محققان بریتانیایی گزارش میدهند که افراد مبتلا به کووید طولانی مدت، مجموعه وسیعتری از علائم از جمله ریزش مو و اختلال عملکرد جنسی را نسبت به زمانی که تصور میشد دارند.
تجزیه و تحلیل سوابق سلامت الکترونیکی برای ۲٫۴ میلیون نفر از ساکنان بریتانیا نشان داد که ۱۲ هفته پس از ابتلای اولیه خود، بیماران کووید، ۶۲ علامت متمایز بیشتر از بیماران غیرمبتلا به ویروس گزارش میکنند.
تنها با نگاهی به بیماران غیر بستری، محققان سه دسته از علائم متمایز گزارش شده توسط افراد مبتلا به مشکلات سلامتی مداوم پس از عفونت را شناسایی کردند.
الگوهای علائم عمدتاً به عنوان علائم تنفسی یا مغزی گروه بندی می شوند، در کنار آن دسته سومی که طیف وسیع تری از مشکلات سلامتی، از جمله ریزش مو و اختلال نعوظ دارند رانشان میدهد.
شایعترین علائم شامل از دست دادن بویایی، تنگی نفس، درد قفسه سینه و تب است. سایر موارد عبارتند از:
فراموشی؛
آپراکسی (ناتوانی در انجام حرکات یا دستورات آشنا)؛
بیاختیاری روده؛
توهمات؛
تورم اندام.
محققان همچنین دریافتند که گروههای خاصی از مردم در معرض افزایش خطر ابتلا به کووید طولانی مدت هستند. این افراد شامل زنان، جوانان و اقلیتهای قومی، و همچنین افراد فقیرتر، افراد سیگاری، افرادی که دارای اضافه وزن یا چاق هستند و افراد دارای مشکلات مزمن سلامت هستند.
شمیل هارون، محقق ارشد یکی از دانشگاه ها گفت: «علائمی که ما شناسایی کردیم باید به پزشکان و توسعه دهندگان راهنماهای بالینی کمک کند تا ارزیابی بیماران مبتلا به اثرات طولانی مدت کووید-۱۹ را بهبود بخشند و متعاقباً در نظر بگیرند که چگونه می توان این بار علائم را به بهترین نحو مدیریت کرد.»
وی دانشیار بالینی مجله خبری بیرمنگام در رشته بهداشت عمومی دانشگاه است.
رادیکولوپاتی یا عصب فشرده در ستونفقرات میتواند منجر به انواع علائم ناراحت کننده از جمله درد، ضعف و بیحسی شود. رادیکولوپاتی یک اصطلاح کلی است که به علائم ناشی از تحت فشار قرار گرفتن ریشه عصبی هنگام خروج از ستونفقرات، اشاره دارد. این حالت میتواند در هر قسمت از پشت بدن رخ دهد و شامل سیاتیک، رادیکولوپاتی گردنی و رادیکولوپاتی قفسه سینه میشود.
با مطالعه این مطلب در مورد علل ایجاد رادیکولوپاتی، احساس ایجاد شده و نحوه درمان آن بیشتر بدانید.
رادیکولوپاتی چیست؟
ستون فقرات یک ساختار انباشته از ۳۳ استخوان یا مهره است که توسط شبکهای از ماهیچهها، تاندونها و رباطها در جای خود قرار دارند. اعصاب از ستون فقرات به سایر نواحی بدن مانند بازوها و پاها گسترش می یابد.
هر ناحیه از ستونفقرات نام و عملکرد خاصی دارد. که عبارتند از:
ستونفقرات گردنی یا گردن؛
ستونفقرات قفسه سینه یا قسمت میانی پشت؛
ستونفقرات کمری یا کمر؛
ساکروم، ستونفقرات را به باسن متصل میکند؛
استخوان دنبالچه یا دنبالچه.
هر مهره توسط یک دیسک بین مهرهای از مهره مجاور خود محافظت میشود. این کار از ساییده شدن مهرهها روی هم جلوگیری میکند.
هنگامی که صدماتی رخ میدهد، این دیسکها میتوانند آسیب ببینند یا ملتهب شوند، که میتواند باعث فشرده شدن یا تحریک ریشه عصبی مجاور شود. بسته به اینکه کدام عصب فشرده شده است، فرد میتواند درد یا علائم دیگری را در مناطقی که با عملکرد عصبی مطابقت دارد تجربه کند. اگرچه افراد ممکن است در نتیجه یک آسیب دچار رادیکولوپاتی شوند، اما این حالت ممکن است بدون ایجاد محرک فوری رخ دهد.
علل و عوامل خطر رادیکولوپاتی
بیماریهای دژنراتیو دیسک و استئوآرتریت اغلب باعث رادیکولوپاتی میشوند.
با اینحال، شرایط یا آسیب های مختلفی میتواند باعث آن شود، از جمله موارد زیر :
فتق دیسک؛
تنگی نخاع، وضعیتی که در آن کانال نخاعی باریک میشود؛
خارهای استخوانی؛
تومورهای ستونفقرات؛
آرتروز یا آرتریت نخاعی؛
شکستگیهای فشاری؛
spondylolisthesis (زمانی که مهره حرکت میکند و روی مهره زیر قرار میگیرد)؛
اسکولیوز؛
دیابت.
عوامل خطر دیگر که میتواند باعث ایجاد رادیکولوپاتی شوند عبارتند از:
سالخورده بودن؛
بلند کردن وسایل سنگین؛
حرکات تکراری طولانی مدت؛
بهرهبرداری از تجهیزاتی که دارای ارتعاش هستند؛
سیگار کشیدن.
علائم رادیکولوپاتی
از آنجایی که اعصابی که از نخاع امتداد مییابند به قسمتهای مختلف بدن میروند، بسته به اینکه کدام ریشه عصبی فشرده شده باشد، افراد علائم متفاوتی را تجربه خواهند کرد.
رادیکولوپاتی سرویکال
رادیکولوپاتی سرویکال زمانی رخ می دهد که یک ریشه عصبی در گردن یا قسمت فوقانی کمر فشرده شود. علائم شامل:
درد در گردن، شانه، قسمت بالایی پشت یا بازو
ضعف عضلانی
انتشار درد
رادیکولوپاتی توراسیک
رادیکولوپاتی توراسیک زمانی اتفاق میافتد که فشار یا تحریک ریشه عصبی در ناحیه میانی پشت رخ میدهد. این یک بیماری غیر معمول است که ممکن است به اشتباه به عنوان عوارض زونا، قلب، شکم یا کیسه صفرا تشخیص داده شود.
علائم مرتبط با رادیکولوپاتی قفسه سینه عبارتند از:
درد سوزش یا تیراندازی در دنده، پهلو یا شکم
درد دامنه دار
بی حسی و گزگز
رادیکولوپاتی کمری
هنگامی که فشار یا تحریک ریشه عصبی در قسمت پایین کمر رخ می دهد، ممکن است فرد در ناحیه کمر، پاها و باسن دچار درد شود. رادیکولوپاتی کمری به عنوان سیاتیک نیز شناخته می شود. علائم شامل درد و بیحسی در ناحیه کمر، لگن، باسن، ساق پا یا خود پا است و معمولاً با نشستن یا راه رفتن طولانی بدتر میشوند.
در برخی موارد، اعصابی که بر روده و مثانه تأثیر میگذارند میتوانند فشرده شوند و منجر به بیاختیاری روده یا مثانه یا از دست دادن کنترل آن شوند.
سایر علائم عمومی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
درد شدیدی که از پشت شروع می شود
درد شدید همراه با نشستن یا سرفه کردن
بی حسی یا ضعف در ساق پا و پا
بی حسی یا گزگز در پشت یا ساق پا
تغییرات حس یا رفلکس، حساسیت مفرط
تشخیص رادیکولوپاتی
علاوه بر معاینه فیزیکی و بررسی علائم، پزشکان ممکن است رادیکولوپاتی را با استفاده از موارد زیر تشخیص دهند:
تست های تصویربرداری: این تست ها شامل اشعه ایکس، ام آر آی و سی تی اسکن می باشد.
تست های عملکرد عصبی: این می تواند آزمایش تکانه الکتریکی به نام الکترومیوگرافی باشد.
درمان رادیکولوپاتی
به طور معمول، رادیکولوپاتی بدون جراحی قابل درمان است. بسته به شدت، پزشک ممکن است داروهایی را توصیه کند، از جمله:
داروهای غیر استروئیدی، مانند ایبوپروفن، آسپرین یا ناپروکسن
کورتیکواستروئیدهای خوراکی یا استروئیدهای تزریقی
داروهای ضد درد، مانند گاباپنتین
آنها همچنین ممکن است درمان های دیگری را توصیه کنند، مانند:
فیزیوتراپی
گردن بند نرم طبی
کاربرد یخ و گرما
در برخی موارد، پزشکان ممکن است جراحی را برای درمان علت فشردگی عصب توصیه کنند. برخی از روش های جراحی شامل ترمیم فتق دیسک،باز کردن فضای کانال نخاعی، برداشتن خار استخوانی یا جوش دادن استخوان ها می باشد.
در برخی موارد، پزشکان ممکن است جراحی را برای درمان علت فشردگی عصب توصیه کنند. برخی از روش های جراحی شامل ترمیم فتق دیسک، گشاد شدن فضای کانال نخاعی، برداشتن خار استخوانی یا جوش دادن استخوان ها می باشد.
