Regular Post
نوشته شده توسط تحریریه جامعه پزشکان ایران

دارونامه؛ آشنایی با داروی لیورگل(Livergol )، موثر در درمان کبد چرب و هپاتیت

بیماری‌‌ها و راه درمان, دارونامه , پیشگیری بهتر از درمان

 

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

موارد مصرف: موثر در درمان کبد چرب و هپاتیت ، آنتی‌‌اکسیدان قوی

دستور مصرف: دو قرص (۷۰ میلی‌گرمی ) ، ۳ نوبت در روز مصرف شود. طول مدت مصرف حداقل دو ماه می‌باشد.

موارد منع مصرف‌: شناخته نشده است.

عوارض جانبی‌: مطالعات روی تعیین مقدار سیلیمارین در خون ۳۵۰۰ بیمار نشان داده است که در این بیماران عوارض جانبی دیده شده فقط شامل اختلالات بسیار مختصر گوارشی است. یک اثر ملین ملایم معمولاً با مصرف این دارو می‌تواند دیده شود.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی‌: تا کنون از مصرف این دارو در زمان بارداری و شیردهی عوارضی گزارش نشده است.

اجزای فرآورده : قرص های روکش دار حاوی عصاره خشک خارمریم (Silybum marianum) می باشد.

مواد موثره‌: خار مریم محتوی فلاونو لیگنان‌ها مانند سیلی‌بین، سیلی‌کریستین، سیلی‌دیانین و مشتقات ۲و۳ دهیدروسیلی بین می‌باشد. مجموعه این فلاونولیگنان‌ها را سیلیمارین می‌نامند.

استاندارد شده‌: برحسب ۷۰  میلی‌گرم سیلی مارین در هر قرص

آثار فارماکولوژی‌: سیلیمارین مجموعه ترکیبات پلی فنلی گیاه خارمریم می‌باشد. استفاده از این گیاه جهت مشکلات کبدی تاریخچه‌ای طولانی دارد که در حال حاضر با مطالعات گسترده، این اثرات به اثبات رسیده اند. سیلیمارین به عنوان یک آنتی‌اکسیدان قوی و مستقیم عمل نموده و رادیکال‌های آزاد سمی را از بین می‌برد. گلوتاتیون داخل سلولی و سوپر اکسید دیس موتاز را افزایش می‌دهد.

تشکیل لوکوترین‌ها را مهار می‌سازد و فعالیت آنزیم RNA پلی مراز را در هسته سلولی افزایش داده موجب تحریک سنتز پروتئین‌های ریبوزومال می‌شود که این عمل به نوبه خود قدرت نوسازی سلولی کبد را افزایش می‌دهد.
سیلیمارین در درمان هپاتیت حاد و مزمن ویروسی هردو موثر است. در یک مطالعه روی ۲۹ بیمار مبتلا به هپاتیت ویروسی تحت درمان با سلیمارین نشان داده شده است که سلیمارین اثر چشمگیری بر روی پارامترهای افزایش یافته این بیماران مانند سطح بیلی روبین سرم و آنزیم های کبدی در مقایسه با گروه پلاسبو اعمال می‌نماید. پارامترهای آزمایشگاهی در گروه تحت درمان با سلیمارین بعد از دو هفته درمان در مقایسه با گروه پلاسبو بطور قابل ملاحظه‌ای به حد طبیعی رسید. در یک مطالعه بر روی بیماران مبتلا به هپاتیت ویروس مزمن، سیلیمارین موجب بهبود قابل ملاحظه‌ای شده است. مصرف ۴۲۰ میلی‌گرم سیلیمارین در موارد حاد برای مدت ۱۲-۳ ماه منجر به بهبود ضایعات سلولی کبد شده است.
مقدار پروتئین خون افزایش یافته و آنزیم‌های کبدی کاهش یافتند. علائم معمولی هپاتیت (مانند شکم درد، کمی اشتها و خستگی) همگی بهبود یافتند. مطالعه علمی invivo , invitro نشان‌دهنده این است که سیلیمارین و به ویژه سیلی بین کبد را در مقابل استرس‌های اکسیداتیو محافظت نموده و فرآیندهای التهابی را که توسط رادیکال‌های آزاد و سیتوکین‌های ثانوی تحریک می شوند مهار می‌نمایند.
تایید شده است که استرس اکسیداتیو و التهاب در ضایعات سلولی بسیاری از نسوج دخیل بوده و منجر به واکنش‌های نسجی در بیماران تحت درمان با داروی ضد‌سرطان می‌شود. آثار محافظتی سلیمارین و سیلی بین در نسوج مختلف کاربرد بالینی این مواد را همراه با داروهای ضد‌سرطان برای کاهش آثار سمی آن‌ها در بیماران سرطانی پیشنهاد می‌نماید.

گیاه خار مریم marianumSilybum
خارمریم گیاهی است دو ساله با رنگ سبز مات و خاردار دارای ساقه ایستاده، ضخیم، ساده یا کمی منشعب، با شاخ ه­ای نسبتا ضخیم منتهی به یک کپه سبز و دارای شیارهای طولی، برگ های گیاه بزرگ، دارای لکه‌های سفید در اطراف رگبرگ­ ها، چند بخش شانه­ای و خاردار، گلها به رنگ صورتی- ارغوانی، مجتمع در کپه انتهایی و خاردار و به قطر ۱۲-۸ سانتی­ متر با قاعده محدب، میوه سیاه رنگ، شفاف به شکل فندقه به طول ۷-۶ میلی‌متر می‌باشد.  در تمام مناطق ایران می‌­روید اما پراکندگی عمده آن در نواحی شمال (گنبد کاوس، آزادشهر و کلاردشت)، شمال غرب (آذربایجان و دشت مغان)، غرب (کرمانشاه) و جنوب می‌­باشد. اعضای مختلف گیاه خار مریم دارای تانن، نوعی ماده تلخ، یک رزین و دانه آن نیز دارای یک ماده روغنی، آمیدون و مواد آلبومینوییدی می­‌باشد. از میوه خار مریم ماده‌ای به نام سیلیمارین که خود شامل سه ایزومر اصلی به نام­‌های سیلی‌بین، سیلی‌دیانین و سیلی‌‌کریستین می‌باشد. دیگر فلاونولیگنان‌های موجود در عصاره این گیاه شامل سیلاندرین، سیلیبینوم، سیلی‌‌هرمین و اسیدهای میرستیک، پالمیتیک و استیریک می‌باشد که ممکن است خواص محافظت کبدی داشته باشند.

کاربردهای دارویی

درمان بیماری‌های کبدی: 

سیلیمارین با مکانیسم‌های متعدد از جمله:
–  تحریک DNA پلیمراز
– تثبیت غشای سلولی
–  مهار رادیکال های آزاد
– و افزایش غلظت گلوتاتیون سلولی اثر محافظت کبدی از خود نشان می‌دهد. تحریک DNA  پلیمراز توسط سیلیمارین موجب افزایش سنتز ریبوزومال RNA و در نتیجه بازسازی سلول‌های کبدی می شود. افزایش غلظت گلوتاتیون سلولی نیز موجب تثبیت سوپراکسید دسموتاز و گلوتاتیون پراکسیداز سلولی می‌گردد. سیلیمارین همچنین با مهار چرخه لیپواکسیژناز (lipoxygenase-5) و مهار تولید لوکوترین و رادیکال آزاد در سلول‌های کوپفر کبد موش موجب کاهش التهاب کبدی می‌شود.

بهبود سیستم‌ایمنی:
سیلیمارین، بر روی حرکت نوتروفیل‌های غیرتحریک شده و فعالیت های کموتاکتیک و فاگوسیتیک، تاثیری دارد. وقتی که نوتروفیل‌ها تحریک می‌شوند، سیلیمارین از آزاد شدن میلوپراکسیداز از آنها جلوگیری می‌کند. تلقیح نوتروفیل‌ها همراه با سیلیبین از عمل ممانعت کننده‌های حرکت لکوسیتها  (FMLP) جلوگیری می‌کند.

خاصیت آنتی‌اکسیدانی:
 فلاونوییدهایی مانند سیلیمارین (مخصوصاً سیلیبین) به عنوان آنتی‌اکسیدان هایی بسیار قوی و اسکاونجرهای (ناخالصی زداهای) رادیکال آزاد شناخته می‌شوند. سیلیمارین همچنین اثرات آنتی‌اکسیدانی در پلاکت‌های انسانی دارد و در میکروزوم‌های کبدی و ریوی انسان، سیلیمارین، به صورت آنتی‌اکسیدان و پاک‌کننده رادیکال‌های آزاد عمل می‌کند که در نتیجه عملی حفاظتی در برابر پراکسیداسیون چربی القا شده توسط مواد شیمیایی فراهم می‌آورد. همچنین سیلیمارین، سطوح سوپراکسید دسموتاز RBC و لنفوسیت را افزایش می‌دهد. در نتیجه اثرات آنتی‌اکسیدانی را بالا می‌برد.

درمان پسوریازیس:
سیلیمارین به صورت سنتی در درمان بیماری پسوریازیس استفاده می‌شود. تاثیر سیلیمارین در بهبود پسوریازیس ممکن است به دلیل دفع متابولیت‌های ناخواسته از سلول‌های بدن مخصوصاً کبد و همچنین مهار چرخه cAMP و مهار سنتز لوکوترین‌ها باشد. در بیماران مبتلا به پسوریازیس افزایش میزان چرخه cAMP و سنتز لوکوترین‌ها وجود دارد که مهار آنها احتمالاً موجب بهبودی بیماری می‌شود.

منبع: drsaniei.darooyab.ir

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

کاهش وزن به ندرت منجر به بهبود دیابت نوع ۲ در دنیای واقعی می‌‌شود

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت medicalnewstoday.com

  • دیابت نوع ۲ با چاقی مرتبط است و در افرادی که وزن کم می‌کنند می‌تواند بهبود یابد.
  • مطالعه اخیر روی بیش از ۳۵۰۰۰ نفر مبتلا به دیابت نوع ۲ در هنگ کنگ نشان داده است که اگرچه کاهش وزن شانس بهبودی را افزایش می‌دهد، اما دست‌یابی به این امر در دنیای واقعی و همچنین حفظ آن دشوار است.
  • فقط ۶٫۱ درصد از افراد در گروه شاهد بهبودی دیابت نوع ۲ خود در لندمارک ۸ ساله بودند.

بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت (WHO) تعداد افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۲۰۱۴ تقریباً چهار برابر افزایش یافته است.

دیابت نوع ۲ دارای عوامل خطر زیادی است، از جمله برخی از عوامل ژنتیکی و محیطی، اما افزایش وزن بدن و عدم ورزش هر دو با این بیماری مرتبط هستند.

دیابت با افزایش مزمن گلوکز (قند خون)، به دلیل مقاومت به انسولین در سلول ها مشخص می‌شود. انسولین هورمونی است که اجازه جذب گلوکز توسط سلول‌های بدن را می‌دهد، جایی که از آن به عنوان منبع انرژی استفاده می‌شود.

انسولین در پاسخ به افزایش سطح گلوکز به منظور تسهیل این امر تولید می‌شود. با این‌حال، سلول‌های برخی افراد کم‌تر به انسولین پاسخ می‌دهند، به این معنی که سطح گلوکز آنها افزایش می‌یابد.

چاقی به عنوان عامل دیابت

چاقی می‌تواند خطر بروز مقاومت به انسولین را افزایش دهد و در واقع می تواند باعث ایجاد آن شود. این حالت ممکن است زمانی رخ دهد که برخی از هورمون‌ها و سلول‌های ایمنی و مولکول‌هایی که در مقاومت به انسولین نقش دارند توسط سلول‌های چربی آزاد می‌شوند.

چاقی همچنین می‌تواند درمان دیابت را دشوار کند، زیرا برخی از درمان‌هایی که افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ برای علائم خود دریافت می‌کنند، می‌تواند باعث افزایش وزن شود که به نوبه خود می‌تواند کنترل گلوکز را بدتر کند.

کاهش وزن می تواند منجر به بهبودی دیابت نوع ۲ در برخی از بیماران شود. همانطور که یک مطالعه منتشر شده در JAMA Surgery در سال ۲۰۲۰ نشان می دهد، این کاهش وزن را می توان از طریق تغییر سبک زندگی یا از طریق جراحی کاهش وزن به دست آورد.

آزمایشی که در بریتانیا در سال ۲۰۱۸ در The Lancet منتشر شد، نشان داد که ۵۰ درصد از افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ که برای کاهش وزن از طریق تغییرات رژیم غذایی حمایت دریافت کردند، یک سال بعد در حال بهبودی بودند.

این مطالعات شامل مداخله قابل توجهی بود، خواه شامل جراحی چاقی برای کاهش وزن یا مداخله در سبک زندگی باشد، و همه بر اساس کارآزمایی‌های بالینی بودند.

در حالی که آن‌ها ثابت کردند کاهش وزن می‌تواند راهی موثر برای دستیابی به بهبودی دیابت نوع ۲ باشد، اطلاعات واقعی در مورد احتمال و پایداری بهبودی در دسترس نیست.

آیا کاهش وزن باعث بهبود دیابت در محیط‌های واقعی می‌شود؟

برای رفع این مشکل، گروهی از محققان دانشگاه چینی هنگ کنگ تجزیه و تحلیل داده‌های بیمارانی را که در برنامه ارزیابی ریسک و مدیریت دیابت (RAMP-DM) ثبت‌نام کرده بودند، انجام دادند، که ارزیابی منظمی از افراد مبتلا به دیابت ساکن هنگ کنگ ارائه می‌کند.

مقاله آنها در PLOS Medicine می‌باشد.

محققان داده‌های ۳۷۳۲۶ فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ را که طی یک سال پس از تشخیص بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۷ در این برنامه ثبت نام کرده بودند و تا سال ۲۰۱۹ پیگیری کردند، و اندازه گیری قند خون داشتند رابررسی کردند.

بهبودی ناشی از دیابت را به عنوان دو اندازه‌گیری متوالی نشانگر خون برای گلوکز بالا، HbA1C، کمتر از ۶٫۵٪ با حداقل ۶ ماه از هم تعریف کردند، آن‌ها کاهش وزن و بهبودی را طی یک دوره متوسط ​​۷٫۹ سال بررسی کردند. افراد با شاخص توده بدنی (BMI) زیر ۱۵ یا بیش از ۵۰ از مطالعه حذف شدند.

تیم تحقیقاتی دریافتند که تنها ۶٫۱ درصد از افرادی که در این مطالعه ثبت‌نام کرده‌اند، در مرحله بهبودی دیابت نوع ۲ در نقطه عطف ۸ ساله باقی مانده‌اند.

افرادی که ۱۰ درصد یا بیشتر از وزن کل بدن خود را در سال بعد از تشخیص کم کرده بودند، در مقایسه با افرادی که وزن اضافه کردند، سه برابر بیش‌تر احتمال داشت که در پایان پیگیری خود در حال بهبودی باشند.

