شدید یا عدم ایجاد اثرات بالینی مورد نظر در دریافت تاییدیه FDA ناموفق بوده‌اند.

آنتی‌بادی‌های ضد آمیلوئید دونانماب، آدوکانوماب و لکانامب تنها درمان‌هایی هستند که دانه‌های بتا آمیلوئید را برای دریافت تأییدیه FDA هدف قرار می‌دهند. این آنتی‌بادی‌ها از نظر میل ترکیبی با انواع مختلف توده‌های پروتئین بتا آمیلوئید متفاوت هستند.

دونانماب به فرم خاصی از بتا آمیلوئید متصل می‌شود که فقط در پلاک‌ها یافت می‌شود، در حالی که آدوکانوماب و لکانماب به الیگومرهای بتا آمیلوئید، پروتوفیبریل ها و پلاک ها متصل می شوند.

Lecanemab بالاترین میل ترکیبی را برای پروتوفیبریل‌های بتا آمیلوئید نشان می‌دهد، در حالی که aducanumab میل ترکیبی بالاتری برای فیبریل‌های نامحلول دارد.

یکی از مکانیسم‌های فرضی که از طریق آن آنتی‌بادی‌های ضد‌آمیلوئید اثرات درمانی خود را ایجاد می‌کنند، فعال کردن یک پاسخ ایمنی در برابر توده‌های بتا آمیلوئید و در نتیجه حذف آن‌ها است. آنتی‌بادی‌های ضد‌آمیلوئید همچنین می‌توانند به‌طور بالقوه پلاک ها را بی ثبات کنند یا به الیگومرها متصل شوند تا آن‌ها را خنثی کنند.

تاثیر آنتی‌بادی‌های ضد‌آمیلوئید بر عملکرد شناختی

FDA در سال ۲۰۲۱ به آدوکانوماب برای درمان بیماری آلزایمر بر اساس توانایی آن در پاکسازی پلاک‌های آمیلوئید، تأییدیه‌ای سریع اعطا کرد. در حالی که آدوکانوماب در پاکسازی پلاک‌های آمیلوئید در مغز موفق بود، اثرات آن بر عملکرد شناختی در سراسر کارآزمایی های بالینی ناسازگار بود.

تایید آدوکانوماب، علیرغم فقدان شواهدی برای حمایت از اثرات درمانی آن، به بحث در مورد روند تایید FDA و عدم تمایل به تجویز دارو منجر شد. و همانطور که قبلا ذکر شد، از سال ۲۰۲۴، Biogen فروش و توسعه aducanumab را به حالت تعلیق درآورده است.

در مقابل، هر دو دونانماب و لکانامب توانایی پاکسازی پلاک‌های آمیلوئیدی را در عین کاهش سرعت پیشرفت بیماری نشان داده‌اند. این درمان‌ها در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در مراحل اولیه و سطوح پایه بتا آمیلوئید پایین‌تر مؤثرتر هستند.

FDA مجوز لکانماب و دونان ماب را برای تجویز از طریق انفوزیون داخل وریدی در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر اولیه، که شامل افرادی با اختلالات شناختی خفیف یا بیماری آلزایمر خفیف است، اعطا کرده است.

Lecanemab برای تجویز هر ۲ هفته یکبار می‌باشد، در حالی که دونانماب باید هر ۴ هفته تجویز شود.

یکی از ویژگی‌های منحصر به فرد دونانماب این است که شرکت‌کنندگان می توانند پس از دستیابی به پاکسازی کامل پلاک، درمان را قطع کنند. ایجاد پلاک‌های آمیلوئید چندین سال طول می‌کشد، و فرض بر این است که افراد به طور بالقوه به حداقل درمان بیش‌تر نیاز دارند.

شرکت‌کنندگان در کارآزمایی فاز ۳ برای lecanemab و donanemab به ترتیب ۲۷% و ۳۶% کاهش کندتر عملکرد شناختی در مقایسه با دارونما نشان دادند.

با این‌حال، برخی از محققان استدلال کرده‌اند که این پیامدها با اثرات درمان‌های علامتی مانند مهارکننده‌های استیل کولین استراز که علائم را بدون تغییر مسیر بیماری بهبود می‌بخشد، قابل مقایسه هستند.

علاوه بر این، تغییرات در شناخت ذکر شده در بالا با استفاده از مجموع جعبه‌های رتبه‌بندی دمانس بالینی (CDR-SB) اندازه‌گیری شد.

محققان همچنین خاطرنشان کرده‌اند که تأثیر این درمان‌های ضد‌آمیلوئید زمانی که بر اساس تفاوت مطلق در کاهش عملکرد شناختی که مستقیماً بر حسب تفاوت در نمرات مقیاس CDR-SB اندازه‌گیری می‌شود بین دارو و دارونما ارزیابی شد، از نظر بالینی معنی‌دار نبود. گروه های درمانی آنتی‌بادی ضد‌آمیلوئید معیارهای عینی‌تر شناخت، مانند آزمون وضعیت ذهنی کوچک [MMSE]، تنها کاهش ۱۴٫۸ درصدی کندتر عملکرد شناختی را در افرادی که با دونانماب درمان می‌شوند، گزارش کردند. به عبارت دیگر، استدلال شده است که شواهد موجود در حال حاضر نشان می دهد که این داروهای ضد آمیلوئید ممکن است فقط یک مزیت بالینی متوسط ​​داشته باشند.

دکتر آلبرتو اسپای، استاد نورولوژی در دانشگاه سینسیناتی، به MNT گفت:

«اثربخشی این داروها به بهبود نمی‌رسد، بلکه آن‌ها فقط به معنای کاهش آهسته‌تر از نظر آماری معنی دار اما از نظر بالینی بی‌معنی هستند.»

ایشان همچنین خاطرنشان کرد که نگرانی‌های ایمنی، همراه با مزایای بالینی متوسط، «این موضوع را نشان می‌دهد که هزینه‌ها با اثربخشی متناسب نیست.» با این حال، آنچه که یک اثر بالینی معنی‌دار را تشکیل می‌دهد همچنان یک موضوع بحث برانگیز است.

فرضیه آبشار آمیلوئید چقدر معتبر است؟

برخی از محققان اظهار کرده اند که مزایای بالینی آنتی‌بادی های ضد‌آمیلوئید نشان‌دهنده اعتبار فرضیه آبشار آمیلوئید است. با این‌حال، دیگران استدلال کرده‌اند که این نتیجه‌گیری زودهنگام است و هنوز به سوالات زیادی پاسخ داده نشده است.

بر اساس فرضیه آمیلوئید بتا، توانایی آدوکانوماب در پاکسازی پلاک‌ها باید منجر به پیشرفت کندتر بیماری آلزایمر شود. با این حال، منتقدان استدلال می‌کنند که کارآزمایی‌های مربوط به aducanumab حذف موثر پلاک‌های آمیلوئید را بدون ایجاد مزایای بالینی ثابت نشان دادند.

به‌طور مشابه، دونانماب حدود ۸۵ درصد از پلاک‌های بیماران را در کارآزمایی فاز III حذف کرد، اما تنها منجر به کاهش ۱۴٫۸ درصدی کندتر در عملکرد شناختی شد، همانطور که با استفاده از نمرات MMSE اندازه‌گیری شد.

نکته مهم این است که تصمیم FDA برای اعطای تاییدیه به aducanumab بر اساس فرضیه آبشار آمیلوئید است. بیماری آلزایمر همچنین شامل تجمع پروتئین تاو در داخل نورون‌ها می‌شود و میزان تجمع تاو، به جای بتا آمیلوئید، با میزان زوال شناختی مرتبط است.

دکتر دیوید پرلموتر،متخصص مغز و اعصاب و عضو کالج تغذیه آمریکا، اظهار داشت:

مداخلات دارویی مبتنی بر کاهش بتا آمیلوئید یا کاهش تولید آن، این ایده را تقویت می‌کند که بتا آمیلوئید نقش اصلی را در تولید و پیشرفت بیماری آلزایمر ایفا می‌کند. این فرضیه به طور گسترده به چالش کشیده شده است. و نتایج کارآزمایی‌های بالینی این داروها حداقل اثربخشی و خطر مرتبط با آن را نشان می‌دهد.

در نتیجه، برخی از محققان استدلال می‌کنند که به جای اینکه نشان دهند مسیر بتا آمیلوئید کانونی برای ایجاد بیماری آلزایمر است، اثربخشی اندک آنتی‌بادی‌های ضدآمیلوئید نشان می‌دهد که مسیر بتا آمیلوئید به توسعه بیماری آلزایمر کمک می‌کند.

بر اساس این دیدگاه، شبکه پیچیده ای از عوامل، از جمله عوامل مرتبط با محیط، استرس اکسیداتیو، التهاب، عوامل متابولیک و ژن‌های نامرتبط با مسیر آمیلوئید نیز در ایجاد بیماری آلزایمر نقش دارند. همچنین بر اساس این دیدگاه، درمان‌های ضد‌آمیلوئید می‌توانند در ترکیب با سایر درمان‌ها در درمان بیماری آلزایمر نقش داشته باشند.

از طرف دیگر، تجمع بتا آمیلوئید می تواندعلامت سایر مسیرهای بیولوژیکی مختل باشد. پرلموتر توضیح داد: «اکنون واضح است که اختلال متابولیک در تشکیل پلاک آمیلوئید برای فعال شدن سلول‌های میکروگلیال مغز نقش اساسی دارد و این تغییر فنوتیپی باعث افزایش تشکیل بتا آمیلوئید و کاهش تخریب آن می‌شود.»

علاوه بر این، فعال شدن میکروگلیال حیات نورون‌ها را تهدید می کند و منجر به تخریب سیناپسی می شود که هر دو ویژگی اصلی بیماری آلزایمر هستند. به این ترتیب، درمان‌هایی که متابولیسم مغز را هدف قرار می‌دهند، احتمالاً مزایای قابل‌توجهی برای بیماری آلزایمر خواهند داشت، همانطور که اکنون در مطالعات اولیه با استفاده از آگونیست‌های GLP-1 نشان داده شده است.»

خطرات ایمنی و دسترسی به داروهای جدید آلزایمر

فواید بالینی اندک حاصل از درمان‌های آنتی‌بادی ضد‌آمیلوئید باید با خطرات، هزینه‌ها و دسترسی به این درمان‌ها سنجیده شود. اثرات نامطلوب در نسبت قابل‌توجهی از شرکت‌کنندگان در کارآزمایی بالینی فاز ۳ برای lecanemab (45٪) و donanemab (89٪) مشاهده شده است.

به‌عنوان مثال، بیمارانی که تحت درمان‌های آنتی‌بادی ضد‌آمیلوئید قرار می گیرند اغلب تغییراتی را در مغز نشان می‌دهند که به عنوان ناهنجاری‌های تصویربرداری مرتبط با آمیلوئید (ARIA) شناخته می‌شود. این تغییرات در طول اسکن‌های متداول تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) مشاهده می‌شوند و شامل تورم مغز (ادم) یا مناطق کوچک خونریزی به دلیل پارگی رگ‌های خونی (میکروموراژی) می‌شوند.

به عنوان مثال، ۲۱٪ و ۳۶٫۸٪ از افرادی که تحت درمان با lecanemab و donanemab قرار گرفتند، به ترتیب ARIA را در طول کارآزمایی فاز ۳ نشان دادند. اکثر موارد ARIA بدون علامت هستند و در عرض ۱۰ هفته برطرف می‌شوند.

در حالی که موارد علامت دار ARIA معمولاً شدت خفیف تا متوسط ​​دارند، عوارض جانبی شدیدی مانند تشنج و مرگ نیز گزارش شده است. به عنوان مثال، حدود ۱٫۶٪ از شرکت‌کنندگان در فاز III کارآزمایی بالینی donanemab عوارض جانبی شدید مربوط به ARIA را تجربه کردند، در حالی که میزان مرگ‌و‌میر در گروه donanemab 0.35٪ بود.

علاوه بر نگرانی در مورد این عوارض جانبی جدی، اثرات طولانی مدت ناهنجاری های تصویربرداری مرتبط با آمیلوئید، حتی زمانی که شدت خفیف تا متوسط ​​دارند، شناخته شده نیست. تزریق این آنتی‌بادی‌های ضد‌آمیلوئید همچنین با عوارض جانبی مانند تهوع، تب، بثورات پوستی و سرگیجه همراه است.

