روانشناسی,زندگی بهتر

بسیاری از افراد می‌کوشند افسردگی‌شان را پنهان کنند. کسانی که به افسردگی پنهان دچارند، به‌راحتی می‌توانند افسردگی خود را از دیگران مخفی کنند به‌طوری که کسی متوجه وضعیت‌شان نشود. این افراد پشتِ نقابی از شادی و خوشحالی، چهرهٔ افسردهٔ خود را می‌پوشانند. مبتلایان به افسردگی پنهان نمی‌خواهند، شدت مشکل خود را بپذیرند. آنها فکر می‌کنند که اگر سرگرم زندگی عادی‌ شوند، افسردگی به‌مرور زمان از بین می‌رود. در برخی موارد، چنین چیزی امکان‌پذیر است؛ اما برای بیشتر افراد، نتیجهٔ پیگیری‌نکردن افسردگی پنهان، چیزی جز تداوم احساس تنهایی و غم نخواهد بود.

نشانه‌های افسردگی پنهان

پنهان‌کردن سگ سیاه افسردگی، یکی از روش‌هایی است که بسیاری از مبتلایان دنبال می‌کنند. آنها از احساسات‌ خود سخن نمی‌گویند و نمی‌خواهند بار مشکلات‌شان را به‌دوش دیگران انتقال دهند. اما شما به اطرافیان خود دقت کنید و ببینید که اگر در میان رفتارهای آنها یکی از علائم زیر دیده می‌شود، احتمالا به افسردگی پنهان دچار هستند و تلاش می‌کنند تا چیزهایی را از شما پنهان کنند. در ادامه به ۶ علامت افسردگی پنهان اشاره خواهیم کرد:

۱. بروز عادت‌های جدید و غیرعادی در خواب و خوراک
تغییر عادت‌های همیشگیِ یک فرد در زمینهٔ خوردن و خوابیدن، نشان می‌دهد که مشکلی رخ داده است. خواب، بنیان سلامت جسمی و روحی است. چنانچه شخصی از اطرافیان‌تان به‌خوبی نمی‌خوابد؛ یعنی یا نمی‌تواند به خواب برود یا بیش از حدِ معمول در طول روز می‌خوابد، احتمال دارد که دچار افسردگی پنهان شده باشد. افسردگی پنهان در برخی دیگر از افراد به‌شکل مصرف غیرعادیِ الکل و غذا بروز می‌کند.

افراد افسرده برای پرکردنِ خلأهای درونی خود، به پرخوری روی می‌آورند. مصرف نوشیدنی‌های الکلی هم راهی برای دورکردنِ غم و تنهاییِ ناشی از افسردگی است. البته بروز رفتارهای غیرعادی در زمینهٔ خوردن و خوابیدن فقط به‌شکل زیاده‌روی بروز نمی‌کند؛ بلکه برخی افرادِ مبتلا به افسردگی پنهان، دچار کم خوابی می‌شوند یا میل و اشتیاق‌شان را نسبت به خوردن از دست می‌دهند؛ زیرا هیچ احساس شادی و لذتی به آنها دست نمی‌دهد و خوردن و خوابیدن به‌نظرشان بی‌معنا می‌شود.

۲. بهانه‌تراشی و پنهان‌شدن پشت نقاب شادی
همهٔ ما با افرادی روبه‌رو شده‌ایم که کوشیده‌اند احساسات حقیقی‌شان را پشت نقابی از شادی پنهان کنند. این رفتار تا حدی در همهٔ ما وجود دارد؛ اما اگر با فردی که به افسردگی پنهان دچار شده، بیشتر هم‌نشینی کنید، این نقاب به‌مرور قدرتش را از دست می‌دهد و پرده از رازِ فرد برمی‌دارد. دقیقا به همین خاطر است که افرادِ مبتلا به افسردگی، تمایل چندانی به معاشرت با دیگران ندارند و فقط در مواقع ضروری با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند. در نتیجه، همیشه بهانه‌ای برای به‌هم‌زدن قرار شام، شرکت‌نکردن در مهمانی و رفت‌وآمد با دیگران مطرح می‌کنند. کشف چهرهٔ اصلی افسردگی از پشت نقاب شادمانیِ ساختگی، کار دشواری است. گاهی اوقات، با شکل‌گرفتن یک فضای صمیمی و صادقانه میان شما و فرد افسرده، بخشی از افسردگی او نمایان می‌شود.