پیشگیری از رادیکولوپاتی
برخی از استراتژی ها ممکن است از دردی که به علت تحت فشار بودن اعصاب ایجاد شده جلوگیری کنند. که شامل:
حفظ وضعیت بدنی خوب، حتی هنگام رانندگی
تکنیک های مناسب بلند کردن
انجام فعالیت بدنی منظم
بهبود قدرت قسمت مرکزی ستون مهره ها
حفظ وزن متوسط
کشش منظم
خبرنامه پزشکی دیلی نیوز
داشتن دانش کافی نشندهنده قدرت بیشتر در زندگی می باد پس دانشنامه رایگان ما را دریافت کنید.و به موضوعات بهداشتی که بیشتر به آنها اهمیت می دهید عمیق تر بپردازید.
سوالات متداول
در زیر به برخی از سوالات متداول پاسخ داده شده است.
آیا رادیکولوپاتی هرگز از بین می رود؟
بله، رادیکولوپاتی با درمان مناسب از بین می رود. پزشک ممکن است علاوه بر فیزیوتراپی، یخ، گرما و غیره، داروهای تسکین دهنده درد را نیز توصیه کند.
آیا رادیکولوپاتی همان سیاتیک است؟
از نظر فنی خیر – سیاتیک نوعی رادیکولوپاتی است. تمام سیاتیک ها ،رادیکولوپاتی هستند اما همه رادیکولوپاتی ها سیاتیک نیستند.
چه مدت طول می کشد تا رادیکولوپاتی بهبود یابد؟
بسته به نوع رادیکولوپاتی فرد و نحوه درمان آن دارد. برخی از آنها می توانند به سرعت برطرف شوند – برای مثال، تزریق استروئید می تواند در کمتر از ۲ هفته موجب تسکین شود. با این حال، ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد تا مشکل حل شود.
اگر رادیکولوپاتی سرویکال درمان نشود چه اتفاقی می افتد؟
اگر درمان نشود، درد فرد احتمالا بدتر خواهد شد. آسیب همچنین می تواند بدتر شود و در برخی موارد ممکن است دائمی باشد.
آیا رادیکولوپاتی سرویکال یک ناتوانی است؟
لزوما اینطور نیست. اگر وضعیت فردی جدی و به اندازه کافی ناتوان کننده باشد، ممکن است به عنوان یک ناتوانی در نظر گرفته شود. اما همه افراد مبتلا به رادیکولوپاتی ناتوانی قابل توجهی را تجربه نمی کنند.
برای اینکه از نظر قانونی در ایالات متحده معلولیت در نظر گرفته شود، یک فرد مبتلا به رادیکولوپاتی باید دارای موارد زیر باشد:
بی حسی، یا خستگی عضلانی
علائم عصبی در معاینه فیزیکی
آزمایشی که آسیب ریشه عصبی را نشان می دهد (CT، MRI، یا اشعه ایکس)
نیاز به وسایل کمکی مانند عصا یا واکر
خلاصه
رادیکولوپاتی زمانی اتفاق می افتد که یک ریشه عصبی در ستون فقرات گیر کرده یا آسیب ببیند. این حالت می تواند علائمی مانند درد، ضعف و بی حسی ایجاد کند. فرد می تواند با دارو، فیزیوتراپی و بی حرکتی این بیماری را مدیریت کند. در برخی موارد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
اسپوندیلوز نوعی آرتریت است که در اثر سایش و پارگی ستونفقرات ایجاد میشود. هنگامی که دیسکها و مفاصل تحلیل میروند و یا زمانی که خارهای استخوانی روی مهرهها رشد میکنند یا هر دو حالت باهم اتفاق میافتد. این تغییرات میتواند حرکت ستونفقرات را مختل کند و بر اعصاب و سایر عملکردها تأثیر بگذارد.
اسپوندیلوز گردنی شایعترین نوع اختلال پیشرونده است که در طول پیری گردن را درگیر میکند.
طبق گفته آکادمی جراحان ارتوپدی آمریکا، بیش از ۸۵ درصد از افراد بالای ۶۰ سال به اسپوندیلوز گردنی مبتلا هستند.
انواع دیگر اسپوندیلوز در قسمتهای مختلف ستون فقرات ایجاد میشود:
اسپوندیلوز توراسیک وسط ستونفقرات را درگیر میکند.
اسپوندیلوز کمری کمر را درگیر میکند.
اسپوندیلوز چند سطحی بیش از یک قسمت از ستونفقرات را تحت تاثیر قرار میدهد.
اثرات اسپوندیلوز در بین افراد متفاوت است، اما معمولاً مشکلات جدی ایجاد نمیکنند.
هنگامی که یک فرد علائمی دارد، این علائم اغلب شامل درد و سفتی است که میآیند و میروند.
استئوآرتریت ستونفقرات اصطلاح دیگری برای اسپوندیلوز است. استئوآرتریت آرتریت ناشی از ساییدگی را توصیف می کند. که می تواند هر مفصلی در بدن را تحت تاثیر قرار دهد.
علل اسپوندیلوز
ستونفقرات به نگه داشتن ساختار بدن کمک میکند و بیشتر وزن بدن را تحمل میکند. همچنین تقریباً تمام شاخههای عصبی اصلی که از مغز خارج میشوند را حمل میکند و از آن محافظت میکند. ستونفقرات منحنی است، و بصورت مستقیم نیست، و قسمتهای گردنی، سینهای و کمری ستونفقرات حاوی ۲۴ استخوان است که به عنوان مهره شناخته میشوند. بین این مهرهها مفاصلی وجود دارد که به ستونفقرات اجازه حرکت انعطافپذیر میدهد. به آنها مفاصل فاست میگویند.
همچنین، بافت نرم و لاستیکی به نام دیسکهای بین مهرهای، مهرهها را جدا میکند که شامل صفحات انتهایی غضروف و یک قسمت بیرونی سخت، حلقه فیبروزوس، اطراف هسته داخلی هسته پالپوزوس است.
دیسکهای بین مهرهای باعث کمک به حرکت نرم ستون مهرهها میشوند و در برابر هر گونه ضربه، استخوانها را محافظت میکنند.
با بالا رفتن سن، دیسکها خشکتر، نازکتر و سختتر میشوند و بخشی از توانایی ضد اصطکاک را از دست میدهند. به همین دلیل است که احتمال شکستگی فشاری مهره در افراد مسن بیشتر از افراد جوانتر است.
شکستگی فشاری مهره در نتیجه از بین رفتن استخوان در ستونفقرات است که معمولا با پوکی استخوان رخ میدهد. مفاصل فاست بین مهرهها نیز به دلیل سایش و پارگی سطح غضروف آنها با افزایش سن عملکرد کمتری دارند. با فرسایش غضروف، استخوانها شروع به ساییدگی میکنند و باعث اصطکاک میشود. این میتواند منجر به تشکیل تودههای استخوانی شود که به آن خار استخوانی میگویند. از بین رفتن بافتهای لاستیکی و ایجاد خار، ستونفقرات را سفتتر میکند. حرکت پشت نیز سختتر میشود و اصطکاک افزایش مییابد.
عوامل خطر
ساییدگی روزانه در طول زمان علت کلی اسپوندیلوز است.
این تغییرات بسته به عوامل خطر هر فرد، بر افراد متفاوت تأثیر میگذارد.
عوامل خطر عبارتند از:
داشتن عامل ژنتیکی؛
داشتن چاقی یا اضافه وزن؛
داشتن یک سبک زندگی بیتحرک همراه با کمبود ورزش؛
صدمه به ستونفقرات یا تحت عمل جراحی ستونفقرات؛
سیگار کشیدن؛
داشتن شغلی که نیاز به حرکات تکراری یا تحمل وزن دارد که ستونفقرات را درگیر میکند؛
داشتن یک وضعیت سلامت روان، مانند اضطراب یا افسردگی؛
داشتن آرتریت پسوریاتیک.
علائم اسپوندیلوز
اکثر افراد مبتلا به اسپوندیلوز وابسته به سن هیچ علامتی ندارند. برخی از افراد برای مدتی علائم دارند، اما پس از آن از بین میروند. گاهی اوقات، یک حرکت ناگهانی میتواند علائم را ایجاد کند.
علائم شایع سفتی و درد خفیف است که به دنبال حرکات خاص یا دورههای طولانی بدون حرکت بدتر میشود، مثلاً در حالت نشستن مدت طولانی این حالت بدتر میشود.
علائم شدیدتر عبارتند از:
احساس ساییدن یا ترکیدن هنگام حرکت دادن ستونفقرات؛
ضعف در دستها یا پاها؛
هماهنگی ضعیف بین اعضا؛
اسپاسم و درد عضلانی؛
سردرد؛
از دست دادن تعادل و مشکل در راه رفتن؛
از دست دادن کنترل مثانه یا روده.
عوارض اسپوندیلوز
برخی از تغییرات اولیه یا علائم به پزشکان کمک میکند تا تشخیص دهند که فرد چه نوع اسپوندیلوز دارد. بر اساس تحقیقاتی که در BMJ در سال ۲۰۰۷ منتشر شد، در افراد دیگر، همین مسائل میتوانند به عنوان عوارض ایجاد شوند.
در زیر نمونههایی از این نوع تغییرات میباشد:
تنگی کانال نخاعی: در کانال نخاع اعصاب وجود دارند. علائم شامل درد در گردن یا پشت و مشکلات پا و بیحسی یا ضعف است که ممکن است به پایین پا کشیده شود.
رادیکولوپاتی سرویکال: تغییرات در دیسک یا استخوان میتواند باعث گیرکردن اعصاب ستونفقرات شود که منجر به درد شدید، بیحسی و حساسیت مفرط میشود.
میلوپاتی اسپوندیلوتیک گردنی: شامل فشرده شدن نخاع است. علائم شامل درد و بیحسی در اندامها، از دست دادن هماهنگی در دستها، عدم تعادل و مشکل در راه رفتن و در مراحل بعدی مشکلات مثانه است.