چنین واکنش‌های مرتبط با انفوزیون به ترتیب در ۲۴٫۷% منبع مورد اعتماد و ۸٫۷% منبع مورد اعتماد بیماران تحت درمان با lecanemab و donanemab مشاهده شد. این ناهنجاری‌های تصویربرداری مرتبط با آمیلوئید و سایر عوارض جانبی، اسکن‌های مکرر MRI و پیگیری‌های بالینی را ضروری می‌‌کند.

افرادی که حداقل یک کپی از ژن APOE4 را دارند، ژنی که با افزایش خطر ابتلا به بیماری آلزایمر مرتبط است، در کارآزمایی‌های فاز III برای donanemab و lecanemab در معرض خطر بیش‌تری برای تورم مغز قرار داشتند.

علاوه بر این، این داروها در افراد دارای یک یا چند نسخه از APOE4 اثربخشی کمتری داشتند. بنابراین، افراد باید قبل از شروع درمان ضد‌آمیلوئید از نظر ژنتیکی غربالگری شوند.

ایمونوتراپی‌های ضد‌آمیلوئید همچنین با کاهش حجم کل مغز همراه با افزایش حجم بطن‌ها، فضاهای پر از مایع در مغز همراه است. افزایش حجم بطن‌ها و کاهش حجم کل مغز با کاهش شناخت مرتبط است.

با این‌حال، این‌که آیا رابطه علی بین این تغییرات در حجم مغز و عملکرد شناختی وجود دارد یا خیر، مشخص نیست. بنابراین، نیاز به بررسی تاثیر این تغییرات در حجم مغز پس از درمان‌های ضد‌آمیلوئید وجود دارد. جالب اینجاست که درمان دونانماب منجر به کاهش کم‌تری در حجم هیپوکامپ، ناحیه‌ای از مغز که نقش مهمی در یادگیری و حافظه دارد، شد.

تنها تعداد کمی از افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در جمعیت احتمالاً معیارهای ورود به کارآزمایی‌های بالینی lecanemab یا donanemab را دارند.

بیمارانی که در این مطالعات شرکت کردند جوان‌تر بودند و بیماری‌های همزمان کمی داشتند. بنابراین، درمان یک جمعیت واقعی متشکل از افراد مبتلا به آلزایمر و بیماری همزمان به احتمال زیاد منجر به عوارض جانبی بیش‌تر یا کاهش اثربخشی می‌شود.

علاوه بر مدیریت عوارض جانبی، غربالگری و تشخیص افراد واجد شرایط برای درمان‌های ضد‌‌آمیلوئید چالش دیگری را برای سیستم مراقبت‌های بهداشتی ایجاد می‌کند.

اکثر افراد مبتلا به بیماری آلزایمر تا مراحل بعدی بیماری تشخیص داده نمی‌شوند و تشخیص زودهنگام نیاز به غربالگری تعداد زیادی از افراد با استفاده از اسکن تصویربرداری یا اندازه‌گیری بیومارکرهای مایع مغزی نخاعی دارد.

بنابراین، در دسترس بودن گسترده، مستلزم سرمایه‌گذاری قابل‌توجهی در منابع برای غربالگری و تشخیص افراد مبتلا به بیماری آلزایمر اولیه، آزمایش ژنتیکی برای APOE4، و نظارت و مدیریت ARIAها و واکنش‌های مربوط به تزریق، صرف‌نظر از شدت آن‌ها است.

جنیفر کین، رئیس انجمن آلزایمر در بریتانیا، به MNT گفت:

«تأیید واجد شرایط بودن برای درمان جدید نیاز به آزمایش‌های تشخیصی خاص دارد و در حال حاضر، یک سوم افراد مبتلا به زوال عقل در بریتانیا اصلاً تشخیص داده نمی‌شوند. ما باید شاهد سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های تشخیصی و نیروی کار باشیم تا اطمینان حاصل کنیم که افرادی که واجد شرایط درمان‌های جدید هستند می‌توانند در زمان مؤثرترین درمان‌ها به آنها دسترسی داشته باشند، که به نظر می‌رسد در مراحل اولیه آلزایمر است.

هزینه سالانه دریافت تزریقات lecanemab و donanemab به ترتیب حدود ۲۶۰۰۰ دلار و ۳۲۰۰۰ دلار بود. با این حال، این شامل هزینه غربالگری و تشخیص، آزمایش ژنتیکی، و نظارت و مدیریت عوارض جانبی نمی‌شود.

با این‌حال، پیشرفت در روش‌های تشخیصی و شناسایی نشانگرهای زیستی جدید برای نظارت بر نتایج درمان، پتانسیل کاهش هزینه‌ها و بهبود دسترسی به درمان‌های ضد‌آمیلوئید را دارد.

منبع: medicalnewstoday.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آسیب زانو پارگی منیسک

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت  webmd.com

مانند بسیاری از آسیب‌های زانو، پارگی مینیسک می‌تواند دردناک و ناتوان کننده باشد و متأسفانه، کاملاً رایج است. در واقع، پارگی منیسک یکی از شایع‌ترین آسیب‌های غضروف زانو است. غضروف بافت همبند است که از مفاصل و استخوان‌های شما محافظت می‌کند.

پارگی مینیسک اغلب در ورزش‌هایی که افراد باهم در تماس هستند مانند فوتبال و کشتی، و همچنین در ورزش‌های غیر تماسی که نیاز به پریدن یا چرخیدن دارند، مانند والیبال و فوتبال اتفاق می‌افتد.

 منیسک چیست؟

منیسک تکه‌ای از غضروف در زانو است که مانند بالشتک ،مفصل راتثبیت می‌کند و به‌عنوان ضربه‌گیر عمل می‌کند و از استخوان‌ها در برابر سایش و پارگی محافظت می‌کند.

هر یک از زانوها دارای دو تکه از این غضروف است:

  • منیسک داخلی در قسمت داخلی زانو قرار دارد.
  • منیسک جانبی در قسمت خارجی زانو قرار دارد.

هر دو به شکل C هستند و بین استخوان ساق پا (درشت نی) و استخوان ران (فمور) مانند بالشتک است. دو منیسک به ثابت نگه داشتن زانو کمک می‌کنند.

چه چیزی باعث پارگی مینیسک می‌شود؟

زمانی که هنگام دویدن ناگهان جهت خود را تغییر دهید یا در حالی که پایتان ثابت است و زانویتان خم شده است، پایتان را بچرخانید، ممکن است پارگی ایجاد شود. این پارگی ها اغلب در کنار سایر آسیب های زانو مانند آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) رخ می دهد. در برخی موارد، تکه‌ای از غضروف خرد شده شکسته شده و در مفصل زانو گیر می‌کند و باعث قفل شدن آن می‌شود.

اما منیسک‌ها نیز با افزایش سن ضعیف می‌شوند، بنابراین با بالا رفتن سن، ممکن است وقتی از روی صندلی بلند می‌شوید،و یا با  یک چرخش ناخوشایند دچار پارگی شوید. بیش از ۴۰ درصد از افراد ۷۰ ساله یا بالاتر دچار پارگی مینیسک بوده اند.

علائم پارگی منیسک

علائم پارگی منیسک عبارتند از:

  • درد در زانو؛
  • تورم؛
  • احساس ترکیدن در هنگام آسیب‌دیدگی؛
  • خم شدن و صاف کردن پا سخت است؛
  • تمایل به «گیرکردن» یا قفل شدن زانو.

پارگی منیسک چه حسی دارد؟

در ابتدا ممکن است درد بد نباشد. حتی ممکن است با مصدومیت بازی کنید. اما به محض شروع التهاب، زانوی شما احتمالاً درد خواهد داشت. درد ممکن است هنگام چمباتمه زدن، بلند کردن وزنه یا بلند شدن از روی صندلی افزایش یابد.

اگر یک پارگی کوچک یا متوسط ​​دارید، درد ممکن است از بین برود، اما اگر یک حرکت چرخشی انجام دهید یا به استفاده بیش از حد از زانو بدون درمان ادامه دهید، درد ممکن است از بین برود.

اگر پارگی وسیع باشد، بلافاصله تورم ظاهر می‌شود، درد زیادی خواهید داشت و راه رفتن یا صاف کردن زانو سخت می‌شود.

انواع پارگی منیسک

انواع مختلفی از پارگی‌های منیسک وجود دارد، بسته به شکل و محل آن‌ها وقتی در اسکن انجام شده توسط دستگاه تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) دیده می‌شود که از آهن‌رباهای قدرتمند و امواج رادیویی استفاده می‌کند

تصاویر دقیق از زانو

پارگی مینیسک داخلی

این یک پارگی در منیسک داخلی است. منیسک داخلی محکم به داخل مفصل زانو و رباط چسبیده است، بنابراین تحرک زیادی ندارد.

پارگی منیسک جانبی

این یک پارگی در منیسک جانبی است. منیسک جانبی به قسمت خارجی مفصل زانو و رباط متصل است، اما محکم نیست، بنابراین تحرک بیش‌تری دارد.

پارگی در منیسک داخلی بیش‌تر از منیسک جانبی شایع است، شاید به دلیل این عدم تحرک باشد. در این‌جا برخی از انواع رایج پارگی که می‌تواند در هر یک از قسمت‌های منیسک رخ دهد، آورده شده است.

پارگی مینیسک Bucket Handle

این قطعه‌ای از یک پارگی عمودی از ساق پا تا استخوان ران است که در طول مینیسک حرکت می‌کند. نزدیک به ۱۰ درصد از پارگی‌های منیسک در این دسته قرار می‌گیرند. حرکت طبیعی زانو معمولا غیرممکن است زیرا قسمت پاره شده منیسک باعث قفل شدن زانو می‌شود.

پارگی رادیال

این یکی از رایج ترین انواع پارگی است. حدود ۲۸ درصد از تمام پارگی های منیسک داخلی در این دسته قرار می‌گیرند. این پارگی‌ها هم بر روی استخوان درشت نی و هم بر محور بلند رشته‌های منیسک عمود می‌شوند. این بدان معناست که آن‌ها می‌توانند با ایجاد اختلال در ساختاری که به توزیع وزن در زانو کمک می کند، فشار بیشتری بر مفصل وارد کنند.

پارگی مینیسک داخلی شاخ خلفی

این پارگی در نقطه‌ای است که مینیسک و استخوان به هم می‌رسند. اغلب هنگام بلند کردن یک جسم سنگین به طور نامناسب یا انجام یک ورزش با حرکت چرخشی مانند تنیس اتفاق می‌افتد. افراد مسن می توانند حتی در هنگام انجام کاری مانند بالا رفتن از پله به آن مبتلا شوند. اغلب، علائم فوراً رخ نمی‌دهند، اما به مرور زمان ظاهر می‌شوند و ممکن است با استرس فراکچر باشد.

پارگی دژنراتیو منیسک

این پارگی به دلیل افزایش سن (به جای یک آسیب خاص) است و اغلب با آرتروز زانو مرتبط است. اکثر افراد مبتلا به این بیماری هیچ علامتی ندارند. کسانی که این کار را می‌کنند ممکن است زانو درد داشته باشند و احساس کنند زانو قفل شده است. درمان با ورزش، مسکن ها و درمان‌های موضعی شروع می‌شود. همچنین ممکن است پزشک به شما توصیه کند که وزن کم کنید.

تشخیص پارگی منیسک

برای تشخیص پارگی مینیسک، پزشک شما را معاینه کامل می‌کند و از شما می‌پرسد که چگونه آسیب دیدید. آن‌ها زانوی شما را بررسی می‌کنند تا ببینند آیا حساسیتی در امتداد خط مفصلی که منیسک در آن قرار دارد وجود دارد یا خیر. این حساسیت اغلب نشان‌دهنده پارگی است.

پزشک ممکن است آزمایش‌های دیگری را نیز تجویز کند. آن‌ها ممکن است برای رد شکستگی استخوان، آرتریت و سایر مشکلات از اشعه ایکس درخواست کنند. آن‌ها همچنین ممکن است اسکن MRI دهند که امکان ارزیابی دقیق‌تر غضروف و منیسک زانو را فراهم می‌کند.