۳. فلسفه‌بافی‌های غیرعادی
افرادی که افسردگی خود را پشت نقاب شادی پنهان می‌کنند، در گفت‌وگوهای خود با شما معمولا به‌سراغ موضوعات فلسفی می‌روند. یعنی اموضوعاتی که معمولا دربارهٔ آنها صحبت نمی‌کردند. مثلا احتمال دارد به‌سراغ موضوعاتی مانند معنای زندگی یا دستاوردهای‌ خود در زندگی بروند؛ حتی ممکن است به مقوله‌ای مانند خودکشی هم بپردازند و مثلا از افکارِ گاه‌به‌گاه‌شان دربارهٔ آسیب‌زدن به خود و مردن صحبت کنند. جست‌وجوی شادی و یافتن مسیری برای خوشبختی هم از موضوعات دیگری است که احتمالا فرد افسرده در فلسفه‌بافی‌هایش با شما مطرح می‌کند. چنین مباحثی نشان می‌دهد که فرد از درون با افکاری سیاه‌ دست‌وپنجه نرم می‌کند؛ افکار سیاهی که جرئت مطرح‌کردن آنها را ندارد.

۴. درخواست کمک و سپس پس‌گرفتن این درخواست
مبتلایان به افسردگی پنهان، تلاش زیادی برای مخفی‌نگه‌داشتن مشکل خود از دیگران می‌کنند. اما گاهی اوقات، این مقاومت در پنهان‌کاری را کنار می‌گذارند و با شخصی دیگر دربارهٔ مشکل‌شان صحبت می‌کنند. حتی ممکن است قدمی برای رفع مشکل بردارند و برای دیدار با مشاور یا درمانگر پا پیش بگذارند. حتی تعداد انگشت‌شماری از بیماران افسرده، حاضر به شرکت در نخستین جلسهٔ درمان هم می‌شوند. اما این اقدام‌ها تداومی ندارد و فرد پس از مطرح‌کردن مشکلش، به‌سرعت پشیمان می‌شود و احساس می‌کند که زیاده‌روی کرده است. چنین فردی بر این باور است که کمک‌گرفتن برای بهبودی به‌معنای پذیرش افسردگی است. بیشتر افرادِ مبتلا به افسردگی چنین رفتاری دارند و دوست ندارند که با پیگیری درمان، بیماری را بپذیرند؛ ضمن اینکه احساس می‌کنند، هیچ‌کس نباید ضعف‌شان را ببیند.

۵. ابراز احساسات به‌شکلی اغراق‌آمیز و شدید
احساسات افرادِ مبتلا به افسردگی پنهان به‌شکلی قوی‌تر و شدیدتر نسبت به دیگران بروز پیدا می‌کند؛ مثلا شخصی که به‌طور عادی، برای صحنه‌های یک فیلم، گریه نمی‌کند چنانچه به افسردگی پنهان دچار باشد، با دیدن صحنه‌های تلخ و ناراحت‌کننده، زیر گریه می‌زند؛ یا اگر این فرد در دوران سلامت، به‌ندرت دچار عصبانیت می‌شده، در دوران افسردگی به محرک‌ها شدیدتر پاسخ می‌دهد. به‌فرض، اگر راننده‌ای در خیایان، مسیرش را سد کند، عصبانیتی فراتر از خشمی عادی از خود بروز می‌دهد. دربارهٔ ابراز محبت هم برخی افراد افسرده، اغراق می‌کنند. این افراد می‌کوشند تا احساسات ناشی از افسردگی خود را شدیدا کنترل کنند و به همین خاطر، احساسات و عواطف دیگرشان به‌شدت غلیظ و پرشور ابراز می‌شود.

۶. نگاهی به دور از خوش‌بینی به مسائل
روان‌شناسان، به داشتن نگاهی با میزان خوش بینی اندک، «واقع‌بینیِ افسردگی» می‌گویند. وقتی شخصی دچار افسردگی پنهان می‌شود، به دنیای پیرامون خود و آثار خود بر آن، نگاهی همراه با واقع‌بینی پیدا می‌کند. این در حالی است که افراد سالم معمولا به قضایا خوش‌بین‌تر می‌نگرند و انتظاراتی بیش از ظرفیت‌های واقعی دنیا و خود در نظر دارند. برای نمونه، افراد سالم، از عملکرد خود در انجام کارهای گوناگون رضایت بیشتری نسبت به افراد افسرده دارند؛ این افراد، نگاه‌شان همراه با خوش‌بینی است اما در واقع، آن‌قدر هم که فکر می‌کنند، خوب عمل نکرده‌اند (مور و فِراسوکو، ۲۰۱۲).

