بیماری‌‌ها و راه درمان, پیشگیری بهتر از درمان,  ورزش درمانی فرناز اخباری

به گزارش سایت webmd.com

من دوست دارم در کارهایی که انجام می‌دهم خوب باشم یا حداقل اعتقاد دارم که با کار و تمرین می‌توانم در کاری مهارت داشته باشم. بنابراین یوگا هرگز چیزی نبود که مشتاقانه انجامش دهم. اما من در مرحله‌ای از بیماری اسپوندیلیت انکیلوزان بودم که به دلیل عوارض جانبی، گزینه‌های دارویی خوبی نداشتم. ضروری بود که من چیزی پیدا کنم که بتواند به بیماریم کمک کند.

از همسرم سپاسگزارم که مرا به سمت یوگا کشاند. او می‌دانست یوگا کمک کننده است و به آرامی مقاومت من را در برابر امتحان کردن یوگا کم شد.

قبل از شروع یوگا، تصور من این بود که یوگا یکی از موارد «خوب برای شما» است مانند استراحت کافی و نوشیدن آب فراوان است. چیزهایی که از نظر تئوری خوب به نظر می‌رسند اما ارزش تلاش من را ندارند.

اما اکنون ناامید شده بودم و می‌خواستم نگرانی‌های خود را در مورد بیماریم برطرف کنم با یوگا می‌توان راه‌های مختلفی را بررسی کرد.

اولین کلاس یوگای خود را به یاد می‌آورم. در یک اتاق بزرگ در سالن ورزشی بود، من در اوایل ۳۰ سالگی بودم و افراد کوچک‌تر از من و چندین نفر بیش از دو برابر سن من داشتند. من با کمترین انعطاف‌پذیری در اتاق بودم. آن کلاس به من یادآوری کرد که محدودیت‌هایی دایمی دارم، و این‌که در انعطاف‌پذیری هرگز مهارتی نداشتم.

اگر باور نداشتم که یوگا برایم مفید است یا گزینه دیگری ندارم، هرگز برنمی‌گشتم تا کاری انجام دهم که هرگز در آن مهارت ندارم. بعد از این همه سال، من تقریباً کم انعطاف‌ترین فرد در اتاق یوگا هستم.

و در حالی که من گاهی اوقات با مقاومت زیادی شروع به تمرین می‌کنم، اما همیشه احساس بهتری بعد از خروج از اتاق دارم. من تمرین شنبه خود را «تزریق هفتگی خود» می‌نامم زیرا این یک بخش اساسی در درمان من است. به‌طوری که اگر کلاس شنبه را از دست بدهم، تأثیر مثبت تمرین تا چند روز ادامه خواهد داشت.

حتی اگر من ۲۶ سال یک تمرین منظم یوگا داشته‌ام  به بیماری من کمک کرده است، باز هم تمرین دشوار است. گاهی اوقات، ساده‌ترین حرکت، حتی تنفس، یک مبارزه است. اگر معلم من را نشناسد، به آنها خواهم گفت، «من روز بدی از آرتروزم سپری می‌کنم، ممکن است به دلیل میزان دامنه حرکتی من به نظر نرسد، اما من مدت طولانی است که یوگا تمرین می‌کنم و می‌دانم چگونه با آرامش تمرین کنم.

ممکن است نتوانم با کلاس همراه باشم و سعی می‌کنم مزاحم دیگران نشوم. «من در گوشه عقب مستقر می‌شوم و منتظر شروع کلاس می‌مانم. تلاش برای نفس کشیدن. بدنم را اسکن می‌کنم ، به دنبال جذب آرامش و بخشی از قدرت هستم که صدمه‌ای به من نمی‌زند. وقتی کلاس شروع می‌شود، حرکات و دنیای من کوچک است. در مقطعی که نه ناگهانی است و نه تدریجی، یک تغییر ایجاد می‌شود. من نه تنها از نظر جسمی احساس بهتری پیدا می‌کنم، بلکه از نظر شخصیتی نیز به حدی که می‌خواهم می‌رسم. شخصی قدرشناس، توانمند و مهربان. دنیای من بزرگ است.»

من به یاد می‌آورم که عضوی از یک گروه پیشرفته معلمان یوگا بودم که ماهانه حدود ۲ بار هر بار نیم ساعت تمرین می‌کردم. از معلم کلاس پرسیدم، «حرکت آسانا شما چیست؟” متعجبانه، همه آنها انجام یک حرکت خاص آسانا را می‌دانستند. پاسخ من متفاوت بود، «حرکت آسانا چیست؟» زیرا به معنای واقعی کلمه هر حرکت یک چالش و فرصتی برای احساس بود. من به معنای واقعی کلمه به گرم کردن و وسایل جانبی احتیاج دارم تا روی زمین دراز بکشم. بخشی از تمرینات یوگای من «ماندن روی تشک»، تمرکز بر روی تمرین من است و این نیست که چگونه به نظر دیگران می‌آیم یا این‌که دیگران چگونه این زیبایی‌ها را بیان می‌کنند.

با گذشت زمان، من فهمیدم که همه محدودیت‌هایی در انعطاف‌پذیری خود دارند. پیدا کردن آن برای من آسان‌تر بود . همه از هم ترازی (وضعیت بدنی)، فعالیت بدنی و شفافیت اندیشه بهره‌مند می‌شوند.

اگر به فکر شروع یک تمرین یوگا هستید، تک تک راهنمایی‌ها باعث می‌شود سال‌هایی که برای یادگیری نحوه اصلاح وضعیت‌ها برای تطبیق با بیماری خود صرف کردم، بهتر شود.

همچنین به شما کمک می‌کند هنگام انجام تغییرات چالش برانگیز و مفید، احساس کنید که پشتیبان دارید. من خوشبختم که همسر و فرزندی داشته‌ام که در این سفر همیشه مرا مورد تشویق و حمایت قرار دادند.

ادامه دادن به تمرینات یوگا مستلزم اعتقاد مداوم من به این مطلب است که یوگا یک روز بد را بهتر می‌کند و یک روز خوب را عالی می‌کند. من شواهد شخصی زیادی دارم که از آن بهره مند می‌شوم – جسم و روح من اکنون نسبت به ۳ دهه قبل احساس بهتری دارد – و با این حال، همه این‌ها آسان نیست که شروع به یوگا کنید. فقط ارزش امتحان کردن را دارد.

منبع: webmd.com