تست پارگی منیسک

یک روش معمول برای بررسی این نوع پارگی، تست مک موری است. پزشک از شما می‌خواهد که روی میز دراز بکشید. آن‌ها زانوی شما را خم می کنند و صاف می‌کنند و آن را در هر دو طرف می‌چرخانند. اگر در منیسک خود پارگی داشته باشید، ممکن است احساس درد کنید یا صدای کلیک در مفصل بشنوید.

درمان پارگی منیسک

درمان پارگی منیسک به اندازه و محل پارگی و همچنین سن، سطح فعالیت و صدمات مرتبط بستگی دارد.

خوشبختانه، همه پارگی‌های منیسک نیاز به جراحی ندارند. اگر زانوی شما قفل نمی‌شود، ثابت است و علائم برطرف می‌شود، درمان غیر‌جراحی ممکن است کافی باشد.

برای سرعت بخشیدن به بازیابی، می‌توانید از اصول RICE استفاده کنید که عبارتند از:

  • به زانو استراحت دهید.
  • فعالیتی که باعث آسیب شده است را متوقف کنید.
  • اگر زانو دردناک است حرکت را به راه رفتن محدود کنید. برای کمک به تسکین درد از عصا استفاده کنید.
  • برای کاهش درد و تورم روی زانوی خود یخ بگذارید.
  • این کار را به مدت ۱۵-۲۰ دقیقه هر ۳-۴ ساعت به مدت ۲-۳ روز یا تا زمانی که درد و تورم از بین برود، انجام دهید.
  • زانوی خود رابا فشار ببندید. برای کنترل تورم از یک باند الاستیک یا یک زانوبنداز نوع نئوپرن روی زانوی خود استفاده کنید.
  • زمانی که نشسته اید یا دراز کشیده اید، پای خود را روی یک بالش بگذارید تا زانوی خود در سطح بالاتری قرار بگیرد.

شما همچنین می‌توانید:

  • داروهای ضد‌التهابی مصرف کنید. داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، مانند Advil، Aleve، یا Motrin، به کاهش درد و تورم کمک می‌کنند. اما این داروها می‌توانند عوارض جانبی مانند افزایش خطر خونریزی و زخم داشته باشند. آنها فقط باید هرازگاهی استفاده شوند، مگر این‌که پزشک شما به طور خاص خلاف آن را بگوید.
  • از تمرینات کششی و تقویتی برای کمک به کاهش استرس به زانو استفاده کنید.
  • از پزشک خود بخواهید که یک فیزیوتراپیست را به شما معرفی کند.
  • از فعالیت‌هایی که با ضربه همراه است مانند دویدن و پریدن خودداری کنید.

زانوبند پارگی منیسک

استفاده از زانوبند می‌تواند از زانودر برابر آسیب بیشتر پس از پارگی مینیسک محافظت کند. بریس از کشیده شدن بیش از حد زانوی شما جلوگیری می‌‌کند و فشار وارده بر مینیسک را کاهش می‌دهد. زانوبند همچنین زانو را تحت فشار قرار می‌دهد، که گردش خون را بهتر می‌کند و به بهبود سریع پارگی کمک می‌کند. استفاده از بریس اغلب با انجام فیزیوتراپی همراه است.

همچنین ممکن است پزشک از شما بخواهد پس از جراحی از زانوبند استفاده کنید.

انتخاب زانوبند به نوع پارگی منیسک، به علاوه انواع فعالیت‌های ورزشی که انجام می‌دهید و مدت زمانی که باید آن را بپوشید بستگی دارد. اما هر نوع دریافتی باید پشتیبانی و فشرده سازی را ارائه دهد.

جراحی پارگی منیسک

اگر پارگی وسیع‌، ناپایدار یا ایجاد علائم قفل شدن باشد، پزشک شما عمل جراحی آرتروسکوپی را انجام خواهد داد. آن‌ها یک دوربین کوچک را از طریق یک بریدگی کوچک در زانو وارد می‌کنند که به آن‌ها اجازه می‌دهد تا داخل زانو را ببینند. سپس برخی از ابزارهای جراحی را از طریق دو یا سه برش کوچک دیگر وارد می‌کنند تا پارگی را اصلاح یا ترمیم کنند.

این روش معمولاً بسیار ساده است و اغلب می‌توانید همان روز به خانه بروید. اگر بافت منیسک آسیب‌دیده فقط کوتاه شود (منیسککتومی)، دوره نقاهت کوتاه است. اگر تکه های بافت ترمیم شوند (به هم دوخته شوند)، زمان بهبودی طولانی‌تر است، زیرا باید منتظر بمانید تا منیسک بهبود یابد. ممکن است در طول ریکاوری به بریس نیاز داشته باشید.

پس از جراحی، شما باید تمرینات توان‌بخشی را در خانه یا در مطب فیزیوتراپ انجام دهید.

برای ۸۵٪ تا ۹۰٪ از افرادی که تحت عمل جراحی پارگی مینیسک قرار می‌گیرند، نتایج کوتاه مدت خوب تا عالی است. اما در دراز مدت، افرادی که آسیب‌دیدگی منیسک بزرگی دارند که قابل ترمیم نیست ممکن است در معرض خطر ابتلا به آرتریت زانو باشند.

آیا پارگی مینیسک به خودی خود بهبود می‌یابد؟

قسمت بیرونی منیسک، که اغلب به عنوان «منطقه قرمز» نامیده می‌شود، جریان خون خوبی دارد و گاهی اوقات اگر پارگی کوچک باشد، می‌تواند خود به خود بهبود یابد. در مقابل، دو سوم داخلی منیسک که به «منطقه سفید» معروف است، خون خوبی ندارد. اشک‌های این ناحیه به خودی خود بهبود نمی‌یابند، زیرا این ناحیه فاقد رگ‌های خونی برای آوردن مواد مغذی شفابخش است.

زمان بهبود پارگی منیسک

زمان بهبودی زانوی شما به عوامل مختلفی بستگی دارد، از جمله شدت پارگی منیسک و این‌که آیا جراحی کرده‌اید یا خیر. اما افراد نیز با سرعت‌های متفاوتی بهبود می‌یابند.

بهبود پارگی منیسک بدون جراحی

اگر یک پارگی ساده و بدون جراحی داشته اید، زمان بهبودی شما می‌تواند ۴ تا ۶ هفته باشد که در طی آن به زانو استراحت داده و فیزیوتراپی انجام می‌دهید.

بهبود پارگی منیسک بعد از جراحی

مدت زمان توانبخشی (که در طی آن فیزیوتراپی انجام می دهید) برای منیسککتومی ۳ تا ۶ هفته است. و برای ترمیم مینیسک (همچنین انجام فیزیوتراپی) ۳ تا ۶ ماه است.

تمرینات پارگی منیسک

فیزیوتراپی به تسریع بهبودی بعد از جراحی و همچنین التیام پارگی جزئی منیسک در جایی که جراحی نکرده‌اید کمک می‌کند. پزشک یا فیزیوتراپیست شما ممکن است تمریناتی را پیشنهاد کند. این تمرینات می‌تواند شامل بالا بردن پاها، کشش باسن، اسکات جزئی و کشش همسترینگ باشد. آکادمی جراحان ارتوپد آمریکا یک برنامه آماده‌سازی کامل زانو با دستورالعمل هایی برای چندین تمرین دارد. با پزشک یا فیزیوتراپیست خود در مورد اینکه کدام ورزش برای شما بهتر است صحبت کنید.

همچنین ممکن است درمانگر به شما توصیه کند که پیاده‌روی کنید (۲ هفته پس از جراحی) یا دوچرخه ورزشی سوار شوید. ممکن است مجبور شوید تا زمانی که پارگی مینیسک شما بهبود می‌یابد از دویدن خودداری کنید. اگر تیم پزشکی شما موافق است، می‌توانید به جای آن شنا کنید.

چه زمانی انجام ورزش دوباره بی‌خطر است؟

هر کاری انجام می دهید، عجله نکنید.

سعی نکنید به سطح قبلی فعالیت بدنی خود بازگردید تا زمانی که:

  • می‌توانید بدون درد زانوی خود را به‌طور کامل خم و صاف کنید.
  • هنگام راه رفتن، دویدن، سرعت دویدن، یا پریدن هیچ دردی در زانو احساس نمی‌کنید.
  • زانوی شما دیگر متورم نیست.
  • زانوی آسیب دیده شما به اندازه زانوی آسیب ندیده شما قوی است.

اگر استفاده از زانوی خود قبل از بهبودی شروع کنید، ممکن است باعث آسیب بیشتر شود.

چگونه می‌توانم از پارگی مینیسک جلوگیری کنم؟

جلوگیری از پارگی مینیسک سخت است زیرا معمولاً در نتیجه تصادف است. اما برخی اقدامات احتیاطی ممکن است خطر آسیب‌دیدگی زانو را کاهش دهد.

  • عضلات ران خود را با تمرینات منظم قوی نگه دارید.
  • قبل از ورزش با فعالیت‌های سبک بدن خود را گرم کنید.
  • بین تمرینات به بدن خود زمان استراحت بدهید. عضلات خسته می‌توانند خطر آسیب را افزایش دهند.
  • اطمینان حاصل کنید که کفش‌های شما دارای تکیه گاه کافی و مناسب مناسب هستند.
  • انعطاف‌پذیر باشید.
  • هرگز شدت تمرین خود را به‌طور ناگهانی افزایش ندهید. تغییرات را به آرامی انجام دهید.

نتیجه

پارگی مینیسک آسیب بسیار شایع زانو، به ویژه برای ورزشکاران است. اغلب پارگی‌ها را می‌توان با استراحت، یخ، فشرده‌سازی و بالا بردن پا درمان کرد. استفاده از زانوبند و فیزیوتراپی نیز از درمان‌های رایج هستند. اگر پارگی وسیع باشد یا این درمان‌ها موثر واقع نشوند، ممکن است پزشک جراحی را برای رفع مشکل توصیه کند. هنگامی که زانوی شما بهبود یافت، معمولاً می‌توانید به فعالیت‌ها و ورزش‌هایی که دوست دارید بازگردید.

سوالات متداول پارگی منیسک

آیا می‌توانم با پارگی مینیسک راه بروم؟

بله، شما اغلب می‌توانید. وقتی برای اولین بار مینیسک پاره می‌شود، ممکن است هیچ دردی احساس نکنید. اما در طی ۲ یا ۳ روز آینده، زانوهای شما ممکن است سفت و متورم شوند. ویزیت دکتر خود را نادیده نگیرید!

اگر منیسک پاره شده را اصلاح نکنید چه اتفاقی می‌افتد؟

بسته به قسمتی از زانو که آسیب دیده و میزان پارگی آن چقدر است، ممکن است به خودی خود بهتر نشود. اگر این کار را نکنید و آن را درمان نکنید، درد احتمالا بدتر خواهد شد. هنگام ایستادن ممکن است احساس کنید زانوی شما قفل می‌شود یا به سمت بیرون می‌آید و ممکن است نتوانید آن را صاف یا خم کنید. این بر انجام فعالیت های روزانه تأثیر می گذارد و شما برای ابتلا به آرتروز مستعدتر می باشد.

آیا مینیسک پاره شده باعث درد ساق پا می‌شود؟

بله می‌تواند، زیرا ممکن است ساق پا در هنگام  راه رفتن بیش از حد تحت فشار باشد. ممکن است بعد از جراحی مینیسک نیز درد ساق پا داشته باشید، اما با بهبودی این درد از بین می‌رود.

منبع: webmd.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

رایج‌ترین دلایلی کمردرد

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

به گزارش سایت  mayoclinic.org

نمای کلی

کمردرد یکی از رایج‌ترین دلایلی است که افراد به پزشک مراجعه می‌کنند یا از کار خود باز می‌مانند. کمردرد یکی از علل اصلی ناتوانی در سراسر جهان است.

خوشبختانه، اقدامات می تواند به پیشگیری یا تسکین بیش‌تر قسمت‌های کمردرد کمک کند، به خصوص برای افراد کمتر از ۶۰ سال. اگر پیشگیری با شکست مواجه شد، درمان ساده خانگی و موقعیت صحیح  و مناسب بدن اغلب در عرض چند هفته کمر را بهبود می‌بخشد. برای درمان کمردرد به ندرت نیاز به جراحی است.