واقع‌بینی افسردگی معمولا به‌عنوان نشانه‌ای از افسردگی نمایان نمی‌شود؛ زیرا واقع‌گراییِ موجود در رفتار چنین فردی، بسیار عادی‌تر از رفتار فردی است که دچار بیماری افسردگی است. مثلا وقتی فرد افسرده، پس از چهار بار تلاش برای دریافت ترفیع و ارتقا، همچنان موفق به کسب آن نشده است، رفتاری متفاوت با فردی سالم در این‌ باره از خود نشان می‌دهد. فرد سالم در این مواقع می‌گوید: «این‌ بار دیگر ترفیع می‌گیرم» اما فرد افسرده می‌گوید: «دوباره تلاشم را می‌کنم؛ اما احتمال دریافت ترفیع چندان قوی نیست».

نشانهٔ مهم: خشم ‌و زودرنجی

برخی افراد افسرده در ظاهر تفاوتی با دیگران ندارند. البته بروزنکردن نشانه‌ای مبنی بر افسردگی تا حد زیادی به توانایی آن فرد در پنهان‌کردن عواطف و مدیریت احساساتش هم وابسته است؛ اما اگر فردی مدام در برخورد با افراد مختلف دچار خشم و زودرنجی می‌شود، باید به وجود افسردگی پنهان در او شک کرد.

منابع:

۱- chetor.com

۲- psychcentral.com

روانشناسی,زندگی بهتر

همه‌ی ما گاهی از دست استرس‌های روزمره کلافه می‌شویم و احساس می‌کنیم که دیگر هیچ نیرویی در بدن نداریم. اما برای اینکه بتوانیم در هنگام عبور از سختی‌ها و مشکلات زندگی به کاهش استرس و اضطراب‌‌مان کمک کنیم، اول از همه باید یاد بگیریم که چگونه آرامش روحی پیدا کنیم. دستیابی به آرامش روحی لازمه‌ی تسلط بر اوضاع و تصمیم‌گیری منطقی است.

۱٫ آهسته نفس بکشید
به تغییراتی که در زمان‌های مختلف در نفس‌کشیدن‌تان ایجاد می‌شود دقت کنید. وقتی عصبانی و مضطرب نیستید، چگونه نفس می‌کشید؟ وقتی مضطرب هستید چطور؟ استرس موجب تنفس سریع می‌شود، باید سعی کنید آهسته و یکنواخت نفس بکشید. با انجام روزانه‌ی تمرینات مراقبه می‌توانید طرز نفس‌کشیدن‌تان را اصلاح کنید. نفس‌کشیدنِ درست، ازجمله اقدامات پیشگیرانه‌ی مناسب برای سرکوب اضطراب‌ و ناآرامی است.

۲. به ذهن‌تان استراحت بدهید.
همه‌ی افکار و نگرانی‌های مزاحم را از ذهن‌تان پاک کنید. هروقت مضطرب و پریشان‌خاطر می‌شوید، بد نیست ذهن‌تان را چند لحظه‌ای از هرآنچه آزارتان می‌دهد خالی کنید. اصلا خوب نیست که در تمامی لحظات روز روی مشکلات‌تان متمرکز باشید. برای اینکه توجه‌تان را راحت‌تر از روی افکار آزاردهنده بردارید، می‌توانید «تصویرسازی‌ هدایت‌شده» را امتحان کنید. تصویرسازی هدایت‌شده تمرینی است که کمک‌تان می‌کند تا خودتان را در فضایی خیالی که باعث آرامش‌تان می‌شود مجسم کنید (مثلا کنار دریا یا در باغی خلوت) و برای رویارویی با مشکلات، قدرتی دوباره بگیرید.