اسکولیوز: تحقیقات نشان میدهد که ممکن است بین انحطاط مفاصل فاست و اسکولیوز در بزرگسالان ارتباط وجود داشته باشد.
این تغییرات میتواند علائم دیگر را بدتر کند. محل علائمی مانند درد به بخشی از ستونفقرات بستگی دارد که اسپوندیلوز بر آن تأثیر میگذارد.
درمان اسپوندیلوز
اکثر موارد اسپوندیلوز فقط سفتی و درد خفیف است و گاه به گاه ایجاد میشوند و نیازی به درمان ندارند.
درمانهای خانگی
اگر فردی درد را تجربه کرد، میتواند موارد زیر را امتحان کند:
داروهای مسکن بدون نسخه: داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی NSAIDs))، مانند ایبوپروفن، ممکن است کمک کنند.
فعالیت بدنی: ورزشهای ملایم، مانند شنا یا پیادهروی، میتواند به حفظ انعطافپذیری و تقویت عضلات حمایت کننده از ستونفقرات کمک کند.
بهبود وضعیت بدنی: به عنوان مثال، خمیدن میتواند درد را بدتر کند.
فیزیوتراپی: یک فیزیوتراپ ممکن است تمرینات یا ماساژ خاصی را پیشنهاد کند.
پشتیبان: ممکن است فرد نیاز داشته باشد صندلی یا تشکی را انتخاب کند که پشت او را بهتر نگه دارد.
استراحت در طول دوره های التهاب: زمانی که علائم دردسرساز هستند، سعی کنید مدتی استراحت کنید.
درمانهای جایگزین
برخی از افراد برای مدیریت علائم از موارد زیر استفاده می کنند:
طب سوزنی؛
درمان کایروپراکتیک؛
ماساژ دادن؛
درمان اولتراسوند؛
تحریک الکتریکی.
تحقیقات نشان میدهد که برخی از این منابع قابل اعتماد ممکن است برای درد عصبی یا آسیب ناشی از گردن تسکین دهند.
داروها
اگر درد شدید یا مداوم باشد، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
تجویز داروهای مسکن؛
شل کنندههای عضلانی، برای کاهش اسپاسم؛
داروهایی که درد عصبی را کاهش میدهند؛
کرمهای موضعی؛
داروهای استروئیدی، چه به صورت قرص و چه به صورت تزریقی، زمانی که درد شدید است؛
تزریقی که ترکیبی از داروهای استروئیدی و بیهوشی است.
هدف از تزریق استروئید کاهش درد با کاهش التهاب است. با استفاده از راهنمایی اشعه ایکس، پزشک استروئید را به ریشه های اعصاب آسیب دیده تزریق میکند. با این حال، استروئیدها همچنین میتوانند اثرات نامطلوبی داشته باشند، بنابراین پزشک معمولاً سعی میکند استفاده از آنها را محدود کند. هنگام استفاده از داروها، رعایت توصیههای پزشک ضروری است.
عمل جراحی
پزشک فقط در صورتی که علائم شدید و مداوم باشد و هیچ درمان دیگری کمکی نکرده باشد، جراحی را پیشنهاد میکند. اگر فشرده شدن اعصاب منجر به بیحسی، ضعف یا از دست دادن کنترل روده یا مثانه شود و اگر آسیب بدون جراحی بدتر شود، ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد.
نوع جراحی به مشکل و محل آن بستگی دارد. پزشک میتواند مناطق آسیبدیده را با فناوری تصویربرداری مانند اشعه ایکس شناسایی کند. جراحی ممکن است شامل برداشتن دیسک یا تکهای از استخوان که به اعصاب فشار میآورد باشد و سپس مهرههای مجاور را به هم میچسباند. یا ممکن است جراح دیسک آسیبدیده را با دیسک مصنوعی جایگزین کند. در گذشته، جراحی ستونفقرات یک عمل بزرگ بود. اکنون، جراحی آندوسکوپی – یا Key hole – ممکن است یک گزینه باشد. این روش به مراتب کمتر از جراحی باز تهاجمی است.
طبق گفته انجمن جراحان مغز و اعصاب آمریکا، جراحی کم تهاجمی ستونفقرات خطرات کمتری را در بر دارد، زیرا:
برش کوچکتر است.
از دست دادن خون در حین جراحی کمتر است.
احتمال آسیب عضلانی کمتر است.
بهبودی سریعتر است.
پزشک میتواند از بی حس کننده موضعی استفاده کند.
همچنین خطر درد و عفونت پس از جراحی کاهش یافته و نیاز کمتری به دارو وجود دارد.
جراحی ستونفقرات کم تهاجمی اغلب یک روش سرپایی است، به این معنی که بسیاری از افراد در همان روز به خانه باز میگردند.
با این حال، اکثر افراد مبتلا به اسپوندیلوز نیازی به جراحی ندارند. پزشکان در حال بررسی بیشترخطرات جراحی ستونفقرات در مقایسه با مزایای بالقوه آن هستند.
چشم انداز
اسپوندیلوز یک مشکل شایع است که ستونفقرات را تحت تاثیر قرار می دهد و اکثر افراد با افزایش سن احتمالاً درجاتی از اسپوندیلوز ایجاد می کنند. بسیاری از آنها علائمی را تجربه نخواهند کرد یا علائم خفیف خواهند بود. با این حال، اگر درد شدید باشد و بیحسی و ضعف بر کیفیت زندگی فرد تأثیر بگذارد، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند.
تغذیه سالم برای همه مهم است، اما برخی از غذاها به ویژه برای مسائلی که مربوط به زنان میشود چند مورد از آنها: مانند شکنندگی استخوانها، بارداری و سرطان سینه، مفید هستند. این «غذاهای فوقالعاده» سرشار از مواد مغذی هستند (اغلب بیش از یک مورد) که به محافظت از بدن و حفظ عملکرد خوب آن حتی با افزایش سن کمک میکند.
کلم پیچ
در این برگهای سبز مقدار زیادی ویتامین K وجود دارد که همراه با کلسیم و ویتامین D باعث میشوند تا استخوانهای شما را قوی و سالم نگه دارد.در یک وعده از آن بیش از ۲۰ درصد از مقادیر توصیه شده روزانه ویتامین A و C دارد.
مارچوبه
اگر راه دیگری برای دریافت ویتامین K استخوان ساز میخواهید مارچوبه بسیار عالی است. با مصرف نصف فنجان در سبد خوراکیتان، یک سوم نیاز روز خود را مصرف کردهاید. همچنین سرشار از فولات است که به جلوگیری از نقایص مادرزادی مانند اسپینا بیفیدا کمک میکند.
لوبیا
دارای پروتئین زیادی هستند، بدون چربی (و اغلب با هزینه کمتر از گوشت است)، و فیبر بالایی دارند و میتوانند فشارخون، قندخون و ضربان قلب را کاهش دهند همه این موارد میتوانند منجر به بیماری قلبی شوند، و قاتل شماره ۱ زنان در ایالات متحده میباشند.
گریپ فروت
دارای «فلاونوئید» است، که به کاهش احتمال بروز انواع خاصی از سکته در زنان کمک میکند و همچنین ممکن است به بهبود کارکرد قلب نیز کمک کند. (پرتقال نیز مانند گریپ فروت موثر است، اما گریپ فروت قند کمتری دارد.) گریپ فروت ممکن است با داروهای دیگر تداخل داشته باشد، بنابراین قبل از مصرف با پزشک خود مشورت کنید.
توت و گیلاس
این میوهها فقز به علت رنگهای صورتی و بنفش، قرمز و آبی زیبا نیستند بلکه دارای فلاونوئیدها و آنتیاکسیدانهایی هستند که میتوانند از سلولهای سالم در برابر آسیب محافظت کنند. توتها حتی با بالا رفتن سن مغز، آن را هوشیار نگه میدارند. به علاوه، برای ساخت کلاژن، پروتئینی که پوست را محکم و صاف نگه میدارد، به ویتامین C آنها نیاز دارید.
پاپایا
رنگ قرمز نارنجی آن از بتا کاروتن (مواد موجود در هویج) و لیکوپن (همچنین در گوجهفرنگی و هندوانه) میآید. لیکوپن شانس ابتلا به سرطان دهانه رحم و سینه را کاهش میدهد. همچنین یک آنتیاکسیدان است و کلسترول و فشارخون را در سطوح نرمال نگه میدارد تا از بیماری قلبی جلوگیری کند.
ماست ساده و کم چرب
وقتی بالای ۵۰ سال دارید به کلسیم بیشتری نیاز دارید. ماست مقدار زیادی از کلسیم را دارد فقط مصرف ۸ اونس بیش از یک سوم کلسیم روزانه شما را تامین میکند. بهتر است به دنبال نوع غنی شده با ویتامین D باشید تا بدن بهتر از این ماده معدنی استفاده کند.
ساردین
این ماهیهای کوچک دارای اسیدهای چرب سالم، ویتامین D و کلسیم می باشند. چربیهای امگا ۳ موجود در آنها میتواند کیفیت شیر مادر را بهبود بخشد و همچنین برای نوزادانی که مادران آنها در دوران بارداری آنها را خوردهاند مفید است. آنها همچنین جیوه کمتری نسبت به سایر ماهیها دارند.
بذر کتان
دانه کتان آسیاب شده سرشار از فیبر و همچنین لیگنان است، این ترکیبات گیاهی مانند استروژن عمل میکنند. اینها میتوانند به کاهش خطر ابتلا به برخی سرطانها از جمله سرطان سینه کمک کنند. روغن بذر کتان یک راه عالی برای دریافت امگا ۳ است، اما مزایای دیگری برای مبارزه با سرطان ندارد. قبل از اینکه بذر کتان را به رژیم غذایی خود اضافه کنید، با پزشک خود مشورت کنید زیرا میتواند بر عملکرد برخی از داروها تأثیر بگذارد.