افرادی که بین ۵ تا ۹٫۹ درصد از وزن بدن خود را از دست داده بودند، در مقایسه با افرادی که وزن اضافه کرده بودند، بیش از دو برابر احتمال بهبودی در پایان دوره پیگیری داشتند.

افرادی که تا ۴٫۹ درصد از وزن بدن خود را از دست داده بودند، نسبت به افرادی که وزن اضافه کردند، شانس بهبودی کمی داشتند.

بنابراین، در حالی که کاهش وزن به شانس بهبود دیابت نوع ۲ کمک می‌کند، این میزان برای افرادی که وزن کم‌تری از دست داده بودند کم‌تر بود.

کاهش وزن زودهنگام احتمال بهبودی دیابت را افزایش می‌دهد

خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ پس از بهبودی در افرادی که بیش از ۱۰ درصد وزن خود را از دست داده بودند، ۴۸ درصد کم‌تر از افرادی بود که وزن اضافه کرده بودند، و ۲۲ درصد و ۱۰ درصد به ترتیب برای افرادی که ۵ تا ۹٫۹۹ درصد و کمتر از ۴٫۹ درصد کاهش وزن داشتند ،کم‌تر بود.

به گفته نویسندگان، این مطالعه نشان داد که در حالی که کاهش وزن زودهنگام شانس بهبودی را افزایش می‌دهد، دستیابی به این امر در دنیای واقعی به وضوح با چالش‌هایی مانند حفظ بهبودی همراه بود.

دن گالاگر، متخصص تغذیه در Aegle Nutrition، که در این مطالعه شرکت نداشت، تعجب نکرد که نتایج آزمایش‌های بالینی در محیط‌های واقعی تکرار شده است.

او به Medical News Todayگفت:

«بسیاری از مطالعات بدون در نظر گرفتن پایداری رژیم غذایی مزبور، مداخله غذایی را به طور خاص برای مطالعه ارائه می‌کنند. اگر پیروی از رژیم غذایی آسان نباشد و رفتارهای بالقوه مضر (در ارتباط با سلامتی) که در وهله اول باعث دیابت شده اند را به طور کامل تغییر ندهد، مطمئناً بیماران وزن خود را حفظ نمی کنند. »

مدیریت دیابت نوع ۲ کاملاً از طریق تغییر رژیم غذایی قابل دستیابی است، اما شما باید این تغییرات را برای همیشه ادامه دهید. او هشدار داد که این یک تغییر ۶ ماهه نیست که قند خون را برای همیشه ثابت کند.

“این یک تغییر کامل در سبک زندگی است که شما ایجاد می کنید و به آن پایبند هستید وگرنه دیابت باز خواهد گشت. این واقعیتی است که بسیاری از مردم هنگام تلاش برای تغییر وضعیت دیابت خود با رژیم غذایی کاملاً از دست می‌دهند یا نمی‌فهمند.»

دکتر میرعلی، جراح چاقی و مدیر پزشکی مرکز کاهش وزن جراحی MemorialCare در مرکز پزشکی Orange Coast در Fountain Valley، کالیفرنیا، که او نیز در این تحقیق شرکت نداشت، به MNT توصیه کرد که جراحی معده، بالاترین میزان موفقیت برای کاهش وزن و بهبودی طولانی مدت بسیاری از شرایط پزشکی را دارد.

 

منبع: medicalnewstoday.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آیا مولتی‌ویتامین می‌تواند حافظه شما را بهبود بخشد؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت health.harvard.edu

یک مطالعه نشان می‌دهد که مصرف روزانه یک مولتی‌ویتامین می‌تواند حافظه را در افراد مسن بهبود بخشد اما اثرات آن اندک است.

ما هر روزه در معرض بمباران تبلیغاتی هستیم که انواع مزایای سلامتی ویتامین‌ها و مکمل‌ها از جمله بهبود حافظه را به نمایش می‌گذارد. یک مطالعه در ماه می ۲۰۲۳ بر روی افراد مسن نشان می‌دهد که مصرف یک مولتی‌‌ویتامین به صورت روزانه می‌تواند این کار را انجام دهد – حافظه شما را به اندازه کافی بهبود می‌بخشد به‌طوری که می‌تواند مانند سه سال حافظه شما را جوان‌تر کند.

بنابراین، آیا باید آن مولتی‌ویتامین روزانه را مصرف کنید؟ بیایید نگاهی دقیق به مطالعه بیندازیم.

چه کسی در این مطالعه مولتی‌ویتامین شرکت کرد؟

این تحقیق بخشی از یک مطالعه بزرگ‌تر است که اثرات مولتی‌ویتامین و/یا کاکائو (ماده اصلی شکلات) را بر پیامدهای قلبی عروقی و سرطان بررسی می‌کند. یک مطالعه فرعی قبلی نشان داد که مصرف یک مولتی‌ویتامین روزانه تفکر و حافظه را – حداقل زمانی که با تست شناختی تکمیل شده از طریق تلفن ارزیابی شود- بهبود می‌بخشد.

برای این مطالعه، ۳۵۶۲ شرکت‌کننده مایل و قادر به انجام برخی از آزمون‌های تفکر و حافظه در رایانه خانگی بودند. نیمی از آن‌ها مولتی‌ویتامین دریافت کرده‌اند. نیمی دیگر دارونما دریافت کردند.

شرکت کنندگان ۹۳% سفیدپوست، ۲٫۵% آفریقایی آمریکایی و ۱٫۴% اسپانیایی تبار بودند، بنابراین نتایج ممکن است قابل تعمیم نباشد. آنها همچنین تحصیلات خوبی داشتند: بیش از نیمی از آنها کالج را به پایان رسانده بودند. در هر دو گروه میانگین سنی ۷۱ سال بود.

محققان چگونه حافظه را آزمایش کردند؟

محققین تفکر و حافظه شرکت کنندگان را در ابتدا و بعد از یک، دو و سه سال ارزیابی کردند.

برای آزمون حافظه، از شرکت کنندگان خواسته شد تا ۲۰ کلمه را که به طور متوالی روی صفحه کامپیوتر نشان داده شده اند، حفظ کنند. بلافاصله پس از مشاهده این کلمات، آنها باید هر تعداد کلمه را که می توانند به خاطر بسپارند تایپ کنند (این معیار اولیه حافظه بود). پانزده دقیقه بعد، آنها همچنین تمام کلماتی را که به یاد می آوردند تایپ کردند (معیار ثانویه حافظه).

سایر اقدامات ثانویه شامل:

  • یک آزمایش تمایز شی جدید (آیا این شی مشابه است یا متفاوت از نمونه ای که اخیراً نشان داده شده است؟)
  • یک آزمون کنترل اجرایی (در یک آرایه از نه فلش، فلش مرکزی قرمز است یا آبی؟).

شرکت کنندگان یک، دو و سه سال بعد تمام آزمایشات را تکرار کردند.

نتایج این مطالعه چه بود؟

دو گروه در یادآوری فوری در سال اول با هم تفاوت داشتند:

  • کسانی که دارونما مصرف کردند از یادآوری فوری به طور متوسط ​​۷٫۲۱ کلمه در ابتدا به ۷٫۶۵ کلمه رسیدند.
  • کسانی که یک گروه مولتی ویتامین روزانه مصرف کردند از ۷٫۱۰ کلمه در ابتدا به ۷٫۸۱ کلمه رسیدند.

این نتیجه از نظر آماری معنی دار بود. علاوه بر این، این اثرات کوچک در سال های دوم و سوم باقی ماند. در سال سوم، گروه دارونما بلافاصله به طور متوسط ​​۸٫۱۷ کلمه و گروه مولتی ویتامین بلافاصله ۸٫۲۸ کلمه را به خاطر آوردند.

هیچ تفاوتی بین دو گروه در آزمون های حافظه ثانویه و عملکرد اجرایی مشاهده نشد.

چگونه یک مولتی‌ویتامین می‌تواند حافظه را بهبود بخشد؟

نویسندگان خاطرنشان می کنند که سطوح پایین ویتامین B12 و D با زوال شناختی و زوال عقل مرتبط است. در زیرمجموعه‌ای از شرکت‌کنندگانی که خون‌گیری کردند، سطح این ویتامین‌ها در گروه مولتی ویتامین افزایش یافت.

به نظر می‌رسد که تعداد کمی از ۳۵۶۲ شرکت‌کننده دارای سطوح پایینی از این ویتامین‌ها یا سایر ویتامین‌ها هستند که برای تفکر و حافظه مهم هستند. در گروه دارونما، تعداد معدودی که کمبود ویتامین داشتند، احتمالاً بعد از آزمایش‌های پایه خود بهبود کمتری در حافظه نشان می‌دهند یا کاهش جزئی دارند. در مقابل، آن معدود شرکت‌کنندگان در گروه مولتی‌ویتامین که کمبود داشتند، آنها را با مکمل‌ها اصلاح می‌کردند و بنابراین، عملکرد نسبتاً بهتری داشتند.

اگرچه این فقط حدس و گمان است، اما نتایج کوچک اما به ظاهر واقعی را توضیح می‌دهد – نتایجی که مطالعه قبلی محققان را تکرار می‌کند، که از یک تست شناختی تلفنی برای نشان دادن مزایای تفکر و حافظه از مولتی‌ویتامین روزانه استفاده می‌کرد.

همچنین شایان ذکر است که تمرین بر روی وظایف حافظه – به اصطلاح اثر تمرین – می‌تواند به پیشرفت‌های کوچکی که از ابتدا تا سال اول و سوم نشان داده شده است کمک کند.

آیا برای تقویت حافظه باید مولتی‌ویتامین مصرف کرد؟

نویسندگان بیان کردند که تأثیر مولتی‌ویتامین بر حافظه فوری اندک بوده و ممکن است قابل توجه نباشد. با این حال، آنها اشاره کردند که این اثر کوچک می‌تواند در سطح کل جمعیت مهم باشد.

به نظر نویسنده مقاله کنونی برای بهبود یادآوری فوری ۲۰ کلمه از ۸٫۱۷ به ۸٫۲۸، نباید مولتی‌ویتامین مصرف کنید. اما بهتر است با پزشک خود در مورد کمبود ویتامین B1، B6، B12، D یا هر ویتامین مهم دیگری صحبت کنید. زیرا هر هفته چندین بیمار را در کلینیک خود می بینم که سطوح پایینی از ویتامین D و B12 دارند.

ممکن است پزشک بخواهد این سطوح را اندازه‌گیری کند. یا ممکن است صرفاً مصرف روزانه مولتی‌ویتامین را پیشنهاد کنند.

اگر پس از خواندن این مقاله، تصمیم به مصرف مولتی‌ویتامین گرفتید، لطفاً با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید که کدام یک برای شما بهترین است. اطمینان حاصل کنید که آنها سایر ویتامین‌ها، مکمل‌ها و داروهایی را که مصرف می‌کنید بررسی می‌کنند تا از تداخلات نادر اما جدی جلوگیری کنید.

منبع: health.harvard.edu

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آن‌چه که باید در مورد کلسترول بالا بدانید

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت healthline.com

دلایل کلسترول بالا شامل رژیم غذایی، سیگار کشیدن و ژنتیک است. کلسترول بالا به ندرت باعث ایجاد علائم می‌شود، بنابراین اگر در معرض خطر هستید، انجام غربالگری‌‌های معمول کلسترول مهم است. کلسترول بالا یک مشکل بسیار رایج در ایالات متحده است در واقع، طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC)‌، نزدیک به ۹۴ میلیون بزرگسال ایالات متحده در سنین ۲۰ سال یا بیشتر دارای کلسترول بالای مرزی هستند.

با این‌حال، از آن‌جایی که این وضعیت اغلب می‌تواند بدون هیچ علامت واقعی ظاهر شود، حتی ممکن است تا زمانی که به پزشک خود مراجعه نکنید، ندانید که به آن مبتلا هستید.

اگر می‌پرسید چه چیزی باعث کلسترول بالا می‌شود، اگر تشخیص داده شد چه کاری باید انجام دهید، و اگر فکر می‌کنید راه‌هایی برای ازبین بردن آن وجود دارد (نکته: وجود دارد)، برای همه پاسخ‌ها به ادامه مطلب بروید.

کلسترول چیست؟

کلسترول نوعی لیپید است. یک ماده مومی شکل و چربی مانند است که در کبد به‌طور طبیعی تولید می‌شود. برای تشکیل غشای سلولی، هورمون‌های خاص و ویتامین D حیاتی است.

کلسترول در آب حل نمی‌شود، بنابراین نمی‌تواند به خودی خود از طریق خون عبور کند. برای کمک به انتقال کلسترول، کبد شما لیپوپروتئین تولید می‌کند.

لیپوپروتئین‌ها ذرات ساخته شده از چربی و پروتئین هستند. آن‌ها کلسترول و تری گلیسیرید، نوع دیگری از چربی را از طریق جریان خون شما حمل می‌کنند. دو شکل اصلی لیپوپروتئین عبارتند از لیپوپروتئین با چگالی کم (LDL) و لیپوپروتئین با چگالی بالا (HDL).

کلسترول LDL هر کلسترولی است که توسط لیپوپروتئین‌های با چگالی کم حمل می‌شود. اگر خون شما حاوی کلسترول LDL بیش از حد باشد، ممکن است تشخیص داده شود که کلسترول بالا دارید. بدون درمان، کلسترول بالا ممکن است منجر به بسیاری از مشکلات سلامتی، از جمله حمله قلبی و سکته شود.

کلسترول بالا به ندرت در آغاز علائم ایجاد می‌کند. به همین دلیل مهم است که سطح کلسترول خود را به‌طور منظم بررسی کنید.

علائم کلسترول بالا

در بیشتر موارد، کلسترول بالا یک وضعیت «بی‌صدا» است. معمولاً هیچ علامتی ایجاد نمی‌کند. بسیاری از افراد تا زمانی که دچار عوارض جدی مانند حمله قلبی یا سکته مغزی نشوند، حتی متوجه نمی‌شوند که کلسترول بالایی دارند.

به همین دلیل است که غربالگری معمول کلسترول مهم است. اگر ۲۰ سال یا بیش‌تر دارید، از پزشک خود بپرسید که آیا باید غربالگری معمول کلسترول را انجام دهید. و بدانیدکه چگونه این غربالگری می‌تواند به‌طور بالقوه جان شما را نجات دهد.

علل کلسترول بالا

خوردن بیش از حد غذاهای حاوی کلسترول، چربی‌‌های اشباع شده و چربی‌های ترانس ممکن است خطر ابتلا به کلسترول بالا را افزایش دهد. زندگی با چاقی نیز می‌تواند خطر ابتلا را افزایش دهد. سایر عوامل سبک زندگی که می‌توانند در افزایش کلسترول نقش داشته باشند عبارتند از کم تحرکی و سیگار کشیدن.

