تنوع عصبی چیست؟ از دیدگاه مدرسه عالی پزشکی دانشگاه هاروارد
بیماریها و راه درمان, پیشگیری بهتر از درمان, روانشناسی, فرناز اخباری
به گزارش سایت health.harvard.edu
تنوع عصبی را میتوان اینطور توصیف کرد که مردم جهان اطراف خود را به طرق مختلف تجربه میکنند و با آن تعامل دارند. هیچ روش درستی برای تفکر، یادگیری و رفتار وجود ندارد و تفاوتها به عنوان نقص تلقی نمیشوند.
کلمه تنوع عصبی به تنوع همه افراد اشاره دارد، اما اغلب در زمینه اختلال طیف اوتیسم ASD و همچنین سایر بیماریهای عصبی یا رشدی مانند بیشفعالی ADHD یا ناتوانیهای یادگیری استفاده می شود.
واژه تنوع عصبی در دهه ۱۹۹۰ ظهور کرد و هدف آن افزایش پذیرش و شمول همه افراد در عین حال پذیرش تفاوتهای عصبی آنها بود. افراد مبتلا به اوتیسم از طریق پلتفرمهای آنلاین، بیشتر و بیشتر توانستند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و یک جنبش حمایت از خود را تشکیل دهند.
در همان زمان، جودی سینگر، جامعهشناس استرالیایی، واژه تنوع عصبی را برای ترویج برابری و گنجاندن «اقلیتهای عصبی» ابداع کرد. هرچند که این واژه در درجه اول یک جنبش عدالت اجتماعی است، تحقیقات و آموزش تنوع عصبی بهطور فزایندهای در نحوه دیدگاه و رسیدگی پزشکان به برخی ناتوانیها و شرایط عصبی اهمیت دارد.
اهمیت کلمات در تنوع عصبی
طرفداران تنوع عصبی افراد را تشویق به استفاده از زبانی فراگیر و بدون قضاوت میکنند. در حالی که بسیاری از سازمانهای حمایت از معلولیت، زبان اول را ترجیح میدهند («فرد مبتلا به اوتیسم»، «فرد مبتلا به سندرم داون»)، برخی تحقیقات نشان دادهاند که اکثریت جامعه اوتیسم زبان اول هویت («فرد اوتیستیک») را ترجیح میدهند. بنابراین، به جای فرضیات، بهتر است مستقیماً در مورد زبان ترجیحی یک فرد و اینکه چگونه میخواهند با او صحبت شود، سؤال شود. دانش در مورد تنوع عصبی و زبان محترمانه نیز برای پزشکان مهم است، بنابراین آنها میتوانند سلامت روانی و جسمی افراد دارای تفاوتهای رشد عصبی را بررسی کنند.
تنوع عصبی و اختلال طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم با تفاوتهایی در ارتباطات، یادگیری و رفتار مرتبط است، اگرچه ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت به نظر برسد. افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است طیف وسیعی از نقاط قوت، تواناییها، نیازها و چالشها را داشته باشند.
بهعنوان مثال، برخی از افراد اوتیستیک میتوانند به صورت کلامی ارتباط برقرار کنند، ضریب هوشی طبیعی یا بالاتر از حد متوسط داشته باشند و بهطور مستقل زندگی کنند. اما برخی دیگر از آنها ممکن است نتوانند نیازها یا احساسات خود را بیان کنند، ممکن است رفتارهای مخرب و مضری که بر ایمنی و رفاه آنها تأثیر میگذارد، داشته باشند و ممکن است به حمایت در تمام زمینههای زندگی خود وابسته باشند. همچننین برای برخی از افراد مبتلا به اوتیسم، تفاوتها ممکن است برای خود فرد دردسر ایجاد نکند. در عوض، رنج آنها ممکن است ناشی از موانع تحمیل شده توسط هنجارهای اجتماعی باشد که باعث طرد اجتماعی و نابرابری شود.
ارزیابی پزشکی و درمان برای افراد مبتلا به اوتیسم مهم است. به عنوان مثال، یک تشخیص مناسب ممکن است در صورت نیاز امکان دسترسی به خدمات اجتماعی و پزشکی را فراهم کند. یک توضیح مناسب در مورد بیماری ممکن است به فرد یا خانوادهاش کمک کند تفاوتهایشان را بهتر درک کنند و ارتباطات اجتماعی را امکانپذیر کند. علاوه بر این، اختلالات رشد عصبی ممکن است با سایر مشکلات سلامتی که نیاز به نظارت یا درمان اضافی دارند نیز همراه باشد. این مطلب مهم است زیرا افرادی که به حمایتها یا مداخلات رفتاری برای ارتقای مهارتهای ارتباطی، اجتماعی، تحصیلی و زندگی روزمره نیاز دارند و تمایل دارند تا کیفیت زندگی و پتانسیل رشد خود را به حداکثر برسانند میتوانند به این خدمات دسترسی داشته باشند. با این حال، رویکردها به مداخلات نمیتوانند برای همه افراد یکسان باشند، زیرا هر فردی اهداف، خواسته ها و نیازهای متفاوتی خواهد داشت.
تقویت تنوع عصبی در محیط کار
استیگما، فقدان آگاهی و فقدان زیر ساختهای مناسب (مانند راهاندازی دفتر یا ساختارهای کارکنان) میتواند باعث طرد افراد دارای تفاوتهای عصبی رشدی شود. درک و پذیرش تنوع عصبی در جوامع، مدارس، محیطهای مراقبتهای بهداشتی و محیطهای کاری میتواند قبول همه افراد را امکانپذیر سازد. برای همه ما مهم است که محیطی را ایجاد کنیم که برای تنوع عصبی مساعد باشد و نقاط قوت و استعدادهای هر فرد را بشناسیم و بر آنها تأکید کنیم و در عین حال از تفاوتها و نیازهای آنها حمایت کنیم.
چگونه کارفرمایان میتوانند محل کار خود را با تنوع عصبی سازگارتر کنند؟
ایجاد تنظیمات اندک در فضای کاری کارمندان نیازهای حسی آنها را برآورده میکند، مانند:
حساسیت به صدا: فضای استراحت آرامی ایجاد کنید، صداهای بلند (مانند تمرین آتشسوزی) را مد نظر داشته باشید، هدفونهای حذف نویز داشته باشید.
لامسه: اجازه تغییرات در لباس کار معمولی را بدهید.
تغییرات حرکتی: اجازه استفاده از اسباببازیهای فیجت را بدهید، به استراحتهای اضافی برای انجام تمرینات حرکتی داشته باشید، صندلیهای انعطافپذیر داشته باشید.
از یک سبک ارتباطی واضح استفاده کنید:
از طعنه، تعبیر و پیامهای ضمنی پرهیز کنید.
دستورالعملهای شفاهی و کتبی مختصر را برای وظایف ایجاد کنید و وظایف را به مراحل کوچکتر تقسیم کنید.
مردم را در مورد آداب معاشرت محل کار آگاه کنید و تصور نکنید که کسی عمدا قوانین را زیر پا میگذارد یا بیادب است. سعی کنید در صورت تغییر برنامهها از قبل اطلاع دهید و دلیلی برای تغییر داشته باشید.
فرضیات نسازید – ترجیحات، نیازها و اهداف فردی را بپرسید.
مهربان باشید صبور باشید
منبع: health.harvard.edu