گردو
مملو از اسیدهای چرب سالم هستند و ممکن است به عنوان بخشی از یک رژیم غذایی متعادل از سرطان جلوگیری کنند. از گردو (یا دانه کتان آسیاب شده) به عنوان رویه ماست استفاده کنید: با یک تیر دو نشانه بزنید.
آووکادو
آنها غنی از چربی خوب هستند. در واقع، مطالعات نشان میدهند که رژیمهای غذایی غنی از آووکادو میتوانند به خلاص شدن از شر چربیهای شکم و محافظت از چشم و پوست کمک کنند. آنها حتی ممکن است به کاهش سطح کلسترول «بد» و افزایش کلسترول «خوب» کمک کنند.
سیبزمینی شیرین
دارای مس، فیبر، ویتامین B6، پتاسیم، آهن … است. بهتر از همه، آنها مملو از بتا کاروتن هستند، منبع غنی از ویتامین A میباشد. در دوران بارداری و شیردهی، مصرف آن باعث سلامت و تقویت ریه های کوچک کودک شما می شود.
اسفناج
فولات برای بدن بسیار مهم است. علاوه بر مزایای دوران بارداری، احتمال ابتلا به زوال عقل، بیماری قلبی و سرطان روده بزرگ را کاهش میدهد. اسفناج لوتئین نیز دارد. این آنتیاکسیدان از عدسی و شبکیه چشم محافظت میکند و حتی ممکن است چین و چروکها را از بین ببرد.
جگر گاو
ممکن است در بین لیست غذایی نباشد، اما جگر گاو منبع عالی فولات و اسید فولیک است که با اختلاف زیادی از منابع گیاهی مانند اسفناج و لوبیا چشم بلبلی بهتر است.
گوشت کم چرب گاو
گوشت قرمز گاو دارای مقدرا زیادی آهن میباشد و بعد از ۱۸ سالگی، شما به مقدار زیادی از آن نیاز دارید خانمها بیشتر از مردان نیاز دارند گوشت گاو غنی از آهن و همچنین روی و ویتامین B است. اما در مصرف آن زیادهروی نکنید. زیرا با مصرف زیااد گوشت قرمز احتمال ابتلا به فیبروم رحم وجود دارد.
تشخیص اینکه برآمدگی تحریک شده روی پوست شما کورک است یا جوش میتواند دشوار باشد. هر دو توسط باکتریهای موجود در منافذ و فولیکولهای مو ایجاد میشوند. اما در نحوه درمان و عواملی که آنها را در معرض خطر بالاتر قرار میدهند متفاوت هستند.
انواع برآمدگیها و تودهها میتوانند روی پوست شما ظاهر شوند. گاهی اوقات وقتی متوجه به وجود آمدن آن میشوید، بلافاصله مشخص نیست که چه چیزی است. یک برآمدگی قرمز یا سفید میتواند یک جوش باشد، اما ممکن است یک کورک نیز باشد. دو نوع آن ممکن است شبیه به هم به نظر برسند.
علائم
کورک یکی از شایعترین بیماریهای پوستی است و تا ۵۰ میلیون آمریکایی به نوعی کورک خواهند داشت. کورک در اندازهها، شکلها و انواع مختلفی وجود دارد. اغلب روی صورت ایجاد میشود، اما میتوانید بر روی گردن، پشت، شانهها و سینهتان نیز جوش داشته باشید. چند نوع کورک وجود دارد که هر کدام متفاوت به نظر میرسند:
جوشهای سرسیاه در سطح پوست ایجاد میشوند و در قسمت بالا باز هستند. کثیفیهای قابل مشاهده و سلولهای مرده پوست در داخل منافذ باعث سیاه شدن آن میشود.
جوشهای سرسفید عمیقتر در پوست شکل میگیرند. آنها در قسمت بالایی بسته شدهاند و با چرک پر شدهاند که باعث میشود سفید به نظر برسند. چرک مخلوط غلیظی از گلبول های سفید و باکتری است.
پاپول ها برآمدگی های بزرگتر، صورتی یا قرمز سفت هستند که با لمس آن ها احساس درد می شود.
پوسچول ها برآمدگی های قرمز و ملتهب هستند که با چرک پر شده اند.
ندول ها توده های سختی هستند که در عمق پوست ایجاد می شوند.
کیست ها بزرگ، نرم و پر از چرک هستند.
همانطور که جوشها محو میشوند، میتوانند لکههای تیره روی پوست باقی بگذارند. گاهی اوقات کورک میتواند باعث ایجاد اسکارهای دائمی شود، به خصوص اگر پوست روی آن کنده شده باشد.
جوش یک برجستگی قرمز رنگ است که در اطراف بیرون متورم و قرمز است که کم کم پر از چرک شده و بزرگتر میشود. به احتمال زیاد در مناطقی که عرق میکنید یا لباسهایتان به پوستتان ساییده میشود، جوش میبینید، مانند صورت، گردن، زیر بغل، باسن و رانها.
چندین جوش میتوانند با هم جمع شوند و ضایعه ای به نام کاربونکل را تشکیل دهند. کاربونکل دردناک است و میتواند یک اسکار دائمی به جا بگذارد. کربونکلها گاهی اوقات علائمی شبیه آنفولانزا مانند خستگی، تب و لرز ایجاد میکنند.
علل
کورک از منافذ شروع میشود. منافذ سوراخ های ریزی در پوست شما هستند که منافذ فولیکول های مو هستند. این سوراخها میتوانند با سلولهای مرده پوست پر شوند، که پلاگینی را تشکیل میدهند که روغن، باکتریها و کثیفیها را درون خود نگه می دارند. باکتری ها باعث متورم شدن منافذ و قرمز شدن آن می شوند. چرک، یک ماده غلیظ و سفید که از باکتری ها و گلبول های سفید تشکیل شده است، گاهی اوقات جوش را پر می کند.
جوش نیز از فولیکول های مو شروع می شود. آنها توسط باکتری هایی مانند استافیلوکوکوس اورئوس ایجاد می شوند که معمولاً به طور بی ضرر روی سطح پوست هستند. گاهی اوقات این باکتری ها می توانند به داخل فولیکول مو نفوذ کرده و باعث عفونت شوند. بریدگی یا جراحت باز به باکتری ها مسیر دسترسی آسان تری به داخل می دهد.
عوامل خطر
ممکن است جوش ها را با سال های نوجوانی مرتبط بدانید، اما می توانید در هر سنی به آن مبتلا شوید. امروزه تعداد فزاینده ای از بزرگسالان مبتلا به کورک هستد.
در صورت داشتن تغییرات هورمونی، از جمله در دوران بلوغ و بارداری، یا زمانی که مصرف قرص های ضدبارداری را شروع یا متوقف می کنید، احتمال ابتلا به کورک بیشتر است. و افزایش هورمون های مردانه در مردان و زنان باعث می شود پوست چربی بیشتری تولید کند.
برخی دیگر از دلایل کورک عبارتند از:
مصرف برخی داروها، مانند استروئیدها، داروهای ضد تشنج، یا لیتیوم
خوردن غذاهای خاص، از جمله لبنیات و غذاهای پر کربوهیدرات
استفاده از محصولات آرایشی و بهداشتی که منافذ را می بندد و به عنوان کودوژنیک در نظر گرفته می شود
تحت استرس بودن
داشتن والدینی که کورک داشتند که معمولاً در خانواده ها ایجاد می شود
هر کسی ممکن است دچار جوش شود، اما کورک در میان نوجوانان و بزرگسالان جوان، به ویژه مردان شایعتر است. سایر عوامل خطر عبارتند از:
داشتن دیابت، که شما را در برابر عفونت ها آسیب پذیرتر می کند
به اشتراک گذاشتن حوله، تیغ یا سایر وسایل بهداشت شخصی با فردی که کورک دارد
داشتن اگزما
داشتن سیستم ایمنی ضعیف
افرادی که به کورک مبتلا می شوند نیز بیشتر در معرض کورک هستند.
مراجعه به پزشک
متخصصان پوست بیماری های پوستی مانند کورک و جوش را درمان می کنند. برای کورک خود به متخصص پوست مراجعه کنید اگر:
جوش های زیادی دارید
درمانهای بدون نسخه مؤثر نیستند
از ظاهر خود ناراضی هستید یا جوش ها روی عزت نفس شما تأثیر می گذارند
درمان جوش های کوچک به تنهایی بسیار آسان است. اما در صورت بروز جوش در موارد زیربه پزشک مراجعه کنید:
روی صورت یا ستون فقرات شما باشد
بسیار دردناک باشد
بزرگتر از ۲ اینچ باشد
باعث تب شود
ظرف چند هفته بهبود نیابد، یا بازگردد
درمان
اغلب میتوانید جوشها را با کرمهای بدون نسخه یا محلول های شستشوکه از داروخانه خریداری میکنید، درمان کنید. معمولاً محصولات کورک حاوی موادی مانند اسید سالیسیلیک و بنزوئیل پراکسید هستند که از مسدود شدن منافذ پوست جلوگیری می کنند و باکتری های روی پوست را از بین می برند.
برای کورک شدیدتر، پزشک می تواند داروهای قوی تری را تجویز کند، مانند:
آنتی بیوتیک ها برای از بین بردن باکتری ها
اگر زن هستید، قرص های ضد بارداری برای تنظیم سطح هورمون شما
ایزوترتینوئین (آبسوریکا، زناتان)، شکلی از ویتامین A
اگر کورک با یکی از این درمان ها بهبود نیافت، پزشک ممکن است موارد زیر را انجام دهد:
لیزر یا نور درمانی برای کاهش میزان باکتری در پوست
لایه برداری شیمیایی
درناژ و استخراج، که در آن پزشک دارو را به کیست تزریق می کند و سپس آن را تخلیه می کند
شما می توانید با استفاده مکرر از یک پارچه گرم و مرطوب، جوش های کوچک را درمان کنید. در نهایت، چرک باید خارج شود و باعث کوچک شدن جوش شود.