ژنتیک شما همچنین می‌تواند بر شانس ابتلا به کلسترول بالا تأثیر بگذارد. ژن‌ها از والدین به فرزندان منتقل می‌شوند. ژن‌های خاصی به بدن کمک می‌کند که چگونه کلسترول و چربی‌ها را پردازش کند. اگر والدین شما کلسترول بالایی دارند، ممکن است شما نیز در خطر ابتلا به آن باشید.

در موارد نادر، کلسترول بالا ناشی از هیپرکلسترولمی خانوادگی است. این اختلال ژنتیکی از حذف LDL توسط بدن شما جلوگیری می‌کند. بر اساس یافته موسسه ملی تحقیقات ژنوم انسانی، اکثر بزرگسالان مبتلا به این بیماری دارای سطح کلسترول کلی بالای ۳۰۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر و سطوح LDL بالای ۲۰۰ میلی‌گرم در دسی‌لیتر هستند.

سایر بیماری‌ها مانند دیابت و کم‌کاری تیروئید نیز ممکن است خطر ابتلا به کلسترول بالا و عوارض مرتبط را افزایش دهند.

کلسترول LDL یا «کلسترول بد»

کلسترول LDL اغلب «کلسترول بد» نامیده می‌شود. کلسترول را به شریان‌های شما می‌رساند. اگر سطح کلسترول LDL شما بیش از حد بالا باشد، می‌تواند روی دیواره رگ‌های شما رسوب کند.

این تجمع به عنوان پلاک کلسترول نیز شناخته می‌شود. این پلاک می‌تواند شریان‌های شما را باریک کند، جریان خون شما را محدود کند و خطر لخته شدن خون را افزایش دهد. اگر لخته خون شریان قلب یا مغز شما را مسدود کند، می تواند باعث حمله قلبی یا سکته شود.

کلسترول HDL یا «کلسترول خوب»

کلسترول HDL گاهی اوقات «کلسترول خوب» نامیده می‌شود. این به بازگشت کلسترول LDL به کبد کمک می‌کند تا از بدن شما خارج شود. این به جلوگیری از تجمع پلاک کلسترول در شریان‌های شما کمک می‌کند. وقتی سطح کلسترول HDL سالمی دارید، می‌تواند به کاهش خطر لخته شدن خون، بیماری قلبی و سکته کمک کند.

تری‌گلیسیرید، نوع متفاوتی از لیپیدها

تری‌گلیسیرید نوع دیگری از چربی است. آن‌ها با کلسترول متفاوت هستند. در حالی که بدن شما از کلسترول برای ساخت سلول‌ها و هورمون‌های خاص استفاده می‌کند، از تری‌گلیسیرید به عنوان منبع انرژی استفاده می‌کند.

وقتی کالری بیش‌تری از آنچه بدنتان می‌تواند فورا مصرف کند می‌خورید، آن کالری‌ها را به تری‌گلیسیرید تبدیل می‌کند. تری‌گلیسیرید را در سلول‌های چربی شما ذخیره می‌کند. همچنین از لیپوپروتئین‌ها برای گردش تری‌گلیسیرید در جریان خون استفاده می‌کند.

اگر به‌طور منظم کالری بیش‌تری از آن‌چه بدن‌تان می‌تواند مصرف کند مصرف کنید، ممکن است سطح تری‌گلیسیرید شما خیلی بالا برود. این می‌تواند خطر ابتلا به چندین مشکل سلامتی، از جمله بیماری قلبی و سکته را افزایش دهد.

پزشک شما می‌تواند از یک آزمایش خون ساده برای اندازه‌گیری سطح تری‌گلیسیرید و همچنین سطح کلسترول شما استفاده کند.

سطح کلسترول خود را بررسی کنید

اگر ۲۰ سال یا بیش‌تر دارید، انجمن قلب آمریکا توصیه می‌کند که سطح کلسترول خود را حداقل هر ۴ تا ۶ سال یک بار بررسی کنید. اگر سابقه کلسترول بالا یا سایر عوامل خطر بیماری قلبی عروقی دارید، ممکن است پزشک شما را تشویق کند که سطح کلسترول خود را بیش‌تر آزمایش کنید.

پزشک شما می‌تواند از پانل لیپیدی برای اندازه‌گیری سطح کلسترول تام، و همچنین کلسترول LDL، کلسترول HDL و تری‌گلیسیرید شما استفاده کند. سطح کلسترول کل شما مقدار کل کلسترول خون شما است. این شامل کلسترول LDL و HDL است.

اگر سطح کلسترول تام یا کلسترول LDL شما بیش از حد بالا باشد، ممکن است پزشک کلسترول بالا برای شما تشخیص دهد. زمانی که سطح LDL شما بسیار بالا و سطح HDL شما بسیار پایین باشد، کلسترول بالا می تواند خطرناک باشد.

نمودار سطح کلسترول

تشخیص کلسترول بالا به‌طور خودکار به این معنی نیست که دارو مصرف خواهید کرد. اگر پزشک شما برای شما دارو تجویز کند، عوامل مختلفی ممکن است بر نوع دارویی که توصیه می‌کند تأثیر بگذارد.

با در نظر گرفتن این موضوع، اکثر پزشکان از اندازه‌گیری های کلی برای تصمیم‌گیری در مورد برنامه‌های درمانی استفاده می‌کنند. آن‌ها ممکن است این اندازه‌گیری‌ها را به‌عنوان کلسترول مطلوب، مرزی بالا یا کلسترول بالا دسته‌بندی کنند.

بر اساس کتابخانه ملی پزشکی، کلسترول کل اکثر بزرگسالان را می‌توان به صورت زیر دسته بندی کرد:

کلسترول کلی

دسته‌بندی

کمتر از ۲۰۰ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر

نرمال

۲۰۰-۲۳۹ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر

لب مرز

۲۴۰ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر و بالاتر

بالا

 

کتابخانه ملی پزشکی همچنین سطوح بالای کلسترول LDL (“بد”) را بهینه ارائه می‌دهد.

سطح کلسترول LDL

دسته‌بندی

کمتر از ۱۰۰ میلی‌گرم بر دسی‌لیتر

بهینه

۱۰۰-۱۲۹

نزدیک بهینه

۱۳۰-۱۵۹

لب مرز

۱۶۰-۱۸۹

بالا

بالاتر از ۱۹۰

خیلی بالا

 

باز هم این اندازه‌گیری‌ها کلی هستند. قبل از تصمیم‌گیری در مورد برنامه درمانی، شما و پزشکتان سایر عوامل شخصی را در نظر خواهید گرفت.

دستورالعمل های اخیر برای سطح کلسترول سالم

بدن شما برای عملکرد صحیح به مقداری کلسترول از جمله مقداری LDL نیاز دارد. اما اگر سطح LDL شما خیلی بالا باشد، می‌تواند خطر ابتلا به مشکلات جدی سلامتی را افزایش دهد.

در سال ۲۰۱۸، کالج آمریکایی متخصصان قلب و انجمن قلب آمریکا توصیه‌های خود را برای درمان کلسترول بالا به روز کردند.

طبق دستورالعمل‌های جدید، علاوه بر سطح کلسترول، توصیه‌های درمانی سایر عوامل خطر بیماری‌های قلبی، مانند سابقه خانوادگی و سایر مسائل سلامتی را تجزیه و تحلیل می‌کنند. دستورالعمل‌ها از همه این عوامل برای در نظر گرفتن شانس کلی فرد برای ایجاد عوارض در طول ۱۰ سال آینده استفاده می‌کنند.

عوامل خطر برای کلسترول بالا

اگر:

  • چاق باشید.
  • مقدار زیادی چربی‌های اشباع و ترانس مانند چربی‌های موجود در فست‌فودها مصرف کنید.
  • فعالیت بدنی محدودی داشته باشید.
  • محصولات تنباکویی مصرف کنید.
  • سابقه خانوادگی کلسترول بالا داشته باشید.
  • مبتلا به دیابت، بیماری کلیوی یا کم‌کاری تیروئید هستید.

افراد در هر سن، جنسیت و قومیت ممکن است کلسترول بالایی داشته باشند.

عوارض کلسترول بالا

بدون درمان، کلسترول بالا می‌تواند باعث ایجاد پلاک در شریان‌های شما شود. با گذشت زمان، این پلاک می‌تواند شریان‌های شما را باریک کند که در نهایت منجر به آترواسکلروز شود.

آترواسکلروز یک بیماری جدی است. می‌تواند جریان خون را از طریق شریان‌ها محدود کند. همچنین خطر ایجاد لخته‌های خونی خطرناک را افزایش می‌دهد.

آترواسکلروز می تواند منجر به بسیاری از عوارض تهدید کننده زندگی شود، مانند:

  • سکته؛
  • حمله قلبی؛
  • آنژین صدری، یا درد قفسه سینه؛
  • فشار‌خون بالا؛
  • بیماری عروق محیطی؛
  • بیماری مزمن کلیوی.

کلسترول بالا همچنین می‌تواند باعث عدم تعادل صفرا شود و خطر ابتلا به سنگ کیسه صفرا را افزایش دهد. راه‌های دیگری که کلسترول بالا می‌تواند بر بدن شما تأثیر بگذارد را بشناسید.

چگونه کلسترول را کاهش دهیم

اگر کلسترول بالا دارید، پزشک ممکن است تغییرات سبک زندگی را برای کمک به کاهش آن توصیه کند. به‌عنوان مثال، آنها ممکن است تغییراتی را در رژیم غذایی، عادات ورزشی یا سایر جنبه‌های برنامه روزانه شما توصیه کنند. اگر سیگار می‌کشید، احتمالاً به شما توصیه می‌کنند که آن را ترک کنید. پزشک شما همچنین ممکن است داروها یا درمان‌های دیگری را برای کمک به کاهش سطح کلسترول شما تجویز کند. در برخی موارد ممکن است شما را برای مراقبت بیشتر به متخصص ارجاع دهند.

کاهش کلسترول از طریق رژیم غذایی

برای کمک به دستیابی و حفظ سطح کلسترول سالم، پزشک ممکن است تغییراتی را در رژیم غذایی شما توصیه کند.

به‌عنوان مثال، آنها ممکن است به شما توصیه کنند:

  • مصرف غذاهای حاوی کلسترول، چربی‌های اشباع شده و چربی‌های ترانس را محدود کنید.
  • منابع پروتئین بدون چربی مانند مرغ، ماهی و حبوبات را انتخاب کنید.
  • طیف گسترده‌ای از غذاهای پر فیبر مانند میوه‌ها، سبزیجات و غلات کامل را بخورید.
  • به جای غذاهای سرخ شده، غذاهای پخته، آب پز، بخارپز، کبابی و برشته را انتخاب کنید.
  • در صورت امکان از فست‌فود و غذاهای شیرین و از پیش بسته‌بندی شده خودداری کنید.

غذاهایی که دارای کلسترول، چربی‌های اشباع شده یا چربی‌های ترانس هستند عبارتند از:

  • گوشت قرمز، زرده تخم مرغ، و محصولات لبنی پرچرب؛
  • غذاهای فرآوری شده با چربی یا روغن پالم؛
  • غذاهای سرخ شده مانند چیپس سیب‌زمینی، حلقه‌های پیاز و مرغ سرخ‌ شده؛
  • برخی از محصولات پخته شده، مانند برخی از کلوچه‌ها و شیرینی‌ها.

خوردن ماهی و سایر غذاهای حاوی اسیدهای چرب امگا ۳ نیز ممکن است به کاهش سطح LDL شما کمک کند. به‌عنوان مثال، ماهی قزل‌آلا، ماهی خال مخالی و شاه ماهی منابع غنی امگا ۳ هستند. گردو، بادام، دانه کتان آسیاب شده و آووکادو نیز حاوی امگا ۳ هستند.

داروهای کلسترول

در برخی موارد، پزشک ممکن است داروهایی برای کمک به کاهش سطح کلسترول شما تجویز کند.

استاتین‌ها رایج‌ترین داروهایی هستند که برای کلسترول بالا تجویز می‌شوند. آن‌ها مانع از تولید کلسترول بیش‌تر در کبد شما می‌شوند.

نمونه‌هایی از استاتین‌ها عبارتند از:

  • آتورواستاتین (لیپیتور)؛
  • فلوواستاتین (لسکول)؛
  • روزوواستاتین (کرستور)؛
  • سیمواستاتین (Zocor).

پزشک شما همچنین ممکن است داروهای دیگری را برای کلسترول بالا تجویز کند، مانند:

  • نیاسین؛
  • رزین‌ها یا مواد جداکننده اسید صفراوی، مانند کولسوالام (ولچول)، کلستیپول (کولستید)، یا کلستیرامین (پروالیت)
  • مهارکننده‌های جذب کلسترول، مانند ezetimibe (Zetia)
  • مهارکننده‌های PCSK9، مانند alirocumab (Praluent) و evolocumab (Repatha)

برخی از محصولات حاوی ترکیبی از داروها برای کمک به کاهش جذب کلسترول بدن از غذاها و کاهش تولید کلسترول در کبد هستند. یک مثال ترکیبی از ازتیمیب و سیمواستاتین (ویتورین) است.

درمان‌های خانگی برای کاهش کلسترول به‌طور طبیعی

در برخی موارد، ممکن است بتوانید سطح کلسترول خود را بدون مصرف دارو کاهش دهید. به عنوان مثال، ممکن است داشتن یک رژیم غذایی مغذی، ورزش منظم، و اجتناب از سیگار کشیدن و محصولات تنباکو کافی باشد.

برخی افراد همچنین ادعا می‌کنند که برخی مکمل‌های گیاهی و تغذیه‌ای ممکن است به کاهش سطح کلسترول کمک کند.

به عنوان مثال،:

  • سیر؛
  • زالزالک؛
  • گون؛
  • برنج مخمر قرمز؛
  • مکمل‌های گیاهی استرول و استانول؛
  • پسیلیوم بور، که در پوسته دانه پسیلیوم یافت می‌شود؛
  • دانه کتان آسیاب‌شده.

با این حال، سطح شواهد حمایت از این ادعاها متفاوت است. همچنین، سازمان غذا و دارو (FDA) هیچ یک از این محصولات را برای درمان کلسترول بالا تایید نکرده است. تحقیقات بیش‌تری لازم است تا بدانیم آیا آن‌ها می‌توانند به درمان این بیماری کمک کنند یا خیر.

همیشه قبل از مصرف هر گونه مکمل گیاهی یا غذایی با پزشک خود صحبت کنید. در برخی موارد، آنها ممکن است با داروهای دیگری که مصرف می‌کنید تداخل داشته باشند.

چگونه از کلسترول بالا جلوگیری کنیم

شما نمی‌توانید عوامل خطر ژنتیکی کلسترول بالا را کنترل کنید. با این حال، عوامل سبک زندگی قابل مدیریت هستند.

برای کاهش خطر ابتلا به کلسترول بالا:

  • رژیم غذایی مغذی داشته باشید که کلسترول و چربی حیوانی پایینی داشته باشد و فیبر بالایی داشته باشد.
  • از مصرف زیاد الکل خودداری کنید.
  • وزن میانگین ​​را حفظ کنید.
  • به طور منظم تمرین کن.
  • از سیگار کشیدن خودداری کنید.