۳. حدومرز مشخص کنید
گاهی لازم است که یک یا چند قدم به‌عقب بردارید و بین خودتان و کسی که آرامش‌تان را بهم زده است، فاصله ایجاد کنید. وقتی خودتان را تحت فشار احساس می‌کنید، بد نیست اندکی فاصله بگیرید و تمام انرژی‌تان را در کشاکش ماجرا تخلیه نکنید. همین‌که حدومرزی محافظتی برای خودتان داشته باشید، کمک‌تان می‌کند تا شاید به دیدگاه و راه‌حل جدیدی برای درک بهتر و مقابله‌ی مؤثرتر با موقعیت‌های دشوار برسید.

۴. خودتان را سرحال بیاورید
کمی از مشکلات‌تان کناره بگیرید و برای آرامش خودتان وقت بگذارید. مثلا در وان حمام دراز بکشید و از لذت غوطه‌وری در آب سرشار شوید. قدم‌زدن در پارک یکی دیگر از روش‌هایی است که می‌توانید خودتان را به کمکش سرحال بیاورید. یا اگر هم اهل کتاب‌خوانی هستید، روی کاناپه وِلو شوید و رمانی سرگرم‌کننده بخوانید.

۵. واکنش‌های آنی نشان ندهید
خیلی از ما گاهی در برابر مشکلات، به‌اشتباه واکنش‌های زیاد و سریع نشان می‌دهیم و بدون اینکه همه‌ی حقایق را درنظر بگیریم، کاری می‌کنیم که مشکلات‌مان بیشتر درهم‌وبرهم شوند. به‌جای اینکه زود واکنش نشان بدهید، کمی صبر کنید. درست است که بالاخره بی‌تفاوت هم نمی‌توان بود و بالاخره باید حرکتی از خودتان نشان بدهید، اما هر واکنشی که بروز می‌دهید، لطفا با درنگ کافی و از روی فکر باشد. اتفاقا اگر با آرامش جلو بروید و پیش از هر واکنشی موقعیت را خوب بسنجید، زودتر به نتیجه خواهید رسید. پس قبل از اینکه درمورد نحوه‌ی واکنش‌تان تصمیم بگیرید، همه‌ی جوانب را یک‌به‌یک بررسی کنید.

۶. کودک درون‌تان را دریابید
مراقب خوبی برای کودک درون‌تان باشید. ما بزرگ‌ترها وقتی گرفتار سختی‌های زندگی می‌شویم و خودمان را ناتوان حس می‌کنیم، اغلب اوقات به‌یاد ترس‌ها و تنهایی‌هایی کودکی‌مان می‌افتیم. بچه‌ها وقتی احساس کوچکی و درماندگی می‌کنند، همه‌ی نگاه‌شان به مراقبت و حمایت پدرومادرشان است. پس شما هم کودک درون‌تان دلگرم کنید و به او بگویید که می‌دانید هر دو نفرتان این دوران سخت را پشت سر خواهید گذاشت. خودتان را در آغوش بگیرید و اصلا هم از این کار خجالت نکشید.

۷. به صدای سرزنش‌گر درون‌تان گوش نکنید
ما آدم‌ها گاهی بدترین دشمن خودمان می‌شویم و به‌همین‌خاطر بعضی اوقات لازم است که صدای سرزنش‌گر درون‌مان را خاموش کنیم. خودتان را برای اینکه به اهداف‌تان نرسیده‌اید و نواقصی دارید سرزنش نکنید. وقتی می‌دانید که تمام تلاش‌تان را کرده‌اید، فقط آرام باشید و دیگر به صدای سرزنش‌گر درون‌تان توجه نکنید. درعوض آن عیب‌جویی‌های ناخوشایند را به تحسین نقاط قوتی که داشته‌اید تغییر بدهید.

۸. از دیگران کمک بخواهید
هیچ اشکالی ندارد که کمک بخواهید. اگر قرار باشد که همیشه تمام سختی‌ها را دست‌تنها به‌دوش بکشیم، شکی نیست که پریشان و بی‌نهایت خسته خواهیم شد. اگر جزو آن‌دسته افرادی هستید که هرگز از کسی کمک نمی‌خواهید و همیشه میل دارید خودتان تنهایی کنترل اوضاع را به‌دست بگیرید، خوب است که مدام با خودتان تکرار کنید: «اشکالی نداره کمک بخوام.» پس به‌دنبال کسی بگردید که بتوانید سرتان را روی شانه‌های گرمش بگذارید و کمی استراحت کنید.