برای کورک های بزرگتر، پزشک می تواند یک سوراخ کوچک ایجاد کند و چرک را خارج کند. همچنین ممکن است برای درمان عفونت نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشید.سعی نکنید خودتان سوراخی در یک جوش ایجاد کنید. این می تواند منجر به عفونت و زخم شود.
چشم انداز
کورک خفیف اغلب خود به خود یا با کمک درمان های بدون نسخه از بین می رود. درمان کورک شدید می تواند دشوارتر باشد. وقتی کورک دارید، فقط روی پوست شما تأثیر نمی گذارد. شیوع گسترده یا مداوم می تواند بر عزت نفس شما تأثیر بگذارد و باعث اضطراب و افسردگی شود.
در عرض چند روز یا چند هفته، بیشتر جوش ها ظاهر می شوند. چرک داخل آن تخلیه می شود و برآمدگی به آرامی ناپدید می شود. گاهی اوقات کورک های بزرگ می توانند جای زخم باقی بگذارند. به ندرت، عفونت می تواند به عمق پوست گسترش یابد و باعث مسمومیت خون شود.
جلوگیری
برای جلوگیری از بروز کورک:
حداقل دو بار در روز صورت خود را با یک پاک کننده ملایم بشویید. تمیز نگه داشتن پوست از تجمع چربی و باکتری در منافذ جلوگیری می کند. مراقب باشید پوست خود را بیش از حد نشویید، زیرا می تواند باعث خشک شدن پوست و تولید چربی بیشتر برای جبران شود.محصولات مراقبت از پوست و آرایش بدون چربی یا غیر کومدوژنیک را انتخاب کنید. این محصولات منافذ شما را مسدود نمی کنند.
موهای خود را اغلب بشویید. روغنی که در پوست سر شما انباشته میشود میتواند به جوشها کمک کند.
استفاده از کلاه ایمنی، هدبند و سایر لوازم جانبی را که برای مدت طولانی روی پوست شما فشار می آورند، محدود کنید. این محصولات می توانند پوست شما را تحریک کرده و باعث ایجاد جوش شوند.
برای جلوگیری از جوش:
هرگز وسایل بهداشت شخصی مانند تیغ، حوله و لباس را به اشتراک نگذارید. بر خلاف جوش، کورک مسری است. شما می توانید آنها را از کسی که آلوده است بگیرید.
در طول روز دست های خود را با آب گرم و صابون بشویید تا از انتقال باکتری به پوست خود جلوگیری کنید.
زخم های باز را تمیز کرده و بپوشانید تا از ورود باکتری ها به داخل و ایجاد عفونت جلوگیری کنید.
هرگز جوشی را که قبلاً داشتید نکنید یا فشار ندهید.زیرا با این کار ممکن است باکتری را پخش کنید.
زمانی که بچهها رشد می کنند، با چیزهای جدید زیادی روبرو میشوند. مانند شروع مدرسه، ملاقات با دوستان جدید، یادگیری شنا، رقابت در ورزش، آموزش رانندگی. هر چیز جدید میتواند یک قدم بزرگ رو به جلو باشد.
هنگامی که کودکان و نوجوانان با چیزهای جدیدی روبرو میشوند، اغلب ترکیبی از احساسات را درک میکنند. مواجهه با چیز جدید حتی زمانی که چیز خوبی است میتواند استرسزا باشد. این طبیعی است که در مورد آنچه پیش رو است احساس هیجان داشته باشید و نگران باشید که آیا آنها برای مقابله با آن آماده هستند یا خیر.
نگرانی همه چیز بد نیست این حالت زمانی میتواند مفید باشد که خیلی طول نکشد، خیلی شدید نباشد یا خیلی اوقات اتفاق نیفتد.
نگرانی یک علامت احتیاط است. این یک پاسخ طبیعی به یک رویداد بزرگ، تغییر یا چالش است. نگرانی راهی برای فکر کردن و احساس پیش رو است: «آیا من برای این آماده هستم؟ چه اتفاقی میافتد؟ آیا ادامه دادن آن بیخطر است؟ برای آماده شدن چه کاری باید انجام دهم؟ چگونه این کار را انجام خواهم داد؟ اگر احساس عصبی کنم چه میشود ؟»
فکر کردن به بخشی که نگران آن هستند با آرامش و با حمایت والدین میتواند به بچهها کمک کند تا برای آنچه در پیش رو است آماده شوند. وقتی بچهها احساس آمادگی کنند، میتوانند روی بخشی که منتظر آن هستند تمرکز کنند.
چگونه بزرگسالان میتوانند کمک کنند
گاهی اوقات بچهها از چیزهایی که جدید یا چالش برانگیز است اجتناب میکنند. اما انجام کارهای جدید (ایمن و مناسب برای سن آنها) به رشد کودکان کمک میکند. با هر چالش جدید آنها میتوانند مهارت و اعتماد به نفس به دست آورند.
والدین میتوانند به کودکان و نوجوانان کمک کنند تا با چیزهای جدید روبرو شوند بدون اینکه اجازه دهند نگرانی آنها را متوقف کند. در اینجا چگونه است:
با آنها وقت بگذرانید. این کار را هر روز انجام دهید، حتی اگر فقط چند دقیقه باشد. کارهایی را با هم انجام دهید که هر دو از آن لذت میبرید. به پیادهروی بروید، آشپزی کنید، غذا بخورید، بازی کنید یا فقط با هم وقت بگذارید. راههایی برای لبخند زدن و خندیدن با هم پیدا کنید. این پیوند بین شما را قوی و مثبت نگه میدارد. و لحظاتی را برای بچهها ایجاد میکند که بهطور طبیعی آزاد باشند.
بپرسید که در ذهن آنها چه می گذرد. به بچه ها کمک کنید تا به آنچه فکر می کنند و احساس می کنند بپردازند. ممکن است همیشه حرف های زیادی برای گفتن نداشته باشند. و ممکن است همیشه نخواهند در مورد آنچه در ذهنشان است صحبت کنند. اما اجازه دهید بچهها بدانند که در هر زمان آماده گوش دادن و صحبت کردن هستید.
با حوصله گوش کنید. وقتی بچه ها و نوجوانان می خواهند صحبت کنند، با تمام توجه خودبه انان گوش کنید. به آنها زمان بدهید تا افکار و احساسات خود را در قالب کلمات بیان کنند. برای شنیدن بیشتر از آنان سوال بپرسید. برای مشاوره خیلی عجله نکنید. بگذارید آنها را محرمانه بگویند. با آرامش به آنچه می گویند گوش دهید.
تایید اعتبار. اجازه دهید بچهها بدانند که شما درک میکنید. بگویید اشکالی ندارد که آنها احساسات مختلف داشته باشند. به آنها بگویید که احساساتشان طبیعی است. سعی کنید نگویید: «چیزی برای نگرانی وجود ندارد». این میتواند باعث شود بچهها فکر کنند که نباید آنطور که میخواهند مسایل را حس کنند. در عوض، با آرامش گوش دهید و احساس آنها را بپذیرید. این کار اشتراک گذاری را برای بچهها آسانتر میکند.
به بچهها کمک کنید تا فکر کنند چگونه با مسائل برخورد کنند. به آنها کمک کنید احساس توانایی داشته باشند. برای حل مسائل آنها دخالت نکنید. در عوض، کودکان و نوجوانان را دعوت کنید تا به کارهایی که میتوانند انجام دهند فکر کنند. از ایدههای خوب آنها حمایت کنید. با هم صحبت کنید زمانهایی را به آنها یادآوری کنید که چیز جدیدی را امتحان کردند و به خوبی پیش رفت. در صورت نیاز پیشنهاد کمک کنید.
به آنها کمک کنید تمرین کنند. در صورت امکان، به بچهها کمک کنید تا یک چیز جدید را به مراحل کوچک تقسیم کنند. به آنها اجازه دهید تا زمانی که به سمت هدف خود پیش میروند، یک قدم تمرین کنند. هر موفقیتی را جشن بگیرید.
تشویق کردن. تلاش و پیشرفت فرزندتان را تحسین کنید. به آنها بگویید که چه گفتهاند یا چه کردهاند که باعث افتخار شما شده است. به آنها کمک کنید تا آرام شوند تا استرس و نگرانی ایجاد نشود.
به آنها کمک کنید منتظر چیزهای خوب باشند. از کودک یا نوجوان خود بخواهید آنچه را که خوب پیش میرود و آنچه را که مشتاقانه منتظرش هستند، به اشتراک بگذارد. در مورد چیزهای خوبی که در روزگار آنها اتفاق میافتد بپرسید. در مورد چیزهای خوب روزتان نیز به آنها بگویید. به آنها بگویید که صحبت کردن در مورد نگرانیها خوب است، اما به تمرکز بیشتر روی لحظات خوب کمک میکند.
تسکین و راحتی. گاهی اوقات، کودکان و نوجوانان ممکن است غرق در نگرانی شوند. در آن لحظات، تلاش برای صحبت کردن در مورد آن احتمالا کمکی نخواهد کرد. ممکن است به ارائه راحتی و درک بیشتر کمک کند. به آنها یادآوری کنید که برای کمک به آنها در مورد اتفاقاتی که میافتد هستید. به آنها بیاموزید که از تنفس آرام برای آرامش ذهن و بدن خود استفاده کنند.