توصیه‌های پزشک خود را برای غربالگری معمول کلسترول دنبال کنید. اگر در معرض خطر کلسترول بالا یا بیماری عروق کرونر قلب هستید، احتمالاً شما را تشویق می‌کنند که سطح کلسترول خود را به‌طور منظم آزمایش کنید.

نتیجه‌گیری:

در بیش‌تر موارد، کلسترول بالا هیچ علامتی ندارد. اما بدون درمان، کلسترول بالا می‌تواند باعث مشکلات جدی سلامتی شود. خبر خوب این است که پزشک می‌تواند به شما در مدیریت این وضعیت کمک کند و در بسیاری از موارد می تواند به شما در جلوگیری از عوارض کمک کند.

برای اطلاع از داشتن کلسترول بالا، از پزشک خود بخواهید که سطح کلسترول شما را آزمایش کند، به خصوص اگر ۲۰ سال یا بیش‌تر دارید. اگر تشخیص دادند که کلسترول بالا دارید، از آن‌ها در مورد گزینه‌های درمانی خود بپرسید.

برای کاهش خطر عوارض ناشی از کلسترول بالا، عادات سبک زندگی سالم را تمرین کنید و از برنامه درمانی توصیه شده پزشک خود پیروی کنید.

خوردن یک رژیم غذایی متعادل، ورزش منظم و اجتناب از محصولات تنباکو ممکن است به شما در دستیابی و حفظ سطح کلسترول سالم کمک کند. همچنین می‌تواند به کاهش خطر عوارض ناشی از کلسترول بالا کمک کند.

 

منبع: healthline.com

 

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

۸ درمان خانگی طبیعی برای زانو درد

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت healthline.com

میزان درد خود را ارزیابی کنید

اگر زانو درد خفیف تا متوسط ​​دارید، اغلب می‌توانید آن را در خانه درمان کنید. بسته به این‌که این درد به دلیل پیچ‌خوردگی یا آرتریت باشد، راه‌های مختلفی برای مدیریت آن وجود دارد. درد ناشی از التهاب، آرتریت یا آسیب جزئی اغلب بدون راه حل های پزشکی برطرف می شود. درمان های خانگی می تواند تا حدی بهبودی ایجاد کند و در مدیریت علائم کمک کند. اما اگر درد متوسط ​​تا شدید باشد، یا اگر علائم باقی بماند یا بدتر شود، ممکن است برای ارزیابی کامل نیاز به مراقبت های پزشکی باشید.

۱٫RICE(مخفف ۴ کلمه) را برای کشیدگی و رگ به رگ شدن امتحان کنید

اگر پای شما پیچ خورده، زمین خورده‌اید‌، یا زانوی‌تان تحت فشار بوده یا رگ به رگ شده ، انجام موارد زیر می تواند مفید باشد

  • استراحت کردن؛
  • یخ؛
  • فشرده‌سازی؛
  • بالا بردن پا.

پاهای خود را بالا ببرید و یک کمپرس سرد یا کیسه یخ روی زانو بگذارید. اگر یخ نداشته سبزیجات منجمد مانند نخودفرنگی نیز موثر خواهند بود.

برای جلوگیری از تورم زانوی خود را با یک باند فشاری بپیچید، اما نه آن‌قدر محکم که گردش خون را قطع کند. در حالی که در حال استراحت هستید، پای خود را بالا نگه دارید.

۲. تای‌چی

تای‌چی یک ورزش چینی باستانی از ورزش ذهن و بدن است که تعادل و انعطاف‌پذیری را بهبود می‌بخشد.

در مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۹، محققان دریافتند که تمرین تای‌چی به ویژه برای افراد مبتلا به استئوآرتریت مفید است. رهنمودهای کالج آمریکایی روماتولوژی و بنیاد آرتریت منبع معتبر آن را به عنوان یک گزینه درمانی برای OA توصیه می‌کند. تای‌چی می‌تواند به کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی کمک کند. همچنین شامل تنفس عمیق و آرامش است. این جنبه‌ها ممکن است به کاهش استرس و مدیریت درد مزمن کمک کنند.

۳. ورزش

ورزش روزانه می تواند به شما کمک کند عضلات خود را قوی نگه دارید و تحرک خود را حفظ کنید. این یک ابزار ضروری برای درمان استئو آرتریت و سایر علل زانو درد است. استراحت دادن به پا یا محدود کردن حرکات ممکن است به شما در جلوگیری از درد کمک کند، اما همچنین می‌تواند مفصل را سفت کرده و بهبودی را کٌند کند. در مورد استئو آرتریت‌، ورزش کافی ممکن است سرعت آسیب به مفصل را افزایش دهد.

کارشناسان دریافته‌اند که برای افراد مبتلا به استئوآرتریت،  تمرین با فرد دیگری می‌تواند بیشتر مفید باشد. آن فرد می تواند یک مربی شخصی یا یک دوست ورزشی باشد. کارشناسان همچنین به افراد توصیه می کنند فعالیتی را که از آن لذت می برند پیدا کنند.

فعالیت‌های کم تاثیر گزینه خوبی هستند، مانند:

  • دوچرخه‌سواری؛
  • پیاده‌روی؛
  • شنا یا ورزش در آب؛
  • تای‌چی یا یوگا.

با این‌حال، ممکن است تا مدتی نیاز به انجام ندادن ورزش داشته باشید اگر موارد زیر را دارید:

  • یک آسیب، مانند رگ به رگ شدن یا کشیدگی؛
  • درد شدید زانو؛
  • تشدید علائم.

هنگامی که پس از آسیب‌دیدگی به فعالیت باز می‌گردید، ممکن است لازم باشد گزینه ملایم تری نسبت به آن‌چه که معمولا استفاده می‌کنید انتخاب کنید. از پزشک یا فیزیوتراپیست خود بخواهید که به شما در طراحی برنامه‌ای که برای شما مناسب است کمک کند و با تغییر علائم آن را تطبیق دهید.

۴. مدیریت وزن

اضافه وزن و چاقی می‌تواند فشار بیش‌تری را به مفاصل زانو وارد کند. به گفته بنیاد آرتریت، ۱۰ پوند وزن اضافی می‌تواند بین ۱۵ تا ۵۰ پوند به مفصل فشار بیاورد. این بنیاد همچنین به ارتباط بین چاقی و التهاب اشاره می‌کند. به‌عنوان مثال، افرادی که شاخص توده بدنی بالایی دارند (BMI) نسبت به افرادی که BMI پایینی دارند، شانس بیش‌تری برای ابتلا به استئوآرتریت دست دارند. اگر یک بیماری طولانی مدت باعث درد در زانوهای شما می‌شود، مدیریت وزن ممکن است با کاهش فشار روی آن‌ها به تسکین علائم کمک کند. اگر زانو درد و BMI بالا دارید، پزشک می‌تواند به شما کمک کند وزن مورد نظر خود را تعیین کنید و برنامه‌ای برای رسیدن به هدف‌تان تنظیم کنید که شامل تغییرات رژیم غذایی و ورزش خواهد بود.

۵. گرما و سرما درمانی

یک پد گرم کننده می‌تواند به تسکین درد در هنگام استراحت زانو کمک کند. درمان سرمایی نیز می‌تواند به کاهش التهاب کمک کند.

در این‌جا چند نکته برای اعمال گرما و سرما درمانی وجود دارد:

  • تناوب بین سرما و گرما.
  • حرارت را هر بار تا ۲۰ دقیقه اعمال کنید.
  • برای ۲ روز اول پس از آسیب، ۴ تا ۸ بار در روز به مدت ۲۰ دقیقه از پدهای سرد استفاده کنید.
  • در ۲۴ ساعت اول پس از آسیب بیشتر از یک بسته ژل یا سایر پک های سرد استفاده کنید.
  • هرگز یخ را مستقیماً روی پوست قرار ندهید.
  • قبل از استفاده بررسی کنید که پد حرارتی خیلی داغ نباشد.
  • اگر مفصل شما در هنگام درد، گرم است از گرما درمانی استفاده نکنید.
  • دوش آب گرم یا دوش آب گرم در صبح ممکن است سفت شدن مفاصل را کاهش دهد.

پارافین و پمادهای حاوی کپسایسین راه های دیگری برای اعمال گرما و سرما هستند.

۶. پماد گیاهی

در یک مطالعه در سال ۲۰۱۱، محققان اثرات تسکین‌دهنده درد پمادهای ساخته شده از موارد زیر را بررسی کردند:

  • دارچین؛
  • زنجبیل؛
  • ماستیک(نوعی کندر)؛
  • روغن کنجد.

آن‌ها دریافتند که این پمادها به اندازه کرم‌های بدون نسخه آرتریت حاوی سالیسیلات موثر است که یک درمان موضعی تسکین درد است. برخی از افراد این نوع درمان ها را کارآمد می دانند، اما شواهد کافی برای اثبات تأثیر قابل توجه درمان گیاهی بر زانو درد وجود ندارد.

بهتر است قبل از امتحان هر گونه درمان جایگزین، با پزشک یا داروساز مشورت کنید.

۷٫پوست درخت بید

مردم گاهی اوقات از عصاره پوست درخت بید برای درد مفاصل استفاده می‌کنند، زیرا ممکن است به تسکین درد و التهاب کمک کند. با این‌حال، مطالعات منبع مورد اعتماد شواهد ثابت کافی برای اثبات کارایی آن پیدا نکرده‌اند.

ممکن است برخی از مشکلات ایمنی نیز وجود داشته باشد. قبل از امتحان کردن پوست درخت بید، در صورت وجود موارد زیر با پزشک خود مشورت کنید:

  • وجود مشکلات گوارشی، دیابت یا مشکلات کبدی؛
  • مصرف داروهای رقیق‌کننده خون یا داروهای کاهش فشار‌خون؛
  • مصرف داروی ضد‌التهاب دیگر؛
  • مصرف استازولامید برای درمان حالت تهوع و سرگیجه؛
  • حساسیت به آسپرین؛
  • سن زیر ۱۸ سال.

قبل از استفاده از هر داروی طبیعی یا جایگزین با پزشک یا داروساز مشورت کنید.

۸٫عصاره زنجبیل

زنجبیل در اشکال مختلفی موجود است، از جمله:

  • مکمل؛
  • چای زنجبیل، از پیش ساخته شده یا خانگی از ریشه زنجبیل؛
  • ادویه آسیاب شده یا ریشه زنجبیل برای طعم دادن به غذاها.

نویسندگان مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۵ دریافتند که زنجبیل به کاهش درد آرتریت کمک می‌کند، زمانی که مردم از آن در کنار درمان‌های تجویزی برای آرتریت استفاده می‌کردند.

درمان‌هایی که باید از آنها اجتناب کنید: گلوکزامین، کندرویتین سولفات و موارد دیگر

درمان‌های دیگری که گاهی اوقات افراد استفاده می‌کنند عبارتند از:

  • مکمل‌های گلوکزامین؛
  • مکمل‌های کندرویتین سولفات؛
  • هیدروکسی کلروکین؛
  • تحریک الکتریکی عصب از طریق پوست( TENS)؛
  • کفش‌ها و کفی‌های اصلاح شده؛
  • با این‌حال، دستورالعمل‌های فعلی به مردم توصیه می‌کنند که از این درمان‌ها استفاده نکنند. عملکرد آن‌ها هنوز در تحقیقات نشان داده نشده است و برخی حتی ممکن است اثرات نامطلوبی داشته باشند.
  • سازمان غذا و دارو (FDA) )مکمل‌ها و سایر داروهای گیاهی را بررسی نمی‌کند. این بدان معناست که شما نمی‌توانید از محتوای یک محصول یا تأثیری که ممکن است داشته باشد مطمئن باشید.
  • قبل از امتحان هر نوع درمان مکمل، با پزشک خود مشورت کنید تا مطمئن شوید که برای شما مناسب است.
  • چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
  • می‌توانید بسیاری از علل زانو درد را در خانه درمان کنید، اما برخی از آنها به مراقبت های پزشکی نیاز دارند.

در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر با پزشک خود تماس بگیرید:

  • درد و تورم شدید؛
  • تغییر شکل یا کبودی شدید؛
  • علائم در سایر قسمت‌های بدن؛
  • علائمی که بیش از چند روز ادامه داشته باشند یا به جای بهتر شدن بدتر شوند؛
  • سایر بیماری‌ها که می‌تواند بهبود را پیچیده کند؛
  • علائم عفونت، مانند تب.

پزشک شما یک معاینه فیزیکی انجام خواهد داد. آن‌ها ممکن است برخی از آزمایشات مانند آزمایش خون یا اشعه ایکس را انجام دهند.

اگر مشکلی دارید که نیاز به کمک پزشکی دارد، هر چه زودتر ارزیابی کنید و درمان را شروع کنید، که در نهایت احتمالاً چشم‌انداز بهتری خواهید داشت.

 

منبع: healthline.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آیا من برای ابتلا به بیماری آلزایمر یا زوال‌عقل خیلی جوان هستم ؟ از دیدگاه مدرسه عالی پزشکی دانشگاه هاروارد

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت health.harvard.edu

اگر در دهه ۸۰ یا ۷۰ زندگی خود هستید و متوجه شده‌اید که دچار کمی از دست دادن حافظه شده‌اید، منطقی است که نگران ابتلا به بیماری آلزایمر یا نوع دیگری از زوال عقل باشید. اما اگر در دهه ۶۰، ۵۰ یا ۴۰ سالگی خود باشید، چه می‌شود… مطمئناً این سنین برای بیماری آلزایمر یا زوال عقل بسیار زود می‌باشد.

حدود ۱۰ درصد از بیماری آلزایمر در سنین پایین شروع می‌شود و قبل از ۶۵ سالگی شروع می‌شود.

از میان بیش از ۵۵ میلیون نفری که در سراسر جهان مبتلا به زوال عقل هستند، تقریباً ۶۰ تا ۷۰ درصد آنها به بیماری آلزایمر مبتلا هستند. و از بین ۳۳ تا ۳۸٫۵ میلیون نفر مبتلا به بیماری آلزایمر، از دست دادن حافظه یا سایر علائم در ۱۰٪ آن‌ها قبل از ۶۵ سالگی شروع شده است. در واقع آلزایمر شایع ترین علت زوال عقل در دوران جوانی است. اخیرا در یک مطالعه در هلند نشان دادند که از بین افرادی که با تشخیص زوال عقل در جوانی هستند، ۵۵٪ مبتلا به بیماری آلزایمر، ۱۱٪ دچارزوال عقل عروقی، ۳٪ زوال عقل پیشانی گیج‌گاهی، ۳٪ زوال عقل بیماری پارکینسون، ۲٪ زوال عقل لوئی بادی، و ۲% دچار آفازی پیشرونده اولیه می‌باشند.