علائم

کمردرد می‌تواند از درد عضلانی تا احساس تیرکشیدن، سوزش یا فرورفتن متغیر باشد. همچنین، درد می‌تواند به پایین ساق پا برسد. خم شدن، پیچ خوردن، بلند شدن، ایستادن یا راه رفتن می تواند آن را بدتر کند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

اکثر کمردردها به تدریج با درمان خانگی و خودمراقبتی معمولاً در عرض چند هفته بهبود می یابند.درصورت وجود موارد زیر برای کمردرد با پزشک خود تماس بگیرید :

  • بیش از چند هفته ماندگاری دارد.
  • شدید است و با استراحت بهبود نمی‌یابد.
  • به سمت پایین یک یا هر دو پا پخش می‌شود، به خصوص اگر درد به زیر زانو برسد.
  • باعث ضعف، بی حسی یا گزگز در یک یا هر دو پا می‌شود.
  • با کاهش وزن غیرقابل توضیح همراه است.

در موارد نادر، کمردرد می‌تواند نشانه یک مشکل جدی پزشکی باشد.

اگر موارد زیر وجود داشته باشد به دنبال مراقبت فوری برای کمردرد باشید‌:

  • مشکلات جدید روده یا مثانه ایجاد کند.
  • همراه با تب باشد.
  • به دنبال زمین خوردن، ضربه به پشت یا آسیب‌های دیگر باشد.

منبع: mayoclinic.org

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

مداخلات سبک زندگی در بیماران پس از درمان سرطان کولورکتال

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت .news-medical.net

مداخله برای ۸۷ درصد از شرکت کنندگان مداخله امکان‌پذیر بود و از آنها در تغییر سبک زندگی سالم حمایت کرد.  مطالعه اخیر منتشر شده در مجله اروپایی تغذیه بالینی یک کارآزمایی تصادفی کنترل شده (RCT) را برای آزمایش عملی بودن برنامه تغذیه سالم و سبک زندگی فعال پس از سرطان روده (HEAL ABC) به عنوان مداخله درمانی پس از سرطان کولورکتال (CRC) انجام داد.

مقدمه:

انتظار می‌رود سرطان کولورکتال با وجود درمان بهتر در موارد و مرگ‌و‌میر افزایش یابد. عوارض پس از درمان و عود بیماری می‌تواند کیفیت زندگی را کاهش دهد. یک سبک زندگی سالم که شامل حفظ وزن سالم، عادات غذایی سالم و فعالیت بدنی منظم است، برای پیشگیری از سرطان ضروری است.

با این‌حال، اکثر موسسات مراقبت‌های بهداشتی فاقد منابع، آموزش و کارکنان لازم برای اجرای این مراحل هستند. مرور کاکرین شواهد ضعیف تا متوسطی را نشان داد که رژیم‌های غذایی بعد از درمان رفتارشان را تغییر داده است. مطالعات کوهورت نشان می‌دهد که عادات سبک زندگی سالم ممکن است بقای افراد سرطانی را افزایش دهد. با این حال، داده‌های حاصل از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده پراکنده است.

در مورد مطالعه RCT حاضر بررسی کردند که آیا مداخله ABC در بین بیماران CRC پس از درمان امکان پذیر است یا خیر. این مداخله از دستورالعمل‌های مؤسسه آمریکایی تحقیقات سرطان (AICR) و صندوق تحقیقات سرطان جهانی (WCRF) و فلسفه رویکرد فرآیند اقدام سلامت (HAPA) پیروی می‌کرد. شرکت کنندگان در انگلستان ≥۱۲ هفته قبل بر اساس یک تا سه دستورالعمل WCRF/AICR تحت عمل جراحی CRC قرار گرفته بودند.

آن‌ها بین ۳۰ ژانویه و ۱۵ دسامبر ۲۰۲۱ ثبت نام کردند. این مطالعه افراد مبتلا به مشکلات پزشکی، کسانی که به اکثر توصیه‌های WCRF/AICR پایبند بودند، افرادی که درمان فعال داشتند و کسانی که درپنج سال پس از عمل جراحی بودند، حذف شدند.

در مجموع، ۱۶ شرکت‌کننده در مقایسه با ۱۹ دریافت‌کننده مراقبت‌های معمول (گروه کنترل) یک مداخله تلفنی سه ماهه (گروه مداخله) دریافت کردند. محققان از تکنیک مصاحبه انگیزشی (MIT) برای اطلاع رسانی مکالمات تلفنی استفاده کردند.

پیامدهای اولیه ثبت نام، حفظ، خروج، و نرخ تکمیل بود. محققان نتایج را در شروع مطالعه، سه ماه و شش ماه پس از مداخله ارزیابی کردند.

پارامترهای ارزیابی پایبندی شامل تعامل با مداخله، مدت زمان تکمیل مطالعه و دستیابی به هدف بود. شرکت‌کنندگان فعالیت‌های خود را در تماس‌های مداخله‌ای ضبط‌شده به صورت صوتی تأیید کردند و اعتماد خود را در اجرای تغییرات در طول مداخله مطالعه ارزیابی کردند.

محققان از معیار Shanyinde در سال ۲۰۱۱ برای ارزیابی امکان‌سنجی مداخله استفاده کردند و مصاحبه‌های بعدی را برای سنجش میزان پذیرش آن انجام دادند.

نمرات WCRF/AICR نشان‌دهنده پایبندی به دستورالعمل‌ WCRF و AICR است. محققان اطلاعاتی در مورد آنتروپومتری، مصرف تغذیه، فعالیت بدنی و ویژگی‌های جمعیت شناختی جمع‌آوری کردند. نمرات پرسش‌نامه جهانی فعالیت بدنی (GPAQ) نشان‌دهنده سطوح فعالیت بدنی بود. یادداشت‌های غذایی سه روزه و پرسش‌نامه‌ها داده‌های رژیم غذایی و جمعیت شناختی را ارائه کردند. محققان عود سرطان، عوارض و بقا را ارزیابی کردند. آن‌ها از طبقه بندی Nova برای تعیین میزان مصرف غذاهای فوق‌فرآوری شده (UPF) استفاده کردند. آن‌ها همچنین نمرات شاخص بین المللی کیفیت رژیم غذایی (DQI-I) را محاسبه کردند. آن‌ها از رگرسیون خطی چندگانه برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، تنظیم سن، جنسیت، مکان و وجود استوم استفاده کردند.

نتایج

استخدام مطالعه دشوار بود (۳۱ نفر واجد شرایط نبودند و ۳۷ نفر شرکت نکردند؛ نرخ استخدام: ۴۹٪). این تیم به نرخ‌های نگهداری سه ماهه ۹۷ درصد اشاره کرد که تا شش ماه به ۸۹ درصد کاهش یافت. تمام ۳۱ نفری که مطالعه را تکمیل کردند در شش تماس تلفنی شرکت کردند. نرخ تکمیل داده‌ها بیش از ۹۰٪ است. میانگین سنی شرکت‌کنندگان ۶۶ سال بود. همه شرکت‌کنندگان سفیدپوست بریتانیایی بودند. ۴۶ درصد حداقل مدرک لیسانس داشتند. ۸۰٪ استوما داشتند. ۵۰% در سال بعد از جراحی و درمان بودند. و ۴۳ درصد پس از جراحی شیمی درمانی کردند.

زمان تکمیل مطالعه، از جمله پیگیری، ۳۹ هفته برآورد شد. میانگین مدت زمان تکمیل مطالعه ۰/۴۱ هفته بود. در میان دریافت‌کنندگان مداخله، ۸۷ درصد این برنامه را عملی یافتند. نمرات WCRF/AICR و DQI-I به طور قابل توجهی برای کاربران مداخله بهبود یافت و مصرف UPF آنها ۱۰٪ کاهش یافت. شرکت کنندگان به‌طور متوسط ​​پنج هدف تعیین کردند و چهار مورد از آنها را انجام دادند و آن‌ها را به مدت شش ماه حفظ کردند. شرکت‌کنندگان پیشنهاد کردند که این مداخله به عنوان یک برنامه پیگیری برای جراحی استفاده شود.

دریافت‌کنندگان مداخله عزت نفس بالاتر، عادات خرید غذای سالم تر و درک بهتر عملکرد استوما را گزارش کردند. آن‌ها همچنین آگاهی از عادات خود را افزایش دادند و فرصت‌هایی را برای تغییر شناسایی کردند. شرکت‌کنندگان دریافتند که مصرف میوه‌ها و سبزیجات بیش‌تر و محدود کردن فست فود آسان است، اما در تلاش برای افزایش مصرف غلات کامل و کاهش مصرف شکر بودند. اکثر افراد (۸۸٪) با راهنماهای رژیم غذایی شروع کردند، در حالی که دو نفر ترجیح دادند ابتدا آمادگی جسمانی را تقویت کنند. این تیم یک سرطان پوست، دو سرطان ریه و یک مورد عود CRC را پیدا کردند. با این حال، میزان بقا ۱۰۰٪ بود.

این مطالعه امکان‌سنجی ۸۷ درصدی برنامه HEAL ABC را با وجود همه‌گیری بیماری کروناویروس ۲۰۱۹ (COVID-19) نشان داد. این مداخله شیوه‌های زندگی سالم را ترویج کرد. میانگین امتیاز پایبندی WCRF/AICR را بعد از سه ماه ۱٫۲ امتیاز افزایش داد، پس از شش ماه امتیاز را حفظ کرد و مصرف UPF را ۱۰٪ کاهش داد. با این حال، تاکتیک‌های استخدام اضافی برای کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌شده کاملاً قدرتمند برای ارزیابی اثربخشی مداخله مورد نیاز است.

منبع: news-medical.net

 

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

تجزیه و تحلیل جدید جهانی کمبود ریزمغذی‌ها را برجسته می‌کند

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت .news-medical.net

اکثر مردم در سراسر جهان حداقل یک ویتامین یا مواد معدنی ضروری را به اندازه کافی دریافت نمی‌کنند.

در مطالعه‌ای که اخیراً در The Lancet Global Health منتشر شده است، محققان شیوع جهانی دریافت ناکافی ریزمغذی‌ها را برای ۱۵ ریزمغذی‌های حیاتی مدل‌سازی کردند تا شکاف‌های مواد مغذی غذایی را بر اساس آمار جمعیتی شناسایی کنند.

مقدمه:

کمبود ریزمغذی‌ها یک نگرانی جدی برای سلامتی در سراسر جهان است. این ماده مغذی حیاتی مانند روی، آهن، فولات، ویتامین A و ید را تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث افزایش عوارض و مرگ‌و‌میر می‌شود. با این‌حال، به دلیل کمبود داده‌ها، میزان و ویژگی‌های جمعیت شناختی این موضوع نامشخص است.

مطالعات کمبود ریز مغذی‌ها و تامین ناکافی مواد مغذی را بررسی کرده‌اند. با این‌حال، تحقیقات محدودی در مورد برآورد جهانی ناکافی بودن مصرف ریز مغذی‌ها وجود دارد.

بیومارکرهای تغذیه ای بالینی شیوع کمبود ریزمغذی ها در سراسر جهان را ارزیابی می کنند. با این حال، شکاف داده‌ها برای ریزمغذی‌ها، دسته‌های جمعیتی و جغرافیای مختلف وجود دارد. برآوردهای قبلی از کفایت ریزمغذی‌ها، ضایعات غذای خانگی، ضایعات خدمات غذایی، تولید در مقیاس کوچک و محصولات خود روینده را که منجر به تخمین‌های اشتباه می‌شود به حساب نمی‌آورند.

در مورد مطالعه

در مطالعه حاضر، محققان برآوردهای جهانی در مورد دریافت ناکافی ریزمغذی‌های غذایی را ارائه می‌کنند که براساس سن و جنسیت طبقه‌بندی شده‌اند.

محققان اطلاعات دریافت رژیم غذایی از ۳۱ کشور، از جمله داده‌های سطح فردی و مواد مغذی، حداقل دو روز مصرف رژیم غذایی، و داده‌های یادآوری‌های ۲۴ ساعته، سوابق رژیم غذایی، یا خاطرات غذایی بیش از ۲۰۰ نفر را مورد بررسی قرار دادند.

آن‌ها از اطلاعات تغذیه‌ای هماهنگ‌شده برای جنسیت و سن که توسط پایگاه داده‌های جهانی رژیم غذایی (GDD) ارائه شده بود، استفاده کردند، که برای میانگین مصرف پیش‌بینی‌شده ریزمغذی‌ها برای دسته‌های سنی مختلف از ۱۸۵ کشور استفاده می‌شود.