اگر کودک من بیش از حد نگران باشد چه میشود؟
گاهی اوقات نگرانیها با گذشت زمان بدتر میشوند. وقتی بچهها بیش از حد نگران هستند، لذت بردن از مدرسه، فعالیتها یا دوستان سخت میشود. نگرانیها میتوانند بر خواب یا خوردن تأثیر بگذارند. که میتوانند کودکان را به سمت احساس اضطراب یا ترس سوق دهند و از چیزهایی که ممکن است از آنها لذت ببرند اجتناب کنند. چنین نگرانی میتواند نشانهای از یک اختلال اضطرابی باشد.
اگر کودک شما نگرانی، استرس یا اضطرابی دارد که تحمل آن برای او سخت به نظر میرسد، با پزشک کودک یا یک پزشک سلامت روان صحبت کنید. اضطراب دوران کودکی با درمان و حمایت مناسب بهتر میشود.
نوروپاتی حرکتی چند کانونی (MMN) بیماری است که بر اعصاب حرکتی بدن شما تأثیر میگذارد. این اعصاب هستند که عضلات شما را کنترل میکنند. این حالت وضعیت ارسال سیگنالهای الکتریکی را که بدن شما را حرکت میدهد برای آنها دشوار میکند، که باعث میشود دستها و بازوهای شما احساس ضعف کنند. آنها همچنین دچار انقباض و گرفتگی میشوند.
MMN تهدیدکننده زندگی نیست و در بیشتر موارد، درمانها میتوانند عضلات را قویتر کنند. این بیماری می تواند به آرامی بدتر شود و پس از مدتی ممکن است در انجام کارهای روزانه مانند تایپ کردن یا لباس پوشیدن دچار مشکل شوید. اما برای بسیاری از افراد، علائم ممکن است آنقدر خفیف باشد که اصلاً نیازی به درمان نداشته باشند. ممکن است بتوانید سالها پس از تشخیص خود کار کنید و فعال بمانید.
اکثر افراد در سنین ۴۰ و ۵۰ سالگی مبتلا به MMN تشخیص داده میشوند، اگرچه بزرگسالان ۲۰ تا ۸۰ ساله میتوانند متوجه شوند که به این بیماری مبتلا هستند.
علل
هیچ کس نمیداند چه چیزی باعث MMN میشود. دانشمندان میدانند که این یک بیماری خودایمنی است، به این معنی که سیستمایمنی بدن به اشتباه به سلولهای عصبی حمله میکند که گویی مهاجم هستند. محققان در حال مطالعه این بیماری هستند تا علت بروز آن را بیابند.
علائم
اگر MMN دارید، به احتمال زیاد اولین علائم را در دست و بازوهای خود مشاهده خواهید کرد. عضلات شما ممکن است احساس ضعف و گرفتگی یا انقباض داشته باشند به نحوی که نتوانید کنترل کنید. ممکن است در قسمتهای خاصی از بازو یا دست مانند مچ دست یا انگشت شروع شود. معمولاً علائم در یک طرف بدن شدیدتر است. این بیماری ممکن است در نهایت پاهای شما را تحت تاثیر قرار دهد.
MMN دردناک نیست، و شما همچنان میتوانید با دستها و بازوهای خود حس داشته باشید زیرا اعصاب حسی شما تحت تاثیر قرار نمیگیرند. اما علائم شما به تدریج با افزایش سن بدتر میشود.
تشخیص
پزشکان اغلب MMN را با اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) اشتباه میگیرند که به عنوان بیماری لو گریگ نیز شناخته میشود. آنها علائم مشابهی مانند تکان دادن دارند. اما برخلاف ALS، MMN قابل درمان است.
ممکن است پزشک به شما بگوید که به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید، متخصصی که مشکلات سیستم عصبی را درمان میکند. آنها از شما معاینه فیزیکی خواهند کرد و همچنین سوالاتی در مورد علائم شما میپرسند، مانند:
درگیری کدام عضلات برای شما دردسر ساز است؟
آیا در یک طرف بدن شما وضعیت بدتر است؟
چه مدت است که این احساس را دارید؟
آیا بی حسی یا سوزن سوزن شدن دارید؟
آیا چیزی علائم شما را بهتر میکند؟
چه چیزی آنها را بدتر میکند؟
پزشک آزمایشهای عصبی و خونی را برای رد سایر بیماریهایی که ممکن است باعث علائم شما شوند انجام میدهد. آنها ممکن است انجام دهند:
مطالعه هدایت عصبی (NCS). این تست سرعت انتقال سیگنالهای الکتریکی از طریق اعصاب شما را اندازهگیری میکند. معمولاً پزشک دو حسگر را روی پوست یکی از اعصاب شما قرار میدهد: یکی برای انتقال یک شوک الکتریکی کوچک و دیگری برای ثبت فعالیت. اگر پزشک فکر کند که بیش از یک عصب درگیر است، آزمایش را روی سایر اعصاب تکرار خواهد کرد.
الکترومیوگرافی سوزنی (EMG). پزشک شما الکترودها را روی بازوهای شما قرار میدهد. الکترودها سوزنهای کوچکی دارند که به داخل عضله شما میروند و توسط سیمهایی به دستگاهی متصل میشوند که میتواند فعالیت الکتریکی ماهیچههای شما را اندازهگیری کند. پزشک از شما میخواهد که به آرامی بازوهای خود را خم کرده و شل کنید تا دستگاه بتواند فعالیت را ثبت کند. پزشک می تواند این آزمایش را همزمان با NCS انجام دهد.
آزمایش خون برای جستجوی آنتی بادی های GM1، دربخشی از سیستم ایمنی بدن. برخی از افراد مبتلا به MMN دارای سطوح بالاتری از آنها هستند. اگر تعداد زیادی از این آنتی بادی ها را دارید، احتمال ابتلا به این بیماری وجود دارد. اگرچه ممکن است MNN داشته باشید حتی اگر آنتی بادی های زیادی نداشته باشید.
سوالاتی که بهتر است از دکتربپرسید
MMN چگونه بر من تأثیر میگذارد؟
آیا نیاز به درمان دارم؟
چه انواعی از بیماری موجود است؟
آنها چه احساسی در من ایجاد خواهند کرد؟
آیا می توانم کار کنم؟
اگر درمان کمکی نکند چه اتفاقی میافتد؟
آیا آزمایشات بالینی وجود دارد که بتوانم آن را انجام دهم؟
آیا فعالیتی وجود دارد که نتوانم انجام دهم؟
درمان
اگر علائم شما بسیار خفیف است، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. اگر به درمان نیاز دارید، پزشک احتمالاً دارویی به نام ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIg) را تجویز خواهد کرد.که دارو مستقیماً از طریق IV وارد رگ میشود. و معمولاً در مطب پزشک انجام میشود، اگرچه میتوانید در خانه انجام دهید.
اگر IVIg موثر باشد، باید در عرض ۳ تا ۶ هفته قدرت عضلانی شما بهبو یابد. با این حال، اثرات آن به مرور زمان از بین خواهد رفت، بنابراین باید به درمان ادامه دهید. مردم معمولاً ماهی یک بار آن را مصرف میکنند، اما ممکن است بسته به شرایط شما کم و بیش بیشتر باشد.
IVIg عوارض جانبی زیادی ندارد، اما گران است.
پزشکان در حال آزمایش روشهایی هستند تا آن را مستقیماً از طریق پوست مانند یک واکسن معمولی تزریق کنند، اما این روش برای همه در دسترس نیست.
اگر IVIg جواب نداد، پزشک ممکن است دارویی به نام سیکلوفسفامید (سیتوکسان) را امتحان کند که برای درمان انواع خاصی از سرطان نیز استفاده میشود. این دارو با کاهش سیستمایمنی بدن علائم را کنترل میکند. بر خلاف ایمونوگلوبولین، سیکلوفسفامید میتواند عوارض جانبی بدی داشته باشد، بنابراین پزشکان سعی میکنند از آن استفاده نکنند.
مراقبت از خود
اگر زودتر درمان MMN را دریافت کنید، به احتمال زیاد علائم کمی دارید یا مشکلات طولانی مدت دارید. به برنامه درمانی خود پایبند باشید و در مورد هرگونه تغییر در احساس خود با پزشک خود صحبت کنید.
اگر در فعالیتهای خاصی مشکل دارید، ممکن است بخواهید به یک متخصص کار یا فیزیوتراپ مراجعه کنید. آنها میتوانند به شما کمک کنند ماهیچههای خود را قوی نگه دارید و به شما نشان میدهند که اگر عضلاتتان شما را آزار میدهند، چگونه کارهای روزانه را راحتتر انجام دهید.
انتظار چه چیزی در آینده وجود دارد
بسیاری از افراد مبتلا به MMN میتوانند بیشتر یا حداقل برخی از فعالیتهای عادی خود را ادامه دهند. این بیماری میتواند برای برخی افراد بدتر شود و آنها را از انجام کارهای روزانه باز دارد.
نوع مشکلات شما بستگی به این دارد که کدام یک از عضلات شما تحت تأثیر قرار گرفته است. اگر ماهیچههای دست شما ضعیف است، ممکن است در خوردن، تایپ کردن، نوشتن یا بستن دکمههای لباس دچار مشکل شوید. اگر عضلات پای شما درگیر شده باشد، ممکن است در راه رفتن دچار مشکل شوید. برخی از افراد مبتلا به MMN شدید در تمام این زمینهها مشکل دارند.
یک مطالعه نشان میدهد که مصرف روزانه یک مولتیویتامین میتواند حافظه را در افراد مسن بهبود بخشد اما اثرات آن اندک است.