۹. تنهایی سفر بروید
گفتیم که می‌توانید با ترفندهایی همچون انجام تمرینات کوتاه مراقبه یا درازکشیدن نیم‌ساعته در وان کمی از استرس‌های روزمره‌تان کم کنید. اما گاهی حجم اضطراب و پریشانی‌هایمان آن‌قدر زیاد و تحمل‌ناپذیر است که با این چیزها کم نمی‌شود. در چنین مواقعی شاید بد نباشد چند روزی با خودتان خلوت کنید. فقط کافی است از محل کارتان مرخصی بگیرید و عازم سفر شوید. سفرهای عادی می‌توانند استرس‌های خودشان را داشته باشند، اما این‌ قبیل خلوت‌کردن‌ها مایه‌ی تسلی و آرامش روح خواهند بود. خواهید دید که با انرژی تازه به خانه برمی‌گردید و برای رویارویی با استرس‌های روزمره آماده‌تر می‌شوید.

منابع:

۱- chetor.com

۲- learnreligions.com

روانشناسی,زندگی بهتر

نکته غم انگیز در باره افسرده‌هایی که یاد می‌گیرند ناامیدی و یاس خود را پشت صورت شاد، پنهان سازند این است که در برابر میل به خودکشی، خیلی ضعیف و شکننده هستند.
بنا بر دانش موجود درباره افسردگی، افرادی که پشت ماسک لبخند، پنهان می‌شوند حتی قادرند شغل ثابت روزانه را تحمل کنند. در گردهم آیی‌های اجتماعی، حالت عادی و شاد داشته باشند ولی غم بزرگی، وجودشان را احاطه کرده است.
آن‌ها لبخند می‌زنند چون نمی‌خواهند مریض روحی به نظر برسند. آن‌ها می‌ترسند که دیگران آن‌ها را ضعیف و غیرعادی تصور کنند. برای همین با همه رنج و یاس درونی، لبخند را حفظ می‌کنند.

افسرده‌هایی که لبخند بر صورت دارند معمولاً غروب‌ها غمگینتر می‌شوند. اصلاً تحمل انتقاد را ندارند بیشتر از معمول می‌خوابند و تحمل شکست و اشتباه را اصلا ندارند.
از دلایل ایجاد این نوع افسردگی، احساس ناموفق بودن است. مشکلات زناشویی و اقتصادی نیز باعث تحریک این نوع افسردگی می‌شود. بین ۱۵ تا ۴۰ درصد افسردگی‌ها قادر به طبقه‌بندی نیستند و افسردگی توام با لخند، جزوشان است.
این نوع افراد از نداشتن مفهوم و معنا در زندگی‌شان در رنج هستند. بابت احساس بی‌هدفی‌شان احساس شرم می‌کنند و سعی می‌کنند با منطق شخصی خودشان، احساس افسردگی را توجیه یا انکار کنند.
خطرناک بودن این نوع افسردگی هم در این است که دست یاری بلند نمی‌کنند و مدام به خود می‌قبولانند که مشکل جدی ندارند. آن‌ها چون تا حدودی پرانرژی هم هستند برعکس سایر افسرده‌ها اگه به خودکشی فکر می‌کنند شانس و انگیزه عملی ساختن خودکشی‌شان، بیشتر است.
در تمامی بیماری‌های روحی روانی، قدم اصلی برای معالجه یا بهبود بیماری، پذیرفتن این حقیقت است که در ما افسردگی وجود دارد.

منابع:

۱- marde-rooz.com

۲- psychologytoday.com

روانشناسی,زندگی بهتر

آدم‌هایی که می‌خواهند به همه خوش خدمتی کنند فکر می‌کنند راه دیگری ندارند جز آن‌که مثل موم در مقابل توقع دیگران نرم باشند.

افرادی که دوست دارند به همه خوش خدمتی کنند در دوران کودکی، والدینی داشتند که هر رفتار طبیعی فرزندان‌شان را با خشم، تهدید و تحقیر، پاسخ می‌دادند.

این نوع کودکان راه دیگری نداشتند جز این‌که حواس‌شان باشد رفتاری از آن‌ها سر نزند که باعث خشم و ناراحتی والدین گردند، کودکانی که مدام می‌خواستند دیگران را راضی نگه دارند.