محققان با تخمین اندازه توزیع (به عنوان مثال، متوسط ​​دریافت) از پایگاه جهانی رژیم غذایی (GDD) و شکل توزیع (یعنی متغیرهای دریافتی) با استفاده از داده های nutriR، توزیع های مصرف مواد مغذی داخلی را ایجاد کردند. طبق پیش‌بینی‌های GDD در سال ۲۰۱۸، آن‌ها کمبود تغذیه‌ای را برای ۷٫۶ میلیارد نفر یا ۹۹ درصد از جمعیت جهان پیش‌بینی کردند.

محققان از روش‌های احتمالی برای محاسبه شیوع نارسایی دریافتی با مقایسه دریافت‌های ریزمغذی‌های تخمینی با توزیع نیازهای تغذیه‌ای استفاده کردند.

آن‌ها از تخمین‌های جمعیت انسانی بانک جهانی برای ارزیابی نارسایی‌های تغذیه‌ای در ۱۷ گروه سنی استفاده کردند: ۰ تا ۸۰ سال در گروه‌های پنج ساله و گروهی از افراد بالای ۸۰ سال، از جمله مردان و زنان. محققان بر اساس داده‌ها، هر گروه زیرملی را با ویژگی‌های شکلی قابل مقایسه‌ترین گروه‌های ملی مطابقت دادند.

محققان دو ریزمغذی را از این مطالعه حذف کردند: پتاسیم که هیچ سطح نیاز متوسطی ندارد و ویتامین D که توزیع آن در منطقه بسیار متفاوت است زیرا می‌توان میانگین نیاز را با قرار گرفتن در معرض نور خورشید به جای مصرف غذا برآورده کرد. برای محاسبه تامین مواد مغذی در آب آشامیدنی، آن‌ها فرض کردند که همه افراد روزانه مقدار قابل قبولی آب می نوشند (حاوی ۱۶ میلی گرم منیزیم و ۴۶ میلی گرم کلسیم در لیتر).

نتایج

بر اساس برآوردهای دریافتی مواد مغذی در رژیم غذایی (به استثنای مکمل ها و غنی سازی)، نزدیک به پنج میلیارد نفر (۶۸٪) مقادیر ناکافی ید، کلسیم (۶۶٪) و ویتامین E (67٪) مصرف می کنند.

بیش از چهار میلیارد نفر مقادیر ناکافی آهن (۶۵٪)، فولات (۵۴٪)، اسید اسکوربیک (۵۳٪) و ریبوفلاوین (۵۵٪) مصرف می کنند. در یک کشور و رده سنی خاص، تخمین زده شده که زنان نسبت به مردان دریافت ناکافی ویتامین B12، ید، سلنیوم و آهن کمتری داشتند. در مقابل، مردان تخمین بیشتری از ویتامین B6، منیزیم، ویتامین C، روی، ویتامین A، نیاسین و تیامین داشتند.

چند کشور کمبود مصرف پیش بینی شده را گزارش کردند که از الگوی کلی منحرف شد. به عنوان مثال، تخمین زده شده مصرف ناکافی فولات، ریبوفلاوین، و ویتامین های B6 و B12 در هند بسیار بالا بود. جمهوری دموکراتیک کنگو (DRC) و ماداگاسکار مصرف بسیار ناکافی نیاسین داشتند. و مغولستان، قزاقستان و روسیه مصرف سلنیوم بسیار ناکافی داشتند.

کمبود کلسیم در آسیای جنوب شرقی، اقیانوس آرام، و بخش‌های جنوب صحرای آفریقا، به‌ویژه در بین سنین ۱۰ تا ۳۰ سال شایع‌تر بود. فقط کانادا و اروپا میزان پایین مصرف ید ضعیفی داشتند، در حالی که ویتامین E بیشتر در میان کشورهای جزیره اقیانوس آرام یافت می شد. فقط کشورهای آسیای جنوبی و آفریقا دارای میزان بالای مصرف ضعیف ویتامین B12 و ریبوفلاوین هستند.

مفاهیم

این مطالعه کمبودهای عمده تغذیه ای در سراسر جهان به ویژه در ویتامین E، ید، آهن، کلسیم، فولات و ریبوفلاوین را شناسایی می کند. اکثر افراد به اندازه کافی ریز مغذی ها را مصرف نمی کنند. درک این الگوها می تواند به تعیین محل مورد نیاز مداخلات تغذیه ای، مانند اصلاح رژیم غذایی، تقویت زیستی و مکمل کمک کند.

همبستگی کمبودهای تغذیه ای می تواند کارایی ارائه مداخله را افزایش دهد. یافته‌های مطالعه ممکن است به پزشکان بهداشت عمومی کمک کند تا برنامه‌ها و سیاست‌های غذایی متمرکز ایجاد کنند. تحقیقات بیشتر در مورد منشاء و شدت کمبودها قبل از اجرای استراتژی های تقویت، مکمل و مداخله غذایی در مناطق خاص مورد نیاز است.

منبع: news-medical.net

 

 

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

علل و انواع آرتروز چیست؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت medicalnewstoday.com

آرتریت به معنای التهاب مفاصل است، اما این اصطلاح برای توصیف بیش از ۱۰۰ بیماری استفاده می‌شود که مفاصل، بافت‌هایی که مفصل را احاطه کرده‌اند و سایر بافت‌های همبند را تحت تاثیر قرار می‌دهند. علل آرتریت بسته به نوع آن متفاوت است. شایع ترین شکل آرتریت، آرتروز است. سایر بیماری‌های رایج روماتیسمی انواع آرتریت شامل نقرس و آرتریت روماتوئیدRA)  ) است. آرتریت ۵۸٫۵ میلیون بزرگسال را در ایالات متحده تحت تاثیر قرار می‌دهد که برابر با ۱ نفر از هر ۴ نفر است. این بیماری در بین بزرگسالان ۶۵ ساله یا بالاتر شایع است. با این حال، می‌تواند افراد در هر سنی، از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار دهد.

آرتریت چیست؟

آرتریت به بیش از ۱۰۰ بیماری روماتیسمی و بیماری‌هایی که مفاصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد، اشاره دارد. این بیماری معمولاً شامل درد، سفتی و تورم در داخل و اطراف یک یا چند مفصل است. کلمه «آرتریت» به معنای «التهاب مفاصل» است. با این حال، التهاب ممکن است بر تاندون‌ها و رباط‌های اطراف مفصل نیز تأثیر بگذارد. علائم می تواند به تدریج یا ناگهانی ایجاد شود و ممکن است توانایی فرد را برای انجام کارهای روزمره مختل کند.

انواع آرتریت

بیش از ۱۰۰ نوع آرتریت وجود دارد. به‌طور کلی، آرتریت را می توان به دسته‌های زیر تقسیم کرد:

آرتریت التهابی

التهاب بخشی طبیعی از روند بهبودی بدن است. این حالت به عنوان دفاعی در برابر ویروس‌ها و باکتری‌ها یا به عنوان پاسخی به آسیب‌هایی مانند سوختگی رخ می‌دهد. با این حال، با آرتریت التهابی، التهاب بدون دلیل ظاهری در افراد رخ می‌دهد. آرتریت التهابی با التهابی مشخص می‌شود که به عنوان یک واکنش طبیعی به آسیب یا عفونت رخ نمی‌دهد. این نوع التهاب مضر است و در عوض باعث آسیب به مفاصل آسیب دیده و در نتیجه درد، سفتی و تورم می‌شود.

آرتریت التهابی می‌تواند چندین مفصل را تحت تاثیر قرار دهد و التهاب می‌تواند به سطح مفاصل و همچنین استخوان زیرین آسیب برساند.

نمونه‌هایی از آرتریت التهابی عبارتند از:

  • روماتویید آرتریت؛
  • آرتریت واکنشی؛
  • اسپوندیلیت آنکیلوزان؛
  • آرتریت پسوریاتیک.

آرتریت دژنراتیو یا مکانیکی

آرتریت دژنراتیو یا مکانیکی به گروهی از شرایط اطلاق می‌شود که عمدتاً شامل آسیب به غضروفی است که انتهای استخوان ها را می پوشاند. وظیفه اصلی غضروف صاف و لغزنده کمک به سر خوردن مفاصل و حرکت نرم آن است. این نوع آرتریت باعث نازک شدن و سفت شدن غضروف می شود. برای جبران از دست دادن غضروف و تغییرات در عملکرد مفصل، بدن شروع به بازسازی استخوان در تلاش برای بازگرداندن ثبات می کند. این می تواند باعث رشد استخوان های نامطلوب به نام استئوفیت شود. مفصل ممکن است بدشکل شود. این عارضه معمولاً به نام استئوآرتریت است.

آرتروز همچنین می تواند ناشی از آسیب قبلی به مفصل مانند شکستگی یا التهاب قبلی در مفصل باشد.

بیماری بافت همبند  (CTD)

بافت های همبند دیگر بافت ها و اندام های بدن را پشتیبانی می کنند، به یکدیگر متصل می شوند یا از هم جدا می شوند و شامل تاندون ها، رباط ها و غضروف هستند.

CTD شامل درد و التهاب مفاصل است. التهاب ممکن است در سایر بافت ها از جمله پوست، ماهیچه ها، ریه ها و کلیه ها نیز رخ دهد و می تواند علاوه بر مفاصل دردناک، علائم مختلفی را به همراه داشته باشد و ممکن است نیاز به مشاوره با تعدادی متخصص مختلف داشته باشد.

نمونه هایی از CTD عبارتند از:

  • SLE یا لوپوس
  • اسکلرودرمی یا اسکلروز سیستمیک
  • درماتومیوزیت
  • سندرم شوگرن

آرتریت عفونی

یک باکتری، ویروس یا قارچی که وارد مفصل می شود گاهی اوقات می تواند باعث التهاب شود.

ارگانیسم هایی که می توانند مفاصل را آلوده کنند عبارتند از:

  • سالمونلا و شیگلا که از طریق مسمومیت غذایی یا آلودگی پخش می شوند
  • کلامیدیا و سوزاک، که بیماری های مقاربتی هستند (STD)
  • هپاتیت C، که یک عفونت انتقالی از طریق خون است که ممکن است از طریق سوزن های مشترک یا تزریق خون منتقل شود.

پزشک می تواند عفونت مفصل را با آنتی بیوتیک یا سایر داروهای ضد میکروبی درمان کند. با این حال، آرتریت گاهی اوقات می تواند مزمن شود و اگر عفونت برای مدتی ادامه داشته باشد، آسیب مفاصل ممکن است غیر قابل برگشت باشد.

آرتریت متابولیک

اسید اوریک یک ماده شیمیایی است که وقتی بدن موادی به نام پورین را تجزیه می‌کند ایجاد می‌شود. پورین‌ها در سلول‌های انسان و چندین غذا یافت می‌شوند. بیش‌تر اسید اوریک در خون حل می‌شود و به کلیه‌ها می‌رود. از آن‌جا با ادرار از بدن خارج می‌شود. برخی از افراد سطح اسید اوریک بالایی دارند زیرا یا به‌طور طبیعی بیش از نیاز خود در بدن تولید می‌کنند یا بدن آن‌ها نمی‌تواند به سرعت اسید اوریک را پاک کند. اسید اوریک در برخی افراد جمع می‌شود و کریستال‌های سوزنی‌ مانندی را در مفصل تشکیل می‌دهد که منجر به بروز ناگهانی درد شدید مفاصل یا حمله نقرس می‌شود. نقرس می‌تواند در دوره‌های مختلف ظاهر شود یا از بین برود یا اگر سطح اسید اوریک کاهش نیابد، مزمن شود.

معمولاً یک مفصل یا تعداد کمی از مفاصل مانند شست پا و دست‌ها را درگیر می‌کند. معمولاً اندام ها را درگیر می‌کند. یک نظریه این است که کریستال‌های اسید اوریک در مفاصل سردتر و دور از گرمای اصلی بدن تشکیل می‌شوند.

برخی از انواع رایج‌تر آرتریت در زیر مورد بحث قرار گرفته‌اند.

