نوروپاتی حرکتی چند کانونی چیست؟
بیماری‌‌ها و راه درمان , پیشگیری بهتر از درمان , فرناز اخباری
به گزارش سایت webmd.com
نوروپاتی حرکتی چند کانونی (MMN) بیماری است که بر اعصاب حرکتی بدن شما تأثیر می‌گذارد. این اعصاب هستند که عضلات شما را کنترل می‌کنند. این حالت وضعیت ارسال سیگنال‌های الکتریکی را که بدن شما را حرکت می‌دهد برای آنها دشوار می‌کند، که باعث می‌شود دست‌ها و بازوهای شما احساس ضعف کنند. آنها همچنین دچار انقباض و گرفتگی می‌شوند.
MMN تهدید‌کننده زندگی نیست و در بیش‌تر موارد، درمان‌ها می‌توانند عضلات را قوی‌تر کنند. این بیماری می تواند به آرامی بدتر شود و پس از مدتی ممکن است در انجام کارهای روزانه مانند تایپ کردن یا لباس پوشیدن دچار مشکل شوید. اما برای بسیاری از افراد، علائم ممکن است آنقدر خفیف باشد که اصلاً نیازی به درمان نداشته باشند. ممکن است بتوانید سال‌ها پس از تشخیص خود کار کنید و فعال بمانید.
اکثر افراد در سنین ۴۰ و ۵۰ سالگی مبتلا به MMN تشخیص داده می‌شوند، اگرچه بزرگسالان ۲۰ تا ۸۰ ساله می‌توانند متوجه شوند که به این بیماری مبتلا هستند.
علل
هیچ کس نمی‌داند چه چیزی باعث MMN می‌شود. دانشمندان می‌دانند که این یک بیماری خود‌ایمنی است، به این معنی که سیستم‌ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های عصبی حمله می‌کند که گویی مهاجم هستند. محققان در حال مطالعه این بیماری هستند تا علت بروز آن را بیابند.
علائم
اگر MMN دارید، به احتمال زیاد اولین علائم را در دست و بازوهای خود مشاهده خواهید کرد. عضلات شما ممکن است احساس ضعف و گرفتگی یا انقباض داشته باشند به نحوی که نتوانید کنترل کنید. ممکن است در قسمت‌های خاصی از بازو یا دست مانند مچ دست یا انگشت شروع شود. معمولاً علائم در یک طرف بدن شدیدتر است. این بیماری ممکن است در نهایت پاهای شما را تحت تاثیر قرار دهد.
MMN دردناک نیست، و شما همچنان می‌توانید با دست‌ها و بازوهای خود حس داشته باشید زیرا اعصاب حسی شما تحت تاثیر قرار نمی‌گیرند. اما علائم شما به تدریج با افزایش سن بدتر می‌شود.
تشخیص
پزشکان اغلب MMN را با اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) اشتباه می‌گیرند که به عنوان بیماری لو گریگ نیز شناخته می‌شود. آنها علائم مشابهی مانند تکان دادن دارند. اما برخلاف ALS، MMN قابل درمان است.
ممکن است پزشک به شما بگوید که به یک متخصص مغز و اعصاب مراجعه کنید، متخصصی که مشکلات سیستم عصبی را درمان می‌کند. آنها از شما معاینه فیزیکی خواهند کرد و همچنین سوالاتی در مورد علائم شما می‌پرسند، مانند:
- درگیری کدام عضلات برای شما دردسر ساز است؟
- آیا در یک طرف بدن شما وضعیت بدتر است؟
- چه مدت است که این احساس را دارید؟
- آیا بی حسی یا سوزن سوزن شدن دارید؟
- آیا چیزی علائم شما را بهتر می‌کند؟
- چه چیزی آنها را بدتر می‌کند؟
پزشک آزمایش‌های عصبی و خونی را برای رد سایر بیماری‌هایی که ممکن است باعث علائم شما شوند انجام می‌دهد. آنها ممکن است انجام دهند:
مطالعه هدایت عصبی (NCS). این تست سرعت انتقال سیگنال‌های الکتریکی از طریق اعصاب شما را اندازه‌گیری می‌کند. معمولاً پزشک دو حس‌گر را روی پوست یکی از اعصاب شما قرار می‌دهد: یکی برای انتقال یک شوک الکتریکی کوچک و دیگری برای ثبت فعالیت. اگر پزشک فکر کند که بیش از یک عصب درگیر است، آزمایش را روی سایر اعصاب تکرار خواهد کرد.