بهتر است درک کنیم که ما دیگر یک کودک وابسته و محتاج و بیچاره نیستیم که برای بقای‌مان می‌بایست حتماً هر کاری کنیم تا رضایت والدین یا دیگران را جلب کنیم. خوش خدمتی و تلاش برای جلب رضایت فقط در کودکی یک تاکتیک موفق بود.

همه آدم‌ها می‌دانند که نقطه ضعف‌هایی دارند. خطاهایی از آن‌ها سر می‌زند و حتی گاهی نیت‌های بد پیدا می‌کنند. برای همین همه می‌توانند درک کنند که دیگران هم نقص و ضعف و اشتباه داشته باشند.

گاهی ضمن احترام و بدون پرخاش، می‌شود ایراد گرفت یا به بعضی خواسته‌های دیگران جواب رد داد.

ما در بزرگ‌سالی می‌توانیم احساسات‌مان را بهتر و کامل و مستقل، ابراز کنیم. کافی است یاد بگیریم صادقانه و با شجاعت تمام، خودمان باشیم.

منابع:

۱- marde-rooz.com

۲- theschooloflife.com

روانشناسی,زندگی بهتر

داشتن تعادل روحی در همه ابعاد زندگی روزمره از نحوه تصمیم‌گیری تا ابراز احساس خود را بروز می‌دهد. آرامش و توازن روحی کمک می‌کند تا با استرس و مشکلات، بهتر روبرو شویم. داشتن یک صلح درونی، به حفظ رابطه ما با عزیزان و دوستان و حتی رقیبان ما کمک می‌کند. سلامت روحی و روانی به ما انرژی می‌دهد و رابطه مثبت‌تری با جهان بیرون از خود خواهیم داشت.

_ اما سلامت روحی چیست؟
بسیاری از افراد فکر می‌کنند اگر دچار یک بیماری روحی و روانی نیستند پس از سلامت روحی برخوردارند. توازن و تعادل روحی با نداشتن بیماری‌های روحی و روانی فرق دارد.

برای همین بد نیست بدانیم افرادی که از تعادل روحی و روانی برخوردار هستند چه خصوصیاتی دارند:

۱- داشتن یک احساس رضایتمندی از زندگی در هر شرایطی

۲- نشاط و انرژی برای خندیدن و لذت بردن از زندگی

۳- توانایی روبرو شدن با شکست و برخاستن و ادامه مسیر.

۴- وجود یک نوع معنا و مفهوم در زندگی که در نوع رفتارشان با خود و دیگران دیده می‌شود.

۵- نرمش لازم برای یاد گرفتن چیزهای تازه و به همان نسبت قدرت تطبیق با شرایط جدید.

۶ – ایجاد رابطه صمیمی با دیگران و قدرت نگهداری آن رابطه

منابع:

۱- marde-rooz.com

۲- helpguide.org

روانشناسی,زندگی بهتر

بر اساس یک تئوری رفتاری: «تغییر وقتی اتفاق می‌افتد که افراد حس کنند ادامه رنج و ناراحتی غیرممکن است. به عبارت دیگر، بعضی افراد برای آرامش و راحتی خود تلاش نمی‌کنند چون فکر می‌کنند قادر به تحملِ وضع موجود هستند »

این نوع افراد معتقدند کاری برای مشکل خودشان نمی‌توانند انجام دهند و سعی می‌کنند با آن کنار بیایند. چون برای‌شان، عمل تغییر، غیرممکن است. برای همین، سعی می‌کنند بسوزند و بسازند.

بعضی‌ها هم هستند که نه تنها رنج‌شان، به اندازه کافی عذاب‌دهنده نیست بلکه از رنج و دردی که می‌برند با ایجاد حس مظلومیت، سود نیز می‌برند. آن‌ها می‌خواهند از توجه و حمایت دیگران برخوردار می‌شوند.

دلیل دیگر برای نپذیرفتن تغییر و تلاش برای حل مشکل، مربوط است به سیستم دفاع روانی انسان‌ها… آدم‌های که مشکل روحی دارند یا از یک مشکل رفتاری رنج می‌برند به شدت از تغییر وضعیتی که در آن به سر می‌برند می‌ترسند.

