زمان بهتری برای در نظر گرفتن ریه‌های ما نیست
بیماری‌‌ها و راه درمان, پیشگیری بهتر از درمان, فرناز اخباری
به گزارش سایت nytimes.com
مغز ما ممکن است کنترل‌کننده اصلی بدن باشد، و قلب ما هم به‌عنوان موتور و هم به عنوان مرکز استعاره عمل می‌کند، اما ریه‌ها به‌عنوان تنظیم‌کننده‌های کلیدی هستند که به ما اجازه می‌دهند کارهای شگفت‌انگیز و خطرناک دیگر را انجام دهیم.
توسط مایکل جی استفان
این زمانی نیست که به راحتی نفس بکشید.
هر روز از ویروس کرونا که به‌طور ویرانگر میزبانان خود را خفه می‌کند، از آلوده شدن و مردن بیش‌تر می‌شنویم.
ما هر لحظه از روز روی دم و بازدم ریتمیک حساب می‌کنیم و هر سال تقریباً هفت تا هشت میلیون انجام می‌شود، حتی وقتی که خواب هستیم بدن ما به‌طور خودکار فعالیت دارد.
تحت چنین فشاری، زمان بهتری برای تفکر در مورد وظیفه‌ای که ریه‌های ما از اولین نفس تا آخرین نفس انجام می‌دهد وجود ندارد. این یک نوع قدردانی است که مایکل جی استفان، متخصص ریه دانشگاه توماس جفرسون ، درباره «نفس کشیدن» می‌گوید.
قالب به‌خصوصی که برای ریه آشنا است.
«نفس کشیدن» است که در کل کتاب‌های آناتومی کتابخانه که مربوط به اندام‌ها یا سیستم‌های خاص بدن است، از پوست نرمال گرفته تا عملکرد کلیتوریس، وجود دارد. هر یک اعلام می‌کنند که موضوع آن کم ارزش شده، کم مطالعه شده و دچار کمبود بودجه است.
و شاید همه این ادعاها درست باشد. اما کم ارزش نشان دادن آناتومی در اغلب موارد در چاپ کتاب‌هایی دیده می‌شود که وقت خود را صرف تلاش برای ترغیب خواننده به بافت خاصی که در دست است می‌کنند در حالی که شگفتی و شعر بدن ما را از دست می‌دهد، و این مهم است. «نفس کشیدن» از این سنت پیروی می‌کند، گاه نفس می‌کشد تا یک تز اصلی را در میان واقعیت‌ها پیدا کند.
فصلی از کتاب استفان در مورد تنفس و تمرکز حواس – از بودیسم گرفته تا کلاس‌های یوگا که برای مرفهان اطراف شهر عرضه می‌شود – یک مثال گویاست.
اهمیت تنفس برای هوشیاری و خود آرام‌سازی بارها و بارها تأکید می‌شود. اما، در حالی که استفان به مطالعاتی برای تقویت این ارتباط واقعی استناد می‌کند، این علم که چرا تنفس متمرکز چنین تأثیر عظیمی بر رفع اضطراب و کاهش افسردگی دارد.
هرگز به‌طور کامل بررسی نمی‌شود. فصلی از گفتار متمایز ما از خلا های مشابهی رنج می‌برد.
استفان در پایان می‌گوید: «بدون بررسی کامل نحوه تأثیر اندام‌ها و بافت‌های تنفسی در اصوات شخصی ما، نتیجه گیری می‌کند. همان‌طور که مردم و جامعه پزشکی اطلاعات بیش‌تری در مورد بافت‌های حنجره کسب می‌کنند، ما بهتر می‌توانیم اطمینان حاصل کنیم که همه از صدای سالم برخوردار هستند.»
منبع: nytimes.com