به گزارش سایت سازمان بهداشت اروپا که در تاریخ ۲۲ نوامبر ۲۰۱۸ منتشر شده است.
محققان با متوقف کردن و انسداد مولکول‌های خاصی از سرطان پوست ملانوما، راهی برای متوقف کردن گسترش سرطان در موش‌ها پیدا کرده‌اند.
بر اساس آزمایش‌هایی که بر روی موش‌ها و سلول‌های انسانی صورت گرفته است، با تعاملات بین دو مولکول و در واقع با فعل و انفعالات میان یک جفت مولکول، تومورهای سرطان پوست ملانوما رشد بیشتری می‌کنند و با احتمال بیشتری متاستاز می‌شوند. این نتایج ممکن است پتانسیل یک نوع درمان سرطان که پیش از این در درمان‌های بالینی رها شده و کنار گذاشته شده بود را بازگرداند.

کندوکاو در دنیای سرطان پوست ملانوما
با توجه به داده‌های انجمن سرطان امریکایی، سرطان پوست ملانوما حدود یک درصد از انواع سرطان‌های پوست را در برمی‌گیرد، اما شمار زیادی از مرگ و میر ناشی از سرطان پوست به دلیل ابتلا به سرطان پوست ملانوما است. درمان‌های زیادی برای پیشگیری از متاستازکردن ملانوما وجود ندارد.
یک تیم تحقیقاتی با همکاری پروفسور بتا هسینگ در مؤسسۀ علوم پزشکی دانشگاه توکیو در ژاپن، بیش از یک دهه است که بر روی فعال‌کننده بافتی پلاسمینوژن (tPA) مطالعه می‌کند.
فعال‌کنندۀ بافتی پلاسمینوژن (tPA) یک پروتئاز است، یک مولکول کوچک که می‌تواند پروتئین‌ها را بشکافد. فعال کنندۀ بافتی پلاسمینوژن به پروتئین بزرگ‌تری که در درون غشای حائل سلول‌های حیوانی قرار دارد متصل می‌شود، این پروتئین بزرگ‌تر به نام لیپوپروتئین کم غلظت مرتبط با گیرنده‌های پروتئین ۱ (LRP1) شناخته می‌شود.
گروه تحقیقاتی پروفسور هسینگ پیشنهاد مسدود کردن فعالیت رو به پیشرفت متاستاز فعال‌کنندۀ بافتی پلاسمینوژن را طرح می‌کند، این کار با جلوگیری از متصل شدن به LRP1 صورت می‌گیرد. موش‌های بدون LRP1، حتی در زمانی که محققان فعال‌کنندۀ بافتی پلاسمینوژن را برای آنها فراهم می‌کنند، باز هم تومورهای کوچک‌تری دارند.
در مطالعات دیگری محققان LRP1 را به بیماری‌های مزمنی از جمله دیابت، مرض چاقی و آلزایمر مرتبط دانسته‌اند.
یوسف سلاما، نویسندۀ اول مقالۀ پژوهشی و محقق دارای درجۀ فوق دکترا در آزمایشگاه هسینگ می‌گوید: «جامعۀ علمی می‌داند که tPA می‌تواند با علائم سلولی مورد مطالعه برای ایمنی‌درمانی سرطان تداخل پیدا کند. با مسدود کردن tPA می‌توان فعالیت سیستم ایمنی و بالقوگی اثربخشی درمان‌های ایمنی تراپی را بالا برد.»

کنترل سرطان پوست ملانوما و چگونگی گسترش آن
در سال ۲۰۱۶، گروه تحقیقاتی کشف کرد که موش‌های دارای tPA اضافی، دارای شمار بیشتری از انواع سلول‌های خاص هستند. این سلول‌های مشابه با یکدیگر، معمولاً در درون تومورهای ملانوما افزایش می‌یابند و می‌توانند سرعت رشد تومور را نیز افزایش دهند. بر اساس این ارتباط بالقوه، پروژۀ تحقیقاتی فعلی به منظور مطالعه و بررسی نقشی که tPA ممکن است در سرطان پوست ملانوما ایفا کند طراحی شده است.
هنگامی که سلول‌های سرطانی متاستاز می‌شوند، پروتئازها را به کار می‌گیرند تا از طریق آنها ماتریس زنجیرۀ پروتئین‌هایی که سلول‌های سالم را در جای خود حفظ می‌کنند بشکافند. وقتی سلو‌ل‌های سرطانی به بخش جدیدی از بدن می‌رسند و شروع به تشکیل تومورهای جدیدی می‌کنند، سلول‌های مجاور را مخدوش و فاسد می‌کنند تا خانه‌ای امن برای خود بسازند.
پژوهشگران بالینی تلاش کرده‌اند که با متوقف کردن پروتئازها از عملکرد متاستاز جلوگیری کنند. با این حال، مسدود کردن تمام پروتئازها باعث ایجاد عوارض جانبی ناخواسته می‌شود. هیچ یک از درمان‌های سرطان مبتنی بر پروتئازها در آزمایش‌های بالینی موفق نبوده است.
یوسف سالاما دربارۀ درمان دیگری می‌گوید: «چشم انداز ما یک درمان سرطان است که به طور خاص از فعل و انفعال میان LRP1 و tPA جلوگیری کند تا از این طریق فقط متاستاز بر اثر پروتئازهایی که متوقف می‌شوند ایجاد شود. امیدوارم فهم بهتر در مورد تعاملات خاص میان LRP1 و tPA منجر به درمان‌های سرطان پروتئازی شود که عملکردهای طبیعی و سالم پروتئاز tPA را حفظ می‌کند.»

منبع: health europa