آرتریت دوران کودکی

این می‌تواند به تعدادی از انواع آرتریت اشاره داشته باشد. آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان (JIA)، همچنین به عنوان آرتریت روماتوئید نوجوانان  (JRA) شناخته می‌شود، شایع‌ترین نوع است. آرتریت در دوران کودکی می‌تواند باعث آسیب دائمی به مفاصل شود و هیچ درمانی وجود ندارد. با این حال، بهبودی ممکن است، در این مدت بیماری غیر‌فعال باقی می‌ماند و ممکن است به دلیل مشکلات سیستم‌ایمنی باشد.

آرتریت سپتیک

آرتریت سپتیک التهاب مفصلی است که در نتیجه عفونت باکتریایی یا قارچی ایجاد می شود. معمولاً زانو و لگن را درگیر می‌کند. معمولاً در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر ۲ تا ۶ نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

ممکن است زمانی که باکتری‌ها یا سایر میکروارگانیسم‌های بیماری زا از طریق خون به مفصل گسترش می‌یابند، یا زمانی که مفصل به‌طور مستقیم به یک میکروارگانیسم از طریق جراحت یا جراحی آلوده می‌شود، ایجاد شود.

باکتری‌هایی مانند استافیلوکوک، استرپتوکوک یا نایسریا گونوره باعث بیشتر موارد آرتریت سپتیک حاد می‌شوند. ارگانیسم‌هایی مانند مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و کاندیدا آلبیکنس باعث آرتریت سپتیک مزمن می‌شوند. این حالت کم‌تر از آرتریت سپتیک حاد است.

شرایط زیر خطر ابتلا به آرتریت سپتیک را افزایش می‌دهد:

  • بیماری یا آسیب مفصلی موجود؛
  • ایمپلنت‌های مفصل مصنوعی؛
  • عفونت باکتریایی در سایر نقاط بدن؛
  • وجود باکتری در خون؛
  • بیماری یا بیماری مزمن (مانند دیابت، روماتویید آرتریت، و بیماری سلول داسی شکل)؛
  • مصرف داخل وریدی (IV) یا تزریقی مواد مخدر؛
  • داروهایی که سیستم‌ایمنی را سرکوب می‌کنند؛
  • آسیب اخیر مفصل؛
  • آرتروسکوپی مفاصل اخیر یا سایر جراحی‌ها؛
  • شرایطی مانند HIV که ایمنی را تضعیف می‌کند؛
  • دیابت؛
  • بالا رفتن سن.

آرتریت سپتیک یک حالت اورژانس روماتولوژیک است زیرا می‌تواند منجر به تخریب سریع مفصل شود و می‌تواند کشنده باشد.

علائم آرتریت

علائم آرتریت و نحوه ظاهر شدن آنها بسته به نوع آن بسیار متفاوت است. آن‌ها می‌توانند به تدریج یا ناگهانی رشد کنند. از آن‌جایی که آرتریت اغلب یک بیماری مزمن است، علائم ممکن است ظاهر شوند و از بین بروند، یا در طول زمان باقی بمانند.

با این‌حال، هر کسی که هر یک از چهار علامت هشدار دهنده کلیدی زیر را تجربه می‌کند باید به پزشک مراجعه کند.

  1. درد: درد ناشی از آرتریت می تواند ثابت باشد یا ممکن است بیاید و برود. ممکن است فقط یک قسمت را تحت تاثیر قرار دهد یا در بسیاری از قسمت‌های بدن احساس شود.
  2. تورم: در برخی از انواع آرتریت، پوست روی مفصل آسیب‌دیده قرمز و متورم می‌شود و در لمس گرم می‌باشد.
  3. سفتی: سفتی یک علامت معمولی است. در برخی از انواع، این به احتمال زیاد هنگام بیدار شدن از خواب در صبح، پس از نشستن پشت میز، یا پس از نشستن طولانی مدت در ماشین است. در سایر انواع، سفتی ممکن است پس از ورزش رخ دهد یا ممکن است مداوم باشد.
  4. مشکل در حرکت مفصل: اگر حرکت دادن مفصل یا بلند شدن از روی صندلی سخت یا دردناک است، این می تواند نشان دهنده آرتروز یا مشکل مفصل دیگری باشد.

علاوه بر این علائم کلی، انواع خاصی از آرتریت ممکن است علائم منحصر به فرد خود را ایجاد کنند. به عنوان مثالروماتویید آرتریت نوجوانان می‌تواند باعث مشکلات چشمی، از جمله یووئیت، iridocyclitis یا التهاب عنبیه شود. آرتریت سپتیک اغلب باعث تب و درد مفاصل شدید می‌شود. در صورت پیشرفت به سپسیس می‌تواند به یک وضعیت اورژانسی تبدیل شود.

علل آرتریت

هیچ علت واحدی برای همه انواع آرتریت وجود ندارد. علت یا علل بسته به نوع یا شکل آرتریت متفاوت است.

علل احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • آسیبی که می‌تواند منجر به آرتریت دژنراتیو شود.
  • متابولیسم غیر‌طبیعی، که می‌تواند باعث نقرس و بیماری رسوب کلسیم پیروفسفات ( CPPD) شود.
  • وراثت ژنتیکی، که می‌تواند منجر به ایجاد آرتروز شود.
  • عفونتی مانند بیماری لایم که می‌تواند علائم آرتریت را ایجاد کند.
  • یک اختلال عملکرد سیستم‌ایمنی، مانند نوعی که باعث روماتویید آرتریت و لوپوس می‌شود.

بیشتر انواع آرتریت با ترکیبی از عوامل مرتبط هستند. با این حال، برخی از آن‌ها هیچ دلیل آشکاری ندارند و به نظر می‌رسد در ظهور آن‌ها غیرقابل پیش‌بینی باشد.

درمان آرتروز

هدف درمان آرتریت کنترل درد، به حداقل رساندن آسیب مفاصل و بهبود یا حفظ عملکرد و کیفیت زندگی است. طیف وسیعی از داروها و استراتژی‌های سبک زندگی می‌تواند به دستیابی به این امر کمک کند و از مفاصل در برابر آسیب بیش‌تر محافظت کند. درمان دقیق بستگی به نوع آرتریتی دارد که فرد به آن مبتلا می‌شود.

ممکن است شامل موارد زیر باشد:

دارو

داروها به نوع آرتریت بستگی دارد.

داروهای رایج مورد استفاده عبارتند از:

  • مسکن‌ها: درد را کاهش می‌دهند. با این‌حال، آن‌ها هیچ تاثیری بر التهاب ندارند. به عنوان مثال می‌توان به استامینوفن (تیلنول) و ترامادول (اولترام) اشاره کرد.
  • داروهای ضد‌التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): این داروها هم درد و هم التهاب را کاهش می‌دهند. NSAID ها شامل ایبوپروفن Advil، Motrin IB و ناپروکسن سدیم (Aleve) برای خرید بدون نسخه یا آنلاین هستند. برخی از NSAID ها به صورت کرم، ژل یا چسب در دسترس هستند که می‌توانند روی مفاصل خاصی اعمال شوند.
  • مواد ضد‌تحریک: برخی از کرم‌ها و پمادها حاوی منتول یا کپسایسین هستند، ماده ای که فلفل تند را می کند. مالیدن آن‌ها روی پوست روی مفصل دردناک می‌تواند سیگنال‌های درد از مفصل را تعدیل کند و درد را کاهش دهد.
  • داروهای ضد‌روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs): این‌ها برای درمان روماتوید آرترتیت استفاده می شوند. DMARDها سیستم‌ایمنی را از حمله به مفاصل کند یا متوقف می‌کنند. به عنوان مثال می‌توان به متوترکسات (Trexall) و هیدروکسی کلروکین  (Plaquenil) اشاره کرد.
  • بیولوژیک‌ها: این‌ها داروهای مهندسی ژنتیکی هستند که مولکول‌های پروتئینی مختلف را که در پاسخ ایمنی نقش دارند، هدف قرار می‌دهند. به عنوان مثال می‌توان به اتانرسپت (Enbrel) و اینفلیکسیماب (Remicade) اشاره کرد.
  • کورتیکواستروئیدها: پردنیزون و کورتیزون التهاب را کاهش می‌دهند و سیستم‌ایمنی را سرکوب می‌کنند.

درمان‌های طبیعی

یک رژیم غذایی سالم و متعادل، همراه با ورزش مناسب و پرهیز از سیگار کشیدن و پرهیز از نوشیدن الکل زیاد می‌تواند به افراد مبتلا به آرتریت کمک کند تا سلامت کلی خود را حفظ کنند و شدت علائم را کاهش دهند.

رژیم غذایی

خوردن برخی از انواع غذا ممکن است به کاهش التهاب کمک کند. غذاهای زیر که در رژیم غذایی مدیترانه ای یافت می شوند، می توانند بسیاری از مواد مغذی را فراهم کنند که برای سلامت مفاصل مفید هستند و می توانند به تسکین التهاب مفاصل کمک کنند.

  • ماهی؛
  • آجیل و دانه‌ها؛
  • میوه ها و سبزیجات؛
  • لوبیا؛
  • روغن زیتون؛
  • غلات کامل.

از سوی دیگر، افرادی که مبتلا به آرتریت هستند باید از خوردن غذاهای فرآوری شده، غذاهای حاوی قند اضافه شده و کربوهیدرات‌های تصفیه شده خودداری کنند یا آن را محدود کنند. این غذاها ممکن است در واقع التهاب آرتریت را بدتر کنند.

فیزیوتراپی و ورزش

پزشکان اغلب یک دوره فیزیوتراپی را برای کمک به بیماران مبتلا به آرتریت برای غلبه بر برخی از چالش‌ها و کاهش محدودیت‌های حرکتی توصیه می‌کنند.

اشکال فیزیوتراپی که ممکن است توصیه شود عبارتند از:

  • فیزیوتراپی: تمرینات خاص متناسب با شرایط و نیازهای فردی، که گاهی با درمان‌های تسکین‌دهنده درد مانند یخ یا کیسه‌های داغ و ماساژ همراه است.
  • کاردرمانی: توصیه‌های عملی در مورد مدیریت کارهای روزمره، انتخاب وسایل کمکی و تجهیزات تخصصی، محافظت از مفاصل در برابر آسیب بیشتر، و مدیریت خستگی.

علاوه بر این، اگرچه افراد مبتلا به آرتریت ممکن است در اولین شروع ورزش، درد کوتاه مدتی را تجربه کنند، ادامه فعالیت بدنی می‌تواند به‌طور موثر علائم طولانی مدت را کاهش دهد.

افراد مبتلا به ورم مفاصل می‌توانند به تنهایی یا با دوستان خود در فعالیت بدنی دوستانه مشترک شرکت کنند. از آن‌جایی که بسیاری از افراد مبتلا به آرتریت شرایط دیگری مانند بیماری قلبی دارند، انتخاب فعالیت‌های مناسب بسیار مهم است.

فعالیت‌های بدنی دوستانه مشترک که برای بزرگسالان مبتلا به آرتریت و بیماری قلبی مناسب است عبارتند از:

  • پیاده‌روی؛
  • شنا کردن؛
  • دوچرخه سواری.

یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند به شما کمک کند تا راه هایی برای داشتن یک سبک زندگی سالم و کیفیت زندگی بهتر پیدا کنید.

داروهای گیاهی

تعدادی از درمان‌های طبیعی برای انواع مختلف آرتریت پیشنهاد شده است. منبع معتبر تحقیقات نشان داده است که برخی از مکمل‌های گیاهی ممکن است بتواند مقداری درد و التهاب را تسکین دهد یا به کاهش نیاز به مصرف داروهای ضد‌درد کمک کند.

این شامل:

  • گیاه پنجه شیطان؛
  • صمغ کندر؛
  • بابونه؛
  • زردچوبه؛
  • زنجبیل.

با این‌حال، هر کسی که در نظر دارد از داروهای طبیعی برای هر نوع آرتریت استفاده کند، باید ابتدا با پزشک صحبت کند.

عمل جراحی

بسته به نوع آرتریت فرد، ممکن است درمان‌های جراحی متفاوتی روی مفاصل آسیب‌دیده لازم باشد. ممکن است به درجه علائم فرد و وجود درمان‌های موفقیت‌آمیز دیگر بستگی دارد.