آن‌ها با وجود ناراحتی‌ها، تلاشی برای بهبود وضعیت خود نمی‌کنند چون فکر می‌کنند موقعیتی که در آن به سر می‌برند تا حدودی قابل کنترل است و برای همین ریسک به هم زدن موقعیت و وضعیت‌شان را به جان نمی‌خرند. آن‌ها به سیستم دفاع روانی خود گوش می‌دهند و تحمل اوضاع را به تغییر و بهبود، ترجیح می‌دهند. شاید منطق و شعورشان خواهان بهبود و تغییر باشد ولی ترجیح می‌دهند ریسک نکنند.

افرادی هم هستند که فکر می‌کنند غم و عذاب، تاثیر مثبت خواهد داشت. این نوع آدم‌ها معتقدند با درد و رنج روزانه‌شان، قادر به تدارک یک زندگی با معنا خواهند بود. این افراد فکر می‌کنند زندگی‌شان مفهوم و هدفی خواهد یافت. برای همین، تصمیمی برای بهتر شدن و کم کردن مشکل و رنج خود خود، اتخاذ نمی‌کنند.

منابع:

۱- psychologytoday.com

۲- marde-rooz.com

روانشناسی,زندگی بهتر

سلام من ناصر و ۲۳ سالمه و اهل شهرستانم. ۵ ساله برای تحصیل در تهران حضور دارم. مدتی پیش با دختری که همکلاسی‌م بوده آشنا شدم. در اول احساس دوست داشتن بهش داشتم اما فکر نمی‌کردم عاشقش شوم، او نیز ۶ ماه کنارم بود و من هر روز فکر می‌کردم که دارم عاشقش می‌شوم و او نیز احساس می‌کرد که دوستم دارد اما همیشه می‌گفت احساس می‌کند که یک چیزی در رابطه ما کم است،

تا این‌که بهم گفت چون تفاوت‌هایی بین‌مون هست، رابطه ما آینده نداره و باید از هم جدا بشیم. من نتوانستم آن زمان درست فکر کنم، دوستم فوت کرده بود و حالم خیلی بد بود. او سعی کرد باهام عادی بشه و آروم آروم تمام کنه اما من نمی‌تونستم از او جدا بشم و به خواسته‌اش احترام بگذارم.

خودمو به این در و اون در زدم و با واسطه و حرف زدن با دوستاش سعی کردم حرف خودمو بهش برسونم که این‌ها باعث شد اون بیشتر ازم دلخور شه.

حال نمی‌دونم باید چه کار کنم الان یک هفته است که سکوت کردم و هرشب دارم کابوس می‌بینم و نمی‌تونم خودمو از این حال بیرون بیارم، این آزارم میده که اون آدمی که فکر می‌کنه از من شناخته من نیستم و نتونست درست منو بشناسه و نتونست درکم کنه که این رفتارایی که این مدت ازم سرزده دست خودم نبوده.

حالا از شما می‌خوام راهنماییم کنین که چکار کنم در درجه اول دیدگاهش نسبت بهم عوض بشه و در درجه دوم ازش فرصت دوباره بگیرم؟ نگویید که فراموشش کنم که هیچوقت این اتفاق نخواهد افتاد.

پاسخ

دوست عزیز
او فرصت شناخت ترا آن‌طور که شعور خودش اجازه می‌دهد به اندازه کافی داشته است. تو نمی‌توانی بر اساس تشخیص یا توجیهی که داری، این تصمیم را بی‌ارزش و غیرمنطقی جلوه دهی. تشخیص آدم‌ها از ترکیب هزاران رفتار و واکنش بسیار شخصی و کوچک در طی زمان شکل می‌گیرد.

تو می‌بایست با قدرت و صلابت تمام و با جوان‌مردی ناشی از شخصیتی که از خودت داری این را می‌فهمیدی و می‌رفتی. این ماجرا را تمام شده اعلام کن. معذرت صمیمی بخواه و از او خداحافظی کن. اگر هم خواستی پیش خودت حدود ۶ ماه، فرصت انتظار مقرر کن و صبور و نجیب فقط منتظر باش. این تنها شانس محترمانه و مردانه است که داری. اگر نشد همه ماجرا را به فال نیک بگیر و از این تجربه زیبا، لایه‌ای از شخصیت کامل‌تر برای خودت تهیه کن.

او می‌داند که دوستش داری. هیچ کار دیگر نکن. او شعور دارد و حس و برنامه‌ریزی. اگر بخواهد می‌آید. از دست تو کاری ساخته نیست. باید عبور کنی. باید بپذیری.

منبع: marde-rooz.com