الکترومیوگرافی سوزنی (EMG). پزشک شما الکترودها را روی بازوهای شما قرار می‌دهد. الکترودها سوزن‌های کوچکی دارند که به داخل عضله شما می‌روند و توسط سیم‌هایی به دستگاهی متصل می‌شوند که می‌تواند فعالیت الکتریکی ماهیچه‌های شما را اندازه‌گیری کند. پزشک از شما می‌خواهد که به آرامی بازوهای خود را خم کرده و شل کنید تا دستگاه بتواند فعالیت را ثبت کند. پزشک می تواند این آزمایش را همزمان با NCS انجام دهد.
آزمایش خون برای جستجوی آنتی بادی های GM1، دربخشی از سیستم ایمنی بدن. برخی از افراد مبتلا به MMN دارای سطوح بالاتری از آنها هستند. اگر تعداد زیادی از این آنتی بادی ها را دارید، احتمال ابتلا به این بیماری وجود دارد. اگرچه ممکن است MNN داشته باشید حتی اگر آنتی بادی های زیادی نداشته باشید.
سوالاتی که بهتر است از دکتربپرسید
- MMN چگونه بر من تأثیر می‌گذارد؟
- آیا نیاز به درمان دارم؟
- چه انواعی از بیماری موجود است؟
- آنها چه احساسی در من ایجاد خواهند کرد؟
- آیا می توانم کار کنم؟
- اگر درمان کمکی نکند چه اتفاقی می‌افتد؟
- آیا آزمایشات بالینی وجود دارد که بتوانم آن را انجام دهم؟
- آیا فعالیتی وجود دارد که نتوانم انجام دهم؟
درمان
اگر علائم شما بسیار خفیف است، ممکن است نیازی به درمان نداشته باشید. اگر به درمان نیاز دارید، پزشک احتمالاً دارویی به نام ایمونوگلوبولین داخل وریدی (IVIg) را تجویز خواهد کرد.که دارو مستقیماً از طریق IV وارد رگ می‌شود. و معمولاً در مطب پزشک انجام می‌شود، اگرچه می‌توانید در خانه انجام دهید.
اگر IVIg موثر باشد، باید در عرض ۳ تا ۶ هفته قدرت عضلانی شما بهبو یابد. با این حال، اثرات آن به مرور زمان از بین خواهد رفت، بنابراین باید به درمان ادامه دهید. مردم معمولاً ماهی یک بار آن را مصرف می‌کنند، اما ممکن است بسته به شرایط شما کم و بیش بیش‌تر باشد.
IVIg عوارض جانبی زیادی ندارد، اما گران است.
پزشکان در حال آزمایش روش‌هایی هستند تا آن را مستقیماً از طریق پوست مانند یک واکسن معمولی تزریق کنند، اما این روش برای همه در دسترس نیست.
اگر IVIg جواب نداد، پزشک ممکن است دارویی به نام سیکلوفسفامید (سیتوکسان) را امتحان کند که برای درمان انواع خاصی از سرطان نیز استفاده می‌شود. این دارو با کاهش سیستم‌ایمنی بدن علائم را کنترل می‌کند. بر خلاف ایمونوگلوبولین، سیکلوفسفامید می‌تواند عوارض جانبی بدی داشته باشد، بنابراین پزشکان سعی می‌کنند از آن استفاده نکنند.
مراقبت از خود
اگر زودتر درمان MMN را دریافت کنید، به احتمال زیاد علائم کمی دارید یا مشکلات طولانی مدت دارید. به برنامه درمانی خود پایبند باشید و در مورد هرگونه تغییر در احساس خود با پزشک خود صحبت کنید.
اگر در فعالیت‌های خاصی مشکل دارید، ممکن است بخواهید به یک متخصص کار یا فیزیوتراپ مراجعه کنید. آنها می‌توانند به شما کمک کنند ماهیچه‌های خود را قوی نگه دارید و به شما نشان می‌دهند که اگر عضلات‌تان شما را آزار می‌دهند، چگونه کارهای روزانه را راحت‌تر انجام دهید.
انتظار چه چیزی در آینده وجود دارد
بسیاری از افراد مبتلا به MMN می‌توانند بیش‌تر یا حداقل برخی از فعالیت‌های عادی خود را ادامه دهند. این بیماری می‌تواند برای برخی افراد بدتر شود و آنها را از انجام کارهای روزانه باز دارد.
نوع مشکلات شما بستگی به این دارد که کدام یک از عضلات شما تحت تأثیر قرار گرفته است. اگر ماهیچه‌های دست شما ضعیف است، ممکن است در خوردن، تایپ کردن، نوشتن یا بستن دکمه‌های لباس دچار مشکل شوید. اگر عضلات پای شما درگیر شده باشد، ممکن است در راه رفتن دچار مشکل شوید. برخی از افراد مبتلا به MMN شدید در تمام این زمینه‌ها مشکل دارند.
منبع: webmd.com