ما هر روزه در معرض بمباران تبلیغاتی هستیم که انواع مزایای سلامتی ویتامینها و مکملها از جمله بهبود حافظه را به نمایش میگذارد. یک مطالعه در ماه می ۲۰۲۳ بر روی افراد مسن نشان میدهد که مصرف یک مولتیویتامین به صورت روزانه میتواند این کار را انجام دهد – حافظه شما را به اندازه کافی بهبود میبخشد بهطوری که میتواند مانند سه سال حافظه شما را جوانتر کند.
بنابراین، آیا باید آن مولتیویتامین روزانه را مصرف کنید؟ بیایید نگاهی دقیق به مطالعه بیندازیم.
چه کسی در این مطالعه مولتیویتامین شرکت کرد؟
این تحقیق بخشی از یک مطالعه بزرگتر است که اثرات مولتیویتامین و/یا کاکائو (ماده اصلی شکلات) را بر پیامدهای قلبی عروقی و سرطان بررسی میکند. یک مطالعه فرعی قبلی نشان داد که مصرف یک مولتیویتامین روزانه تفکر و حافظه را – حداقل زمانی که با تست شناختی تکمیل شده از طریق تلفن ارزیابی شود- بهبود میبخشد.
برای این مطالعه، ۳۵۶۲ شرکتکننده مایل و قادر به انجام برخی از آزمونهای تفکر و حافظه در رایانه خانگی بودند. نیمی از آنها مولتیویتامین دریافت کردهاند. نیمی دیگر دارونما دریافت کردند.
شرکت کنندگان ۹۳% سفیدپوست، ۲٫۵% آفریقایی آمریکایی و ۱٫۴% اسپانیایی تبار بودند، بنابراین نتایج ممکن است قابل تعمیم نباشد. آنها همچنین تحصیلات خوبی داشتند: بیش از نیمی از آنها کالج را به پایان رسانده بودند. در هر دو گروه میانگین سنی ۷۱ سال بود.
محققان چگونه حافظه را آزمایش کردند؟
محققین تفکر و حافظه شرکت کنندگان را در ابتدا و بعد از یک، دو و سه سال ارزیابی کردند.
برای آزمون حافظه، از شرکت کنندگان خواسته شد تا ۲۰ کلمه را که به طور متوالی روی صفحه کامپیوتر نشان داده شده اند، حفظ کنند. بلافاصله پس از مشاهده این کلمات، آنها باید هر تعداد کلمه را که می توانند به خاطر بسپارند تایپ کنند (این معیار اولیه حافظه بود). پانزده دقیقه بعد، آنها همچنین تمام کلماتی را که به یاد می آوردند تایپ کردند (معیار ثانویه حافظه).
سایر اقدامات ثانویه شامل:
یک آزمایش تمایز شی جدید (آیا این شی مشابه است یا متفاوت از نمونه ای که اخیراً نشان داده شده است؟)
یک آزمون کنترل اجرایی (در یک آرایه از نه فلش، فلش مرکزی قرمز است یا آبی؟).
شرکت کنندگان یک، دو و سه سال بعد تمام آزمایشات را تکرار کردند.
نتایج این مطالعه چه بود؟
دو گروه در یادآوری فوری در سال اول با هم تفاوت داشتند:
کسانی که دارونما مصرف کردند از یادآوری فوری به طور متوسط ۷٫۲۱ کلمه در ابتدا به ۷٫۶۵ کلمه رسیدند.
کسانی که یک گروه مولتی ویتامین روزانه مصرف کردند از ۷٫۱۰ کلمه در ابتدا به ۷٫۸۱ کلمه رسیدند.
این نتیجه از نظر آماری معنی دار بود. علاوه بر این، این اثرات کوچک در سال های دوم و سوم باقی ماند. در سال سوم، گروه دارونما بلافاصله به طور متوسط ۸٫۱۷ کلمه و گروه مولتی ویتامین بلافاصله ۸٫۲۸ کلمه را به خاطر آوردند.
هیچ تفاوتی بین دو گروه در آزمون های حافظه ثانویه و عملکرد اجرایی مشاهده نشد.
چگونه یک مولتیویتامین میتواند حافظه را بهبود بخشد؟
نویسندگان خاطرنشان می کنند که سطوح پایین ویتامین B12 و D با زوال شناختی و زوال عقل مرتبط است. در زیرمجموعهای از شرکتکنندگانی که خونگیری کردند، سطح این ویتامینها در گروه مولتی ویتامین افزایش یافت.
به نظر میرسد که تعداد کمی از ۳۵۶۲ شرکتکننده دارای سطوح پایینی از این ویتامینها یا سایر ویتامینها هستند که برای تفکر و حافظه مهم هستند. در گروه دارونما، تعداد معدودی که کمبود ویتامین داشتند، احتمالاً بعد از آزمایشهای پایه خود بهبود کمتری در حافظه نشان میدهند یا کاهش جزئی دارند. در مقابل، آن معدود شرکتکنندگان در گروه مولتیویتامین که کمبود داشتند، آنها را با مکملها اصلاح میکردند و بنابراین، عملکرد نسبتاً بهتری داشتند.
اگرچه این فقط حدس و گمان است، اما نتایج کوچک اما به ظاهر واقعی را توضیح میدهد – نتایجی که مطالعه قبلی محققان را تکرار میکند، که از یک تست شناختی تلفنی برای نشان دادن مزایای تفکر و حافظه از مولتیویتامین روزانه استفاده میکرد.
همچنین شایان ذکر است که تمرین بر روی وظایف حافظه – به اصطلاح اثر تمرین – میتواند به پیشرفتهای کوچکی که از ابتدا تا سال اول و سوم نشان داده شده است کمک کند.
آیا برای تقویت حافظه باید مولتیویتامین مصرف کرد؟
نویسندگان بیان کردند که تأثیر مولتیویتامین بر حافظه فوری اندک بوده و ممکن است قابل توجه نباشد. با این حال، آنها اشاره کردند که این اثر کوچک میتواند در سطح کل جمعیت مهم باشد.
به نظر نویسنده مقاله کنونی برای بهبود یادآوری فوری ۲۰ کلمه از ۸٫۱۷ به ۸٫۲۸، نباید مولتیویتامین مصرف کنید. اما بهتر است با پزشک خود در مورد کمبود ویتامین B1، B6، B12، D یا هر ویتامین مهم دیگری صحبت کنید. زیرا هر هفته چندین بیمار را در کلینیک خود می بینم که سطوح پایینی از ویتامین D و B12 دارند.
ممکن است پزشک بخواهد این سطوح را اندازهگیری کند. یا ممکن است صرفاً مصرف روزانه مولتیویتامین را پیشنهاد کنند.
اگر پس از خواندن این مقاله، تصمیم به مصرف مولتیویتامین گرفتید، لطفاً با پزشک یا داروساز خود مشورت کنید که کدام یک برای شما بهترین است. اطمینان حاصل کنید که آنها سایر ویتامینها، مکملها و داروهایی را که مصرف میکنید بررسی میکنند تا از تداخلات نادر اما جدی جلوگیری کنید.
آمبلیوپی اصطلاح پزشکی برای “تنبلی چشم” است که به وضعیت کودکی اشاره دارد که در آن بینایی یک چشم به اندازه کافی رشد نمی کند. این حالت معمولاً بر توانایی کودک برای دیدن با استفاده از چشم ضعیفتر تأثیر میگذارد، به این معنی که آنها به چشم قویتر خود تکیه میکنند.
برخی از نمونههایی از مشکلات فیزیکی چشم که میتوانند باعث ایجاد تنبلی چشم شوند عبارتند از:
انحراف چشم یا استرابیسم، که در آن چشم ضعیفتر به سمت بالا، بیرون، پایین یا داخل جهت چشم طبیعی است.
ممکن است یک چشم به دلیل ایجاد آب مروارید کدر شده باشد
یک پلک ممکن است افتاده باشد و تا حدی چشم را بپوشاند. به این حالت پتوز میگویند.
انواع آمبلیوپی
انواع مختلفی از آمبلیوپی وجود دارد و همه آنها باعث کاهش دید در چشم آسیب دیده می شوند. سه نوع آمبلیوپی در زیر توضیح داده شده است:
آمبلیوپی استرابیسم
در این شکل از آمبلیوپی، به دلیل عدم تطابق بین ماهیچههایی که موقعیت چشمها را پشتیبانی میکنند، انحراف چشم ایجاد میشود. مغز به طور موثر چشمی را که مستقیم نیست «نادیده میگیرد»، در حالی که مغز به تصاویر تولید شده توسط چشم قویتر متکی است. رویکردهای درمانی شامل تمرینات چشمی برای تمرین مجدد عضلات ضعیف چشم کودک و پوشاندن چشم «خوب» با یک چسب چشم برای تشویق استفاده از چشم «بد» است.
آمبلیوپی انکساری یا آنیزومتروپیک
این به زمانی اشاره دارد که عیب انکساری در یک چشم بیشتر از چشم دیگر است. مغز چشم دور بین تر را خاموش می کند و در عوض به چشمی که تصویر واضح تری ارائه می دهد متکی است. با این حال، چشم ضعیفتر صاف میماند، به این معنی که مشکل ممکن است توسط والدین یا پزشک عمومی مورد توجه قرار نگیرد. آمبلیوپی انکساری ممکن است تا زمانی که کودک تست بینایی انجام ندهد شناسایی نشود. این عارضه را می توان با عینک های اصلاحی یا لنزهای تماسی درمان کرد.
آمبلیوپی محرومیت یا انسداد
این حالت به زمانی اشاره دارد که یک چشم به دلیل ایجاد انسدادی مانند آب مروارید از بینایی محروم می شود. محیط چشمی مات می شود که از رسیدن اطلاعات بصری به شبکیه و سپس مغز جلوگیری می کند. این شکل از آمبلیوپی می تواند یک یا هر دو چشم را تحت تاثیر قرار دهد و باید زودتر تشخیص داده شود تا از دید ضعیف کودک جلوگیری شود.