گزینه‌های جراحی برای آرتریت عبارتند از:

  • سینوکتومی؛
  • تعویض کامل مفصل (TJR)؛
  • استئوتومی؛
  • همجوشی مفصل.

خلاصه

بیش از ۱۰۰ نوع آرتریت وجود دارد. برخی از انواع مانند آرتریت روماتوئید و لوپوس به دلیل فعالیت بیش از حد سیستم‌ایمنی ایجاد می‌شوند و اندام‌های متعددی را تحت تاثیر قرار می‌دهند. انواع دیگر در اثر دژنراسیون فیزیکی در مفاصل خاص ایجاد می‌شود.

عوامل موثر در ایجاد آرتریت عبارتند از:

  • صدمه؛
  • متابولیسم غیر‌طبیعی؛
  • آرایش ژنتیکی؛
  • عفونت‌ها؛
  • اختلال در عملکرد سیستم‌ایمنی.

پزشک می‌تواند به تشخیص ارتریت در فرد کمک کند تا تشخیص دهد و بهترین روش درمانی برای آن‌ها را بیابد. درمان‌ها می‌تواند شامل داروها و تغییر سبک زندگی باشد. در برخی موارد ممکن است فرد نیاز به جراحی داشته باشد.

منبع: medicalnewstoday.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

هر آن‌چه که باید در مورد خارش گلو بدانید

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت medicalnewstoday.com

تقریباً همه هر از گاهی  خارش گلو را تجربه می‌کنند. خارش گلو نشانه بسیار شایع تب یونجه و سایر آلرژی‌ها است یا ممکن است نشانه اولیه عفونت ویروسی یا باکتریایی باشد. اغلب اوقات، خارش گلو را می‌توان با درمان‌های ساده بدون نسخه (OTC) و درمان‌های خانگی کنترل کرد.

علل خارش گلو

خارش گلو تحریک شده می‌تواند توسط عوامل مختلفی ایجاد شود.

دلایل احتمالی خارش گلو شامل موارد زیر است:

رینیت آلرژیک

یکی از علل شایع خارش گلو، رینیت آلرژیک است که به عنوان تب یونجه نیز شناخته می شود. رینیت آلرژیک ممکن است یکی از شایع‌ترین علل خارش گلو باشد و حدود ۴۰ تا ۶۰ میلیون آمریکایی تحت تأثیر آن قرار دارند.

رینیت آلرژیک زمانی اتفاق می‌افتد که بدن به یک ماده بی‌ضرر واکنش بیش از حد نشان می‌دهد و ماده شیمیایی به نام هیستامین آزاد می‌کند که باعث این واکنش‌های بیش از حد می‌شود. محرک‌های رایج عبارتند از گرده، پرز، گرد و غبار و محرک هایی مانند دود سیگار یا دود اگزوز.

حساسیت غذایی

واکنش‌های آلرژیک به غذا زمانی اتفاق می‌افتد که بدن به چیزهایی که می‌خوریم واکنش نشان می‌دهد، گویی این ماده غذایی ممکن است به بدن آسیب برساند. معمولاً واکنش‌ها در عرض چند دقیقه یا چند ساعت پس از مصرف غذای محرک ایجاد می‌شوند.

آلرژی ممکن است خفیف باشد و علائم آن با خارش گلو یا دهان محدود شود. با این حال، این حالت می‌تواند باری بدن بسیا مضر باشد.

غذاهای محرک رایج عبارتند از: بادام زمینی، صدف، تخم مرغ، شیر و گندم.

آلرژی دارویی

بسیاری از افراد به برخی داروها از جمله پنی سیلین و سایر آنتی بیوتیک ها آلرژی دارند. شدت آلرژی از میزان خفیف تا بسیار خطرناک متغیر است. علائم آلرژی دارویی می تواند شامل خارش گلو باشد که مدت کوتاهی پس از مصرف داروی جدید شروع می‌شود.

عفونت‌های باکتریایی و ویروسی

گلودرد استرپتوکوکی یا موارد باکتریایی لوزه ممکن است با خارش گلو قبل از پیشرفت آن به گلودرد شدیدتر شروع شود.

ویروس‌هایی مانند سرماخوردگی یا ویروس آنفولانزا هر دو می‌توانند باعث خارش گلو شوند. اگر فقط سرماخوردگی باشد، بعید است که خارش گلو بعد از درد خفیف پیشرفت کند. اگر فردی مبتلا به آنفولانزا باشد، گلودرد او شدیدتر و همراه با تب، بدن درد و ناراحتی قفسه سینه خواهد بود.

کم‌آبی بدن

کم‌آبی زمانی رخ می‌دهد که بدن بیش از آنچه که دریافت می‌کند آب از دست می‌دهد. این امر در هوای گرم، بعد از ورزش یا در طول بیماری شایع است. کم‌آبی می‌تواند باعث خشکی دهان شود، و یک وضعیت موقتی است که در دهان و گلو بزاق کافی وجود ندارند. این ممکن است باعث احساس خارش در گلو شود.

رفلکس اسید

یکی از علائم خارش گلو ممکن است اسید معده باشد که وارد مری می‌شود که به آن سوزش سر دل نیز می‌گویند.

این حالت همچنین به عنوان سوزش معده شناخته می‌شود، برخی از افراد مبتلا به ریفلاکس مزمن اسید مشکلات گلو دارند. رفلاکس اسید زمانی اتفاق می‌افتد که اسید معده از معده به مری برگردد.

خارش یا گلودرد بعید است تنها علامت رفلاکس باشد. با این‌حال، برخی از افراد وضعیتی به نام رفلاکس خاموش دارند و ممکن است فقط دارای خارش مزمن گلو به عنوان یک علامت شوند.

عوارض دارویی

برخی از داروها ممکن است باعث سرفه‌های خشک و خارش گلو شوند که به دلیل واکنش‌های آلرژیک نیست.

افرادی که برای فشار خون بالا از مهارکننده های ACE استفاده می‌کنند باید بدانند که مهارکننده های ACE ممکن است باعث خارش گلو و سرفه خشک شوند.

اغلب، این علائم مدت کوتاهی پس از شروع یک مهارکننده ACE شروع می‌شوند و با علائم دیگری که معمولاً با خارش گلو تجربه می‌شوند، همراه نیستند.

علائم مرتبط

اغلب، خارش گلو تنها علامتی نیست که فرد ممکن است با آن دست و پنجه نرم کند. علائمی که همراه با خارش گلو رخ می‌دهد با علت اصلی متفاوت است.

خارش گلو ناشی از رینیت آلرژیک ممکن است با هر ترکیبی از علائم زیر همراه باشد:

  • آبریزش یا گرفتگی بینی؛
  • فشار سینوس؛
  • خارش چشم و پوست؛
  • عطسه کردن؛
  • خستگی؛
  • چشم‌های متورم، قرمز یا دارای آبریزش.

هنگامی که علایم به دلیل آلرژی دارویی یا غذایی ایجاد می‌شود، خارش گلو ممکن است همراه با تعدادی از علائم از خفیف تا نیاز به درمان فوری پزشکی باشد.

علائمی که ممکن است با خارش گلو به دلیل حساسیت دارویی و غذایی رخ دهد عبارتند از:

  • بثورات خارش دار قرمز که به عنوان کهیر شناخته می‌شود؛
  • قرمزی پوست دور چشم؛
  • خارش گوش؛
  • تهوع و استفراغ؛
  • اسهال؛
  • دل درد؛
  • تورم لب‌ها، زبان و گلو؛
  • مشکل در تنفس یا بلع؛
  • احساس عذاب؛
  • کاهش فشار‌خون؛
  • از دست دادن هوشیاری.

تشخیص خارش گلو ناشی از رینیت آلرژیک  ناشی از بیماری می‌تواند دشوار باشد. در هر دو مورد، ممکن است با احتقان بینی یا عطسه همراه باشد.

با این‌حال، اگر خارش گلو ناشی از یک بیماری حاد باشد، احتمالاً کوتاه مدت خواهد بود و با ترکیبی از علائم زیر همراه است:

  • تب؛
  • تورم غدد؛
  • دردهای عضلانی؛
  • ضعف؛
  • سردرد؛
  • سرفه؛
  • گرفتگی بینی.

هنگامی که خارش گلو به دلیل کم آبی بدن ایجاد می‌شود، علائم دیگری می‌تواند شامل شود

  • تشنگی شدید؛
  • دهان خشک؛
  • به میزان کم ادرار تیره.

اگر خارش گلو ناشی از رفلاکس یا سوزش سر دل باشد، علائم دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • اختلال یا درد هنگام بلع؛
  • احساس سوزش در قفسه سینه یا گلو؛
  • وجود گاز در معده؛
  • جعبه صدای ملتهب؛
  • مینای دندان فرسوده شده است؛
  • لثه ملتهب؛
  • طعم بد در دهان.

درمان‌های خانگی

درمان خارش گلو بر اساس علت آن می‌تواند متفاوت باشد. با این حال، برخی از داروهای آزمایش شده وجود دارد که ممکن است در بیشتر موارد کمک کننده باشد.

این درمان‌ها که برخی از آنها در دسترس هستند، شامل موارد زیر است:

  • یک قاشق عسل برای پوشش مخاط گلو؛
  • غرغره آب نمک؛
  • آب نبات مکیدنی و قطره سرفه؛
  • اسپری بینی اسپری تنفسی از راه دماغ؛
  • چای داغ با لیمو و عسل.

استفاده از داروهای ضد‌حساسیت و اسپری‌های بینی بدون نسخه می‌تواند خارش گلو ناشی از آلرژی را تسکین دهد. برای سرماخوردگی، یک داروی سرماخوردگی بدون نسخه می تواند کمک کننده باشد.

جلوگیری

اجتناب از کافئین و الکل و همچنین نوشیدن آب فراوان ممکن است به جلوگیری از خارش گلو کمک کند.

اقداماتی وجود دارد که افرادی که مستعد خارش گلو می‌باشند می توانند برای جلوگیری از بروز آن انجام دهند. این مراحل بر اساس علت خارش گلو متفاوت است.

اکثر مردم متوجه خواهند شد که اگر موارد زیر را انجام دهند می‌توانند خطر خارش گلو را کاهش دهند:

  • ترک سیگار؛
  • نوشیدن مقدار زیادی آب؛
  • از مصرف کافئین و الکل خودداری کنید؛
  • در فصل سرماخوردگی و آنفولانزا به طور مکرر دست‌ها را بشویید؛
  • در طول فصل آلرژی از باز کردن پنجره ها و بیرون رفتن خودداری کنید.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

همیشه برای بررسی خارش گلو نیاز به مراجعه به پزشک نیست. در واقع، خارش گلو در بیش‌تر مواقع به مراقبت از خود به خوبی پاسخ می‌دهد.

برای اثبات این‌که تولیدکنندگان محصول استانداردهای ایمنی و کارایی را رعایت کرده‌اند،  موارد زیر را بررسی کنید:

  • ارزیابی مواد تشکیل دهنده و ترکیب: آیا آن‌ها پتانسیل ایجاد آسیب را دارند؟
  • تمام ادعاهای شرکت تولید کننده در مورد سلامتی را بررسی کنید: آیا آن‌ها با مجموعه شواهد علمی فعلی مطابقت دارند؟
  • ارزیابی برند: آیا برای همه به‌طور یکسان عمل می‌کند و به بهترین شیوه‌های صنعت پایبند است؟

ما این تحقیق را انجام می‌دهیم تا بتوانید محصولات قابل اعتماد برای سلامتی و تندرستی خود را پیدا کنید.

منبع: medicalnewstoday.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

انتخاب‌‌های غذایی برای کمک به پیشگیری از سرطان سینه

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت medicalnewstoday.com

هیچ غذا یا رژیم غذایی به تنهایی نمی‌تواند از ابتلا به سرطان سینه جلوگیری کند یا باعث ایجاد سرطان سینه شود، اما انتخاب‌های غذایی افراد می‌تواند در خطر ابتلا به سرطان سینه یا سلامت کلی آن‌ها در طول زندگی با این بیماری تفاوت ایجاد کند. سرطان سینه یک بیماری پیچیده است که عوامل زیادی در آن نقش دارد. برخی از این عوامل از جمله سن، سابقه خانوادگی، ژنتیک و جنسیت در کنترل فرد نیستند.