شروع زوال عقل در جوانی غیر‌معمول است

به‌طور واضح، زوال عقل با شروع جوانی (طبق تعریف قبل از سن ۶۵ سالگی شروع می‌شود، و گاهی اوقات شروع زودرس زوال عقل نامیده می‌شود) غیر‌معمول است. یک مطالعه در نروژ نشان داد که شروع زوال عقل درجوانی در ۱۶۳ نفراز هر ۱۰۰۰۰۰ نفر رخ می‌دهد. این حالت در کم‌تر از ۰٫۵٪ از جمعیت است. بنابراین، اگر کم‌تر از ۶۵ سال دارید و متوجه مشکلاتی در حافظه خود شده‌اید، ۹۹٫۵ درصد احتمال دارد که علتی غیر از زوال عقل داشته باشد.

در این نظریه چند استثنا وجود دارد. از آن‌جایی که این افراد یک نسخه اضافی از کروموزوم دارند که حامل ژن آمیلوئید موجود در پلاک‌های آلزایمر است، بیش از نیمی از افراد مبتلا به سندرم داون معمولاً در دهه ۴۰ و ۵۰ زندگی خود به بیماری آلزایمر مبتلا می‌شوند. سایر ناهنجاری‌های ژنتیکی که در خانواده‌ها وجود دارند نیز می‌توانند باعث شروع بیماری آلزایمر در دهه‌های ۵۰، ۴۰ یا حتی ۳۰ سالگی شوند‌. اما اگر یکی از والدین شما در سنین پایین به بیماری آلزایمر مبتلا شده باشد شما میزان ریسک بیماری آلزایمر در جوانی را خواهید فهمید.

شروع بیماری آلزایمر درجوانی چه تفاوتی با شروع دیرتر بیماری دارد؟

اولین چیزی که باید به وضوح بیان شود این است که همان‌طور که هیچ دو نفری شبیه هم نیستند، هیچ دو فرد مبتلا به بیماری آلزایمر علائم مشابهی ندارند حتی اگر بیماری در یک سن مشابه شروع شده باشد. با این وجود، تفاوت‌هایی بین بیماری آلزایمر با شروع در جوانی و نوع آلزایمر در سنین مسن‌تر وجود دارد.

افراد مبتلا به آلزایمر معمولی با شروع دیررس که از سن ۶۵ سالگی یا بالاتر شروع می‌شود، ترکیبی از تغییرات در تفکر و حافظه ناشی از بیماری آلزایمر به اضافه تغییراتی که بخشی از پیری طبیعی است را نشان می‌دهند.

قسمت‌هایی از مغز که در پیری طبیعی بیش‌ترین تغییر را می‌کنند، لوب‌های فرونتال هستند. لوب‌های پیشانی مسئول بسیاری از عملکردهای شناختی مختلف، از جمله حافظه فعال توانایی نگهداری اطلاعات در مغز و دستکاری آن‌ها و بینش فرد نسبت به مواجهه با مشکلات است.

این بدان معناست که در رابطه با عملکرد شناختی، افراد مبتلا به بیماری آلزایمر در جوانی ممکن است مشکلات نسبتاً مجزایی در حافظه اپیزودیک خود توانایی ایجاد خاطرات جدید برای یادآوری قسمت‌های اخیر زندگی خود نشان دهند. افراد مبتلا به بیماری آلزایمر دیررس مشکلاتی در حافظه اپیزودیک، حافظه کاری و بینش نشان می‌دهند. بنابراین، شما تصور می‌کنید که زندگی برای کسانی که دچار بیماری آلزایمر در پیری هستند سخت‌تر است.

افسردگی و اضطراب در بیماری آلزایمر در فرد جوان شایع‌تر است

افراد مبتلا به بیماری آلزایمر دیررس به‌طور متوسط ​​در شناخت و عملکرد روزانه خود نسبت به افراد مبتلا به بیماری آلزایمر جوان، از زمانی که بیماری شروع می‌شود، آسیب بیش‌تری نشان می‌دهند. با این‌حال، از آن‌جایی که بینش آن‌ها نیز مختل است، افرادی که بیماری دیررس دارند، چندان متوجه این مشکلات نمی‌شوند. اکثر بیماران با شروع دیررس بیماری آلزایمر به من می‌گویند که مشکلات حافظه آن‌ها بسیار خفیف است یا این‌که اصلاً مشکل حافظه ندارند‌. یافته‌ای که اخیرا توسط گروهی از محققان در کانادا تایید شده است نشان  می‌دهد که بیماران مبتلا به آلزایمر در سنین پایین، از آن‌جایی که بینش بیش‌تری دارند، اغلب در مورد وضعیت خود افسرده و نگران آینده هستند. و شواهد اخیر نشان می‌دهد که در افراد مبتلا به آلزایمر جوان‌، علاوه بر ایجاد افسردگی و اضطراب، ،از نظر آسیب‌شناسی پیشرفت سریع‌تری دارند.

یکی دیگر از جنبه‌های غم‌انگیز شروع بیماری آلزایمر درجوانی این است که با تأثیر بیماری بر افراد در ابتدای زندگی‌شان‌‌‌، بیش‌تر از بیماری دیررس خانواده‌ها را مختل می‌کند. کودک نوجوان و جوان دیگر نمی‌توانند از والدین خود راهنمایی بگیرند. افرادی که ممکن است در خانه از کودکان مراقبت کنند، علاوه بر مراقبت از والدین سال‌‌خورده و کار تمام وقت اکنون باید از همسر خود نیز مراقبت کنند‌.

اگر کم‌تر از ۶۵ سال دارید و مشکلات حافظه دارید چه باید بکنید؟

همان‌طور که گفتم، اگر کم‌تر از ۶۵ سال دارید و مشکلات حافظه دارید، احتمال ابتلا به آلزایمر بسیار کم است. اما اگر اینطور باشد، منابعی از موسسه ملی پیری وجود دارد که می‌تواند کمک کند.

چه چیز دیگری می‌تواند باعث مشکلات حافظه در سنین پایین شود؟ شایع‌ترین علت مشکلات حافظه زیر ۶۵ سال، کم خوابی است. سایر علل مشکلات حافظه در دوران جوانی عبارتند از یائسگی، عوارض جانبی داروها، افسردگی، اضطراب، داروهای غیرقانونی، الکل، حشیش، آسیب به  سر، کمبود ویتامین، اختلالات تیروئید، شیمی درمانی، سکته مغزی و سایر اختلالات عصبی.

در اینجا مواردی وجود دارد که هر فردی در هر سنی می تواند برای بهبود حافظه خود و کاهش خطر ابتلا به زوال عقل انجام دهد:

  • ورزش هوازی انجام دهید.
  • غذاهای مدیترانه‌ای بخورید.
  • از مصرف الکل، حشیش و مواد مخدر خودداری کنید.
  • خوب بخوابید.
  • در فعالیت‌های اجتماعی شرکت کنید.
  • فعالیت‌های جدید و محرک شناختی را دنبال کنید، به موسیقی گوش دهید، ذهن آگاهی را تمرین کنید، و نگرش ذهنی مثبتی داشته باشید.

منبع: health.harvard.edu

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

هر آن‌چه باید درباره ویروس اپشتین بار بدانید

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت healthline.com

ویروس اپشتین بار (Epstein-Barr) چیست؟

ویروس اپشتین بار EBV یک ویروس از خانواده هرپس ویروس است که می‌تواند انسان را آلوده کند واین عفونت EBV بسیار رایج است. ممکن است بدون این‌که از وجود آن اطلاع داشته باشید به این ویروس مبتلا شده باشید. بیماری که ممکن است عفونت EBV با آن مرتبط باسد مونونوکلئوز عفونی یا مونو است. با این‌‌حال، کارشناسان در حال تحقیق بر روی رابطه بالقوه بین EBV و سایر بیماری‌ها، از جمله سرطان، بیماری‌های خودایمنی و کووید طولانی هستند.

علائم EBV

عفونت EBV همیشه علائم ندارد و موارد بدون علامت  به ویژه درکودکان دیده می‌شود.

نوجوانان و بزرگسالان بیشتر احتمال دارد علائمی داشته باشند که می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • تب؛
  • احساس خستگی یا خستگی؛
  • سردرد؛
  • گلو درد؛
  • تورم غدد لنفاوی در گردن یا زیر بغل؛
  • لوزه‌های متورم؛
  • بزرگ شدن طحال (سپلنومگالی) یا کبد متورم؛
  • بدن درد؛
  • بثورات پوستی.

این علائم ممکن است ۲ تا ۴ هفته طول بکشد، اگرچه احساس خستگی ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها باقی بماند.

اگر طحال بزرگ شده است، پزشکان ممکن است توصیه کنند ورزش‌های برخوردی را تا زمان بهبودی کامل محدود کنید تا از پارگی طحال جلوگیری شود.

نحوه انتقال ویروس

EBV از طریق مایعات بدن، به ویژه بزاق، از فردی به فرد دیگر سرایت می‌کند. به همین دلیل است که مونونوکلئوز که یکی از شناخته شده‌ترین عفونت‌های EBV می‌باشد، معمولاً به عنوان «بیماری بوسیدن» شناخته می‌شود. اما ممکن است با وسایل شخصی مشترک مانند مسواک یا ظروف غذا خوردن با فردی که عفونت EBV فعال دارد به ویروس مبتلا شوید. EBV همچنین می‌تواند از طریق خون و مایع منی منتقل شود. EBV می تواند به محض مبتلا شدن فرد به دیگران سرایت کند. این بدان معناست که می‌‌تواند حتی قبل از شروع علائم عفونت فعال منتقل شود.

تا زمانی که ویروس فعال است، EBV می تواند به دیگران منتقل شود، که هفته‌ها یا حتی ماه‌ها می‌تواند باشد. هنگامی که ویروس غیرفعال شد، دیگر نمی‌تواند به دیگران منتقل شود، مگر اینکه دوباره فعال شود.

تشخیص EBV

عفونت‌های بالقوه EBV اغلب بدون هیچ آزمایشی تشخیص داده می‌شوند. با این‌حال، آزمایش خون می‌تواند وجود آنتی‌بادی‌های مرتبط با EBV را تشخیص دهد.

یکی از این تست‌ها monospot می‌باشد. با این‌حال، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری استفاده از آن را برای عموم توصیه نمی‌کند زیرا نتایج این تست همیشه دقیق نیستند.

علاوه بر آزمایش مونواسپات، آزمایش‌های خون دیگری برای آنتی‌بادی‌های اختصاصی‌تر EBV وجود دارد، از جمله:

  • آنتی‌ژن کپسید ویروسی VCA‌‌: آنتی‌بادی‌های ضد VCA در اوایل عفونت ظاهر می‌شوند. نوع anti-VCA IgM پس از چند هفته ناپدید می‌شود در حالی که نوع دیگر anti-VCA IgG مادام العمر باقی می‌ماند.
  • آنتی‌ژن اولیه EA‌: آنتی‌بادی‌های EA در طول یک عفونت فعال ظاهر می‌شوند. آن‌ها معمولاً پس از چندین ماه غیرقابل تشخیص می‌‌شوند، اگرچه ممکن است در برخی افراد برای مدت طولانی‌تری باقی بمانند.
  • آنتی‌ژن هسته‌ای: (EBNA) آنتی‌بادی‌های ضد EBNA به آرامی در ماه‌های بعد از عفونت ظاهر می‌شوند و می‌توانند در طول زندگی فرد شناسایی شوند.

پزشک این نتایج و سایر عوامل‌، از جمله سلامت کلی فرد و هر گونه بیماری زمینه‌ای را برای تشخیص در نظر می‌گیرد.

درمان EBV

هیچ درمان یا واکسن خاصی برای EBV وجود ندارد. و از آن‌جا که این بیماری ویروسی است، عفونت‌های EBV به آنتی‌بیوتیک‌ها پاسخ نمی‌دهند.

در عوض، درمان این بیماری بر مدیریت علائم رایج تمرکز دارد. که شامل:

  • استراحت کافی؛
  • نوشیدن مایعات زیاد؛
  • مصرف مسکن‌های بدون نسخه برای کاهش تب یا گلودرد؛
  • اجتناب از ورزش‌های برخوردی یا بلند کردن اجسام سنگین.

عوارض

در برخی موارد، عفونت EBV می‌تواند منجر به عوارض شود، برخی از آنها خفیف و برخی جدی می‌باشند.

این عوارض شامل:

  • پارگی طحال؛
  • کم‌خونی؛
  • کاهش تعداد پلاکت (ترومبوسیتوپنی)؛
  • هپاتیت؛
  • میوکاردیت؛
  • بیماری‌های موثر بر سیستم عصبی، از جمله آنسفالیت، مننژیت، و سندرم گیلن‌باره.

اگر مشکوک به عفونت فعال EBV هستید و یا نگران علائم ایجاد شده هستید، بهتر است به پزشک مراجعه کنید. آن‌ها می‌توانند شما را از نظر علائم عوارض زیر نظر بگیرند و به شما پیشنهاد دهند که در زمان بهبودی به دنبال چه چیزی باشید.

علائم فعال شدن مجدد

هنگامی که به EBV مبتلا شدید، ویروس تا آخر عمر در بدن شما غیر‌فعال می‌ماند که به این حالت تاخیر می‌گویند. در برخی موارد، ویروس می‌تواند دوباره فعال شود. در بسیاری از افراد، معمولاً علائمی ایجاد نمی‌کند. اما در برخی دیگر، می‌تواند باعث عفونت‌های مزمن یا به صورت سریالی شود.

EBV فعال شده مجدد ممکن است در افرادی که سیستم‌ایمنی ضعیفی دارند علائمی مشابه علائم عفونت اولیه EBV ایجاد کند.

فعال‌سازی مجدد EBV و COVID

EBV و COVID-19 توسط ویروس‌های مختلف ایجاد می‌شوند. با این‌حال، یک مطالعه تحقیقاتی از ۲۰۲۱ Trusted Source و دیگری از ۲۰۲۲ Trusted Source نشان می‌دهد که التهاب ناشی از COVID-19 ممکن است باعث فعال شدن مجدد EBV در برخی افراد شود.

در برخی از افرادی که با COVID-19 در بیمارستان بستری شده بودند نیز مشخص شد که EBV مجدداً فعال شده است.

کووید طولانی، که به عنوان بیماری پس از کووید ۱۹ نیز شناخته می شود، و فعال شدن مجدد EBV علائم مشترک بسیاری دارند. مطالعات بالا نشان می‌دهد که فعال شدن مجدد EBV ممکن است برخی از علائم کووید طولانی را ایجاد کند. EBV تنها بیماری مرتبط با کووید طولانی مدت نیست. ابتلا به دیابت نوع ۲ یا آنتی‌بادی‌های خاص مرتبط با بیماری‌های خودایمنی مانند لوپوس و آرتریت روماتوئید نیز ممکن است با ابتلا به کووید طولانی مرتبط باشد. بار ویروسی بالا یا مقدار ویروس در خون در اوایل عفونت نیز یک عامل خطر محسوب می‌شود. هنوز مطالعات بیشتری برای درک بهتر ارتباط بین EBV و کووید طولانی مدت مورد نیاز است.