تستوسترون هورمون جنسی اولیه در مردان است و مسئول ایجاد بسیاری از ویژگیهای فیزیکی است که معمولاً مردانه در نظر گرفته میشوند. زنان نیز این هورمون را در مقادیر بسیار کمتری تولید میکنند. تستوسترون، بخشی از هورمونی به نام آندروژن است که، پس از تحریک توسط غده هیپوفیز که در نزدیکی پایه مغز قرار دارد، توسط بیضهها تولید میشود و سیگنالهایی را به بیضههای مرد (یا تخمدانهای زن) میفرستد که احساس میل جنسی را بر میانگیزد.
نقش تستوسترون در رشد و سلامت مردان
در مردان، تستوسترون نقش مهمی در بلوغ دارد، بلوغ زمانی است که یک مرد جوان به بلوغ جنسی میرسد و میتواند تولید مثل کند.
تغییرات زیر معمولاً در این مرحله از زندگی رخ میدهد:
آلت تناسلی و بیضهها رشد میکنند.
موهای صورت، قسمت شرمگاهی و قسمتهایی از بدن ایجاد میشود.
صدا خشنتر میشود.
ماهیچهها و استخوانها قویتر میشوند.
قد افزایش مییابد.
پس از بلوغ، تستوسترون به تنظیم عملکردهای بدن مانند موارد زیر کمک میکند:
تولید گلبولهای قرمز؛
تراکم استخوان؛
توزیع چربی؛
قدرت و حجم عضلانی؛
رشد موهای صورت و بدن؛
تولید اسپرم؛
میل جنسی.
وقتی سطح تستوسترون پایین است چه اتفاقی میافتد؟
سطح تستوسترون در مردان بهعنوان روند طبیعی از پیری به تدریج کاهش مییابد. با توجه به تحقیقات منتشر شده در مجله غدد درونریز و متابولیسم بالینی، در سن ۴۵ سالگی، حدود ۱ درصد در سال شروع به کاهش میکند، اما بهطور گسترده پذیرفته شده است که زمانی که یک مرد در ۳۰ سالگی است، سطح آن شروع به کاهش میکند.
عوامل سبک زندگی نیز بر تولید تستوسترون تأثیر میگذارد، از جمله ورزش بیش از حد یا عدم مصرف یک رژیم غذایی سالم.
چگونه میتوان تشخیص داد که سطح تستوسترون بالا، پایین یا طبیعی است؟
پزشک شما میتواند آزمایش خون تجویز کند تا بفهمد آیا سطح تستوسترون شما در محدوده طبیعی است یا خیر.
تستوسترون کم یا “T کم” چیست؟
در برخی موارد، تستوسترون پایین (همچنین به عنوان T پایین شناخته میشود) ممکن است ناشی از یک بیماری به نام هیپوگنادیسم میباشد، که این حالت زمانی رخ میدهد که بدن مقادیر طبیعی این هورمون را تولید نمیکند و مشکلی در بیضهها یا غده هیپوفیز وجود دارد که باعث ناتوانی در تولید مقادیر طبیعی تستوسترون میشود.
علائم به اصطلاح T پایین بسته به علت مشکل و سن ایجاد آن متفاوت است.
در مردان میانسال و بالاتر، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
کم انرژی و خلق افسرده؛
اختلالات خواب؛
میل جنسی کم؛
مشکلات در ایجاد یا حفظ نعوظ؛
تعداد کم اسپرم؛
از دست دادن قدرت عضلانی و استخوانی.
ممکن است همه مردان مبتلا به تستوسترون پایین مرتبط با افزایش سن ،علائمی را تجربه نمیکنند. مشکلات انرژی، خواب و خلقوخو نیز میتواند ناشی از مسائل دیگری مانند عوارض جانبی دارو یا مصرف بیش از حد الکل باشد.
چگونه پزشکان هیپوگنادیسم را آزمایش و تشخیص میدهند؟
هیپوگنادیسم (و همچنین تستوسترون پایین مرتبط با سن) با آزمایشهای خونی که سطح تستوسترون را در بدن اندازهگیری میکند، تشخیص داده میشود. انجمن غدد درونریز توصیه میکند که تست T پایین مشکوک با آزمایش تستوسترون کلی انجام شود. ممکن است در صبح زمانی که سطح تستوسترون در مردان جوان به بالاترین حد خود میرسد، انجام شود، اگرچه این مورد لزوماً در مردان مسن نیست. اگر نتایج سطح T پایین را نشان دهند، ممکن است در روز دیگری تکرار شود.
اگر سطح تستوسترون پایین باشد چه گزینههایی وجود دارد؟
درمان جایگزینی تستوسترون در حال حاضر فقط برای مردانی که هیپوگنادیسم در آنها تشخیص داده شده است تایید شده است، اما همچنین برای مردان مسنتر با امید بهبود میل جنسی تجویز میشود. استفاده از تستوسترون درمانی بهطور فزاینده ای در ایالات متحده رایج است و بیش از ۲ میلیون مرد این درمان را دریافت میکنند. اما همه از مصرف مکملهای تستوسترون سود نمی برد. تستوسترون در اشکال مختلف، از جمله مواد موضعی مانند ژل، کرم و پچ، تزریقات و گلولههایی که با جراحی مستقیماً زیر پوست قرار میگیرند موجود است.
عوارض جانبی درمان جایگزینی تستوسترون TRT چیست؟
اثرات طولانی مدت احتمالی TRT هنوز ثابت نشده است، اما شواهد علمی وجود دارد که نشان میدهد ممکن است بر سلامت قلب و عروق، سرطان پروستات و سینه، و اختلالات خواب مانند آپنه خواب تأثیر بگذارد.
افرادی که تستوسترون مصرف میکنند در صورت وجود علائم حمله قلبی یا سکته مغزی باید فوراً به پزشک مراجعه کنند، مانند:
درد قفسه سینه؛
تنگینفس یا مشکل در تنفس؛
ضعف در یک قسمت یا یک طرف بدن؛
لکنت زبان.
تستوسترون در سلامت زنان چیست؟
بدن زنان به اندازه بدن مردان تستوسترون تولید نمیکند. این هورمون در تخمدانها و غدد فوقکلیوی تولید میشود. زنان به مقادیر کمی از آن نیاز دارند تا به عنوان بخشی از ترکیبی از هورمونها که خلقوخو، سطح انرژی، میل جنسی و عملکردهای بدن را اجرا میکنند.
زنان ممکن است در نتیجه سطح تستوسترون پایین یا بالا دچار مشکلات سلامتی شوند. برخی از زنان یائسه کاهش سطح تستوسترون را تجربه میکنند که میتواند باعث کاهش میل جنسی شود. سطوح پایین تستوسترون همچنین میتواند باعث سایر مشکلات سلامتی مانند خستگی و افزایش خطر از دست دادن استخوان، پوکیاستخوان و شکستگی شود.
سطح بالای تستوسترون میتواند در زنان مشکلاتی ایجاد کند
اما زمانی که سطح تستوسترون یک زن پیش از یائسگی خیلی بالا باشد، میتواند منجر به سندرم تخمدان پلی کیستیک PCOS شود، در این حالت خطر سیکلهای قاعدگی نامنظم یا عدم وجود سیکل، ناباروری، رشد موهای زائد، مشکلات پوستی و سقط جنین را افزایش میدهد. سطوح بالای تستوسترون در زنان، ناشی از سندرم تخمدان پلیکیستیک یا بیماریهای دیگر، میتواند باعث بیماریهای جدی مانند مقاومت به انسولین، دیابت، کلسترول بالا، فشارخون بالا و بیماری قلبی شود.
FDA استفاده از تستوسترون درمانی در زنان را تایید نکرده است، و در جدیدترین دستورالعملهای خود، انجمن غدد درونریز توصیه میکند که از تستوسترون درمانی در زنان سالم برای درمان موارد زیر جلوگیری شود:
ناباروری؛
اختلال عملکرد جنسی به غیر از اختلال میل جنسی کمفعال HSDD
عملکرد شناختی؛
سلامت قلبی عروقی؛
سندرمهای متابولیک؛
سلامت استخوان؛
رفاه عمومی.
آیا راهی طبیعی برای افزایش سطح تستوسترون وجود دارد؟
در حالی که درصنعت مکملهای تستوسترون در ایالات متحده تا حدودی بحث وجود دارد روشهای بسیاری بدون دارو برای حفظ سطح سالم تستوسترون وجود دارد.
آیا میل جنسی شما سالم و طبیعی است؟ یا میل جنسی شما کم است؟
میل جنسی یک اصطلاح غیربالینی است که به معنای اشتیاق یا علاقه به فعالیت جنسی است. وجود آن (یا فقدان آن) میتواند وضعیت عملکرد ذهنی و جسمی را نشان دهد.
آنچه میل جنسی را کنترل میکند، آمیختگی بسیار پیچیدهای از تأثیرات بیولوژیکی، روانی و اجتماعی-فرهنگی است. سطوح میل جنسی میتواند تحت تأثیر عواملی مانند دارو، کیفیت رابطه، خستگی و بیماری و همچنین مسائلی مانند اضطراب، استرس و افسردگی قرار گیرد.
در حالی که تغییر در علاقه و تمایل به رابطه جنسی ممکن است نشانه یک مشکل پزشکی یا عارضه جانبی باشد، اما به عنوان یک پرچم قرمز در نظر گرفته نمیشود. اگر سطح میل جنسی خود را خیلی پایین یا خیلی زیاد در نظر میگیرید، درمانهایی در دسترس هستند.