با این حال، فرد می‌تواند باعوامل دیگری مانند سیگار کشیدن، سطح فعالیت بدنی، وزن بدن و رژیم غذایی آن را کنترل کند. برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که عوامل رژیم غذایی می‌تواند مسئول ۳۰ تا ۴۰ درصد از همه سرطان‌ها باشد.

مواد غذایی خوراکی

سرطان سینه می‌تواند از مکان‌های مختلف بدن شروع شود، به روش‌های مختلف رشد کند و نیاز به درمان‌های متفاوتی داشته باشد. همان‌طور که انواع خاصی از سرطان به درمان‌های خاص بهتر پاسخ می‌دهند، برخی از سرطان‌ها نیز به غذاهای خاص به خوبی پاسخ می‌دهند.

غذاهای زیر می‌توانند به‌طور کلی در یک رژیم غذایی سالم نقش داشته باشند و همچنین ممکن است به جلوگیری از پیشرفت سرطان سینه کمک کنند:

  • انواع میوه‌ها و سبزیجات، از جمله سالاد؛
  • غذاهایی که سرشار از فیبر هستند، مانند غلات کامل، لوبیا و حبوبات؛
  • شیر و محصولات لبنی کم‌چرب؛
  • غذاهای غنی از ویتامین D و سایر ویتامین‌ها؛
  • غذاها، به ویژه ادویه‌ها، با خواص ضد‌التهابی؛
  • غذاهای عمدتاً گیاهی حاوی آنتی‌اکسیدان

الگوهای غذایی که این غذاها را شامل می‌شوند عبارتند از:

  • رژیم غذایی جنوبی که سرشار از سبزیجات پخته، حبوبات و سیب‌زمینی شیرین است.
  • رژیم مدیترانه‌ای که بر میوه‌ها و سبزیجات تازه و روغن‌های سالم تاکید دارد.
  • هر رژیم غذایی «محتاطانه» که حاوی مقدار زیادی میوه، سبزیجات، غلات کامل و ماهی باشد.

میوه‌ها و سبزیجات

مطالعه‌ای که بر روی ۹۱۷۷۹ زن انجام شد نشان داد که پیروی از یک رژیم غذایی که عمدتاً شامل گیاهان است می‌تواند خطر ابتلا به سرطان سینه را تا ۱۵ درصد کاهش دهد.

میوه‌ها و سبزیجات در کنار سایر فوایدشان سرشار از فلاونوئیدها و کاروتنوئیدها هستند فواید پزشکی مختلفی دیگر ی نیز دارند.

مطالعات نشان داده‌‌اند که غذاهای زیر ممکن است به پیشگیری از سرطان سینه کمک کند:

  • سبزیجات تیره، سبز رنگ، مانند کلم پیچ و کلم بروکلی؛
  • میوه‌ها، به ویژه انواع توت‌ها و هلو؛
  • لوبیا، حبوبات، ماهی، تخم‌مرغ و مقداری گوشت.

محققان بتا کاروتن را که به‌طور طبیعی در سبزیجاتی مانند هویج وجود دارد، با خطر کم‌تر سرطان سینه مرتبط دانسته‌اند. دانشمندان حدس می‌زنند که این ممکن است به این دلیل باشد که در روند رشد سلول‌های سرطانی اختلال ایجاد می‌کند. وزارت کشاورزی ایالات متحده  USDA مصرف بین ۵ تا ۹ وعده میوه و سبزیجات تازه در روز را توصیه می‌کند.

فیبر غذایی و آنتی‌اکسیدان‌ها

تحقیقات در مورد فیبر غذایی و تأثیر آن بر سرطان سینه در حال حاضر قطعی نیست، اما چندین مطالعه نشان داده‌اند که می‌تواند به محافظت در برابر این بیماری کمک کند. استروژن بیش از حد می‌تواند یک منبع قابل اعتماد در ایجاد و گسترش برخی از انواع سرطان سینه باشد. هدف برخی از درمان‌ها جلوگیری از تعامل استروژن با سلول‌های سرطان سینه است. خوردن یک رژیم غذایی با فیبر بالا می‌تواند از این فرآیند پشتیبانی کند و دفع استروژن را تسریع کند.

وجود فیبر در سیستم گوارشی به دفع منظم مواد زائد از جمله استروژن اضافی کمک می‌کند. این به بدن کمک می‌کند تا سموم را از بین ببرد و آسیب‌های وارد شده را محدود می‌کند. نحوه اتصال فیبر به استروژن در روده نیز ممکن است به جلوگیری از جذب بیش از حد استروژن توسط بدن کمک کند. این عوامل ممکن است به کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه کمک کند. میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل و حبوبات فیبر را تامین می‌کنند، اما حاوی آنتی‌اکسیدان‌هایی از جمله بتا کاروتن و ویتامین‌های C و E نیز هستند.

آنتی‌اکسیدان‌ها می توانند با کاهش تعداد رادیکال‌های آزاد که مواد زائدی هستند که بدن به‌طور طبیعی تولید می‌کند، از بسیاری از بیماری‌ها جلوگیری کند. یک متاآنالیز در سال ۲۰۱۳ نشان داد که افرادی که غلات کامل بیش‌تری مصرف می‌کنند ممکن است با کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه باشند.

دستورالعمل‌های غذایی برای آمریکایی‌ها ۲۰۱۵-۲۰۲۰ منبع مورد اعتماد مصرف حداکثر ۳۳٫۶ گرم فیبر در روز را بسته به سن و جنس فرد توصیه می‌کند.

چربی خوب

غذاهای چرب می‌توانند منجر به چاقی شوند و به نظر می رسد افراد چاق بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان از جمله سرطان سینه هستند. مقداری چربی در رژیم غذایی برای عملکرد صحیح بدن ضروری است، اما مصرف نوع مناسب آن مهم است. چربی‌های چند غیر‌اشباع و تک غیراشباع می توانند در حد اعتدال مفید باشند.

این چربی‌ها درمواد زیر وجود دارد:

  • روغن زیتون؛
  • آووکادوها؛
  • دانه؛
  • آجیل.

ماهی‌های آب سرد، مانند سالمون و شاه ماهی، حاوی چربی غیر‌اشباع سالم به نام امگا ۳ هستند. این چربی همچنین ممکن است به کاهش خطر سرطان سینه کمک کند.

نویسندگان یک مطالعه در سال ۲۰۱۵ به یک مطالعه روی جوندگان اشاره کردند که در آن جوندگانی که ۸-۲۵٪ از کالری خود را به عنوان چربی‌های امگا ۳ مصرف می‌کردند، به نظر می‌رسد ۲۰-۳۵٪ کمتر در معرض ابتلا به سرطان سینه هستند.

آن‌ها همچنین به مطالعه دیگری که شامل بیش از ۳۰۰۰ زن بود اشاره کردند، که نشان داد کسانی که سطوح بالای امگا ۳ مصرف می‌کردند، ۲۵ درصد کم‌تر در معرض خطر عود سرطان سینه در ۷ سال آینده بودند.

فواید سلامتی اسیدهای چرب امگا ۳ ممکن است به دلیل توانایی آنها در کاهش التهاب باشد. التهاب ممکن است یک عامل کمک کننده برای سرطان سینه باشد.

غذاهایی که باید اجتناب کرد

غذاهایی که ممکن است خطر ابتلا به انواع مختلف سرطان از جمله سرطان سینه را افزایش دهند، عبارتند از:

  • الکل؛
  • شکر اضافه شده؛
  • چربی؛
  • گوشت قرمز؛
  • غذاهای فرآوری شده.

الکل

مطالعات  مختلفی به بررسی ارتباط بین مصرف منظم الکل و افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه پرداخته‌اند.

Breastcancer.org گزارش می‌دهد که الکل ممکن است سطح استروژن را افزایش دهد و به DNA آسیب برساند. آن‌ها همچنین خاطرنشان کردند که زنانی که سه نوشیدنی الکلی در هفته می‌نوشند، خطر ابتلا به سرطان سینه را تا ۱۵ درصد افزایش می‌دهند. طبق برآوردها، با هر نوشیدنی اضافی در روز، این خطر حدود ۱۰ درصد افزایش می‌یابد.

قند

در تحقیقات انجام شده در سال ۲۰۱۶، موش هایی که رژیم غذایی غنی از قند مانند رژیم غذایی معمولی در ایالات متحده داشتند، بیش‌تر در معرض ابتلا به تومورهای غدد پستانی مشابه سرطان سینه در انسان بودند. علاوه بر این، احتمال گسترش یا متاستاز این تومورها بیش‌تر بود.

چربی

برخی مطالعات نشان می‌دهد که همه چربی‌ها مضر نیستند. اگرچه به نظر می‌رسد چربی حاصل از غذاهای فرآوری شده خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش می‌دهد، برخی از چربی‌های گیاهی ممکن است به کاهش آن کمک کنند.

چربی‌های ترانس نوعی چربی است که در غذاهای فرآوری شده و از پیش ساخته شده رایج است. دانشمندان آن را با افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه مرتبط دانسته‌اند. چربی‌های ترانس بیشتر در غذاهای فرآوری شده مانند غذاهای سرخ شده، برخی کراکرها، دونات‌ها و کلوچه‌ها یا شیرینی‌‌های بسته‌بندی شده وجود دارندو افراد باید در صورت امکان مصرف چربی‌های ترانس را محدود کنند.

گوشت قرمز

برخی از مطالعات ارتباطی بین گوشت قرمز و افزایش خطر ابتلا به سرطان سینه پیدا کرده اند، به خصوص اگر فردی گوشت را در دمای بالا بپزد، که می تواند باعث ترشح سموم شود. علاوه بر این، گوشت های فرآوری شده و غذاهای سرد دارای چربی، نمک و مواد نگهدارنده بالایی هستند. اینها ممکن است به جای کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه را افزایش دهند. به طور کلی، به حداقل رساندن فرآوری یک غذا، آن را سالم تر می کند.

نکات دیگر

ویتامین D از غذاها و قرار گرفتن در معرض نور خورشید ممکن است به محافظت در برابر سرطان سینه کمک کند. ویتامین D در تخم‌مرغ، ماهی‌های آب سرد و محصولات غنی شده وجود دارد. فرد می‌تواند برای بررسی سطح ویتامین D خود با پزشک مشورت کند. اگر این مقدار کم باشد، پزشک ممکن است مکمل را توصیه کند.

چای سبز ممکن است چندین اثر مفید برای سلامتی داشته باشد. حاوی آنتی‌اکسیدان است و ممکن است به تقویت سیستم‌ایمنی و کاهش خطر ابتلا به سرطان سینه کمک کند.

زردچوبه یک ادویه زرد رنگ است که ممکن است دارای خواص ضد‌التهابی باشد که می‌تواند رشد سلول‌های سرطان سینه را محدود کند.

حفظ وزن بدن سالم به‌طور کلی برای سلامتی مفید است، اما به ویژه برای افرادی که مایل به جلوگیری از پیشرفت یا عود سرطان سینه هستند، مهم است. چاقی یک عامل خطر شناخته شده  برای این بیماری است.

ورزش نیز مهم است. موسسه ملی سرطان گزارش می‌دهد که زنانی که به مدت ۴ ساعت در هفته یا بیش‌تر ورزش می‌کنند کم‌‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان سینه هستند.

صحبت کردن با سایر افراد مبتلا به این بیماری، تبادل دستور العمل‌ها و به اشتراک گذاشتن داستان‌هایی در مورد اینکه کدام غذاها کمک کرده اند ممکن است مفید باشد.

اپلیکیشن Breast Cancer Health line به افراد امکان دسترسی به یک جامعه آنلاین سرطان سینه را می‌دهد، جایی که کاربران می‌توانند با دیگران ارتباط برقرار کنند و از طریق بحث‌های گروهی از مشاوره و پشتیبانی برخوردار شوند.

نتیجه‌گیری:

پیروی از یک رژیم غذایی سالم که سرشار از میوه‌ها و سبزیجات است و قند افزوده و چربی ترانس کمی دارد، ممکن است خطر ابتلا به سرطان سینه را کاهش دهد. همچنین می‌تواند خطر چاقی را که احتمال ابتلای فرد به سرطان سینه و سایر سرطان‌ها را افزایش می‌دهد، کاهش دهد،

 

منبع: medicalnewstoday.com

 

0
1 2 3 … 167