EBV مزمن

در موارد بسیار نادر، عفونت EBV می‌تواند منجر به یک بیماری مزمن به نام EBV فعال مزمن CAEBV شود. که با علائم مداوم و نتایج آزمایش خون مشخص می‌شود که عفونت فعال EBV همچنان وجود دارد.

CAEBV به عنوان یک عفونت EBV معمولی شروع می شود اما سیستم‌ایمنی برخی از افراد قادر به کنترل عفونت نیست و به ویروس فعال اجازه می‌دهد به جای خاموش شدن همچنان باقی بماند.

علائم CAEBV می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • غدد لنفاوی متورم یا حساس؛
  • تب؛
  • بزرگ شدن کبد (هپاتومگالی) یا طحال (اسپلنومگالی)؛
  • خستگی؛
  • گلو درد؛
  • سردرد؛
  • درد عضلانی؛
  • سفتی مفصل؛
  • کم‌خونی
  • نارسایی کبد.

اما همچنان علت ابتلا برخی از افراد به CAEBV مشخص نمی‌باشد. اما دانشمندان بر این باورند که عوامل ژنتیکی یا جهش در سلول‌های آلوده به EBV ممکن است نقش داشته باشند. علاوه بر این، CAEBV در آسیا، آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی رایج‌تر است. در حال حاضر، تنها درمان موثر برای CAEBV پیوند سلول‌های بنیادی خون‌ساز است.

با گذشت زمان، CAEBV می‌تواند عوارض متعددی ایجاد کند، از جمله:

  • سیستم‌ایمنی ضعیف؛
  • لنفوم؛
  • سرطان خون؛
  • سندرم هموفاگوسیتیک، یک اختلال ایمنی نادر؛
  • نارسایی ارگان‌ها.

آیا EBV می‌تواند باعث سرطان شود؟

عفونت EBV می‌تواند خطر ابتلا به برخی سرطان‌های نادر را افزایش دهد. زیرا جهش در سلول‌های آلوده به EBV می‌تواند منجر به تغییرات سرطانی شود.

با توجه به یک منبع مورد اعتماد از جامعه سرطان آمریکا، برخی از انواع سرطان که ممکن است با EBV مرتبط باشند عبارتند از:

  • سرطان‌های نازوفارنکس یا سرطان های پشت بینی؛
  • انواع خاصی از لنفوم، از جمله لنفوم بورکیت؛
  • لنفوم هوچکین؛
  • آدنوکارسینوم معده (سرطان معده).

سرطان‌های مرتبط با EBV ناشایع هستند. اکثر افرادی که عفونت EBV داشته اند لزوما به یکی از این سرطان‌ها مبتلا نمی‌شوند. کارشناسان هنوز در تلاش برای شناسایی این جهش‌های خاص و علت ایجاد عفونت EBV هستند. اما به‌طور کلی، تخمین زده می‌شود که عفونت EBV تنها در حدود ۱ درصد از سرطان‌ها در سراسر جهان نقش دارد.

آیا EBV می‌تواند باعث بیماری‌های دیگر شود؟

EBV همچنین ممکن است در ایجاد سایر بیماری‌ها از جمله اختلالات خود ایمنی و اسکیزوفرنی نقش داشته باشد.

اختلالات خود‌ایمنی

مدت‌ها تصور می‌شد که EBV با اختلالات خود‌ایمنی مانند لوپوس مرتبط است. دانشمندان معتقدند که EBV ممکن است باعث تغییراتی در نحوه بیان برخی از ژن‌ها شود. این بیان ژن تغییر یافته می‌تواند خطر ابتلا به یک اختلال خود‌ایمنی را افزایش دهد. در یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ که توسط مؤسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی و سایر اجزای NIH پشتیبانی می‌شد ارتباط بالقوه‌ بین EBV و افزایش خطر ابتلا به لوپوس، یک بیماری خودایمنی، را نشان داد.

نویسندگان این مطالعه معتقدند که مکانیسم مشابهی در ارتباط بین  EBV و لوپوس باشد، که ممکن است EBV را با سایر بیماری‌های خودایمنی مرتبط کند، که شامل موارد زیر می باشد:

  • مولتیچل اسکلروز؛
  • روماتیسم مفصلی؛
  • بیماری سلیاک؛
  • دیابت نوع ۱
  • بیماری التهابی روده؛
  • آرتریت روماتویید جوانان؛
  • ‌بیماری‌های خود‌ایمنی تیروئید، از جمله تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری گریوز.

EBV ممکن است ژن‌های خاصی را فعال کند که می‌تواند خطر ابتلا به بیماری خود‌ایمنی را در ترکیب با عوامل دیگر تحت تأثیر قرار دهد. با این‌حال، تحقیقات بیش‌تری برای درک کامل ارتباط بالقوه بین EBV و شرایط خودایمنی مورد نیاز است.

اسکیزوفرنی:

یک مطالعه در سال ۲۰۱۹ میزان عفونت EBV را در بیش از ۷۰۰ نفر با  بدون اسکیزوفرنی بررسی کردند. افراد مبتلا به اسکیزوفرنی نسبت به سایرین دارای سطوح بالاتر آنتی‌بادی برای برخی از پروتئین‌های EBV بودند که نشان می‌دهد پاسخ ایمنی غیرعادی به ویروس داشتند. یافته ها همچنین نشان داد که شرکت‌کنندگانی که عوامل خطر ژنتیکی برای اسکیزوفرنی و همچنین آنتی‌بادی‌های بالا را داشتند، بیش از هشت برابر بیشتر از گروه کنترل در معرض ابتلا به اسکیزوفرنی بودند.

یک مطالعه دیگر در سال ۲۰۲۱ که توسط همان محقق انجام شد نشان داد که در ۸۴ فرد مبتلا به اسکیزوفرنی، وجود مقدار بیش‌تری از آنتی‌بادی‌ها با عملکرد شناختی پایین‌تر همراه بود. نویسندگان این مطالعه دریافتند که قرار گرفتن در معرض EBV ممکن است به افزایش نقص‌های شناختی در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی منجر شود.

تحقیقات بیش‌تری برای مطالعه ارتباط احتمالی بین عفونت EBV و اسکیزوفرنی مورد نیاز است.

نتیجه‌گیری:

عفونت EBV بسیار شایع است و از طریق تماس با مایعات بدن افرادی که به آن مبتلا هستند منتقل می‌شود. اغلب، افراد در دوران کودکی به ویروس مبتلا می‌شوند و هیچ علامتی ندارند. اگر یک نوجوان یا بزرگسال بیمار شود، ممکن است علائمی مانند خستگی، تورم غدد لنفاوی و تب را داشته باشد.

در موارد بسیار نادر، EBV می‌تواند باعث عفونت مزمن شود که در صورت عدم درمان می‌تواند کشنده باشد. EBV همچنین با بیماری‌های مختلفی از جمله سرطان، اختلالات خود‌ایمنی و کووید طولانی مرتبط است. با این حال، تحقیقات بیش‌تری برای تعیین نقش کلی EBV در این بیماری‌ها مورد نیاز است.

منبع: healthline.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

چرا مردمک من بزرگ به نظر می‌رسند؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت webmd.com

هنگامی که در آینه نگاه می‌کنید و متوجه می‌شوید که مردمک وسط چشمان شما بزرگ‌تر از حد معمول است ممکن است از خود بپرسید که په اتفاقی افتاده است. آن دایره‌های تیره مردمک‌های شما هستند، روزنه‌هایی که اجازه می دهند نور وارد چشم شما شود تا بتوانید ببینید.

عضلات قسمت رنگی چشم که عنبیه نام دارد اندازه مردمک را کنترل می‌کنند. مردمک‌ها بسته به میزان نور اطراف بزرگ‌تر یا کوچک‌تر می‌شوند. در نور کم، مردمک چشم باز یا گشاد می‌شود تا نور بیش‌تری وارد شود. وقتی نور بیش‌تر است، کوچک‌تر می‌شوند یا منقبض می‌شوند تا نور کم‌تری وارد شود.

گاهی اوقات مردمک چشم بدون تغییرات نور بازتر می‌شود. اصطلاح پزشکی آن میدریازیس است. داروها، جراحات و بیماری‌ها همگی می‌توانند باعث این عارضه چشمی شوند.

داروها

چند دارو می‌توانند بر ماهیچه‌هایی که مردمک چشم شما را کنترل می‌کنند تأثیر بگذارند و از کوچک‌تر شدن آنها در هنگام تابش نور جلوگیری کنند.

این داروها عبارتند از:

  • آتروپین (آتروپن)، که مشکلات ریتم قلب، مشکلات معده و برخی از انواع مسمومیت‌ها را درمان می‌کند.
  • آنتی‌هیستامین‌ها مانند دیفن هیدرامین (بنادریل، گناهیست، نارامین، سومینکس، یونیزوم)
  • داروهای ضد‌احتقان، مانند سودوافدرین (آفرینول، سودافد)
  • داروهای ضد‌حرکت در سفر و ضد‌تهوع مانند دیمن هیدرینات (درامامین) یا پچ اسکوپولامین
  • داروهای پارکینسون مانند آمانتادین Symmetrel و کاربیدوپا-لوودوپا Sinemet
  • داروهای ضد‌افسردگی سه حلقه‌ای مانند آمی تریپتیلین Elavil و دزیپرامینNorpramin
  • سم بوتولینوم (بوتاکس، میوبلوک)
  • داروهای ضد‌تشنج، مانند فنوباربیتال (لومینال) و توپیرامات (توپاماکس)

استفاده مواد مخدر

گشاد شدن مردمک چشم یکی از نشانه‌‌هایی است که نشان می‌دهد فردی از داروهای غیرقانونی استفاده کرده است، مانند:

  • کوکائین؛
  • آمفتامین‌ها؛
  • ال‌اس‌دی؛
  • اکستازی.

این داروها بر عضله‌ای که مردمک را گشاد می‌کند تأثیر می‌گذارد و واکنش آن به نور را کند می‌کند. بنابراین حتی در یک اتاق روشن، مردمک چشم‌ها باز می‌مانند. ترک این داروها همچنین می‌تواند باعث باز ماندن مردمک‌ها شود.

آسیب به مغز یا بیماری مغزی

فشاری که پس از ضربه به سر، سکته مغزی یا تومور در مغز ایجاد می‌شود، می‌تواند به ماهیچه‌های عنبیه که معمولاً مردمک‌ها را باز و بسته می‌کند آسیب برساند. یک یا هر دو مردمک ممکن است در موقعیت ثابت  باز بمانند و نتوانند به نور واکنش نشان دهند. اگر این اتفاق افتاد، باید فورا به پزشک مراجعه کنید. اگر دچار آسیب سر شده‌اید، پزشک یا پرستار ممکن است در طول معاینه نوری به چشم شما بتاباند تا ببیند مردمک چشم شما کوچک‌تر می شود یا خیر.

آسیب چشم

آسیب چشم می تواند به اعصاب یا ماهیچه های عنبیه که اندازه مردمک شما را کنترل می کند آسیب برساند. این حالت ممکن است پس از جراحی چشم، مانند عمل آب مروارید یا پیوند قرنیه نیز اتفاق بیفتد.

میدریازیس خوش‌خیم اپیزودیک یک طرفه

این وضعیت به این معنی است که فقط یک مردمک گشاد شده است که  «خوش‌خیم» است زیرا به هیچ بیماری جدی مربوط نمی‌شود، اما گاهی اوقات می‌تواند زنان جوانی را که میگرن می‌گیرند، تحت تاثیر قرار دهد. مردمک معمولاً در عرض چند ساعت به اندازه طبیعی باز می‌گردد، اما می‌تواند تا چند روز ادامه یابد. شما همچنان باید به پزشک مراجعه کنید تا موارد جدی دیگر رد شود.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید

اگر مردمک چشم شما بزرگ شده و در نور شدید کوچک‌تر نمی‌شود، برای معاینه به پزشک یا متخصص چشم مراجعه کنید. اگر دچار آسیب سر شده‌اید و مردمک چشم شما بزرگ‌تر به نظر می‌رسد به خصوص اگر یکی از مردمک‌ها بزرگ‌تر از دیگری باشد و مورد اضطراری می‌باشد.

دکتر چشمان شما را معاینه خواهد کرد. همچنین ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری مانند توموگرافی کامپیوتری   CT یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی   MRI را برای بررسی آسیب یا سایر مشکلات در مغز درخواست شود..

چگونه مردمک‌های گشاد شده را درمان کنیم

اگر دارویی باعث گشاد شدن مردمک چشم شما شده است، پس از قطع دارو باید به حالت عادی برگردد. در صورت امکان سعی کنید در آینده از مصرف دارو خودداری کنید. اگر برای بیماری خود نیازبه دارو دارید، از پزشک خود بپرسید که آیا داروی دیگری وجود دارد که به جای داروی قبلی استفاده کنید و روی چشم‌های شما تأثیری نداشته باشد.

در حالی که مردمک چشمان شما بزرگ شده است، حساسیت آن‌ها به نور بیش‌تر از حد معمول خواهد بود. سعی کنید از مکان‌‌های پرنور اجتناب کنید. وقتی بیرون می‌روید از عینک آفتابی استفاده کنید. گاهی اوقات گشاد شدن مردمک‌ها می‌تواند بینایی شما را تحت تاثیر قرار دهد. از چشم پزشک خود بپرسید که آیا لازم است تا زمانی که مردمک‌ها به اندازه طبیعی خود بازگردند از رانندگی اجتناب کنید.

منبع: webmd.com

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال و پیشگیری از میگرن

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

به گزارش سایت healthline.com

به گفته بنیاد میگرن آمریکا، حداقل ۳۹ میلیون نفر در ایالات متحده نوع ناتوان‌کننده سردرد دارند که به عنوان میگرن شناخته می‌شود. اما تعداد بسیار کمی از داروها و روش‌های درمانی برای پیشگیری از میگرن وجود دارد.

در عوض، بیش‌تر درمان‌های موجود میگرن هدف دیگری دارند که ابه افراد مبتلا به میگرن کمک می‌کند. داروهای ضد‌صرع، مانند توپیرامات Topamax، یا داروهای ضد‌افسردگی و فشار خون که اغلب برای افراد مبتلا به میگرن تجویز می‌شوند، می‌توانند تعداد روزهای سردرد را کاهش دهند. اما این عملکرد چیزی نیست که این داروها برای انجام آن ساخته شده باشند.

خوشبختانه، دیگر اینطور نیست. پیشرفت‌ها در استفاده از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به محققان کمک کرده است تا راه‌هایی را برای هدف قرار دادن اپیزودهای دردناک میگرن درست در منشا آن‌ها ایجاد کنند.

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی برای درمان برخی بیماری‌ها استفاده می‌شود. اما برای میگرن، آن‌ها به روشی متفاوت عمل می‌کنند که سیستم‌ایمنی را درگیر نمی‌کند.

در این‌جا همه مواردی که باید در مورد روش‌های جالب  آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای جلوگیری از سردردهای میگرنی بدانید بیان شده است. همچنین در مورد چند داروی اخیراً تأیید شده بررسی می‌شود که در نهایت ممکن است کمی تسکین درد بری این بیماران به همراه داشته باشد.

چگونگی عملکرد آنتی‌بادی‌های مونوکلونال

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال‌، آنتی‌بادی‌های مبتنی بر پروتئین هستند که می‌توانند به پروتئین‌های دیگر بدن متصل شوند.

این عملکرد چگونه برای میگرن مفید است؟

این آنتی‌بادی‌ها می توانند نوع خاصی از پروتئین به نام پپتید مرتبط با ژن کلسی تونین یا CGRP را هدف قرار داده و مسدود کنند. محققان دریافتند CGRP یکی از منابع اصلی درد میگرنی است.

در طول حمله میگرن، CGRP اغلب در سلول‌های عصبی مغز آزاد می‌شود. این باعث می‌شود رگ‌های خونی گشاد شده و قسمت‌های خاصی از مغز ملتهب شود. کارشناسان بنیاد میگرن آمریکا معتقدند که پاسخ CGRP باعث درد فیزیکی در  یک دوره میگرن برای بیش‌تر افراد می‌شود. بنابراین استفاده از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای کاهش اثرات CGRP می‌تواند منجر به دوره‌های کمتر درد میگرنی شود.

این عملکرد در نسل جدید داروهای میگرن مشاهده می‌شود. به عنوان آنتاگونیست CGRP، آن‌ها می‌توانند از اتصال آن با گیرنده‌های درد و ایجاد بسیاری از علائم فیزیکی میگرن جلوگیری کنند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال نوعی ایمونوتراپی هستند؟

درمان‌های ایمونوتراپی شامل درگیر کردن سیستم‌ایمنی بدن ، یا با سرکوب یا تقویت آن، برای کمک به مبارزه با بیماری و عفونت است. پزشکان اغلب از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به عنوان نوعی ایمونوتراپی استفاده می‌کنند، به ویژه در درمان:

  • سرطان؛
  • رد پیوند عضو؛
  • آلرژی؛
  • روماتیسم مفصلی؛
  • بیماری التهابی روده؛

اما آنتی‌بادی‌های مونوکلونال به روشی متفاوت برای درمان میگرن استفاده می‌شود. مهم است که بدانید این داروها روی سیستم‌ایمنی بدن کار نمی‌کنند. بلکه آن‌ها CGRP را هدف قرار می‌دهند.

آیا آنتی‌بادی‌های مونوکلونال موثرتر از سایر درمان‌ها هستند؟

برخی مطالعات نشان داده‌اند که این داروها بسیار مؤثر هستند:

  • در میگرن اپیزودیک با کمتر از ۱۵ روز میگرنی در ماه، افرادی که آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مصرف می‌کنند، ۱ تا ۲ روز میگرن کمتری نسبت به دارونما داشتند.
  • در میگرن مزمن با ۱۵ روز یا بیش‌تر میگرن در ماه، ۲ تا ۲٫۵ روز میگرن کمتری نسبت به دارونما داشتند.

راه دیگر برای بررسی میزان موثر بودن این داروها این است که ببینید چند نفر با استفاده از آن‌ها بهبود قابل توجهی داشتند. یک مطالعه در سال ۲۰۱۸ نشان داد که ۳۰ درصد از شرکت‌کنندگان تنها پس از ۴ هفته استفاده از Aimovig، یکی از اولین داروهای ضد CGRP، ۵۰ درصد بهبودی در روزهای میگرنی خود مشاهده کردند. بررسی دیگر درسال ۲۰۲۰ نشان می‌دهد که درصد کم‌تری از بیماران نتایج بهتری را مشاهده می‌کنند.

اما چگونه این داروها با درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن مقایسه می‌شوند؟

در اینجا برخی از آمارها در مورد میزان کارامدی سه درمان پیشگیرانه رایج برای میگرن آورده شده است.

  • داروهای فشار خون. بتا بلاکرها مانند پروپرانولول و تیمولول اغلب برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه داروهای مختلف نتایج متفاوتی دارند. معمولاً پروپرانولول مؤثرترین درمان در نظر گرفته می‌شود. یک بررسی در سال ۲۰۱۹ نشان می‌دهد که این دارو می‌تواند میگرن اپیزودیک را ۱ تا ۲ سردرد در ماه و میگرن مزمن را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.
  • داروهای ضد‌افسردگی. داروهای ضد‌افسردگی سه حلقه‌ای معمولاً برای پیشگیری از میگرن تجویز می‌شوند، اگرچه بررسی منبع مورد اعتماد در سال ۲۰۱۷ نشان می‌دهد که انواع دیگر مانند مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین ممکن است به همان اندازه مؤثر باشند. همین بررسی همچنین نشان می‌دهد که داروهای ضد‌افسردگی سه حلقه‌ای می‌توانند روزهای میگرنی را تا ۵۰ درصد کاهش دهند.
  • داروهای ضد‌صرع. پزشکان معمولا توپیراماتTopamax را به عنوان یک داروی پیشگیرانه تجویز می‌کنند. با توجه به تحقیقات سال ۲۰۱۴، به نظر می‌رسد میزان کاهش سردرد در روزها حدود ۵۰ درصد باشد.

کدام آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای درمان میگرن تایید شده است؟

چهار داروی تزریقی تایید شده توسط سازمان غذا و دارو FDA  برای میگرن

Erenumab (Aimovig)

Aimovig اولین داروی تزریقی و ضد CGRP بود که در سال ۲۰۱۸ در دسترس بیماران قرار گرفت. این دارو با اتصال خود به پروتئین‌های CGRP عمل می‌کند و شروع درد و پاسخ‌های التهابی که باعث علائم میگرن می‌شود جلوگیری می‌کند. مانند سایر داروهای تزریقی، Aimovig یک داروی پیشگیری‌کننده است، نه این‌که به عنوان درمان خنثی کننده آن باشد. این بدان معنی است که می‌تواند تعداد و شدت سردردهای میگرنی را کاهش دهد، اما سردردی را که در حال حاضر وجود دارد درمان نمی‌کند یا علائم میگرن را تسکین نمی‌دهد.

Aimovig توسط شما یا یک مراقب هر ماه یک بار به ران، بازو یا شکم تزریق می‌شود. اکثر مردم فقط ۱ دوز در ماه تزریق می‌کنند، اما برخی ممکن است نیاز به ۲ دوز در ماه داشته باشند.

Fremanezumab (Ajovy)

آجووی زیر پوست تزریق می‌شود و از عملکرد پروتئین‌های CGRP جلوگیری می‌کند. این نیز یک داروی پیشگیرانه است، نه اینکه یک داروی برظرف کننده درد باشد .

تفاوت اصلی بین آجووی و سایر داروهای تزریقی‌ این است که این دارو می‌تواند اثر طولانی داشته باشد، بنابراین در مورد میزان دوز مصرف آن چند انتخاب دارید. شما می‌توانید ۱ دوز در ماه تزریق کنید یا یک برنامه سه ماهه را انتخاب کنید و ۳ دوز جداگانه را هر ۳ ماه یک بار تزریق کنید.

Galcanezumab (Emgality)

Emgality یکی دیگر از داروهای تزریقی است، اگرچه ممکن است بیشتر از داروهای دیگر عوارض جانبی ایجاد کنداما این یک تزریق پیشگیرانه است که یک بار در ماه در ران، شکم، باسن یا پشت بازو انجام می‌شود. Emgality کمی متفاوت است زیرا تزریق اولین دوز،دوز بارگیری است. این بدان معناست که شما بار اول دوبرابر مقدار Emgality تزریق می‌کنید و سپس در ماه بعد میزان ان را به دوز استاندارد کاهش می‌دهید.

اپتینزوماب (ویپتی)

Vyepti از نظر مکانیسم مانند سه داروی تزریقی دیگر عمل می‌کند. به پروتئین های CGRP متصل می‌شود و آنها را در پاسخ دادن عصبی مسدود می‌کند و همچنین یک داروی پیشگیرانه است، نه یک داروی درمان کننده میگرن.

اما Vyepti یک داروی تزریق زیر جلدی  نیست و  یک انفوزیون داخل وریدیIV  است که هر ۳ ماه یکبار در مطب پزشک به شما تزریق می‌شود. دریافت دوز کامل دارو حدود ۳۰ دقیقه طول می‌کشد. اکثر مردم دوز ۱۰۰ میلی‌گرمی Vyepti را مصرف می کنند، اما برخی افراد به دوز ۳۰۰ میلی‌گرمی نیاز دارند.

عوارض جانبی آنتی‌بادی‌های مونوکلونال در درمان میگرن

عوارض جانبی اکثر آنتی بادی های مونوکلونال برای میگرن یکسان است. تفاوت های جزئی بین آنها وجود دارد، اما به طور کلی، پزشکان آنها را ایمن می دانند. این داروها همچنین هیچ گونه تداخل با سایر داروهای تجویزی ندارند و ترکیب آنها با سایر درمان های میگرن را آسان می کند.

عوارض جانبی رایج

با توجه به انجمن میگرن کانادا، مطالعات بالینی نشان داد که عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:

  • یبوست؛
  • درد محل تزریق؛
  • درد عضلانی؛
  • درد مفاصل.

در همین‌حال، در مطالعات بالینی واقعی، عوارض جانبی دیگری مشاهده شد. این اثرات ممکن است در مطب پزشک در بیمارانی که این داروها را مصرف کردند، گزارش شود. این عوارض عبارتند از:

  • ریزش مو؛
  • خستگی؛
  • افزایش سردرد.

همچنین در برخی افراد احتمال بروز واکنش‌های آلرژیک وجود دارد. اگر سابقه حساسیت به داروها دارید به پزشک خود اطلاع دهید.

یکی از بررسی‌ها در سال ۲۰۱۷ تایید می‌کند که برخی از خطرات برای آنتی‌بادی‌های مونوکلونال وجود دارد، اما به نظر می‌رسد که مزایای آن بیش‌تر خطراتش است.

عوارض قلبی عروقی

کارشناسان هنوز در مورد اثرات داروهای ضد CGRP بر سلامت قلب بحث دارند. CGRP عروق خونی را گشاد می‌کند و این داروها این فرآیند را مسدود می‌کنند. نگرانی‌هایی وجود دارد که این اثر می‌تواند منجر به فشار‌خون بالا یا حتی یک سکته خفیف شود.

اما یک بررسی در سال ۲۰۲۰ نشان داد هیچ مدرکی مبنی بر اثر منفی داروهای ضد CGRP بر قلب وجود ندارد. به نظر نمی‌رسد افرادی که سابقه مشکلات قلبی عروقی دارند در هنگام مصرف این داروها در معرض خطر بیش‌تری باشند.

عوارض جانبی سایر داروهای مورد استفاده برای درمان میگرن

عوارض جانبی احتمالی دسته نسبتاً جدیدی از داروها می‌تواند خطرناک باشد. اما یادآوری این نکته مهم است که درمان‌های  قدیمی میگرن، که از نظر اثربخشی مشابه داروهای ضد CGRP هستند، عوارض جانبی نیز دارند.

 

نوع دارو عوارض جانبی
بتابلاکر‌ها  خستگی
سرگیجه
گردش خون ضعیف
ناراحتی گوارشی
ضد‌افسردگی‌های سه حلقه‌ای افزایش سردرد
ناراحتی گوارش
سرگیجه
خستگی
افزایش وزن
داروهای ضد‌صرع کاهش حافظه
اختلالات فکری
خستگی
تغیرات خلق و خوی
تهوع

افزایش احتمال سنگ کلیه .طبق مقاله ای در ۲۰۱۷

 

به‌طور کلی، اکثر مردم می‌توانند با خیال راحت از آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن استفاده کنند. پزشک قبل از تصمیم‌گیری در مورد این‌که آیا این درمان برای شما مناسب است، باید کل سابقه پزشکی شما  را بررسی می‌کند.

آیا درمان‌های احتمالی دیگری در حال مطالعه هستند؟

آنتی‌بادی‌های مونوکلونال یک راه موثر برای پیشگیری از میگرن هستند، اما محققان در حال بررسی درمان های احتمالی دیگر هستند.

Gepants

جپانت‌ها همچنین درمان‌های ضد CGRP هستند. آنها CGRP را در گیرنده‌های درد مسدود می‌کنند، اما داروهای تزریقی یا IV نیستند. آنها معمولاً به صورت خوراکی یا به صورت قرص یا قرص‌های حل شونده مصرف می‌شوند، بنابراین سریع‌تر عمل می‌کنند و مدت زیادی در سیستم بدن شما باقی نمی‌مانند. این حالت اجازه می‌دهد تا آن‌ها را به عنوان داروهای خنثی کردن درد، متوقف کردن علائم میگرن، و همچنین به عنوان داروهای  پیشگیرانه استفاده شود.

اولین gepant توسط FDA در دسامبر ۲۰۱۹ تایید شد. شناخته شده‌ترین جپانت‌ها عبارتند از:

  • ubrogepant (Ubrelvy)
  • rimegepant (Nurtec ODT)

فقط داروی  Nurtec ODT هم برای استفاده پیشگیرانه هم برای از بین بردن درد  تایید شده است.

طبق تحقیقات سال ۲۰۲۰، به‌طور کلی، جپنت‌ها به خوبی تحمل می‌شوند و عوارض جانبی کمی دارند.

آزمایشات بالینی

از سال ۲۰۲۲، چندین آزمایش بالینی در مراحل مختلف در حال بررسی مسیرهای جدید برای جلوگیری از میگرن هستند. زمینه های موردنظرعبارتند از:

  • مهارکننده های گیرنده پلی پپتیدی نوع ۱ فعال کننده آدنیلات سیکلاز هیپوفیز، که پروتئینی را که باعث درد میگرنی می شود مسدود می کند.
  • دیتان ها که در حال حاضر برای درمان حاد اما نه برای پیشگیری استفاده می شود
  • مهارکننده های گیرنده اورکسین، که مسیرهای هیپوتالاموس مغز را مسدود می کنند

مسدود کننده های کالیکرئین، که تولید پروتئینی را که CGRP آزاد می کند، کاهش می دهند

  • کتامین، که گلوتامات و سروتونین – مواد شیمیایی که ممکن است به درد میگرن کمک کنند.-را هدف قرار می دهد

نتیجه:

برخلاف درمان‌های میگرن در گذشته که برای درمان سایر بیماری‌های پزشکی بودند آنتی‌بادی‌های مونوکلونال مستقیماً درد میگرن را هدف قرار می‌دهند. آنها:

  • به اندازه درمان‌های سنتی پیشگیری از میگرن، اگر موثرتر نباشند، منبع مورد اعتماد هستند
  • با بسیاری از داروهای تجویزی دیگر تداخل نداشته باشید
  • برای خود مدیریتی نسبتاً آسان است

در حالی که آن‌ها با خطر برخی عوارض جانبی خفیف همراه هستند، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال برای میگرن تا حد زیادی برای بسیاری از افراد بی‌خطر هستند و فواید آن اغلب بیشتر از خطرات آن است.

 

منبع: healthline.com

 

 

0
Regular Post
نوشته شده توسط فرناز اخباری

آیا روغن CBD برای درد آرتریت موثر است؟

بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری

 

توجه: مطلبی که مطالعه می‌کنید صرفا جنبه‌ی افزایش آگاهی دارد و به هیچ وجه جایگزین توصیه‌های پزشک نیست. برای مصرف دارو، آگاهی از عوارض جانبی، تداخل دارویی و موارد مرتبط دیگر لازم است حتما به پزشک متخصص مراجعه کنید.

به گزارش سایت news-medical.net

CBD چیست؟

CBD یا کانابیدیول یک ترکیب فعال است که از گیاه شاهدانه استخراج می‌شود. این ماده تنها یکی از بسیاری از مواد شیمیایی استخراج شده از این گیاه است، اما از این جهت متمایز است که علائم روان‌پزشکی یا مسمومیت ایجاد نمی‌کند. مطالعات روی حیوانات نشان می‌دهد که CBD درد و التهاب را تسکین می‌دهد، اما تاییدی از مطالعات حیوانی وجود ندارد. با این‌حال، بسیاری از مردم همچنان تجربیات خود را از کاهش درد و اضطراب و خواب بهتر با CBD گزارش می‌کنند.

CBD مشتق شده از گیاهان شاهدانه قانونی است، زیرا این گیاهان حاوی ۰٫۳٪ یا کمتر از تتراهیدروکانابینول‌، ماده‌ای که ماری‌جوانا را تغییر می‌دهد‌، هستند. با این‌حال، مهم است بدانید که CBD از هر گیاهی در گونه شاهدانه بدون در نظر گرفتن منشأ آن، ساختار و عملکرد یکسانی دارد و منبع آن عمدتاً به دلیل مسائل قانونی پیرامون استفاده از ماری‌جوانا در برخی از ایالات ایالات متحده و در بسیاری از کشورهای جهان است. بیش‌تر CBD از گیاه کنف شاهدانه صنعتی مشتق می‌شود که غلظت‌های بالاتری از این ماده شیمیایی دارد. روغن با یکی از روش‌های متعدد استخراج می‌شود و سپس به روغن حامل اضافه می‌شود تا روغن CBD تشکیل شود.

مکانیزم اثر CBD در بدن

جالب است که هر یک از سیستم‌های اصلی درد ابتدا آشکار شده‌اند، زیرا دانشمندان به دنبال مسکن‌های طبیعی درد بودند، مانند سیستم اندورفین از مطالعه خشخاش، سیستم اندوکانابینوئید از مطالعه حشیش، کپسایسین از فلفل شیلی، ومواد التهابی از طریق مطالعه اسید سالیسیلیک (پایه آسپرین، اولین NSAID) از پوست درخت بید.

بدن انسان مواد شیمیایی بسیار شبیه به کانابینوئیدها به نام اندوکانابینوئید تولید می‌کند. این‌ها فقط در صورت لزوم تولید می‌شوند و در اتصالات عصبی خاصی عمل می‌‌کنند تا به بدن کمک کنند کارهای زیر را انجام دهد: «آرامش، خوردن، خوابیدن، فراموش کردن و محافظت». سیستم اندوکانابینوئید، متشکل از اندوکانابینوئیدها، گیرنده‌های آن‌ها و آنزیم‌هایی که روی آن‌ها عمل می‌کنند، به موازات دیگر سیستم‌های درد اصلی مانند اندورفین و سیستم التهابی عمل می‌کنند.

سیستم اندوکانابینوئید به طور پیوسته برای تعدیل سیگنال های درد فعال می شود. هنگامی که در برخی آزمایشات حیوانی غیرفعال شد، نتیجه حساسیت درد غیرطبیعی بود. دو نوع گیرنده وجود دارد که CBD از طریق آنها عمل می‌کند، CB1 و CB2. سیگنال‌های درد از طریق فعال‌سازی CB1 مهار می‌شوند و CB2 التهاب را مهار می‌کند.

چگونه CBD درد را در آرتریت تسکین می‌دهد؟

CBD از طریق سیستم اندوکانابینوئید، که بر روی گیرنده‌های موجود در چندین نواحی مغز و در سطح نخاع فعال است، عمل می‌کند تا انتقال سیگنال‌های درد را متوقف کند. این ماده ۱۰ برابر مورفین در اثر آن بر انواع خاصی از سلول‌های عصبی درد فعال است و همچنین در پاسخ به استرس باعث تسکین درد می‌شود. همچنین با تحریک گیرنده‌های CB1 باعث تسکین درد محیطی می‌شود. CBD از نظر شیمیایی بسیار شبیه اندوکانابینوئیدهایی مانند آناندامید، یا آراشیدونو لتانول آمین و ۲-آراشیدونویل گلیسرول است که به گیرنده‌های ECS متصل می‌شوند. سطح آناندامید را در دوزهای بالا افزایش می‌دهد و باعث تسکین درد می‌شود.

CBD همچنین دارای فعالیت آنتی‌اکسیدانی قوی است که گفته می‌شود بیش از ویتامین C یا ویتامین E است. بنابراین ادعا می‌شود که اولین تعدیل‌کننده اندوکانابینوئید است که در بیماران برای تسکین درد استفاده می‌شود. این همچنین یک مهارکننده TNF-α است، اما باعث تحریک معده یا افزایش خطر بیماری عروقی مانند NSAID ها نمی‌شود، زیرا روی هیچ یک از آنزیم‌های سیکلواکسیژناز (COX-1 و COX-2) که توسط اثر NSAID مهار می‌شوند، عمل نمی‌کند. همچنین سیگنال‌دهی آدنوزین را افزایش می‌دهد و در نتیجه التهاب را کاهش می‌دهد و باعث تسکین درد می‌شود.

اقدامات مشاهده شده CBD

هنگامی که به صورت موضعی به شکل ژل استفاده می‌شود، CBD التهاب و حساسیت مفرط را در موش‌های مبتلا به آرتریت کاهش می‌دهد و به خوبی با غیرفعال شدن کمی توسط کبد جذب می‌شود. جذب مستقیماً با مقدار اعمال شده متناسب است، با خطر بالقوه کمتر علائم سیستمیک و افزایش سطح محلی CBD. تورم مفاصل و سایر علائم التهاب مفصل با این درمان کاهش یافت. با مصرف خوراکی نیز، کاهش قابل‌توجهی در احساس درد در آزمایشات موش وجود دارد. التهاب کمتر و غلظت کمتری از مولکول‌های التهابی در داخل و اطراف فضای مفصل وجود دارد که منجر به بهبود علائم و همچنین جلوگیری از تجزیه غضروف مفصل در طول زمان می‌شود.

در طول التهاب مفصل، سلول‌های غشای سینوویال که مسئول تولید مایع روان‌کننده مفصل و کمک به ایمنی موضعی هستند، فعال می‌شوند و شروع به ترشح مواد شیمیایی التهابی از جمله TNF-α، IL1-α و غیره می‌کنند. این‌ها حساسیت گیرنده‌های درد اولیه را در مفاصل افزایش می‌دهند، اما سلول‌های دیگر را نیز برای افزایش تولید این سیتوکین‌ها جذب می‌کنند و شدت التهاب را افزایش می‌دهند. به نظر می‌رسد که کاربرد CBD این سیستم درد را که TRPV1 نامیده می‌شود، حساسیت‌زدایی می‌کند، بنابراین درد و پیشرفت بیش‌تر را متوقف می‌کند. کشیدن حشیش یک روش معمول گزارش شده برای کاهش درد آرتریت است و بزرگ‌ترین دلیلی است که بیماران برای استفاده پزشکی از این دارو ذکر کرده‌اند. در غیاب آزمایش‌های بالینی، این روش درمانی امیدوارکننده است که باید به‌طور جدی دنبال شود.

استفاده هوشمندانه از CBD

یک مطالعه در سال ۲۰۱۷ که از طرف آکادمی ملی علوم ایالات متحده انجام شد نشان داد که کانابینوئیدها شانس بیشتری برای کاهش درد در بیماران مبتلا به درد مزمن ایجاد می کنند. آنها بین THC، CBD و سایر مواد شیمیایی موجود در شاهدانه تفاوتی قائل نشدند.

با این حال، بدون مطالعات بالینی با کیفیت بالا در مورد CBD در آرتریت، پیش بینی فواید بالینی، توصیه دوز برای شرایط مختلف آرتریت یا هر فرمولی دشوار است. فرمولاسیون های مختلف در فواصل زمانی مختلف شروع به عمل می کنند و ممکن است حاوی مواد دیگری باشند که از طریق مکانیسم های دیگر برای تسکین درد یا التهاب عمل می کنند. به عنوان مثال، پماد تسکین دهنده CBD می تواند حاوی منتول یا کپسایسین نیز باشد که هر دوی آنها در کاهش درد خفیف نیز مفید هستند. این امر تصمیم گیری در مورد اینکه چه مقدار از تأثیر مشاهده شده واقعاً ناشی از CBD از گزارش ها وبر خلاف آزمایشات طراحی شده است، دشوار است.

بررسی کیفیت – وجود ندارد

یکی از بزرگ‌ترین مشکلات استفاده از CBD این است که شما نمی‌دانید هنگام خرید آن چه چیزی به دست می‌آورید. یک بازار عمدتاً غیرقابل تنظیم منجر به برچسب‌های گمراه کننده، بررسی‌های کیفیت ناکافی یا عدم وجود آن، آلاینده‌های افشا نشده یا تقلبی با THC، آفت‌کش‌ها، حلال‌ها یا فلزات، و همچنین تنوع گسترده در قدرت CBD شده است. بنابراین مطمئن‌ترین کار این است که برچسب را بررسی کنید تا اطمینان حاصل کنید که شرکت درگیر از شیوه‌های تولید خوب پیروی می‌کند و محصولات خود را با روش‌هایی مطابق با موارد زیر آزمایش می‌کند: داروسازی گیاهی آمریکا (AHP)، داروسازی ایالات متحده (USP) یا انجمن رسمی شیمیدانان کشاورزی (AOAC).

دوز – ناشناخته

دوز CBD در آرتریت به دلایل بالا کاملاً واضح نیست. از آنجا که CBD برای شرایط خاص در دوزهای خاص ارزیابی نشده است، نمی‌توان توصیه مبتنی بر شواهد در مورد دوزهای ایمن ارائه داد. از آنجایی که CBD تنظیم نشده است، فروشندگان می توانند ادعاهای زیادی در مورد اثربخشی داشته باشند یا توصیه‌های دوز را بدون هیچ مدرک علمی برای حمایت از ادعاهای خود ارائه دهند.

استفاده صحیح از CBD

برخی از اقدامات در حال حاضر به‌طور گسترده در میان متخصصان پزشکی در رابطه با CBD توافق شده است:

  • ابتدا هدف خود را با پزشک خود مرور کنید تا مطمئن شوید که همه گزینه‌های معقول دیگر را امتحان کرده‌اید. این همچنین به شما کمک می‌کند تا به‌طور عینی ارزیابی کنید که روغن CBD ، چه سودی برای شما دارد که می‌تواند بسیار ارزشمند باشد. روغن CBD به‌صورت کپسولی که بلعیده می‌شود یا به صورت مایعی که به غذا یا آب اضافه می‌شود ارائه می‌شود. همچنین می‌توان آن را مستقیماً روی پوست روی مفصل آسیب دیده مالید. مصرف خوراکی CBD بسته به این‌که آیا غذا در معده وجود دارد، در الگوهای مختلفی جذب می‌شود و ممکن است تنها پس از چند ساعت شروع به عمل کند. همچنین می‌توان آن را با قرار دادن آن زیر زبان به مدت ۱-۲ دقیقه مصرف کرد که باعث تسریع اثر می‌شود و باعث می شود بعد از ۱۵-۴۵ دقیقه شروع شود.
  • به جای داروی اصلاح کننده بیماری که برای درمان آرتریت التهابی استفاده می‌شود از CBD استفاده نکنید. داروهای ضد‌روماتیسمی اصلاح‌کننده بیماری (DMARDs) داروهایی هستند که نه تنها علائم آرتریت را تسکین می‌دهند، بلکه مسیر بیماری را با کاهش تعداد عودها و شدت عودهای فردی تغییر می‌دهند. آنها شامل متوترکسات، سولفاسالازین، هیدروکسی کلروکین و لفلونوماید هستند که سیستم‌ایمنی بیش فعال را مهار می‌کنند. این دسته همچنین شامل داروهای قوی‌تری مانند آزاتیوپرین می‌شود. بیولوژیک ها دسته دوم را تشکیل می‌دهند که شامل مهارکننده‌های انتخابی مشتق شده بیولوژیکی در مراحل خاصی در التهاب، مانند مهارکننده‌های فاکتور نکروز تومور (TNF) می‌باشد. دسته سوم شامل مهارکننده‌های کیناز است. همه این‌ها در سرکوب التهابی که باعث ایجاد بیماری مفصلی است، بسیار مهم هستند.
  • استنشاق روغن CBD توصیه نمی‌شود. اگرچه تعدادی دستگاه بخار وجود دارد که کارتریج های CBD دارند، این مسیر آزمایش نشده است و بخارات روغن معمولاً باعث تحریک و آسیب به بافت ریه می‌شوند. این ممکن است در افراد مبتلا به آرتریت التهابی حتی بیش‌تر باشد. علاوه بر این، در حال‌حاضر موجی از مرگ‌و‌میر در افرادی رخ داده است که سیگار می‌کشیدند و به بیماری حاد کشنده ریه مبتلا شدند.

تداخلات CBD با سایر داروها

بیماران مبتلا به آرتریت اغلب با داروهای مختلفی مانند مسکن‌های مخدر، کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد‌التهابی غیر‌استروئیدی، آنتی‌بادی‌های مونوکلونال، داروهای ضد‌افسردگی و افزایش‌دهنده خلق‌و‌خو و مهارکننده‌های GABA درمان می‌شوند. این‌ها در صورت ترکیب با CBD ممکن است اثرات سمی داشته باشند، که هنوز تحقیقات بسیار کمی در مورد آن انجام شده است. استفاده از CBD همچنین می‌تواند سطح داروی کومادین (رقیق‌کننده خون) را به سطوح خطرناکی افزایش دهد. بنابراین، اگر قصد استفاده از CBD را دارید، بسیار مهم است که به پزشک خود اطلاع دهید تا بتوانید هرگونه تداخل دارویی احتمالی را که می‌تواند شما را در معرض خطر قرار دهد، بررسی کنید.

منبع: news-medical.net

 

0
1 2 3 … 44